مدال بی افتخار

ضرب المثل معروفی داریم که می‌گوید “کلاغ خواست راه رفتن کبک را یاد بگیرد، راه رفتن خودش هم یادش رفت”، حکایت Medal of Honor: Warfighter شباهت عجیبی به این ضرب المثل دارد! روزگاری سری Medal of Honor یکی از پیشگامان سبک FPS به شمار می‌آمد، ولی حال اوضاع به گونه‌ای پیش رفته که این عنوان راه تقلید از یک عنوان معروف را در پیش گرفته، اما نه تنها در تقلید موفق نبوده، بلکه سبک و سیاق خود را نیز به باد فراموشی سپرده است.

همانند قسمت قبل، در این شماره نیز در قالب گروه ویژه Tier 1 به مصاف دشمنان خواهید رفت. بازی با یک داستان کلیشه‌ای شروع می‌شود، با یک داستان کلیشه‌ای ادامه می‌یابد و با یک داستان کلیشه‌ای به پایان می‌رسد. داستان بازی را می‌توان در چند کلمه خلاصه کرد، نیروهای آمریکایی در پی یافتن افراد مسلح بمب گذار هستند و مسلما انتهای بازی را نیز به راحتی می‌توانید حدس بزنید! داستان کاملا سر راست، ساده و قابل حدس پیش می‌رود و به راحتی اتفاقات پیش‌رو را پیش‌بینی خواهید کرد. شخصیت‌پردازی بازی بسیار ضعیف بوده و شما کوچک‌ترین رابطه‌ای با شخصیت‌های نه چندان جذاب بازی برقرار نخواهید کرد. تنها Preacher به لطف اتفاقاتی که به زندگی خصوصی او می‌پردازد وضعیت بهتری پیدا می‌کند، البته به خاطر کارگردانی بسیار بد Cut Scene ها، هیچ لذتی از همین داستان نصفه و نیمه و شخصیت‌های نچسب بازی نخواهید برد.

