خواهران غریب

شاید اگر صنعت بازی سازی جور دیگری رقم می خورد و اینچنین سرنوشت ظالمانه‌ای را برای “خواهران جایانا” رقم نمی‌زد، اکنون این چند خواهر با این قدمت طولانی خود، محبوبیتی در حد برادران ماریو داشتند. اما اکنون خواهران جایانا با توجه به سابقه‌اش بسیار ناشناخته باقی مانده و بسیاری حتی نامی از آن نیز به گوششان نخورده است.ممکن است مخاطب با توجه به عکس های این عنوان و شماره های قبلی، «دریم رانر» را یک عنوان پلتفورمر جذاب مانند ریمن در نظر بگیرد و با این ذهنیت به سراغش برود؛ اما این بازی بیشتر یک عنوان مسابقه‌ای است تا پلتفورمر. ایده گیم پلی بازی بسیار ساده بوده و همانند دیگر عناوین مسابقه‌ای است. یک مسابقه که از ۴ نفر تشکیل شده و گیمرها باید یک مسیر مشخص را دور بزنند. کسی که دیرتر از همه از تصویر خارج شود برنده است. کلیت روند بازی در همین یک خط خلاصه می‌شود، هرچند استدیوی سازنده برای جذاب‌تر شدن بازی تدابیری هرچند ناموفق اندیشیده است. در درجه اول همانند بازی ماشین‌های کنترلی قدیمی و محبوب «ریولت»، خواهران جایانا نیز می‌توانند به همدیگر شلیک کرده، سرعت خود را افزایش داده و یا کارهایی از این قبیل انجام دهند. علاوه بر این نیز با جمع آوری کریستال و استفاده از آن بین خود و حریفان فاصله بیندازند.
از سوی دیگر نکته‌ی مهمی که بازی را از دیگر هم سبکان خود، که البته بیشتر عناوین ماشین سواری هستند، جدا می‌کند وجود دو دنیای موازی در هر نقشه است. البته هرچه هم این ایده جذاب و برای مخاطب وسوسه انگیز باشد، در عمل هیچ تاثیری در بازی ندارد و فقط باعث گیج شدن گیمر می‌شود. در جای جای نقشه نقاطی وجود دارد که جهان بازی را عوض کرده و به همراه آن تغییرات جزیی در نقشه ایجاد می کند؛ مثلا دروازه روبرویی را بسته و به جای آن طنابی برای پرش از روی آن ظاهر می‌کند اما از آنجا که تعویض دنیای بازی در اکثر مواقع به صورت شانسی توسط گیمر انجام می‌شود، این نکته بسیار آزار دهنده است. شاید تنها نکته مثبت این تغییر دنیا، جنبه ظاهری آن بوده که باعث می‌شود مخاطب احساس خستگی در نقشه نکند.با همه ایراداتی که در گیم‌پلی بازی وجود دارد، ایده اصلی آن قابل توجه است. این که عنوانی پلتفورمر را تبدیل به مسابقه‌ای جذاب کنید به خودی خود حرکتی بدیع و جالب است اما مهم‌ترین نکته برای موفقیت، پیاده سازی مناسب یک ایده است. یکی از شرط‌های اصلی موفقیت یک بازی پلتفورمر کنترل مناسب آن است؛ حال اگر سرعت نیز در عنوانی مانند دریم رانر عاملی تاثیرگذار باشد، این کنترل مناسب نقشی بسیار حیاتی ایفا می‌کند. با وجود این که کنترل بازی چندان آزاردهنده نیست اما همان عامل سرعت باعث شده مخاطب از این کنترل چندان راضی نباشد. در یک عنوان ساده پلتفورمر اگر به علت کنترل نامناسب کاراکتر، پرشی را به خوبی نتوانید انجام دهید، مساله‌ی حادی نیست زیرا در تلاش دوم و یا سوم می‌توانید این پرش را انجام دهید اما در دریم رانر، این شانس‌های مجدد وجود ندارند، زیرا احتمالا حریفان از شما جلو زده و شما از مسابقه حذف شوید. از طرف دیگر تنوع نقشه و بزرگی هر کدام می‌توانست به جذاب شدن بازی کمک کند اما تنها وجود ۹ نقشه شاید مخاطب را اندکی ناامید کند. همچنین با توجه این که نقشه‌ها حالت دایره‌ای دارند، بزرگ‌تر بودن نقشه‌ها نیز می‌توانست باعث کمتر تکراری شدن بازی شوند. یکی دیگر از بزرگترین نقاط ضعف بازی عدم تفاوت کاراکترهای انتخابی است، به طوری که هر چهار خواهر جیانا یکسان بوده و تنها تفاوتشان رنگ و ظاهرشان در منوی بازی است، این مورد برای کاراکترهای دیگر نیز تفاوتی نمی‌کند.در سوی دیگر عناوین پلتفورمر گرافیک هنری قرار دارد که مدتی است با وجود عناوینی مانند ریمن و اری توقع مخاطب بسیار بالا رفته و عناوین جدید در شگفت‌زده کردن مخاطب، کاری دشوار پیش رو دارند. خواهران جایانا شاید در این زمینه نمره قبولی داشته باشد اما گیمر را شگفت زده نمی‌کند. پس زمینه نقشه‌ها بسیار ساده است و جزییات آنچنانی ندارد، هرچند با توجه به سرعت مسابقات، گیمر نیز فرصت توجه نخواهد یافت اما حداقل ظاهر کاراکترهای اصلی کار بیشتری را می‌طلبید، نه این که هر چهار خواهر شبیه یکدیگر طراحی شوند و تنها تفاوت رنگ داشته باشند. اما از لحاظ موسیقی دریم رانر جایگاه بهتری دارد، موسیقی مناسب یک عنوان سرعتی است و ریتم هماهنگی دارد. افکت‌های صوتی هم با این که محدود هستند اما نیاز بیشتری نیز در بازی به آن‌ها حس نمی‌شود. در کل دریم رانر عنوانی نه چندان جذاب است که مخاطب را تنها برای لحظاتی کوتاهی سرگرم می‌کند. شاید اگر به جای ترکیب سبک پلتفورمر و ریسینگ، استدیوی سازنده تمام تمرکز خود را روی ساخت یک پلتفورمر جذاب می‌گذاشت نتیجه از این بهتر می‌شد.

*این نقد بر اساس نسخه ارسالی توسط سازنده نوشته شده است.