بررسی بازی WWE 2K Battlegrounds

پس از افتضاح سال گذشته WWE 2K20 و عرضه عنوانی ناقص و پر از باگ و گلیچ، در یک تصمیم درست، 2K اعلام کرد که فعلاً نسخه جدیدی از این سری در کار نخواهد بود و احتمالاً شماره آینده آن به نسل بعدی کنسول‌های بازی خواهد رسید. با خالی بودن جای این سری، Take Two خیلی زود خبر از به بازار فرستادن WWE 2K Battlegrounds داد تا استودیوی Saber Interactive که در گذشته دو بار تجربه ساخت بازی‌های آرکید بر مبنای ورزش بسکتبال به نام NBA Playgrounds را داشت (که در واقع آن نیز به نوعی ادامه معنوی NBA Jam محسوب می‌شد)، این بار به سراغ توسعه چنین عنوانی برای کشتی‌ کج برود. در ادامه به بررسی بخش‌های مختلف این بازی کارتونی و آرکید خواهیم پرداخت.

WWE 2K Battlegrounds گرچه دارای بخش‌های متعددی است و در نگاه اول تنوع بالایی را از خود نشان می‌دهد، اما در واقع عنوان ساده‌ای است که هم حالات محدودش به یکدیگر شباهت دارند و نیز مکانیک‌های به کار رفته در آن خیلی سریع تکراری و قابل پیش‌بینی می‌شوند. همان ابتدا که وارد اولین مبارزه شوید، انواعی از حرکات متعدد به شما آموزش داده می‌شوند که تا حدی پیچیده و گیج‌کننده هستند. اما برای پیروزی کار چندان سختی در پیش ندارید و حرکات ویژه و دیگر قابلیت‌هایی که طی مبارزه برای استفاده در دسترس هستند در واقع کاربردی ندارند. به بیان دیگر، برای موفقیت در هر بخشی، کافی است تا ساده‌ترین ضربه موجود در بازی (با دکمه مربع) را پشت سر هم فشار دهید و در انتها بعد از خسته شدن حریف، کار او را تمام کنید.

تمامی شخصیت‌های موجود، در ۵ کلاس مختلف تقسیم می‌شوند و نکته قابل توجه اینجاست که همه کارکترهایی که در یک دسته‌بندی قرار می‌گیرند از نظر حرکات، کاملاً شبیه به یکدیگر هستند. به بیان دیگر تمایز میان شخصیت‌هایی که در یک کلاس قرار می‌گیرند، به اسکین و ظاهرشان خلاصه می‌شود و فرق جزئی‌تری با یکدیگر ندارند.

البته که با ساختار آرکید WWE 2K Battlegrounds انتظاری جز روبرو شدن با یک گیم‌پلی کم عمق را نداشتیم اما سادگی بیش از اندازه آن نکته‌ای است که خیلی زود ارزش تجربه دوباره آن را از بین می‌برد. هر کدام از مبارزات بیشتر از ۵ دقیقه زمان نمی‌برند و این موضوع خصوصاً زمانی خودنمایی می‌کند که با هوش مصنوعی بازی کنید. همواره می‌توان تمامی استراتژی‌های رقیبی را که CPU کنترل می‌کند به راحتی پیش‌بینی کرد و همچنین با زد ضربات متعدد پشت سر هم، مطمئن باشید که در چند دقیقه مبارزه را به پایان خواهید برد. خوشبختانه اوضاع در بخش چند نفره کمی بهتر است و اگر در خانه یا به صورت آنلاین، دوستی دارید که بتوانید با او بازی را به صورت دو نفره بازی کنید، تا حد خوبی و برای مدت زمانی محدود لذت خواهید برد.

