بررسی بازی We. The Revolution

انقلاب کبیر فرانسه واقعه غیرمنتظره و غیر قابل باوری بود که در سال‌های پایانی قرن هجدهم تمامی معادلات جهانی را به هم زد. این واقعه به حدی تکان‌دهنده بود که حتی کشورهای رقیب حکومت پادشاهی فرانسه هم تمام تلاش خود را برای شکست حرکت مردم به کار بستند اما اراده مردمی که از ظلم، ستم و نابرابری خسته شده بودند تمام قدرت‌های آن روز دنیا را به زانو درآورد. شرایط و حوادث بعد از این انقلاب قرن‌هاست که روابط بین اقشار مختلف جامعه را شکل داده ولی با این وجود در قالب بازی‌های ویدئویی تنها یک بار این حادثه پوشش داده شده است. استودیوی Polyslash در اولین گام خود به سراغ این سوژه رفته و بازی We. The Revolution را خلق کرده تا یکی از متفاوت‌ترین عناوین سال‌های اخیر را به بازار عرضه کند.

در We. The Revolution به عنوان یکی از قضات فرانسه به نام Alexis Fidèle در نقطه انفجار انقلاب نقش‌آفرینی می‌کنیم. چند سالی از تصویب قوانین جدید گذشته، لویی شانزدهم و اشراف مجبور شدند تا قسمت بزرگی از قدرت بیکران خود را با مردم عادی و نیروهای انقلابی تقسیم کنند. اشراف از این مسئله ناراضی هستند و نیروهای انقلابی در کنار تلاش برای حذف نظام پادشاهی، درگیر رقابت‌های درون‌گروهی خود هستند. گستره روایت داستان از مدتی قبل از ساخت گیوتین در میدان اصلی پاریس در سال 1792 شروع شده و تا حوادث بعد از واکنش ترمیدور در سال 1795 ادامه می‌یابد و جذاب‌ترین لحظات یکی از مهمترین حوادث تاریخ را به تصویر می‌کشد.

روایت داستان اصلی به خوبی انجام گرفته و ماجراهای یک قاضی ساده که از شرایط ویژه پیش آمده استفاده می‌کند تا خود را به سطوح بالایی از اجتماع برساند با پیچش‌ها و سوپرایزهای خوبی به پیش می‌رود، اما در اکت سوم و پایانی کمی رشته ظرافت در روایت از دست سازندگان خارج می‌شود تا اصرار سازندگان بر روایت و نتیجه‌گیری خاصی مدنظرشان، گیمر را با یک سناریوی نامتعادل رو به رو کند. انتخاب‌هایی که در اختیار گیمر قرار می‌گیرد علی‌رغم ادعای سازندگان، تأثیری در سیر روایی ندارد و فقط بر رابطه الکسیس با گروه‌های مختلف جامعه و امتیاز‌های اجتماعی او اثر می‌گذارد، سازندگان به طور کامل زنجیر روایت تاریخی را به دست و پای گیمر می‌بندند و امکان تغییر مسیر تاریخ به هیچ وجه وجود ندارد. پرونده‌های دادگاه که هسته اصلی گیم‌پلی را تشکیل می‌دهند، هر کدام داستان ویژه خود را با جزئیات و جنبه‌های فراوان دارند که با وجود کثرت بالایی که داشته، هیچ کدام حتی ایده‌ای نزدیک به هم ندارند و این مسئله جذابیت‌های روایی WTR را دو چندان کرده است.

