تاریخچه کنسول های پلی استیشن

برای مشاهده تاریخچه سخت افزاری کنسول های پلی استیشن در یوتوب کلیک کنید

سالهاست که با برند پلی استیشن آشناییم و افراد زیادی از زمان تولد این کنسول محبوب که تا به حال 4 نسل از آن به بازار ارائه شده، باهاش آشنا شدن. با گذشت 25 سال از ارائه این محصول به بازار، پلی استیشن به درستی با جریانات روز پیشرفت کرده و روز آمد شده.  حالا که مدت زمانی کمی به عرضه نسل پنجم کنسول‌های پلی‌استیشن باقی مانده می‌خواهیم نگاهی اجمالی به سیر تکامل سخت افزاری این کنسول دوست داشتنی داشته باشیم.

پلی استیشن 1

حدودا 1 سال بعد از عرضه اش در بازار ژاپن، در 9 سپتامبرسال 1995 به بازار آمریکا عرضه شد، آن روز‌ها هر کسی که با کنسول بازی میکرد که تعدادشون هم کم نبود، باید 1 سال عکس بازی‌های این کنسول را تماشا میکرد تا بالاخره خودش به بازار عرضه شود. البته گیمرها، این شانس را هم داشتند تا کنسول نینتندو که سال 1996 ارائه شد را تهیه کنند. همزمان کنسول Sega Saturn هم در بازار بود اما رقابت این 2 برند خیلی جدی نبود و بخشی از آن هم به دلیل دشواری کار با Sega Saturn بود که بازی سازها را به دردسر می‌انداخت. اما در مقابل، پلی استیشن در این مورد به خوبی کار کرده بود و سونی دقیقا می‌دانست که چه چیزی می‌خواهد. آن‌ها قصد داشتند قبل از نینتندو شروع به ساخت بازی های 3D کنند. پلی استیشن 1، یک پردازشگر (CPU) یک هسته‌ای 33.9 مگاهرتزی داشت و از 1 مگابایت حافظه برای پردازش تصاویر و 2 مگابایت حافظه (RAM) بهره می برد البته باید گفت که این اعداد ،برای آن دوره اعداد بالایی محسوب می‌شدند.

اگر در حال حاضر، همچین تجهیراتی را در اختیار شما بگذارند قطعا حاضر نیستید حتی به آن‌ها دست بزنید مگر اینکه در یک کلاس آموزشی باشید. این تجهیزات در آن دوره برای یک کنسول بازی به شدت تازگی داشتند و استفاده از آن‌ها به نوعی دست زدن به یک ریسک محسوب میشد. آن نسل از کنسول‌های بازی، کاری جز اجرا کردن بازی نداشتند. داشبورد آن‌ها پر زرق و برق نبود، البته اگر بشه به اون اینترفیس ابتدایی حتی گفت داشبورد. هیچ app ای روی آن‌ها اجرا نمیشد، و امکانات تشخیص صدا و چهره هم وجود نداشت.

کنسول های سگا 32x و Sega Saturn بازی‌ها را به صورت 3D اجرا میکردند اما هیچ‌کدام چشمگیر و متفاوت نبودند. پلی استیشن به همه نشان داد که مفهموم بازی‌های 3D چیست و چطور باید باشد.

این کنسول 2 ورودی برای اتصال کنترلر‌های سیمی خودش داشت. چون در آن زمان کنترلر‌های بدون سیم همگی از تکنولوژی infrared استفاده می‌کردند و همگی هم فاجعه بوند. خروجی تصویر RCA که در آن زمان استاندارد روز محسوب میشد کار انتقال تصاویر به تلویزیون را انجام میداد.

