بررسی بازی Trials of Mana

واقعیت این است که خلق یک اثر سادهٔ خوب، گاهی اوقات بسیار دشوار است و آن‌طور که به‌نظر می‌رسد، کار راحتی نیست؛ چراکه در عین سادگی، باید جذابیت خود را حفظ کرده باشد و مخاطب را هم جذب خود کند. بازسازی بازی Trials of Mana در مقایسه با بعضی از نقش آفرینی‌های ژاپنی دیگر، در پایه و اساسش به سادگی روی آورده اما همین سادگی را چنان هدایت کرده تا به جذابیت درونی اثر تبدیل شود. تقریباً در هر گوشهٔ بازی این سادگی را خواهید یافت و به‌راحتی جذب شیرینی آن خواهید شد. با این اوصاف، باید دید که این کار چه تاثیری در بازی داشته است.

Trials of Mana (یا ToM) در واقع ریمکی از سومین قسمت از سری بازی‌های Seiken Densetsu (نام ژاپنی اثر است که نسخهٔ اصلی آن 25 سال پیش در ژاپن عرضه شد) است. اهمیت این ریمیک نه‌تنها به خاطر تجدید خاطره با اثر حائز اهمیت است، بلکه کمتر دیده شدن ToM خارج از ژاپن، یکی از دلایل مهم این امر بوده ؛ زیرا نسخهٔ اصلی هیچگاه در کشورهای غربی بومی‌سازی نشده بود. اکنون به دنبال عرضه ریمیک نسخهٔ قبلی یعنی Secret of Mana، سومین قسمت این سری توسط اسکوئر انیکس برای پلتفرم‌های پلی‌استیشن 4، نینتندو سوییچ و رایانه‌های شخصی منتشر شده است. ریمیکی که البته دو قدم از ریمیک قبلی جلوتر است.

همه چیز از شمشیری شروع می‌شود که باید قهرمان برگزیدهٔ داستان آن را از پای درختی بیرون بکشد و با استفاده از آن در مقابل تاریکی‌ها بجنگد. هرچند، نه آن قهرمان کینگ آرتور است و نه آن شمشیر متعلق به اوست! وقایع بازی در یک دنیای فانتزی رخ می‌دهد که یک منبع انرژی خاص با نام «مانا» آن را از گزند پلیدی‌ها نگه داشته است. روزگاری که پلیدی و تاریکی جهان بازی را در برگرفته بود، «الهه مانا» شمشیری را خلق کرد تا هشت هیولای تاریکی را متوقف کند و روح خود را نیز به درختی تبدیل و منتقل کرد. حال که دوباره تاریکی جنب‌وجوش داشته و درخت مانا در حال پژمرده شدن است، شما و قهرمان‌هایتان باید دست به کار شوید. داستان بازی، مشابه ظاهرش، ساده و حتی تا حدی آشنا است اما همان قضیه‌ای که در ابتدا گفته شد، در این جا صدق می‌کند. این سادگی مانع جذب مخاطب نشده و ترکیبش با کلیت بازی و به خصوص شخصیت‌های داستان رنگ و بوی جالب و بامزه‌ای به آن داده و باعث شده تا مخاطب برای پیگیری‌اش مشتاق باشد. گاهی بازی با پستی و بلندی‌های داستانی روبه‌رو می‌شود و گاهی هم با لحظه‌های عجیب و غریب که از دل برخی انیمه‌ها آمده‌اند، مواجه می‌شوید اما با این اوصاف در نمای کلی‌تر مسیر داستان بازی ToM مسیر خود را به‌خوبی طی می‌کند. بهترین و بارزترین ویژگی داستان که در آن بسیار نمود پیدا کرده، نقش شخصیت‌ها و قهرمانان اصلی بازی است. Trials of Mana در ابتدا به شما این انتخاب را می‌دهد که از میان 6 قهرمان بازی، سه نفر را به‌عنوان افراد گروهتان انتخاب کنید. این شخصیت‌ها هر کدام پس‌زمینهٔ داستانی خود را دارند. هر شخصیتی به دلیل خاصی ماجرای خود را آغاز کرده‌ و در این راه قدم گذاشته اما در طول مسیر، بیش‌ و کم این شخصیت‌ها به یکدیگر برخواهند خورد. با این حال، تمرکز اصلی روی سه شخصیت انتخابی شماست و داستان هم با توجه به دید آن‌ها روایت خواهد شد. نکته‌ای که در اینجا اهمیت پیدا می‌کند، تفاوت قصهٔ هرکدام از این شخصیت‌ها و نحوهٔ رسیدن به آن است. هرچند ماجرای بزرگ‌تر داستان یکسان است اما این تفاوت قصهٔ شخصیت‌ها، باعث شده تنوعی ایجاد شود و به شما این انگیزه را بدهد که داستان را برای دفعات دیگر و با شخصیت‌های دیگر امتحان کنید. شاید داستان اصلی به‌طور کلی چنین پتانسیلی نداشته باشد اما برای درک کامل داستان و ماجرای هر شخصیت، این قضیه توانسته آن موضوع را جبران کند. تنوع شخصیت‌ها و تاثیرگذاریشان، فقط در داستان حس نمی‌شود بلکه در روند بازی و گیم‌پلی اثر به‌خوبی قابل لمس است. یعنی تنوع شخصیت‌ها باعث شده این تمایل در این زمینه هم بوجود آید تا بازیکن با امتحان کردن شخصیت‌های دیگر در دورهای بعد، با شیوه‌ها و ویژگی‌های جدیدی از مبارزات اکشن بازی آشنا شود.

