بررسی بازی Twin Mirror

وقتی استودیو Telltale به واسطه مشکلات مالی ورشکسته شد – پیش از اینکه LCG Entertainment تمامی حقوق و نام آن را بخرد – بسیاری امید داشتند استودیو Dontnod بتواند راه این تیم را پیش بگیرید و عناوین داستان محور جذابی را در اختیار مخاطبان قرار دهد. با این حال Dontnod به ساخت عناوین ادونچر اپیزودیک اکتفا نکرد و با ساخت Vampyr ثابت کرد یک استودیو همه فن حریف است. به واسطه همین موضوع انتظارات از این تیم فرانسوی بالا رفت ولی حالا که نوبت به ساخته جدید آن‌ها یعنی بازی Twin Mirror رسیده شاهد افت کیفی وحشتناک استودیوی مذکور هستیم. عنوانی که انتظار می‌رفت داستانی مهیج و پر پیچ و خم را ارائه کند به یک بازی متوسط با داستانی ساده و شلخته تبدیل شده که اگر از چند صحنه به خصوص و یک ویژگی گیم پلی آن فاکتور بگیریم هیچ عنصر جذابی برای ارائه ندارد.

از همان دقایق نخست بازی کردن Twin Mirror مشخص می‌شود که سازندگان تاثیر بزرگی از چندین سریال مشهور تلویزیونی از جمله Twin Peaks و MR. Robot تاثیر گرفته‌اند. تاثیری که در سراسر بازی مشاهده می‌شود که این موضوع با توجه به سبک آن – که در ابتدا قرار بود اثری اپیزودیک باشد – اصلا عجیب نبود. چیزی که عجیب است الهام گیری سطحی TW از آثار نام برده است. متاسفانه ساخته جدید Dontnod  نقطه قوت این استودیو را به نقطه ضعفش تبدیل کرده است. اثری داستان محور با روایتی بسیار معمولی و به دور از هیجان. داستان از اینجا شروع می شود که شخصیت اصلی بازی یعنی سم در حال رفتن به یک مراسم تدفین است. سم روزنامه نگاری نسبتا موفق است که به واسطه مرگ دوستش یعنی «نیک» به  «بس وود»  شهر زادگاهش برمی‌گردد اما حضور او در این شهر به حضور در  این مراسم ختم خلاصه نشده و او درگیر پرونده مرگ نیک می‌شود. داستان شروع جالبی دارد ولی هر چه قدر که در بازی بیشتر پیشروی می‌کنید ، بیشتر دوست دارید داستان آن زودتر تمام شود!

این حقیقیت دلایل مختلفی دارد که همگی دست به دست هم دادند تا شما نتوانید از ایده تیم سازنده لذت ببرید. نخست خود داستان که عاری از هیجان و کشش لازم است. سم روزنامه نگاری است که به واسطه نوشتن گزارشی در مورد شرایط سخت کار در معدن «بس وود» مورد تنفر مردم شهر قرار گرفته است زیرا پس از انتشار این گزارش معدن بسته شده و بسیاری از افراد این شهر از کار بی کار می شوند. از طرفی متوجه می شویم معشوقه سابق او نه تنها همچنان در شهر زندگی می‌کند بلکه مدت‌ها با نیک رابطه داشته ، موضوعی که سم را بر سر یک دو راهی قرار می‌دهد که آیا باید بیخیال پرونده شود یا اینکه به واسطه گذشته و البته روابط دوستانه‌اش با دختر کوچک نیک ، ماجرای کشته شدن پدرش را پیگیری کند. همانطور که می‌بینید داستان شروع خوبی دارد و شما را امیدوار می‌کند که یک روایتی هیجان انگیز را دنبال کنید اما پس از گذشت 45 دقیقه مشخص می‌شود که نه تنها قصه خیلی ساده است بلکه حتی بازی از منظر Pacing مشکلاتی جدی دارد. به بیان دیگر TW نه تنها هیچ هیجانی به شما القا نمی‌کند بلکه به واسطه روند کندش خیلی زود شما را از بازی زده می‌کند. همانطور هم که از این دست اثار انتظار می رود بازی یک پیچش نهایی دارد اما حقیقتا این پیچش عاری از هر گونه جذابیت است و به طور کلی نه می تواند شما را هیجان زده کند نه غافلگیر.