پلی استیشن اولین کنسولی نبود که از CD استفاده کرد، بلکه این Sega CD add-on بود که چند سال قبل این مهم را انجام داده بود اما در آن زمان مورد استقبال واقع نشد. کنسول سگا یعنی Saturn با بهره گیری از CD چند ماه زودتر از پلی استیشن به بازار عرضه شد. در این بین پلی استیشن برای اینکه تمایزی بین گیمر های PC و سگا ایجاد کند، رنگ CD های خود را مشکی کرد تا گیمر پلی استیشن به سادگی از بقیه متفاوت باشد. این کار همچنین نوعی قفل برای جلوگیری از کپی شدن دیسک‌ها بود.

در این کنسول خبری از حافظه داخلی نبود و تنها یک کارت حافظه 128 کیلوبایتی در اختیار گیمر بود. شاید در حال حاضر این امکانات بسیار ناچیز و خنده دار به نظر برسند اما نباید فراموش کرد که پایه امکانات و پیشرفت های فعلی همین تجهیزات بودند و همین امکانات بود که سونی را پیش از نینتندو 64 به یک بازیگر اصلی تبدیل کرد. انقلاب سونی در عرضه بازی های ویدئویی با پلی استیشن 1 منجر به فروش بیش از 102 میلیون دستگاه از این کنسول دوست داشتنی شد.

پلی استیشن 2

5 سال بعد از عرضه پلی استیشن 1 ، نوبت به عرضه نسل دوم کنسول‌های بازی سونی رسید. 26 اکتبر سال 2000 پرفروشترین کنسول تاریخ یعنی پلی استیشن 2 با اختلاف خیلی اندک زمانی نسبت به بازار ژاپن در کشور آمریکا عرضه شد. نام پردازنده این کنسول Emotion Engine بود که قدرت پردازش آن در زمان عرضه به بازار 294.9  مگاهرتز بود. اما در مدل های بعدی این عدد به 299 مگاهرتز افزایش پیدا کرد. واقعیت این است که 6 مگاهرتز عدد قابل توجه ای نیست.

پردازنده (CPU) پلی استیشن 2 در زمان عرضه 9 برابر سریع تر از نسل قبل خود یعنی پلی استیشن 1 بود که پیشرفت بزرگی محسوب میشد. اگر چه پردازنده یک هسته‌ای بود اما این کنسول شامل یک پردازنده گرافیکی (GPU) 147 مگاهرتزی بود که به واسطه آن بار پردازش گرافیکی از روی CPU به این چیپست منتقل شده بود. پلی استیشن 2 از 4 مگابایت حافظه گرافیکی و 32 مگابایت حافظه سیستمی، سود می‌برد. PlayStation 2 اولین کنسولی بود که از پورت USB استفاده میکرد. اما کاربرد آنها برای اتصال کنترلرها نبود بلکه از آن‌ها برای اتصال دیوایس‌های دیگر مثل دوربین Toy camera استفاده میشد. کنترلر‌ها کماکان به واسطه سیم به کنسول متصل میشدند اما نکته جدید آن‌ها thumb-sticks analog ها بود که برای بازی‌های جدید در نظر گرفته شده بود.

در کنار آنالوگ‌ها 2 عدد موتور کوچک هم برای لرزاندن دسته‌ها اضافه شده بود که با استقبال خیلی خوب هواداران این کنسول مواجه شد. همانند پلی استیشن 1 ،این کنسول هم برای ذخیره کردن اطلاعات از کارت حافظه استفاده میکرد. اما کارت حافظه پلی استیشن 2 تنها 128 کلیوبایت نبود و جهشی بسیار بزرگ کرده بود و حجم این کارت حافظه به 8 مگابایت ارتفا داده شده بود، همچنین یک جایگاه (اسلات) برای یک هارد 40 گیگابایتی برای این کنسول در نظر گرفته شده بود.

گرافیک به شدت ارتفا پیدا کرده نسبت به نسل قبلی اجازه ساخت صحنه‌های پر جزئیات و پیچیده را برای بازی ساز‌ها فراهم کرد تا توسعه دهنده‌های بازی، از قدرت این کنسول استفاده کرده و بازی‌هایی را خلق کنند که تا به امروز در ذهن گیمر‌ها باقی‌مانده است.