ساختار گیم‌پلی در نگاه اول تلفیقی از سری‌ بازی‌های This is the Police و Ace Attorney به نظر می‌رسد، اما از نظر گستردگی و پیچیدگی سیستم‌های مختلف برابر است با مجموع آن دو بازی به توان 3! از طرفی سیستم‌های مختلفی که از آن دو بازی وام گرفته شده را هم کاملاً مال خود کرده است. بخش اعظم We. The Revolution در دادگاه اتفاق می‌افتد، گیمر باید در نقش فیدل گزارش پرونده و اسناد موجود را بررسی کرده و با مربوط کردن این پیشفرض‌ها به مسائلی مانند روحیه متهم، انگیزه از ارتکاب جرم و … سؤالاتی که می‌تواند از متهم بپرسد را آزاد کند. برای ارتباط بین شواهد و حقایق در هر پرونده، شانس‌های محدودی وجود دارد و بعد از چند اشتباه امکان دسترسی به سؤالات بیشتر قفل می‌شود. هر کدام از سؤالات می‌تواند روی نظر نهایی هیئت منصفه تأثیر متفاوتی بگذارد و بهترین تصمیم گیمر در مقام قاضی مبنی بر بی‌گناهی یا عدم بی‌گناهی متهم، تصمیمی است که با نظر هیئت منصفه یکسان باشد و بدین ترتیب دسترسی به تمامی سؤال‌ها برای ایجاد نظر دلخواه خود در هیئت منصفه به شدت ضروری است.

از طرفی گروه‌های مختلف جامعه شامل مردم عادی، نیروهای انقلابی و اشراف در هر پرونده انتظار صدور حکم خاصی از شما داشته که معمولاً با یکدیگر همپوشانی ندارد. مدیریت میزان رضایت اقشار مختلف جامعه برای الکسیس حکم مرگ و زندگی را دارد و گاهی ممکن است مجبور شوید تا به جای رعایت عدالت، برای خوشنودی یک گروه خاص، حکمی بدهید که با حقایق پرونده سازگار نباشد. سیستم دیگر، سیستم رابطه با اعضای خانواده است که انتخاب کارهایی که با اعضای خانواده می‌کنید میزان رضایت هر عضو خانواده را تغییر می‌دهد و رابطه خوب با هر کدام از آن‌ها بر روی رابطه شما با اقشار اجتماع و وجهه اجتماعی کلی شما، اثر مثبت می‌گذارد. با پیشروی در داستان رقابت‌های سیاسی با دیگر مهره‌های اثرگذار اجتماع هم امکان‌پذیر می‌شود که با تهدید، سوءاستفاده از قدرت و ایجاد اتحاد با دیگر مهره‌ها، رقیب خود را از راه به در می‌کنید و منزلت اجتماعی بالاتری پیدا می‌کنید.

سیستم‌های بسیار بیشتری در بازی وجود دارد که بهتر است با بازی کردن با آن‌ها رو به رو شوید. گستردگی و عمق برخی از این سیستم‌ها و نیاز به مدیریت همزمان همه آن‌ها ممکن است در ابتدا کمی مصیبت‌بار به نظر بیاید اما ارائه تدریجی آن‌ها باعث شده تا با یک گیم‌پلی سرگرم‌کننده رو به رو باشیم، نه مجموعه‌ای از سیستم‌های دست و پاگیر و آزار‌دهنده. گستردگی We. The Revolution تا انتها فروکش نمی‌کند و حتی در اکت پایانی هم سیستم‌های جدیدی وارد کار می‌شوند و سازندگان از به هم زدن میز بازی هیچ ابایی نداشتند، هر چند عدم پیچیدگی و ظرافت کافی در طراحی سیستم‌های انتهایی نسبت به دیگر سیستم‌ها تا حد زیادی باعث شکست بازی در اکت آخر شده است.

