بررسی بازی Travis Strikes Again No More Heroes

Travis Strikes Again No More Heroes تلاش دارد با ادامه دادن فرمول موفق No More Heroes، یعنی وام گرفتن المان­های مختلف از فیلم­ها، بازی­ها و فرهنگ عامه و تلفیق آن­ها با یک اکشن سریع و گرافیک عجیب غریب، دست به خلق عنوانی به شدت خاص و صد البته سرگرم کننده زده و از حیث دیوانه وار بودن حتی فراتر از استاندارد­های شماره­های اصلی قدم بردارد. ایده و هسته اصلی بازی که داستان، گیم­پلی و در یک کلام دنیای خاص بازی بر روی سنگ بنای آن نهاده شده ترکیب سورئال ایده­ها و المان­های بعضا ضد و نقیض است و نتیجه شبیه دستور العمل پیچیده برخواسته از ذهن پریشان یک آشپز مجنون و دیوانه، منجر به پدید آمدن محصولی شده است که نمی­توان آن را شبیه به هیچ بازی دیگری نامید. Travis Strikes Again نمونه عالی یک دنیای جذاب، نفس گیر و کمتر تکراری است که نظیر آن را فقط می­توان در آثار دیگر سودا 51، خالق اثر، دید و تجربه کرد. اما این بدیع بودن به معنای اتمام کار نبوده و نمی­تواند به تنهایی منجر به موفقیت آن شود و باید اعتراف کرد سازندگان آنقدر درگیر ساختن دنیای متنوع و مرموز خود شده­اند که رسالت اصلی آن، یعنی خلق یک H&S سریع به حاشیه رانده شده و کمتر مورد توجه قرار گرفته است.

داستان بازی حدود 7 سال پس از اتفاقات رخ داده در No More Heroes 2 آغاز می­شود. ترویس 37 ساله، مدت­هاست از حرفه آدم کشی بیرون آمده و تمام وقت و تمرکز خود را به یک کار مهم­تر، یعنی بازی کردن، اختصاص داده است! ترویس اکنون در جنگل­های تکزاس و بدور از هیاهوی دنیای آدم کش­ها، در کلبه محقر خود که در واقع یک کابین قابل حمل است، زندگی می­کند. اما دردسر ولکن ترویس نیست و اینبار به شکل شخصی به نام Badman که پدر Bad Girl (یکی از آدم کش­های شماره اول که توسط ترویس کشته می­شود) است بر سر او هوار می­شود. بدمن برای گرفتن انتقام به سراغ ترویس رفته و به او حمله می­کند اما Death Ball، سلاح خطرناک بدمن منجر به بیدار شدن Death Drive MK-II، کنسول بازی ترویس شده و هر دو به درون یک بازی رایانه­ای خطرناک کشیده می­شوند. و این آغاز ماجراست.

همانطور که گفته شد دنیای بازی مطابق با آن چیزی که از سری NMH انتظار می­رود جنون آمیز، سورئال، سرگرم کننده و پر از اشارات به فیلم­های نه چندان دور آمریکایی است و سعی دارد با کنار هم گذاشتن المان­های در ظاهر بی­ربط و چاشنی کردن یک خشونت افسار گسیخه و اغراق شده اما فانتزی، به سبک تارانتینو دنیای منحصر به فرد خود را شکل دهد. ترویس آدم کشی بسیار حرفه­ای است و مثل جدای­ها یک شمشیر لیزری به اسم کاتانا اشعه­ای داشته و توانایی کنترل و استفاده از Force را نیز تا حدودی دارد، اما برخلاف جدای­ها خیلی قایل به اخلاق نبوده و از این توانایی صرفا برای آدم کشی و پول درآوردن استفاده می­کند. سفر ترویس در دنیای بازی کامپیوتری Death Drive مثل Terminator 2 آغاز می­شود. ترویس برهنه و در میان یک گویی از انرژی ظاهر شده و حالا تنها هدف زنده ماندن در این دنیای پر از باگ و غلبه بر دشمنانی است که شبیه به گلیچ­های گرافیکی می­مانند.