سادگی، در گیم‌پلی حتی بیش‌تر از داستان می‌تواند حس شود. به‌خصوص در اوایل بازی که شاید برایتان سیستم مبارزات جالب نباشد و کمی توخالی به‌نظر برسد. با این وجود، پس از سپری کردن اوایل بازی و اضافه شدن دیگر شخصیت‌های انتخابی شما به داستان، مبارزات بیش‌تر عیان می‌شوند و جذابیت‌های خود را به بازیکن نشان می‌دهند. به‌خصوص سیستم ارتقا سطح و ارتقا کلاس شخصیت‌ها، ابعاد جالب‌تری به شخصیت‌ها و سیستم‌ مبارزات می‌بخشند. البته، در ریمیک بازی ToM، برخلاف چیزی که در فاینال فانتزی 7 دیدیم، تقریباً ساختار گیم‌پلی و به‌خصوص مبارزات بازی حفظ شده و کمتر تغییر اساسی و مهمی در آن ایجاد شده است. نه خبری از ماموریت‌های فرعی است و نه بازی داری جهانی اپن‌ورلد است. با وجوداین، هر گوشهٔ بازی آیتمی نهفته یا دشمنانی وجود دارد که بتوانند شما را سرگرم کنند. در اصل، یک ماموریت کلی در بازی وجود دارد و شما برای رسیدن به آن درگیر ماجراهایی می‌شوید. این یعنی مسیر کلی خطی است اما خوشبختانه بی‌رمق نیست و قادر است تا طرفداران خاص خود را جذب کند. علاوه بر حمله سبک و سنگین که تقریباً ویژگی ثابت مبارزات آثار اکشن‌ است، حرکت‌های ویژه‌ای هم برای شخصیت‌ها گنجانده شده که با پیشرفت شخصیت‌ها و ارتقا کلاس آن‌ها، می‌توانید به ویژگی‌های جدیدی دست پیدا کنید. طراحی بعضی از آیتم‌های بازی هم در مبارزات جالب کار شده‌اند، به‌صورتی که عنصر آتش، علاوه بر آنکه بر دشمنان مناطق یخی بیش‌تر تاثیر دارد، در یکی از روزها هفتهٔ دنیای خیالی بازی، تاثیری بیش‌تری می‌گذارد و اگر به این جزییات دقت کنید، می‌توانید بهره‌ٔ درست‌تری از آن‌ها ببرید. چنین جزییاتی می‌توانند در طول بازی تاثیر خود را روی گیم‌پلی بیش‌تر نشان دهند.