پلی استیشن 2 اولین کنسولی بوده که از DVD استفاده کرد .این کنسول به نوعی به عنوان DVD Player نیز به فروش رفته است و به این واسطه خانواده‌های زیادی از پخش کننده فیلمی بهرمنده شدند که علاوه بر امکان نمایش فیلم با جدیدترین فرمت بازار، به آن‌ها امکان انجام جدیدترین بازی‌های ویدئویی را نیز میداد.

پلی استیشن 2 به عنوان پرفروش ترین کنسول تاریخ  شناخته می‌شود که بیش از 155 میلیون دستگاه در جهان فروش داشته است.

پلی استیشن 3

سونی این بار برای ورود به نسل هفتم کنسول‌ها و تولید سومین نسل از کنسول‌های بازی خود 6 سال صبر کرد. در 17 نوامبر 2006 پلی استیشن 3 به بازار عرضه شد. پردازنده این کنسول که Cell نام داشت 3.2 گیگاهرتز قدرت داشت، مشخصا توان این پردازنده به طرز چشمگیری از نسل‌های قبلی این کنسول قدرتمند تر است. پردازنده این کنسول 10 مرتبه از پلی استیشن 2 و 96 مرتبه از پلی استیشن 1 قدرتمند تر است.

همچنین پلی استیشن 3 اولین کنسول سونی بود که از یک پردازنده هشت هسته‌ای استفاده میکرد که 7 هسته آن برای اجرای بازی‌ها استفاده میشد. پردازنده گرافیکی این کنسول که RSX نامیده میشد توانی برابر با 550 مگاهرتز داشت که با توجه به معاری Nvidia G70 ساخته شده بود و 256 مگابایت رم داشت که برابر با مقدار رم داخلی پلی استیشن 3 بود.

برخلاف کنسول‌های نسل قبل یعنی PS1 و PS2 که از کنترلرهای با سیم استفاده میکردند. پلی استیشن از کنترلرهای بیسیم بهره می‌برد که با Bluetooth به کنسول متصل می‌شدند. از لحاظ طراحی این کنترلر‌ها تغییر چندانی نسبت به نسل قبلی خود نداشتند. کماکان از 2 موتور برای لرزاندن استفاده میکردند اما یک باتری قابل شارژ درون آن‌ها تعبیه شده بود و به واسطه اتصال آن‌ها از طریق USB مجددا شارژ میشدند.

برخلاف پلی استیشن 2 که در زمینه خروجی و کیفیت تصویر تفاوت چندانی با نسل قبلی خود نداشت، پلی استیشن 3 در این زمینه تغییراتی اساسی ایجاد کرد. علاوه بر خروجی تصویر به واسطه RCA که از نسل گذشته باقی مانده بود، PlaysStation 3 توانایی پشتیبانی از HDMI و کامپوننت را دارا بود. به واسطه خروجی HDMI این کنسول ساخت بازی با وضوح تصویر 720p 1080I و  1080p j امکان پذیر شد، این در حالی بود که وضوح تصویر نسل قبلی 480p بود. همچنین پلی استیشن 3 اولین کنسول سونی است که از امکان اتصال WIFI و مزایای بیشمار آن مانند فروشگاه و امکان دانلود بازی‌ها بهره می‌برد. این کنسول در 2 مدل با ظرفیت های 20 و 60 گیگابایتی وارد بازار شد. این مقدار در نسخه‌های سوپر اسلیم این کنسول تا 500 گیگابایت افزایش پیدا کرد.

پلی استیشن 3 به همراه تمامی اتفاقات جدیدی که به همراه داشت رسانه‌ی نوری جدید سونی را نیز وارد بازار کرد و اون چیزی نبود جز فرمت Blu-Ray . به واسطه عرضه این کنسول ، بلو ری جایگزین فرمت قبلی یعنی DVD شد.

تا به امروز بیش از 86 میلیون دستگاه از کنسول پلی استیشن 3 به فروش رفته است.