از آنجایی که Travis Strikes Again در واقع یک بازی در بازی است، مدام در تغییر و تحول بوده و ترویس، و به طبق گیمرها، در موقعیت­های متنوع قرار می­گیرد؛ گاه بازی یک H&S است، گاهی دوربین به صورت Top Down در آمده، گاهی تبدیل به موتور سواری به سبک Tron شده و گاهی هم ویژوال ناول. اما ما در بیشتر موارد ترویس را در زاویه دوربین اصلی و به صورت ایزومتریک کنترل می­کنیم. مکانیک­های اصلی بازی بسیار ساده و سرگرم کننده طراحی شده­اند. ترویس می­تواند با کاتانه اشعه­ای خود به سمت دشمنان یورش برده و آن­ها را به سادگی از میان ببرد، می­تواند جا خالی بدهد، بپرد، از Force برای کنترل دشمنان و پرتاب آن­ها استفاده کرده و با ضربات ویژه­اش تعداد زیادی از دشمنان را به یکباره سلاخی کند. این کنترل ساده کمک خوبی برای بالا بردن سرعت مبارزات است و شما باید در همه حال دست خود را بر روی دکمه مربع نگه داشته و در حالی که ترویس کاتانا اشعه­ای خود را دیوانه وار و مثل یک آماتور تکان می­دهد، به طرف هر جنبنده­ای حمله کنید. گاهی برای مبارزه با گلیچ­های بزرگ­تر سرعت عمل نیز به اندازه حمله بی­محابا اهمیت پیدا کرده و باید با جاخالی دادن به موقع از ضربات سهمگینشان فرار کنید. با کشتن هرچه بیشتر دشمنان کاتانا اشعه­ای نیز شارژ شده و حال می­توان با دکمه R1 یک ضربه بسیار مهلک همه جانبه را به اجرا گذاشت.

اکشن بازی بسیار سرگرم کننده و جذاب است اما به همان نسبت نیز کم تنوع بوده و به سرعت تکراری می­شود. عمده دلیل آن تنوع کم دشمنان و مهم­تر از همه طراحی مرحله بسیار ضعیف است که نمی­تواند استفاده صحیحی از سیستم مبارزات آن بکند. محیط­های Travis Strikes Again ساده، بی­روح، زشت و متعلق به چند نسل قبل است و از ابتدا تا انتها خلاصه شده در حرکت رو به جلو، مبارزه با دشمنان، باز شدن مسیر و ادامه دادن تا رسیدن به باس نهایی است و این فرمول کسل کننده در همه مراحل و بدون ذره­ای تغییر تکرار می­شود. تنها چالشی که محیط­ها به بازی اضافه می­کنند تله­های نصفه و نیمه­ای هستند که آن­ها نیز به سرعت تکراری شده و اساسا کمکی به تغییر روند مرحله نمی­کنند. و ماجرا زمانی بدتر می­شود که به همه این­ها دوربین تقریبا افتضاح بازی را نیز کنیم!

Travis Strikes Again در یک بازی رایانه‌­ای قدیمی اتفاق می­افتد و به همین دلیل نسبت تصویر 16:9 نیست و تصاویر در یک کادر مربعی نمایش داده می­شوند. بخش­های پرت تصویر نیز به UI اختصاص داده شده و شاید این تصمیم در راستای تمایل سازنده برای خلق یک بازی به واقع غیرعادی و رترو استایل بوده باشد و اینکه چقدر در این کار موفق بوده یا نه به فراخور سلیقه مخاطب قابل بحث است اما چیزی که با قطعیت می­توان در مورد آن نظر داد عملکرد بد و ضعیف دوربین به خاطر این کادر تصویر غیر استاندارد است. اکشن بازی بسیار سریع و نفس گیر بوده و برای کشتن همه دشمنانی که از هیچ در صفحه ظاهر می­شوند مدام باید در حرکت باشید، اما در همه این لحظات مهیج دوربین یک قدم از شما عقب­تر بوده و می­بایست به صورت مداوم دنبال آن­ها بگردید! شما بخشی از دشمنان را نابود کرده و به حرکت رو به جلو خود ادامه می­دهید، اما دیوار پیکسلی هنوز راهتان را سد کرده و متوجه می­شوید دسته جدیدی از دشمنان که تازه ظاهر شده­اند از تیرستان خارج بوده و متوجه­شان نشده­اید. حال باید به عقب برگشته و آن­ها را پیدا کنید و اینکار به شدت آذار دهنده است، به این دلیل که جا به جایی دوربین به خاطر حرکت ترویس در وحله نخست تمرکز را از روی دشمنان برداشته و در وحله دوم، گاهی دشمنی که خارج از صفحه بوده ناگهان با یک ضربه سهمگین شما را غافلگیر کرده و به همین سادگی یا بخش زیادی از سلامتیتان را از دست می­دهید و یا می­میرید. این مشکل به خصوص در درجات سختی بالاتر بیشتر به چشم آمده و نه به خاطر عدم مهارت، بلکه به خاطر ضعف دوربین ضربه می­خورید!

