رستاخیز شیناک

سال‌های زیادی از آن زمان گذشته است و نسخه‌های متعددی از این سری بازی منتشر شده‌اند؛ حتی سه بعدی شدند و در گاهی اوقات چیزی متفاوت با سبک اصلی ساخته شد و در یک نسخه نیز با یک بازی فاجعه قهرمانان DC به ملاقات شخصیت‌های این بازی آمدند اما نقطه عطف این سری در نسل قبل و با نسخه به اصطلاح ریبوت رخ داد که باز هم «مورتال کامبت» را بعد از چند سال به جایگاه واقعی‌اش در بین طرفداران بازگرداند. حال چهار سال از قسمت قبل گذشته است و زمان این است که آخرین نسخه بازی یعنی Mortal Kombat X (MKX) را مورد کاوش قرار دهیم تا ببینیم آیا این نسخه توانسته است ادامه دهنده راه نسخه نسل قبل خود باشد یا در این راه شکست خورده است.

در بخش داستانی این قسمت شاهد این موضوع هستیم که پس از شکست خوردن «شائوکان» در اتفاقات نسخه قبل حال این «شیناک» است که رهبری ارتش «نتر ریلم» را بر عهده گرفته و قرار است بازهم بزودی به «ارت‌ریلم» حمله‌ای تدارک ببیند. اما او با مقاومت ارتش ارت‌ریلم به رهبری «جانی کیج»، «رایدن» و «فوجین» مواجهه می‌شود. این مبارزات ادامه پیدا می‌کند تا اینکه رایدن، جانی کیج را به محل مبارزه خودشان انتقال می‌دهد و پس از یک مبارزه نفس‌گیر، موفق می‌شوند طلسم شیناک را دزدیده و پس از مبحوس کردن او در همین طلسم و آزاد کردن اسکورپیون و جکس و ساب زیرو از این طلسم و بازگشت آن‌ها به حالت انسانی خود، تا مدتی جنگ را به اتمام برسانند. اما مطمئنا این پایان اتفاقات نخواهد بود و باز هم هرج و مرج‌هایی رخ می‌دهد که قهرمانان و ضد قهرمانان بازی را وادار به مبارزه می‌کند که بهتر است خودتان شاهد اتفاقاتش باشید. بخش داستانی بازی به واقع چیز خاصی برای گفتن ندارد و باز هم تکرار مکررات است، صد البته درست است که بازی‌های مبارزه‌ای آنچنان به داستانی قوی و منسجم نیاز ندارند اما به هرحال مورتال کامبت نیز هر بازی مبارزه‌ای نیست و از قدیم این سری بازی روایت‌گر داستانی جذاب و زیبا بوده است. بعنوان مثال نسخه قبل یک داستان بسیار زیبا را در بستری تکراری و قابل پیشبینی روایت کرد اما با این‌حال، شنیدنی و قابل توجه بود چیزی که در این نسخه زیاد قابل توجه نیست و بود و نبودش فرقی برای بازیکن ندارد. این مشکل زمانی بیشتر خودش را نمایان می‌کند که متوجه می‌شویم ناگهان بازی به طرز عجیبی سریع تمام می‌شود و 12 مرحله قسمت داستانی بازی چیزی برای گفتن ندارد و بطور کلی یادتان می‌رود که همچین چیزی اصلا وجود داشته است.
خوشبختانه پس از اتمام مراحل داستانی، بخش‌های متنوع دیگری در بازی وجود دارد تا پرونده اولین نسخه مورتال کامبت در این نسل بزودی بسته نشود. ازSingle Fight سنتی گرفته تا بخش محبوب Towers همگی در بازی وجود دارند تا زمان خوبی را به تنهایی و با دوستان خود سپری کنید.