همانطور که گفتم عدم اثرگذاری قابل توجه بر روایت داستان در اکت پایانی بازی به نقطه اوج خود می‌رسد و با رو به رو شدن با شرایطی غیرقابل بردن، همه رشته‌های قبلی گیمر تا آن لحظه به طور کامل پنبه می‌شوند به گونه‌ای که برخی از بخش‌ها از قصد به گونه‌ای طراحی شدند که شما محکوم به شکست باشید و توانایی و تلاش شما کوچکترین تأثیری در تغییر خروجی ماجرا ندارد. در اکت سوم همه چیز به طور کامل منفجر می‌شود و اگر سازندگان درگیر چسبیدن به روایت مشخص خود و گرفتن کنترل از گیمرها نبودند، اکت سوم می‌توانست یک انتخاب هنری درخشان و خارق‌العاده باشد اما چیزی که در محصول نهایی وجود دارد تبدیل به چیزی کلافه‌کننده و ناخوشایند شده چون اصل اول در طراحی گیم‌پلی برای آثاری که ادعای اثرگذاری انتخاب‌ها را دارند، اینست که کنترل ماجراها در دست گیمر باشد.

شکل و ظاهر بصری We. The Revolution مانند نقاشی‌هاییست که شبیه به کاردستی‌های اُریگامی طراحی شده‌اند و این زیبایی در میان‌پرده‌ها بیش از پیش به چشم می‌آید. طراحی صحنه‌های دادگاه که بیشترین زمان را به خود اختصاص می‌دهند با دقت خوبی انجام گرفته و تک تک اجزای دادگاه طراحی ویژه و منحصر به فرد خود را دارند که باعث شده تا با وجود صرف ساعت‌های بسیار در این محیط، حضور در آن ملال‌آور و تکراری نشود و هر روز با اشتیاق برای انجام وظایف خود در محل کار حاضر شویم. در طول داستان، قضاوت پرونده‌های مختلفی به گیمر سپرده می‌شود که هر کدام از این پرونده‌ها متهم و شاهدانی مختلفی دارند و در بین این حجم پرونده همانند سوژه‌های آن‌ها، حتی دو طراحی شخصیت مشابه هم مشاهده نمی‌شود.

بخش صداگذاری شخصیت‌ها در ابتدا خیلی محدود و حتی ناامیدکننده است و به جز الکسیس کمتر شخصیتی در میان‌پرده‌ها لب به سخن می‌گشاید و بخش‌های سخنرانی‌ها، دادگاه و محیط خانواده هم کاملاً بدون صداگذاری هستند. با پیشروی در داستان و اضافه شدن مهره‌های جدید به این نبرد مرگبار سیاسی، شخصیت‌های ناطق بیشتری به میان‌پرده‌ها اضافه می‌شوند که هر کدام از عهده نقش‌آفرینی شخصیت محول شده به خوبی برآمدند. بخش موسیقی و افکت‌های صوتی سیاه‌ترین نقطه کارنامه We. The Revolution به حساب می‌آید و با وجود اینکه تعداد قطعات موسیقی قابل توجهی در میان فایل‌های بازی دیده می‌شود، این قطعات فقط در هنگام پخش میان‌پرده‌ها شنیده می‌شود و بخش‌های گیم‌پلی عملاً فاقد موسیقی‌ هستند، به این مسئله پایین بودن شدید درجه صدای افکت‌های صوتی محیطی که در عمل اصلاً شنیده نمی‌شوند و نداشتن صداگذاری را اضافه کنیم، باعث می‌شود تا برخی گیمرها در اثر بی‌حوصلگی به سرعت از برخی پرونده‌های جذاب بازی عبور کنند.

We. The Revolution اثری جذاب و متفاوت است که اگر سازندگانش در طراحی اکت پایانی دقت بیشتری به خرج داده بودند می‌توانست به اثری ماندگار تبدیل شود. در کنار اکت سوم و عدم تأثیرگذاری واقعی انتخاب‌ها، برخی تصمیمات در بخش صدا و موسیقی هم باعث ثبت نمره منفی در کارنامه آن شده تا WTR به تمام پتانسیل خود دست پیدا نکند. با این وجود شخصاً چشم انتظار ساخته بعدی Polyslash هستم تا با اصلاح برخی کمبودهایی که اینجا شاهد بودیم، در قدم بعدی اثری بی‌نظیر خلق کنند.