در مورد مبارزه با غول­های آخر مراحل به خاطر هوش مصنوعی به شدت ضعیف مشکلات دوربین نیز دوبرابر می­شود. همه غول­های آخر موجوداتی شبیه به دشمنان معمولی اما با ظاهری بزرگ­تر هستند که شیپ من نامیده می­شوند. شیپ من­ها عملا فاقد AI بوده و به صورت اسکریپت شده، مجموعه­ای از ضربات را پشت سر هم اجرا می­کنند. مشکل اولی که این رویه ایجاد می­کند به خاطر دوربین بد بازیست. شما باید برای فرار کردن از ضربات مهلک باس­ها مدام جا خالی دهید و حرکت سریع به معنای حرکت دوربین نیز بوده و سریع دشمن مذکور از کادر تصویر خارج می­شود، در نتیجه پیدا کردن دوباره آن­ها معمولا همراه با خوردن یک ضربه مهلک و احتمالا مردن شماست! مشکل بعدی سخت شدن بیش از حد این مبارزات و از بین رفتن تعادل بازیست. شما به ناگه از مبارزه با دشمنانی که برای شکست دادنشان تنها لازم است دستتان را بر روی مربع نگه داشته و به سمتشان یورش برید، وارد مبارزه با یک غول بسیار سرسخت شده و هیچ روند منطقی وجود ندارد. مبارزه با غول­ها معمولا مستلزم تعامل بیشتر با محیط است، مثلا برای شکست دادن یک آدم کش الکتریکی باید اول دیوایس­های خاصی که در محیط قرار داشته و علیه شما اقدام می­کنند را از بین ببرید، اما این ترکیب­ها اساسا بی­معنا بوده و نه در خدمت داستان است و به بیشتر شدن شوخی­های آن کمک می­کند و نه منجر به خلق یک مبارزه هیجان انگیز می­شود. تا حدی که بیشتر با خود فکر می­کنید سازنده تنها قصد اذیت کردن پلیرها را داشته است!

روی هم رفته اگر بتوان از مشکلات دوربین چشم پوشی کرد، فرمول بالا در کنار شوخی­های داستان بسیار سرگرم کننده و هیجان انگیز است، اما فقط برای یک ساعت اول و در ادامه به صورت تصاعدی به ورطه تکرار می­افتد. حربه سازندگان برای غلبه بر این ضعف استفاده بیشتر از تم سورئال بازی و گنجاندن بخش­های جدیدی هستند که از اساس با مراحل اکشن متفاوت است. در برخی موارد ناگهان دوربین بازی به صورت Top Down در آمده و فرمت مرحله تغییر می­کند. در این قسمت­ها سیستم مبارزات کماکان H&S است اما مراحل شبیه به یک پازل بوده و ترویس می­توان با ضربه زدن به سوییچ­هایی خاص بخشی از این پازل را تغییر داده و راه خود را باز کند. یا در بخشی دیگر بازی تبدیل به مراحل نفس گیر موتور سواری به سبک Tron شده و در بخشی دیگر به طور کلی تغییر ماهیت داده و می­بینید در حال تجربه یک شوتر آرکید کلسیک به سبک Space Invaders هستید! بازی از این بخش­های متنوع برای روایت داستان نیز کمک می­گیرد و در بین مراحل می­توانید وارد ویژوآل ناول­های پیکسلی شوید که کمک بسیار خوبی برای توضیح بهتر داستان هستند.