پلی استیشن 4

نسل هفتم طولانی ترین دوره حضور یک کنسول سونی را رقم زد و 7 سال پس از عرضه PS3 ، نوبت به PS4 رسید. نسل چهارم پلی استیشن، 16 نوامبر 2013 به بازار عرضه شد. و دوستداران خودش رو به صف های طولانی فروشگاه‌ها کشاند. پلی استیشن 4 برخلاف، نسل قبلی خود که از معماری پیچیده در پردازنده‌اش بهره می برد، تغییر مسیر داد و پردازنده هشت هسته‌ای AMD Jaguar را با توان 1.6 گیگاهرتز انتخاب کرد. البته این به معنی ضعیف بودن پردازنده PlayStation 4 نسبت به نسل قبلی این کنسول نیست، چون این پردازنده‌ها به کلی با هم متفاوت هستند و بزرگی و کوچکی اعداد مبنای خوبی برای مقایسه این دو نسل نیست.

در پلی استیشن 4 دو پردازنده 4 هسته‌ای با قدرت 1.6 گیگاهرتز به کار گرفته شده در حالی که پلی استیشن 3 از یک پردازنده 7 هسته ای استفاده میکرد. PS4 تمام عملیات پردازش را بر روی این 8 هسته که در 2 پردازنده قرار دارند تقسیم میکند. این کنسول از 8 گیگابایت حافظه استفاده میکند که از مقدار رم موجود در کنسول نسل قبلی سونی 16 برابر بیشتر است. همچنین چند چیپست ثانویه در این کنسول قرار دارد که از قدرت کمتری برخوردار هستند اما بار مرتبط با دانلود و آپلود و همچنین ارتباطات کاربر با سرور را بر عهده دارند، بنابراین توانایی پردازش هنگام بازی و در حالت Sleep را دارند. PlayStation 4 توانایی ضبط تصاویر خروجی خود برای آپلود و به اشتراک گذاری با سایرین را دارد و پردازشگر گرافیکی آن بر اساس معماری AMD’s Radeon GCN ساخته شده است.

کنترلر‌ها بدون سیم و با قابلیت شارژ مجدد هستند اما به شکل قابل توجی تغییراتی در ظاهر خود داشته اند. به راحتی میشود گفت کنترلر‌های PS4 بهترین کنترلرهای ساخته شده برای کنسول‌های سونی در این 4 نسل هستند. سبک، زیبا و کاربردی اند و همچنین پورتی برای اتصال هدست و میگروفن روی آن‌ها قرار داده شده که برای انجام بازی‌های مالتی پلیر عالیست.

کنترلر‌ها با استفاده از Bluetooth به کنسول متصل میشوند، ال ای دی هایی در جلوی دسته تعبیه شده که برای شناسایی حرکت شما در زمان استفاده از دوربین پلی استیشن طراحی شدند.

تا 7 سپتامبر 2017 پلی استیشن 4 قادر به پخش بازی‌ها و ویدئو هایی با وضوح تصویر 2160P که به عنوان 4K شناخته میشوند نبود. اما با معرفی PS4 Pro این امکان هم برای این کنسول فراهم شد. با عرضه PS4 Pro این کنسول شامل تغییراتی شد که میتوان از بین آن‌ها ، به افزایش قدرت پردازش گرافیکی و افزایش  کلاک CPU آن اشاره کرد. همچنین 1 گیگابایت رم DDR3 برای مواردی غیر از انجام بازی در نظر گرفته شده. به واسطه این افزایش 512 مگابایت از رم DDR5 و اصلی دستگاه به بازی اختصاص پیدا میکند.

با توجه به گسترش خرید های دیجیتالی و امکان دانلود بازی‌ها، ظرفیت هارد درایو پلی استیشن 4 هم ارتقا پیدا کرد و در دو مدل 500 گیگ و 1 ترابایت با بازار عرضه شد. طی 25 سال گذشته تغییرات عمده‌ای در این مسیر روی داده و به همین علت پیشرفت و تکامل بازی ها را در تمام زوایا مثل گرافیک و وسعت آن‌ها شاهد هستیم. از کنسول پلی استیشن 4 تا به امروز نزدیک به 103 میلیون دستگاه به فروش رفته است.

