بررسی بازی WWE 2K20

زمانی که در سال ۲۰۱۳ حق انتشار سری بازی محبوب WWE SmackDown! vs Raw از THQ به 2K رسید، بسیاری از هواداران امیدوار بودند تا بالاخره وضعیت راکد این عنوان با این جابه‌جایی تغییر کند. با این حال اگرچه در سال‌های اخیر گاهاً عناوین قابل قبولی به بازار عرضه شد، اما مشکلات ریز و درشت موجود در بازی باعث می‌شد تا این عنوان هیچگاه به دوران اوج خود در اوایل ۲۰۰۰ باز نگردد. امسال اتفاق ویژه‌ای نیز افتاد و استدیوی Yuke’s که به مدت ۲۰ سال و از اولین شماره این سری وظیفه ساخت بازی را به عهده داشت، کنار رفت تا استدیوی Visual Concepts که از سال ۲۰۱۳ در ساخت شماره‌های WWE کمک می‌کرد، حالا به تنهایی وظیفه ساخت آن را برعهده داشته باشد. البته نتیجه ملغمه‌ای از اشکالات افتضاحی است که بازی WWE 2K20 را به بدترین شماره عرضه شده روی کنسول‌ها و کامپیوترهای شخصی بدل کرده است.

بدون شک WWE 2K20 عنوانی ناقص است. مشخصاً ساخته Visual Concepts ماه‌ها تا رسیدن به عرضه محصولی استاندارد برای بازار فاصله دارد. همین که وارد بازی شوید، باگ‌های زشت و پرشمار از همان منوی اصلی به سراغتان خواهد آمد. این روند تا تمام بخش‌های ریز و درشت ادامه خواهد داشت و بزرگ‌ترین مسئله‌ای که برای مخاطبان به همراه دارد یک علامت سوال بزرگ برای دلیل عرضه این مجموعه نیمه‌کاره خواهد بود. در مدتی که قسمت‌های مختلف WWE 2K20 را تجربه می‌کردم، تقریباً قسمتی را پیدا نکردم که بدون مشکل باشد. تمامی مسابقات شما را با انواع باگ‌ها روبرو می‌کند؛ دوربین در میان درگیری‌ها به سمت بالا متمایل می‌شود، صحنه‌های ورود به رینگ با ناپدید شدن کارکترها همراه است، مدل‌ها به درون یکدیگر فرو می‌روند و گاهاً بدنشان تا نیمه در سایر آبجکت‌ها گیر می‌کند. مشاهده گلیچ‌ها در میان مسابقات امری عادی است و احتمالاً در حین بازی کردن بارها با کرش کردن روبرو خواهید شد. با همه این موارد به نظر نمی‌رسد که حتی با چندین آپدیت نیز چنین مشکلاتی مرتفع شوند، چرا که این مجموعه نشان دهنده این است که سازندگان حتی در اواسط پروسه پولیش کردن نیز حضور ندارند و فرسنگ‌ها تا رسیدن استانداردهای حداقلی فاصله دارند.

اگرچه سری WWE همواره با مشکلاتی در بخش کنترل شخصیت‌ها روبرو بود، اما مکانیک کنترل در شماره فعلی یکی دیگر از اعصاب خردکن‌ترین بخش‌ها است. در اقدامی بی‌معنی، بسیاری از دکمه‌ها با یکدیگر جابه‌جا شده‌اند؛ به طوری که در ابتدای کار در تعداد زیادی از مسابقات مجبور خواهید بود بازی را نگه‌ دارید و از منوی تنظیمات راهنمای ضربات را مطالعه کنید. انجام این حرکات نیز به درستی صورت نمی‌گیرند و اغلب پس از دکمه زدن به اطراف جایی که مدنظر است خواهند رفت. حتی استفاده از ضربات ضد حمله هم امری شانسی است که رخ دادنش به طور صحیح کاری غیرممکن به نظر می‌رسد. عجیب است که پیشرفت‌های سال‌های اخیر در این زمینه همگی با عقبگرد مشهود مواجه شده‌اند و تجربه گیم‌پلی به مکانیکی دشوار بدل شده است.