این تغییر مداوم و بی­رویه پیس بازی، ظاهرا باید به متنوع شدن بازی کمک کرده و آن را از دهان هیولای تکرار بیرون بکشند، اما در نهایت و زمانی که هیجان اولیه آن­ها به خوبی فروکش کرده است، متوجه می­شوید چقدر توخالی بوده و به واقع نمی­توانند نجات دهنده بازی باشند. چیزی که واقعا بازی به عنوان یک H&S به آن نیاز دارد تنوع اکشن، لول دیزاین پیچیده­تر، داستان گویی مستقیم و دشمنان باهوش، متنوع و چالش برانگیز­تر است اما چیزی که شما با آن سر و کله می­زنید تنها ملغمه­ای از مکانیک­ها و مراحل عجیب غریب و بعضا بی سر و ته. شاید اولین بار که وسط بازی ناگهان وارد یک شوتر پیکسلی ارکید قدیمی می­شود ذوق کرده و با خود بگویید واو! عجب ایده­ای! اما دقایق بعد این سوال نیز در ذهنتان متبادر می­شود که من دارم چیکار می­کنم و آیا این بازی هست که من می­خوام؟ البته گیج شدن و دیدن اجزای مختلف بی­ربط بخش از DNA این مجموعه بوده و بخش بزرگی از آن­ها تعمدانه و با هدف سرگرم کننده­تر کردن بازی طراحی شده­اند. به عنوان مثال ترویس با شمیر لیزری خود دشمنان را نابود کرده و در عین حال سکه­هایی هم قد و اندازه خود را نیز جمع می­کند، یا برای ذخیره کردن بازی باید وارد توالت­های خیابونی کوچکی شده و پس از نشستن بر روی سنگ دستشویی کرد!

Travis Strikes Again گرافیک هنری سل شید و زیبایی دارد و از آنجا که این عنوان برای کنسول Switch طراحی و ساخته شده است، این سبک بصری و نیز کادر مربعی آن انتخابی هوشمندانه برای غلبه بر محدودیت­های سخت افزاری کنسول جدید نینتندو است اما پورت این عنوان برای کنسول قدرتمند­تری مثل PS4 باعث می­شود کاملا منسوخ و قدیمی به نظر رسیده و نمی­توان به بهانه بدیع و نوآورانه بودن هم از زیر بار ضعف­ها و کمبود­های آن فرار کرد. بخصوص که این روزها بازی­های سل شید با گرافیک­های هنری خاص بیشتر مد بوده و به کرات شاهد بازی­های بهتری بوده­ایم و اگر بنا بر مقایسه گذاشته شود، گرافیک بازی در یک کلام زشت و از مد افتاده محسوب می­­شود. پورت از روی کنسول Switch تنها گرافیک بازی را تحت تاثیر قرار نداده و کنترل بازی نیز بر روی کنسول PS4 هیجان و جذابیت کمتری دارد. به عنوان مثال بیشتر سیستم­های بازی بر مبنی ویژگی­های منحصر به فرد سخت افزار Switch طراحی شده­اند. کاتانا اشعه­ای ترویس در صورت استفاده مداوم دشارژ شده و برای شارژ مجدد آن می­بایست نظیر باطری چراغ قوه، آن را مدام تکان داد. این سیستم در کنسول Switch بسیار جالب و جذاب بوده و می­توانید در حین مبارزه سریع Joycon را تکان داده و همان حس مطلوب سازنده به پلیر منتقل می­شود اما این مکانیک بر روی کنترلر PS4 به شکل دیگری پیاده سازی شده و حال می­بایست، با نگه داشتن L3 آنالوگ سمت راست را با سرعت چپ و راست کنید که پر واضح است برای این کنترل بسیار پیچیده و غیر لازم است.

Travis Strikes Again را به سختی می­توان یک بازی کامل نامید و بیشتر حکم یک پیش غذا کوچک و جمع جور، برای No More Heroes 3 را دارد و با اینکه علی­رغم همه مشکلات و ضعف­ها کماکان میراث دار فضای بسیار سرگرم کننده بازی­های سودا 51 است، تنها مناسب طرفداران سرسخت این سری و استدیو Grasshopper بوده و گیمرهایی که به دنبال تجربه یک H&S مدرن و امروزی به سراغ آن می­روند، به سرعت ناامید خواهند شد.