گفتیم که داستان بازی چنگی به دل نمی زند اما گیم پلی چه طور ؟ خب ، باید گفت گیم پلی هم به شدت معمولی و به جز یک نمونه بدون هیچ ویژگی هیجان انگیز است. سم می تواند محیط را بررسی کرده ، مدارک را کنار هم قرار دهد و بعضی اوقات هم بین گزینه ها انتخاب کند. متاسفانه بازی هیچ پازل خاصی هم ندارد شاید در کل بازی تعداد این پازل از تعداد انگشتان یک دست هم کمتر باشد. حل کردن این پازل ها هم به شدت راحت و شاید به جز یک مورد عاری از هیچ گونه پیچیدگی خاصی است.

دو فاکتور مهم در داستان و گیم پلی بازی وجود که از همان روز نخست سازندگان روی آن مانور می‌دادند. نخست حضور یک کاراکتر جانبی همیشه همراه سم و دوم وجود مکانیکی به نام Mind Palace در حقیقیت این دو ویژگی هستند که باعث تفاوت Twin Mirror با دیگر آثار مشابه داستان محور می‌شوند. سوال اینجاست که آیا سازندگان توانسته‌اند در اجرا کردن این دو فاکتور موفق عمل کنند ؟ در جواب باید گفت هم بله هم خیر. در مورد کاراکتر جانبی که در حقیقت یک شخصیت خود ساخته توسط سم است  باید گفت بازی به طرز عجیبی از این منظر مشابه سریال مستر روبات است البته کپی درجه دو آن. به معنای ساده تر در اینجا هم شاهد روابطی بسیار شبیه به روابط مستر روبات و الیوت در سریال مستر روبات هستیم.

حضور این کاراکتر یا بهتر است بگوییم شخصیت خیالی و خود ساخته درون ذهن سم عملا تاثیر انچنانی در داستان ندارد. این شخصیت خود ساخته عموما با نظرات سم مخالف است و برخلاف شخصیت اصلی که عملکردی احساسی دارد ،  او سعی می کند منطقی باشد. در مورد ثایر این کاراکتر در روند داستان باید گفت که در بعضی از قسمت ها او نظری مخالف سم دارد که در این بخش ها خود گیمر تصمیم می گیرد حق را به کدام شخصیت بدهد. علت حضور این شخصیت جانبی در اواخر بازی و طی یک سکانس چند دقیقه ای توضیح داده می‌شود. به سرسری ترین و شلخته‌ترین شکل ممکن !

در طرف مقابل Mind Palace شاید منحصر به فردترین ویژگی بازی باشد. در این سکانس ها زمان ایستاده و سم می تواند جوانب مختلف یک حادثه یا گذشته خود را موشکافی کند. در این بخش ها بازی جذاب تر دنبال می شود چه از منظر گیم پلی و چه از منظر فضاسازی. در این قسمت بازی به شدت حال و هوای آثار کاراگاهی کلاسیک دارد و مشخصا این قسمت می تواند برای دوستداران اثار شرلوک هولمز هم جذاب باشد. افسوس که Mind Palace تنها ویژگی TW است که به دام متوسط بودن نمی افتد و تقریبا تا انتها جذاب است.

بازی در بخش گرافیکی بسیار از پایین تر از سطح اننتظارات ظاهر می شود. عجیب اینجاست که Dontnod دو سال پیش بازی Vampyr را روانه بازار کرد که به مراتب گرافیک بهتری به نسبت Twin Mirror دارد. طراحی کاراکترهای بسیار ساده ، بافت های بی روح و مرده و از همه بدتر انیمیشن های بسیار مصنوعی صورت و لیپ سینک فاجعه است. در این دو تا آخری بازی حتی از عناوین نسل هفتم هم بدتر عمل می کند. تنها کافی است به حرکات صورت و لب معشوقه سم توجه کنید. عملکرد تیم سازنده در این بخش به قدری بد بوده که به شخصه در یکی از میان پرده‌های بازی به یاد ویدیوهای DPO 23 افتادم ! در مورد صداگذاری هم با اینکه بازی مشخصا عملکرد بهتری به نسبت گرافیک دارد اما در کل بسیار معمولی است. البته موسیقی بازی نسبتا خوب است و شاید گوش های شما را به یک ضیافت گوش نواز دعوت نکند اما حداقل در سطح استاندار قرار دارد.

بازی Twin Mirror یک اثر به شدت نا امید کننده است. داستانش چنگی به دل نمی‌زند ، کاراکترهایش بی روح‌ند و در بخش گیم پلی هم به جز Mind Palace هیچ نکته خاصی ندارد. به صورت خلاصه TW شاید اثری ضعیف نباشد اما بسیار پایین تر از استاندارهایی است که استودیو Dontnod در عناوینی همچون Life is Strange و Vampyr پایه گذاری کرده بود.