همانند قبل، مهم‌ترین قسمت این شماره را MyCareer تشکیل می‌دهد. بخش داستانی که این بار روایت داستان دو کشتی‌گیر زن و مرد است و ماجرای رسیدن به حرفه‌ای‌ترین سطح کشتی‌کج را از دسته‌های پایین و آماتور دنبال می‌کند. این اولین باری است که سازندگان توجه ویژه‌ای به حضور زنان در بخش اصلی داستان کرده‌اند و از این حیث این کار به خودی خود قدم مثبتی به نظر می‌رسد. البته در حالی که این قسمت نیز تا حدی کسل کننده طراحی شده و برای ساعت‌ها مسابقات فرعی را به بازیباز تحمیل می‌کند، داستان کلی آن قابل قبول است و اتفاقات رخ داده در آن چیزی شبیه به متن‌هایی است که برای رویدادهای واقعی مسابقات نوشته می‌شوند.

اگر بخواهیم به قسمت‌های بصری WWE 2K20 بپردازیم، به چیزی جز افتضحات دست نمی‌یابیم. مدل‌ها در بدترین حالت چند سال اخیرشان هستند و جلوه کلی قاب‌ها را تکسچرهای بی‌کیفیت کامل می‌کنند. گرچه سازندگان سعی کردند تا برخی از چهره‌های مشهور را با جزئیات بهتری طراحی کنند، اما مشکلات نورپردازی و نیز رندر شدن تکسچرها به نتیجه نهایی آسیبی زده که نحوه اجرایشان را به هیچ عنوان توجیه‌پذیر نمی‌کند. به شخصه در مسابقاتی که انجام می‌دادم، وجود پارگی تصویر در بخش‌های زیادی از زمین، آزارم می‌داد و همچنین باگ‌های گرافیکی، معجون ناهمگون گرافیک را تبدیل به بدترین تجربه‌ سری کرد.

طراحی محیط‌های بیرونی حتی از زمین‌های بازی نیز بدتر است. تمامی مکان‌های مورد استفاده در بخش MyCareer به شکل مشخصی بدون دقت ساخته شده‌اند و متاسفانه تمامی کات‌سین‌های این بخش، این دست از مدل‌ها را به کرات در خود جای داده‌اند.

با وجود استفاده از ورزشکاران واقعی به عنوان صداگذاران، این قسمت نیز پر از ایراد است. کیفیت ضبط صدا به شدت ضعف دارد و علاوه بر آن، دیالوگ‌های شخصیت‌ها سطحی، بی‌معنی و ناهمگون هستند. حتی در بخش گزارش بازی که در سال‌های اخیر به پیشرفت‌های قابل توجهی رسیده بود نیز ضعف‌های پرشماری دیده می‌شود؛ البته این بار نه به خاطر کیفیت صدا، که برای وجود نارسایی پخش خطوط صداگذاری گزارشگران، گاهی اوقات دیالوگ‌های اشتباه به آن لطمه می‌زنند و در بسیاری از موارد سکوت کامل، بخش گزارشگری را نابود می‌کند.

شاید یکی از تنها نکات لذت‌بخش موجود در WWE 2K20، استفاده از موسیقی‌های خوب در منوهای بازی باشد. وجود ترانه‌هایی از Muse، Misfits و Motley Crue، باعث شدند تا علی رغم تعداد کم ترک‌های آهنگ، برای مدتی هم که شده به موسیقی موجود در منوها گوش دهم و از آن‌ها لذت ببرم.

WWE 2K20 قطعاً بدترین عنوان این سری محسوب می‌شود. باگ‌های متعدد، گلیچ‌های آزاردهنده، گیم‌پلی سخت و اشکالات ریز و درشت بخش‌های مختلف، مجموعه‌ای از نکات منفی را گرد آورده که جز محصولی ناقص، نتیجه دیگری را دربر ندارد. شاید با توجه به تغییرات رخ داده در تیم سازنده این بازی، بد نبود که وقت بیشتری روی پولیش کردن و نیز توسعه بخش‌های نیمه کاره آن صرف می‌شد.