هرچند احتمالاً ToM به‌خاطر مبارازت غیر نوبتی‌اش و همینطور شیرینی کلی خود بتواند برخی از گیمرهای دوستدار ژانرهای دیگر را هم جذب کند اما به‌صورت کلی به دلیل عدم ساختار امروزی و مدرنش احتمال کمی دارد که چنین اتفاقی حداقل در نگاه اول برای آن رخ دهد و قدیمی بودن آن بیش‌تر خودنمایی کند. اگرچه، این ساختار می‌تواند همچنان برای طرفداران این سری یا به‌طور کلی دوستداران نقش آفرینی‌های ژاپنی راضی‌کننده و جذاب باشد. به‌ویژه اگر کمی به بازی فرصت دهی تا ویژگی‌های ریز و درشتش را به شما نشان دهد. در عین ساختگی و قدیمی بودن ساختار گیم‌پلی، به‌واسطه شخصیت‌های متفاوت و تنوع تجربهٔ بازی با هر کدام از این شخصیت‌ها – چه از نظر داستانی و چه از نظر گیم‌پلی- تکرارپذیری بازی زیاد است و اگر توانسته باشد در وهلهٔ اول شما را جذب کند، به‌راحتی این توانایی را دارد تا شما را مشتاق تجربه‌ٔ دوباره اثر کند. البته، طراحی محتوای پس از بازی و رد کردن سیاه‌چال‌ها‌ چندان مناسب طراحی نشده و حتی گاهی می‌تواند خسته‌کننده باشد.

با حفظ سبک طراحی بازی اصلی، گرافیک و طراحی‌های محیطی و شخصیت‌ها امروزی شده‌اند و برای اثری که 25 سال پیش ساخته شده، در حال حاضر بسیار خوب به‌نظر می‌آیند. کلیت گرافیکی بازی و طراحی‌های آن ظرافیتی شیرین و نغز دارند که با تمام اثر تناسب جالبی دارد و به صمیمیت کلی آن افزوده است. خوشبختانه به‌خاطر محیط‌های گوناگون بازی، تنوع بصری محیط‌های بازی زیاد است. از آنطرف موردی که حس و حال نسخه‌ٔ اصلی را هم به ریمیک بازی ToM تزریق کرده است، موسیقی‌های آن است. جالب است که دو نسخه از موسیقی برای اثر قرار داده شده است، یک نسخه مخصوص حالت ریمیک است که گاه با موزیک‌های جدید یا حالتی جدید از موسیقی‌های قبلی همراه است و نسخه‌ای دیگر همان موسیقی‌های کلاسیک را در خود جای داده است. به سبک خیلی از نقش‌ آفرینی‌های ژاپنی، صداپیشگی ژاپنی گزینه مناسب‌تری است اما صداپیشگی در هر دو حالت ژاپنی و انگلیسی به‌طرز عجیبی عبث و گاه ابزورد است. گاهی حتی در بعضی از میان‌پرده‌ها شما را به خنده وا می‌دارند و از جریان داستان خارج می‌کنند.

بازی Trials of Mana اثر ساده‌ای است که دلربایی‌ آن هم از همین نشأت گرفته است. رویکرد ریمیک این عنوان تقریباً شباهت زیادی به رویکرد ریمیک نسخهٔ قبلی دارد با این تفاوت که با ظرافت بهتری انجام شده و عملکرد و نتیجه بهتر و خوشایندتری داشته است. از همین بابت، احتمالاً بسیاری از طرفداران نسخه‌های قبل با آغوش باز به اثر نگاه کنند اما از آنسو به خاطر همین رویکرد، شاید در جذب مخاطبان امروزی‌تر توانایی و قدرت واقعی خود را نداشته باشد و حتی کمی ضعف نشان دهد.