بررسی بازی Werewolf: The Apocalypse – Earthblood

استودیوی Cyanide معمولا با بازی‌های معمولی و یا ضعیف پیوند ناگسستنی دارد و هر وقت اسم آن‌ها را می‌شنوم، نسبت به محصول نهایی، مشکوک می‌شوم. این استودیوی فرانسوی که بیش از ۲۰ سال از عمرش می‌گذرد، به شکل عجیبی فعال بوده و هر سال تقریبا چهار عنوان را روانه بازار می‌کند. با این حال، چه فایده که کمیت بر کیفیت می‌چربد و بازی‌های ساخته شده، ضعیف هستند. ساخته جدید Cyanide هم از این قاعده مستثنی نیست و شاید حتی ضعیف‌تر از ساخته‌های پیشین آنها باشد.

بازی Werewolf: The Apocalypse – Earthblood یکی از عناوین فرعی مجموعه World of Darkness است؛ مجموعه‌ای که بیشتر بر پایه بازی‌های رومیزی شکل گرفته است و هنوز هم به حیات خود ادامه می‌دهد. داستان Werewolf همان‌طور که از نامش پیداست، روایتگر دنیای گرگینه‌ها است و قهرمان بازی یعنی Cahal وظیفه دارد تا با نفوذ به یک تشکیلات بزرگ، آنجا را از بین ببرد. داسستانی که خواندید، تنها چیزی است که در طول ۲۰ ساعت زمان گیم‌پلی، با آن مواجه می‌شوید؛ موردی که به تنهایی می‌تواند باعث شود تا قید تجربه بازی را به کل بزنید.

شخصیت Cahal به قدری سطحی و حتی احمقانه طراحی شده که فقط می‌خواهید تا همان چند دیالوگ بدون احساسش را هم بر زبان نیاورد. متاسفانه بازیکن تا اواسط مسیر داستان، کوچکترین ایده‌ای از اینکه چرا اینجاست و به چه دلیل باید آدم بدها را از بین ببرد، ندارد. از بخش داستانی اصلا انتظاری نداشته باشید و اگر می‌خواهید به هر نحوی بازی را تجربه کنید، زیاد به آن توجه نکنید.

در بحث گرافیک، با یکی از ضعیف‌ترین عناوین روز مواجه هستیم؛ به گونه‌ای که شاید بتوان Werewolf را بدترین بازی میان نسلی از لحاظ جلوه‌های بصری نامگذاری کرد. افکت خون برای اثری که راجع به گرگینه‌ها ساخته شده، اصلا قابل قبول نیست و به قدری مصنوعی و بد طراحی شده که احساس می‌کنید با یک اثر کارتونی سر و کار دارید. مناظر هم چشم اندازی با وسعت پنج متر دارند که جزئیات بسیار کم، اجازه لذت بردن حداقل را از شما سلب می‌کند. از سوی دیگر، شباهت بیش از اندازه محیط‌ها به یکدیگر است که سبب می‌شود که به کرات احساس تکرار کنید و چشم‌هایتان خسته شوند. چیدمان رندوم آیتم‌ها در محیط آن‌قدر بد و بی‌برنامه بوده که می‌خواهید مراحل هرچه زودتر به پایان برسند.

از بعد هنری هم نمی‌توان Werewolf را اثری شایسته به حساب آورد؛ از طراحی شخصیت‌ها گرفته تا باس‌فایت‌ها همگی معمولی و به دور از خلاقیت هستند و هیچ وقت به یادتان نخواهند ماند.

سازندگان در بخش طراحی صدا ظاهرا هنوز از نسل هفتم فراتر نرفته‌اند. افکت‌ها مصنوعی بوده و حتی فاصله شما از منبع تولید صدا هم چندان موثر نیست. اینکه صدا از چپ یا راست هدفون هم بیاید، مهم نیست زیرا اصلا تغییری در ماهیت ماجرا پیش نخواهد آمد. بازیگر نقش Cahal هم ظاهرا از روی متن، انشا خوانده است؛ زیرا هیچ لحن خاصی در صدای او حس نمی‌شود. البته از دیالوگ‌های ضعیف در حد Resident Evil اصلی هم نباید چشم‌پوشی کرد که اجازه مانور به صداپیشه‌ها را نداده است.

خوشبختانه در بخش گیم‌پلی شرایط کمی بهتر می‌شود و بازیکن اندکی می‌تواند از روند بازی لذت ببرد. گیم‌پلی Werewolf به دو بخش عمده تقسیم می‌شود: مخفی کاری و البته اکشن هک اند اسلش! این تضاد سبب شده تا تکلیف خود را ندانید و مدام بین این دو ژانر، سوییچ کنید. به صورت طبیعی، گیم‌پلی حالت مخفی کاری دارد و Cahal باید تلاش کند تا راه خود را از میان دشمنان باز کند. او می‌تواند همزمان به گرگ تبدیل شود و از دریچه‌های تنگ و باریک عبور کند. هوش مصنوعی افتضاح دشمنان، باعث می‌شود که در اکثر مواقع، دشمنان نتوانند شما را از فاصله‌های نزدیک تشخیص بدهند که البته این مورد همیشگی نیست. بعضی اوقات شرایط تغییر می‌کند و هر کدام از دشمنان مانند عقاب به اوضاع تسلط دارند و هر حرکت اشتباه، مسیر گیم‌پلی را تغییر داده و به سمت بخش دوم یعنی هک اند اسلش می‌برد.

بخش هک اند اسلش هم معمولی طراحی شده و با این‌که می‌توان دشمنان را قطع عضو کرد، اما تکراری شدن حرکت‌ها و از طرفی مشکلات کنترل دوربین و البته مکانیزم مبارزات، سبب شده تا ترجیح بدهید که مبارزه را رها کرده و تمام تمرکز خود را روی بخش مخفی‌کاری بگذارید. اگرچه کارهایی که انجام می‌دهید، برای شما xp در پی دارد و می‌توانید به واسطه آن، آپگرید‌هایی را خریداری کنید اما این موارد هم نمی‌توانند گیم‌پلی نصفه و نیمه بازی Werewolf: The Apocalypse – Earthblood را از این وضعیت نجات بدهند.

داستان ضعیف در کنار گرافیک نسل هفتمی و بدتر از آن‌ها گیم‌پلی عذاب‌آور، سبب می‌شود تا نتوان این عنوان را پیشنهاد کرد. با توجه به جهان غنی World of Darkness، ساخت چنین اثری نتیجه‌ای جز ناامیدی عاید مخاطب نمی‌کند.