پلی استیشن 5

سونی چند ماه پیش کنسول پلی استیشن 5 را معرفی کرد. هرچند هنوز به صورت کامل مشخصات این کنسول اعلام نشده اما بر اساس تحلیل‌ها و مدارک لو رفته می‌توان حدس‎‌هایی در مورد نسل پنجم کنسول‌های بازی سونی زد.

با اینکه قدرت پردازنده PS4 خوب بود اما پیشرفتی که انتظار می رفت را نداشت و به همین خاطر بسیاری از سازنده‌ها محبور به محدود شدن بازی‌های خودشان گرفتند. PS4 نمی‌تواند همزمان با ارائه گرافیک خوب محیطی پر از NPC همراه با رفتارهای متفاوت هوش مصنوعی‌ها را داشته باشد. ضعف پردازنده باعث شد کمتر سازنده‌ای به سمت بازی‌های فیزیک محور برود. خوشبختانه بر اساس اخبار رسیده پردازنده PS5 می‌تواند تمامی این ضعف‌ها را برطرف کند. PS5 نیز از یک پردازنده هشت هسته‌ای استفاده می‌کند و آنطور که منابع مختلف تائید کرده‌اند از 16 «ترد» (Thread) (هسته مجازی) سود می‌برد. اما سرعت کلاک و تعداد هسته‌های هر پردازنده فقط نشان‌گر بخشی از قدرت یک پردازنده هستند. به مانند نسل قبل سونی برای تولید پردازنده خود به سراغ AMD رفته. پردازنده‌های جدید این شرکت یعنی سری «رایزن» (Ryzen) که نسخه‌ای مخصوص و قدرتمند از آن نیز به عنوان قلب تپنده PS5 فعالیت خواهد کرد.

در مورد پردازنده گرافیکی هنوز قدرت PS5 مشخص نیست اگرچه مطمئنیم که این پردازنده از سری «نِیوی» (Navi) شرکت AMD خواهد بود. نکته‌ای که در مورد این GPU می‌دانیم این است که توانایی پردازش سخت‌افزاری تکنولوژی Ray Tracing را دارد. این تکنولوژی به شدت گرافیک را چشم نوازتر می کند و شیوه کار آن به کمک ارسال پرتو از منبع نور به اشیا و محاسبه فاصله آنها است.

شاید اما بزرگترین پیشرفت PS5 نه فقط نسبت به PS4 بلکه به نسبت تمامی کنسول‌های پیشین سونی استفاده از SSD باشد. بزرگترین تغییری که این حافظه‌ها ایجاد می‌کنند، کم کردن و حتی از بین رفتن کامل زمان «لودینگ» (Loading) بازی است. بر اساس گزارش مجله «وایرد» و بنا بر تستی که آنها انجام داده‌اند یک بار لودینگ جابجایی سریع شخصیت اصلی، در نقشه بازی «اسپایدرمن» (Spider man) بر روی کنسول PS4 حدود 15 ثانیه طول می‌کشد. اما این زمان به کمک حافظه SSD به کمتر از یک ثانیه تقلیل خواهد یافت. برای آشنایی بیشتر با کنسول نسل نهمی سونی آیتم ویدیویی مقایسه فنی کنسول پلی استیشن 5 با پلی استیشن 4 را مشاهده کنید.

سونی در هر 4 نسلی که حضور داشته ، ماشینی قدرتمند رو در اختیار مخاطبانش قرار داده ، به نظر شما ایا شرکت ژاپنی همین سنت رو در نسل نهم کنسول ها رعایت می کنه ؟ نظرات خودتون رو در فروم یا در کامنت با ما به اشتراک بگذارید.