بررسی بازی Those Who Remain

در طول چند سال گذشته بازار ساخت عناوین ترس و بقا به شکل محسوسی در بین سازندگان مختلف به خصوص استودیوهای مستقل داغ شده‌است. عناوینی که بازیکن را در نقش قهرمانی بی‌ دفاع به دل دنیا‌های تاریک و نسبتا تکراری خود می‌برند تا به وسیله قرار دادن بازیکن در محیط های بسته و وجود «جامپ اسکیرها»، در کنار داستانی کلیشه‌ای، او را ترسانده و به نحوی خلا عناوین ترسناک را در صنعت ویدیو گیم پر کنند. هر چند عناوینی مثل Outlast و Amnesia تا حدودی موفق شدند به عنوان اولین آثار این سبک دارای جذابیت و حس تازگی در خود باشند، اما به دلیل عرضه عناوین بی‌شمار و به شدت شبیه به یک‌دیگر، این دست از بازی‌ها تا حد زیادی جذابیت اولیه خود را از دست داده‌ و اکثر آن‌ها به شدت تکراری هستند. این عنوان هم دقیقا با همین فرمول تکراری ساخته شده، اما به لطف داستان و پازل‌هایش حداقل می‌تواند علاقمندان به این سبک را تا حدودی راضی نگه‌دارد.

Those Who Remain روایتگر شهری ارواح زده با نام «درمونت» را روایت می‌کند. طی یک حادثه دختر بچه‌ای در شهر کشته‌ می‌شود و بعد از آن افراد شهر یکی پس از دیگری کشته و یا ناپدید می‌شوند. در این بین قهرمان داستان با نام ادوارد که دست بر قضا به همسر خود خیانت کرده‌است، سر از شهر درمونت درمی‌آورد تا راز و رموز آن را اکتشاف کرده و از شهر فرار کند. هر چند با داستانی به شدت تکراری و کلیشه‌ای طرف هستیم، اما در عمل به دلیل وجود حق انتخابات حساس در طول بازی، داستان Those Who Remain به تنها بخش بی‌نقص این عنوان تبدیل می‌شود. در طول مراحل شما به خانه افرادی مختلفی سفر خواهید کرد که به نحوی در کشته شدن دختر بچه نقش‌ داشته‌اند و با جمع آوری شواهد و مدرک‌های مختلف می‌توانید تصمیم بگیرید تا از گناه آن‌ها گذشته و یا آن‌ها را مجازات کرده و به جهنم بفرستید. این تصمیم‌ها دقیقا نقطه قوت بازی به شمار می‌روند و برای دقایقی شما را به فکر فرو خواهند برد که باید چه تصمیمی بگیرید. از یک طرف دلایل و شواهد موجود نشان می‌دهد این افراد گناه کار هستند و از طرفی دیگر آن‌ها دلایل موثقی برای عمل خود داشته‌اند. در نهایت این تصمیم‌ها شما را با سه پایان مختلف رو به رو خواهد کرد. هر چند جمع بندی پایانی و اثر انتخاب‌های شما تا حدودی ناامید کننده است و بازی با کوله‌باری از سوال‌های بدون جواب به پایان می‌رسد. سازندگان به شدت سعی کرده‌اند تا پای خیر و شر و رمان‌های معروفی از نیل‌ گیمن را هم وارد بازی کنند، اما در عمل این اشارات تا حد زیادی کلی و سطحی هستند.