اولین چیزی که بعد از انجام مرحله نخست بازی با خود خواهید گفت این است “باز هم یک شوتر نظامی تکراری”! روند کلی بازی این‌گونه است، حرکت در یک مسیر از پیش تعیین شده، کشتن تعدادی از دشمنان، یک سکانس سینمایی و تکرار ماجرا. گیم‌پلی بازی در نگاه اول برای علاقه‌مندان به این سبک جالب بوده، ولی مشکل اصلی بازی نزدیک شدن بیش از حد به سری Call of Duty است.Warfighter در بخش مبارزات هیچ تلاشی برای جدا کردن راه خود از رقیب معروفش نداشته و در تک تک دقایق بازی احساس می‌کنید در حال انجام نسخه‌ای از سری Call of Duty هستید، با این تفاوت که کیفیت بازی به خوبی آن عنوان نیست. مبارزات بازی هیجان زیادی نداشته و نحوه طراحی مراحل و چینش دشمنان موجب کاهش هیجان بازی می‌شود. با وجود خطی بودن بازی، کوچک‌ترین خلاقیتی در طراحی مراحل به کار نرفته و در تمام دقایق بازی این احساس که پیش از این، چنین مکان‌هایی را به وفور دیده‌اید، به شما دست خواهد داد. نکته جالب این جاست که شما باید چند مرحله با طراحی یکسان را به صورت پشت سر هم بازی کنید، مثلا چند مرحله بازی به صورت پیاپی در یک شب بارانی رخ می‌دهد. البته تیم سازنده یک ابتکار خلاقانه برای یکی از مراحل به کار برده که آن مرحله در زمانی کمتر از یک دقیقه و با شلیک فقط یک گلوله به پایان می‌رسد! یکی از بخش‌های جدید بازی کاورگیری است که به دلیل مشکلاتی که دارد در طول بازی کاربرد خاصی نخواهد داشت. برای بیرون آمدن از کاور نیاز به فشار دادن و نگه داشتن یک دکمه دارید که موجب از بین رفتن تمرکز شما در حین تیراندازی خواهد شد، ضمن اینکه شیوه چینش دشمنان به گونه ای است که هیچ احتیاجی به کاورگیری پیدا نخواهید کرد. حتما با قابلیت Breach آشنا هستید، عملی که در آن با شکستن یک درب، صحنه به صورت تصویر آهسته درآمده و شما می‌توانید دشمنان را تار و مار کنید. در Warfighter این قابلیت به صورت جالبی ارائه شده، شما با کشتن تعداد مشخصی از دشمنان می‌توانید این قابلیت را ارتقا داده و از روش های مختلفی برای انجام این قابلیت استفاده کنید. البته این عمل آن‌قدر در طول بازی تکرار می‌شود که از اواسط بازی به بعد جذابیت خود را به صورت کامل از دست خواهد داد.,,طراحی اسلحه یکی از اصول اصلی بازی‌های FPS است و از این نظر Warfighter در فقر کامل به سر می‌برد! به جز اسلحه‌ای که در ابتدای هر مرحله در اختیار شما قرار می‌گیرد، سایر اسلحه‌های بازی کم تنوع و ضعیف بوده و هیچ تمایلی برای تعویض اسلحه خود پیدا نخواهید کرد. البته اگر این تمایل در شما به‌وجود آید، باز هم کار زیادی نمی‌توانید انجام دهید چون با تعویض اسلحه، شخصیت اصلی اسلحه را به کنار انداخته و آن را با خود حمل نمی‌کند. در طول بازی هیچ نگرانی در قبال تمام شدن مهمات خود نخواهید داشت، زیرا در یک عمل خلاقانه یکی از یاران شما نقش بشکه حمل مهمات را به عهده داشته و در هر لحظه می‌توانید خشاب خود را پر کنید! هوش مصنوعی دشمنان بازی کاملا ضعیف بوده و سازنده به جای ساخت هوش مصنوعی مناسب، به شما کلک می‌زند؛ طوری که دشمنان، از فاصله دور به خوبی شما را دیده و بسیار دقیق به شما تیراندازی می‌کنند و یا نارنجک‌های خود را دقیقا زیر پای شما خواهند انداخت. اما این دشمنان به ظاهر باهوش، در فاصله نزدیک کاملا احمق بوده و حرکات مضحکی انجام می‌دهند که موجب پوزخند زدن شما در حین مبارزات خواهد شد. این هوش مصنوعی فریب‌کارانه به مرور مبارزات را به امری کسالت آور تبدیل می‌کند. یاران خودی نیز چندان باهوش نبوده و در طول بازی بر سر این موضوع که یاران شما احمق‌تر هستند یا دشمنان بازی، با خود درگیر خواهید شد! بازی کوتاه هست و در عرض 5 ساعت به پایان می‌رسد، بعد از به پایان رساندن بازی می‌توانید بازی را بر روی آخرین درجه سختی انجام دهید که با یک نوآوری شگفت انگیز روبرو خواهید شد! در درجه سختی نهایی شما در هر جایی از بازی بمیرید به ابتدای بازی بر می‌گردید و هیچ‌گونه ذخیره سازی در طول بازی وجود ندارد و مشخص می‌سازد تیم سازنده تعریف اشتباهی از درجه سختی در نزد خود داشته است.,,Medal of Honor: Most Wanted! این نامی است که می‌توان به مراحل رانندگی بازی اطلاق کرد. درست متوجه شدید، بخشی از بازی به رانندگی و فرار از دست دشمنان به وسیله اتومبیل می‌گذرد که در کمال تعجب، این مراحل کیفیتی بهتر از سایر مراحل دارند. کنترل اتومبیل و شیوه فرار و گریز از دست دشمنان در این مراحل به خوبی طراحی شده و این قسمت از معدود بخش‌های جذاب بازی به حساب می‌آید. نکته جالب این بخش بزرگ بودن محیط بوده و با اینکه مسیر رانندگی تقریبا از پیش تعیین شده ولی در آن آزادی عمل بیشتری نسبت به مراحل عادی بازی وجود دارد. نوع ماموریت‌های این قسمت نیز متفاوت بوده و شامل تعقیب یک اتومبیل خاص، فرار از دست مهاجمان یا منحرف کردن اتومبیل هدف می‌شود. با توجه به کیفیت خوب بخش رانندگی، اگر تیم Danger Close وقت خود را صرف یک بازی ریسینگ می‌کرد احتمالا نتیجه بسیار بهتری به دست می‌آورد!

موتور قدرتمند Frostbite 2 تنها بخش مثبت بازی را به ارمغان آورده است. گرافیک بازی در اکثر مواقع زیباست و از نظر فنی کیفیت بالایی دارد، نورپردازی فوق العاده بازی در برخی قسمت‌ها موجب حیرت شما خواهد شد. البته گرافیک بازی بدون مشکل نیست و مشکلات عدیده‌ای در سایه زنی مشاهده می‌شود،، به علاوه برخی بافت‌های بی کیفیت، ارزش این بخش را اندکی پایین‌تر می‌آورد. باگ‌های گرافیکی فراوان، یکی دیگر از مشکلات این بخش بوده و نشان می‌دهد تیم سازنده نتوانسته به خوبی بازی را بهینه‌سازی کند. موسیقی بازی را باید جز بخش‌های ارزشمند بازی به حساب آورد، قطعات موسیقی به خوبی با ریتم مبارزات هماهنگ بوده و جذابیت بیشتری به مبارزات خسته کننده بازی می‌بخشد. در یک شوتر نظامی شلوغ و پر زد و خرد، افکت‌های صوتی نقش مهمی را ایفا می‌کنند، Warfighter در این بخش به دلیل وجود صداهای کاملا طبیعی که از شلیک گلوله، انواع انفجار و سایر عوامل محیطی به گوش می‌رسد، نمره قبولی کسب می‌کند. در مجموع بخش تکنیکی و صوتی بازی را می‌توان تنها بخش‌های قابل اعتنای این عنوان به شمار آورد.,,Medal of Honor: Warfighter را می‌توان یک شکست کامل برای Danger Close و EA به حساب آورد. عنوانی که سعی کرده با تقلید از سری Call of Duty به موفقیت دست یابد ولی نتیجه کار چیزی فراتر از یک کپی دسته چندم نیست. بیهوده نیست که می‌گویند “کار هر کس نیست خرمن کوفتن”!