شاید مهم‌ترین و بهترین بخش Battlegrounds را بتوان کمپین آن دانست. جایی که داستان آن به صورت فریم‌های کمیک بوکی، روایت کننده تلاش پل هیمن و استون کلد استیو آستین برای پیدا کردن استعدادهای جدیدی است که ویژگی‌های منحصر به فردی نیز داشته باشند. با همین قصه‌ی شسته رفته، تقریباً چیزی حدود چهار تا پنج ساعت سرگرم خواهید بود و حالات مختلف بازی را در مکان‌های متعدد (از زیرزمین تا سالن رسلمانیا) تجربه می‌کنید. البته این بدان معنا نیست که در تمام مدت کمپین لذت خواهید برد؛ چرا که علاوه بر تکراری بودن مبارزات، بسیاری از حالات بازی به شکلی بی‌ربط به بازی واقعی پیاده شده‌اند. برای مثال در حالت فرار از قفس، باید ابتدا از قفس بالا رفته و کیسه‌های پول را جمع‌آوری کنید و پس از پر شدن نوار مربوطه، اقدام به پریدن از بالای قفس کنید. احتمالاً سازندگان برای این مثال خاص خواسته‌اند کمی از سادگی بازی کم کنند و چند دقیقه‌ای را به طول مسابقه با این نوآوری شگرف (!) اضافه کنند که البته نتیجه، معجون بد طعمی شده که مخاطب را پس از چند بار تجربه حالات مختلف ناچار به خروج از بازی می‌کند.

و اما باز هم همانند دیگر بازی‌هایی که از سوی 2K منتشر می‌شوند، این بار هم پرداخت‌های درون برنامه‌ای نقش مهمی را برای تضعیف چارچوب بازی ایفا می‌کنند. البته اصلی‌ترین آیتم‌های موجود در Battlegrounds شخصیت‌های متعددی به حساب می‌آیند که قابل آزادسازی هستند. این شخصیت‌ها همگی با پول واقعی و توسط پرداخت‌های درون برنامه‌ای نیز قابل دسترسی هستند و در جایی که فکر می‌کنید شاید 2K بازی خود را در فضای آرکید خود تنها گذاشته است، خواهید دید که کازینوی آن‌ها همچنان به راه است و ابایی از این ندارند که حتی در عنوانی با این شکل و شمایل نیز از کاربران خود پول بیشتری دریافت کنند.

به قسمت‌ طراحی مدل‌ها که برسیم، اساساً نمی‌توان صحبت خاصی برای بروز نازیبایی‌های بازی انجام داد. مدل‌های شخصیت‌ها چنگی به دل نمی‌زنند و حتی وقتی می‌خواهیم آن‌ها را به دیده اغماض و در قامت کارکترهایی کارتونی ببینیم نیز به درد نمی‌خورند. محیط‌های بازی نیز حرف خاصی برای گفتن ندارند و بدتر، تماشاگرانی که به شکل یکسان و دقیقاً با یک انیمیشن به بالا و پایین می‌پرند، بیشتر روی اعصاب مخاطب رژه می‌روند تا اینکه به درستی محیط را پر کنند. به موارد ذکر شده گلیچ‌های گاه و بی‌گاهی که از انیمیشن‌های نادرست نشأت می‌گیرند را هم باید اضافه کرد تا بتون Battlegrounds را به راحتی از بابت بخش‌های بصری‌اش مردود کرد. در طرف دیگر اما همانطور که سال گذشته WWE 2K20 در زمینه انتخاب موسیقی عملکرد خوبی داشت، این بار Battlegrounds نیز قطعات هوی متال گوشنوازی را در خود جای داده که از معدود نکات مثبتش به حساب می‌آید!

WWE 2K Battlegrounds عنوان بدی است. خود را به شکل یک بازی آرکید نشان می‌دهد و ظاهراً هدف از تجربه آن این است تا مدتی را با آن سرگرم شویم، اما نتیجه کار چیزی از آب درآمده که اغلب موجب ناراحتی است. گیم‌پلی کم‌عمق، تکراری بودن حالات قابل بازی، گلیچ‌ها و باگ‌های گرافیکی و نیز هوش مصنوعی ضعیف، گوشه‌ای از نکاتی هستند تا خرید آن را به هیچ‌کدام از علاقه‌مندان به کشتی‌کج در این مدت زمانی که 2K تصمیم گرفته تا سری اصلی را منتشر نکند، توصیه نکنیم.