از این مبحث که گذر کنیم به بخش اصلی و مهم یک بازی مبارزه‌ای یعنی گیم‌پلی می‌رسیم. شاید مهمترین اتفاق و تغییری که در این نسخه شاهد خواهیم بود کلاس‌های مختلف برای هر کاراکتر باشد. بعنوان مثال کاراکتر ساب زیرو دارای سه کلاس «سایرو منسر»، «آنبریکبل» و «گرندمستر» است که هر کدام از این کلاس ها کمبو‌ها و حرکات‌های متفاوتی دارند. ممکن است این مورد به ذهن خیلی از خوانندگان عزیز خطور کند که بازی اکنون بسیار حرفه‌ای‌تر و متنوع‌تر شده است؛ اما اصلا و ابدا اینطور نیست. در نسخه‌های قبلی برای هر کاراکتر لیست بلند بالا و متنوعی از کمبو‌ها برای هر کاراکتر داشتیم که هر بازی و مبارزه را بسیار جذاب می‌کرد و شما حق انتخاب‌های زیادی از بین کمبو‌ها و فن‌های هر کاراکتر داشتید؛ اما حال در این نسخه این کمبو‌ها تکه تکه شده‌ و بعنوان یک کلاس به خورد بازیکن داده‌ می‌شود. در حالی که هیچ پیچیدگی و مورد خاصی به قسمت مبارزات اضافه نشده و فقط شاهد استفاده از کمبوهای تکراری و اجباری خواهید بود. مورد عذاب آور دیگر این است که قبلا شما توانایی حمله و دفاع را بطور همزمان داشتید، در حالی که در این شماره باید با توجه به کلاس کاراکتر، از بین دفاع و حمله یکی را انتخاب کنید. البته لازم به ذکر است که یک کلاس میانه رو نیز وجود دارد ولی تفاوتی در اصل ماجرا ایجاد نمی‌کند.
قابلیت جدیدی که در این نسخه به بازی اضافه شده، استفاده از اشیای داخل محیط مبارزه است که از بازی Injustice به مورتال کامبت انتقال یافته؛ به این صورت که در محیط بازی چندین وسیله و اشیا وجود دارد و زمانی که کاراکتر شما به آن نزدیک می‌شود دور این وسایل هایلایتی ایجاد می‌شود و شما می‌توانید با زدن یک دکمه این اشیا را به سمت حریف پرتاب یا به نحو دیگری استفاده نمایید.

X-Ray نیز به مانند رسم نسخه قبل وجود دارد و این بار جذاب‌تر و خشن‌تر نیز شده و شنیدن خرد شدن هر تکه از استخوان‌های کاراکتر‌ها، حس وصف ناپذیری به بازیکن انتقال می‌دهد. علاوه بر بعد معنوی(!) ایکس‌ری، اینبار این حالت نقش استراتژیکی بیشتری در مبارزات ایفا می‌کند و زمان زدن آن‌ها در طول بازی نقش مهمی در پیروزی شما در هر مبارزه خواهد داشت.لازم به ذکر است که این قابلیت از نسخه قبل نیز انتقاداتی بهمراه داشت و مهمترین آن کم شدن طول و زمان بازی بود به شکلی که با هرچه سریعتر کم کردن میزان سلامتی بازیباز باعث کوتاهی هر مبارزه می‌شود.
دیگر نکته مهم قابل ذکر بخش گیم‌پلی بازگشت «فیتالیتی‌ها» و «بروتالیتی‌ها» هست که همیشه عضوی جداناپذیر از سری بازی مورتال کامبت بوده‌اند و اینبار نیز بازگشتی قوی و مهم داشته‌اند. هرچند آن ظرافت و زیبایی خاص فیتالیتی‌های قدیم کاراکتر‌ها را ندارد و از حس جالب بودن به چندش بودن تغییر پیدا کرده است.
مطمئنا در نسل هشتم کنسول‌ها، بخش آنلاین، به یکی از مهمترین بخش‌های یک بازی تبدیل شده که بنا به سبک آن بازی، در موفقیتش تاثیر منفی یا مثبتی می‌تواند بگذارد. بخشی که باید لذت بخش باشد و تجربه شما از بازی را چندین برابر کند. موردی که متاسفانه در کوچکترین حالت هم در این نسخه از مورتال کامبت وجود ندارد و تنها دلیل این موضوع سرور‌های افتضاح و بشدت ضعیف بازی است که عملا چه در ایران و حتی چه در کشورهای خارجی، امکان یک بازی روان و راحت و بدور از دغدغه را از بازیکن گرفته است. مشکل دیگر این بخش حریفانی است که بازی برای شما انتخاب می‌کند. (البته اگر بتوانید در ابتدا وارد بخش آنلاین شوید!) این مشکل به این شکل بروز می‌کند که یک بازیکن با Level بالا را بدون در نظر گرفتن قابلیت‌ها و درجه او، به مصاف بازیکنی با لول پایین و قابلیت‌های کمتر می‌برد. حال این موضوع چه برای کاربر تازه کار و چه کاربر حرفه‌ای عذاب آور است. بازیکن حرفه‌ای که از حریف آماتور خود راضی نیست و بازیکن تازه کار نیز از این حریف سخت‌خو کلافه می‌شود.
با وجود تمامی این مشکلات بسیار مهم، بخش آنلاین بازی قسمت‌های متنوعی را در نظر گرفته است و شاهد موارد بسیار جالبی برای سرگرم شدن هستیم.