همان طور که در ابتدا اشاره کردم، Those Who Remain بر پایه ترساندن بازیکن به وسیله قرار دادن او در فضا های تاریک، وجود جامپ اسکیرها و فرستادن بازیکن با دستان خالی به دنیای بازی بنا شده‌است. همان طور که انتظار می‌رود، این بخش خیلی تاثیر گذار عمل نمی‌کند. حداقل برای من به عنوان نگارنده این مطلب نکته خاص یا لحظات خاصی را به همراه نداشت تا احساس ترس و وحشت کنم. هدف شما پیش برد مراحل از طریق قرار گرفتن در نور و دوری از تاریکی است و در همین حال باید سعی کنید تا از دست اهریمن ها فرار و پازل‌های محیطی را برای عبور از مراحل پشت سر بگذارید. همچنین در بازی صدها ارواح مختلف همیشه در نقاط تاریک نظاره گر شما هستند، اما به دلیل طراحی ضعیف آن‌ها، بیشتر همانند عروسک های بی‌آزاری عمل می‌کنند که تا وقتی نزدیکشان نشوید، کاری هم با شما ندارند. موجودات اهریمنی هم در بعضی از مراحل ادوارد را تعقیب می‌کنند، اما آن‌ها هم چنگی به دل نمی‌زنند و به دلیل هوش مصنوعی ضعیفشان، بیشتر مزاحم شما خواهند بود تا این که باعث ایجاد حس ترس شوند. در نهایت نقطه قوت این اثر را می‌توان در طراحی بعضی از مراحل و پازل‌هایش دانست. هر چند پازل‌های اولیه و اکثر پازل‌ها به پیدا کردن آبجکت‌های محیطی خلاصه می‌شوند، اما تعدادی از این پازل‌ها نیازمند انجام کار هایی هستند که به خودی خود ترسناک و به وجود اشارات مذهبی تا حدودی ناخوشایند عمل می‌کنند. علاوه بر این طراحی بعضی از محیط های داخلی به شکل خوبی یادآور بعضی از فیلم‌ها همانند جنگیر هستند و حس ترس و وحشت را به شما منتقل خواهند کرد. علاوه بر این تعدادی از مراحل هم در دنیای موازی جریان دارد که در آن‌ها باید شرایط دنیای واقعی را تغییر دهید. در نهایت این موارد اجزای سازنده Those Who Remain هستند که من و احتمالا شما را مجاب به پایان رساندن بازی خواهند کرد.

در بخش بصری بازی را می‌توان به دو بخش تقسیم کرد. بخش‌هایی که در فضای باز شهر درمونت جریان دارند، عملا شبیه به عناوین PS2 و بدون کیفیت نسل هشتم کنسول‌ها هستند. علاوه بر آبجکت‌ها و تکستچرهای به شدت بدون کیفیت، این مراحل از افت فریم شدیدی هم رنج می‌برند که تجربه بازی را تا حد زیادی تحت تاثیر قرار می‌دهد. اما در نقطه عکس این مراحل، مراحلی قرار می‌گیرند که در فضای داخلی مثل بیمارستان و خانه‌های مختلف جریان دارند. این مراحل علاوه بر ارائه نرخ فریم ثابت، دارای آبجکت‌ها، نورپردازی و وضعیت بسیار بهتری در بخش بصری هستند. خوشبختانه تعداد مراحل داخلی هم در طول بازی بیشتر از مراحلی است که در محیط باز جریان دارند. صدایی که برای ارواح و سکوتی که بر فضای کلی درمونت در جریان است، به خوبی اتمسفر و فضای مناسبی را برای ساخت یک عنوان ترسناک بنا کرده‌است. البته تا زمانی که به موزیک‌های بازی برخورد نکنید. در عمل انتقادی به موزیک‌ها وارد نیست، بلکه انتقاد به نحوه اجرای آن‌ها وارد است. موزیک‌ها در مواقعی که اهریمن‌ها شما را رویت کنند، به شکل غیر منتظره و نامناسبی پخش می‌شود و در صورتی که از دید چشمان اهریمن مخفی شوید، موزیک هم دوباره به شکل غیر منتظره‌ای قطع می‌شود. در عمل این گونه تصور کنید که در طول چند دقیقه که در حال فرار از دست دشمن خود هستید، یک تیکه از یک قطعه مدام قطع و وصل شود تا بیشتر بتوانید مشکل موجود بر این بخش را درک کنید.

نتیجه‌گیری:

Those Who Remain را می‌توان عنوانی قابل قبول در سبکی دانست که به شدت توسط عناوین مشابه اشباع شده و در این بین نه موارد جدیدی را ارائه می‌دهد و نه سعی دارد تا سنت شکنی کرده و پیشرو برای این ژانر باشد. داستان ، طراحی بعضی از پازل‌ها و محیط ها و البته تصمیم‌هایی که در طول سفر خود به شهر درمونت اعمال می‌کنید، تنها موارد قابل قبول به شمار می‌روند. در مقابل آن‌ها مواردی مثل مشکلات فنی، طراحی ضعیف محیط های باز و اهریمن‌ها از نکات منفی این عنوان به شمار می‌روند. تجربه این عنوان را می‌توان تنها به دوست‌داران این سبک از بازی‌ها توصیه کرد.