در مورد بخش ظاهری بازی مهمترین نکته‌ای که باید ذکر شود این است که محیط و اجزای آن بسیار زیبا است اما طراحی چهره هر کاراکتر فوق العاده بد و کاملا دو نسل قبلی کار شده است و یک حس مصنوعی بسیار بد را القا می‌کند. بخصوص در میان پرده‌های بازی این مشکل به وفور نمایان‌گر است و چهره‌های کاراکتر‌ها بسیار بد و خمیری طراحی شده‌اند، و بنظر می‌رسد که برای هر کاراکتر از کمترین تعداد بافت و تکسچر استفاده شده است. از چهره کاراکتر‌ها که بگذریم، گرافیک کلی بازی خوب است و جای گله‌ای باقی نمی‌گذارد و خون و خونریزی و زنده بودن محیط، از جمله نکات قابل ذکر است. از نظر بصری گرافیک بازی چیزی به نسل هشتم بازی‌ها معرفی نکرده و چیز خاصی نیز برای بیان وجود ندارد جز اینکه فریم بازی بسیار ثابت و قابل قبول است.

بخش صداپیشگی بازی نیز به همانند قبل راضی کننده و قابل قبول کار شده و دوبلر‌های شخصیت‌های مهم بازگشته‌ و نقش خود را به خوبی ایفا کرده‌اند. موسیقی‌های بازی نیز برای یک بازی مبارزه‌ای بسیار خوب نوشته شده‌اند و ضرب آهنگ آن‌ها، در زمان خود به اوج می‌روند و افت می‌کنند، تا حس و حال و هیجان بازی حفظ شود.
نکته‌ای که در اینجا لازم می‌دانم ذکر کنم این است که شایدMicrotransactions صدمه‌ای به تجربه کلی از بازی نمی‌زند اما بدون ضرر هم نیست. بازی متاسفانه از همان ابتدا با موارد زیادی روبرو شد که شما برای گرفتن بعضی چیز‌های خاص، باید پولی پرداخت کنید تا بتوانید از آن‌ها استفاده کنید. شاید بدترین آن‌ها را بتوان Easy Fatality ها نام برد که شما با پرداخت مقداری پول می‌توانید با زدن «یک دکمه» فیتالیتی را بر روی کاراکتر حریف اجرا کنید. مطمئنا این مورد به تجربه بازی صدمه زیادی می‌زند و برای این کار دلیل خوبی وجود ندارد.

در نهایت، نسخه دهم از سری بازی‌های مورتال کامبت خوبی‌های زیادی دارد اما از طرفی نکته‌های بد آن نیز بسیار زیاد هستند که می‌توان به بخش داستانی و آنلاین و تغییرات بی فایده و بیهوده در گیم‌پلی مبارزات و همچین گرافیک عجیب و غریب آن اشاره کرد. اما با این‌حال برای طرفداران مورتال کامبت فرصت دوباره بازی کردن با کاراکتر‌هایی همچون ساب زیرو و اسکورپیون تجربه‌ای است که در هیچ بازی دیگری یافت نمی‌شود و همچنان هرچند تغییرات در بخش گیم پلی به تجربه کلی از بازی لطمه زده است اما همچنان مبارزات در مورتال کامبت جذاب هستند و می‌توانند عصری دل انگیز و شاد را برای شما و دوستانتان رقم بزنند. اما بازی فقط به یک عصر دل انگیز خلاصه می‌شود و برای حرفه‌ای های این سبک حرف زیادی برای گفتن ندارد و کاربران عادی نیز بزودی از آن خسته می‌شوند.