بررسی بازی The Sinking City

برای مشاهده بررسی ویدیویی بازی The Sinking City در یوتوب کلیک کنید.

این یک بازی بی‌نقص نیست. کلکسیونی از مشکلات فنی است که گاهی اوقات شما را تا مرز جنون پیش می‌برد. از انواع و اقسام باگ‌ها گرفته تا ظاهر شدن ناگهانی بافت‌ها و کاراکترها. در کنار این مشکلات ، گرافیک فنی بازی هم اصلا قابل دفاع نیست ، مخصوصا اینکه کیفیت میان‌پرده‌های بازی با عناوین متوسط کنسول PS2 برابری می‌کند. با این حال در پس ظاهر نه چندان جذاب و سخت The Sinking City یک بازی منحصر به فرد انتظارتان را می‌کشد. داستان با پیشروی هرچه بیشتر جذاب و جذاب‌تر می‌شود طوری که نه تنها با مشکلات فنی کنار می‌آیید بلکه سعی می‌کنید از بازی و فضای رعب آور «اوکمانت» (لوکشین بازی) لذت کامل را ببرید.

اچ.پی لاوکرفت از مشهورترین نویسندگان آثار ترسناک است که  در دنیای بازی طرفداران فراوانی دارد. اولین بازی که نام او را در صنعت بازی بر سر زبان‌ها انداخت، نسخه 1992 عنوان Alone in the Dark بود که از قضا به مانند بازی The Sinking City با الهام از کارهای مشهور این نویسنده فقید ساخته شده بود. این بازی بعدها به منبع اکثر عناوین ترسناک سه بعدی تبدیل شد شد که مهم‌ترین آن‌ها Resident Evil بود. از آن هنگام بازی‌های زیادی بر اساس آثار لاوکرفت ساخته شده که متاسفانه به جز چند نمونه مثل Call of Cthulhu: Dark Corners of the Earth ، Eternal Darkness و Sherlock Holmes: The Awakened بقیه نتوانستند حق مطلب را در مورد کارهای او ادا کنند. خوشبختانه استودیو Frogwares دوازده سال پس از عرضه Sherlock Holmes: The Awakened بار دیگر ثابت کرد که دنیای لاوکرفت و مخصوصا افسانه Cthulhu را بهتر هر استودیویی می‌شناسد.

برخلاف اکثر عناوین روز مخصوصا آثار Open world داستان The Sinking City خیلی سریع آغاز می‌‍شود. یک کارآگاه خصوصی به اسم «چالز رید» که از کابوس رنج می‌برد اوایل دهه 1920  وارد شهر اوکمانت (شهری خیالی در ماساچوست) می‌شود تا ریشه دردهایش را پیدا کند. رید در همان آغاز با افرادی مرموز دیدار کرده و مامور پیگیری گم شدن یکی از قدرتمندترین افراد شهر می‌شود اما اوکمانت یک شهر معمولی نیست. پس از سیل بزرگ  این شهر به خرابه‌ای ترسناک تبدیل شده که خانواده‌های مهم بر  سر تصاحب آن رقابت می‌کنند. شروع بازی و حتی نمایش اوکمانت تا حدی زیادی شبیه به Silent Hill است. مثل همین سری مشهور ژاپنی اینجا هم با یک کاراکتر رنج دیده سر و کار داریم که دست سرنوشت او را به این مکان رسانده. از آن جالب‌تر اینکه چارلز رید یک سرباز سابق نیروی دریایی است که در جنگ جهانی  اول حضور داشته و حالا وارد شهری شده که با تمامی شهرهای دنیای تفاوت دارد. همین فضای متفاوت اوکمانت و کاراکترهای عجیب و غریب بازی خیلی زود مخاطب را درگیر خود می‌کنند. با کمی پیشروی در بازی متوجه می‌شوید که داستان تنها درباره چارلز رید نیست و در اصل این خود شهر اوکمانت است که کاراکتر اصلی بازی به شمار می‌آید. رید تنها یک تکه از پازل بزرگتری است که با پیشروی در داستان نقشش مشخص می‌شود. این شهر پس از سیلی ناگهانی میزبان موجودات ترسناکی به نام «وایلدبیست‌ها» (Wylebeasts) شده که هیچ کس دقیقا منشا ظهورشان را نمی‌داند. علاوه بر ظاهر شهر که به شدت مرده است ، حضور این موجودات و اتفاقات عجیب باعث شده یک جنگ قدرت بین خانواده‌های مشهور شهر دربگیرد. جنگی که در آن هر کسی هدفی را دنبال می‌کند و رید باید حواسش باشد که در عین پیدا کردن حقیقت و منشا کابوس‌هایش ، در آن قربانی نشود.

The Sinking City به سبک آثار قبلی استودیو Frogwares یک بازی کار‌آگاهی است که طی آن شخصیت اصلی باید با گردآوری مدارک پرونده‌ها را حل کند. رید می‌تواند با قدرت ماورایی خود صحنه‌های جرم را بازسازی کرده و سر از حقیقت دربیاورد. همین قدرت ماورایی ودر کنار Mind Palace باعث شده تا این بازی چیزی بیشتر از یک کلون شرلوک هلمز در یک جهان ماورالطبیعه باشد. در بخش Mind Palace باید با کنار هم گذاشتن شواهد به جوابی قطعی برسید تا در نهایت به یک دوراهی رسیده و گزینه نهایی خودتان را انتخاب کنید. با این حال برخلاف اکثر عناوین مشابه و بازی‌های RPG انتخاب‌های شما در اینجا اکثرا غلط هستند. به معنای ساده‌تر در اینجا نه تنها خبری از انتخاب‌های سفید و سیاه نیست بلکه بازی خیلی اوقات شما را به سمت انتخاب اشتباه سوق می‌دهد. مثلا در یکی از پرونده‌های بازی باید بین مسموم کردن مردم شهر و یا قدرت دادن به یک گروه افراطی ، یک گزینه انتخاب کنید. هر دو انتخاب عملا اوکمانت را بیشتر به سمت نابودی می‌کشانند و از قضا هر دو روی روند پیشروی کاراکتر شما تاثیرگذار هستند. فراموش هم نکنید که تقریبا تمامی کاراکترهای اصلی آثار لاوکرفت در نهایت دچار جنون می‎‌شوند یا پایانی تقریبا تلخ را تجربه می‌کنند ؛ موضوعی که در اینجا  هم رعایت شده است. همین روند متفاوت انتخاب کردن و بهم ریختن قوانین مرسوم این دست بازی‌ها باعث می‌شود تا The Sinking City چیزی بیشتر از یک بازی کارآگاهی معمولی باشد.

بخش‌های کارآگاهی عموما جذابند و اکثر بار گیم‌پلی را به دوش می‌کشند اما بخش مبارزات از ضعف‌های زیادی رنج می‌برد. تیراندازی بسیار معمولی است و حتی از استاندارهای نسل هشتم پایین‌تر. سلاح‌های بازی هم در بخش اول بسیار ضعیف هستند و این موضوع در کنار نشانه گیری سخت با کنترلر PS4 خیلی اوقات باعث مرگ کاراکتر اصلی می‌شوند. سازندگان سعی کردند ضعف مبارزات را با اضافه کردن Skill tree برای ارتقای قدرت‌های رید و امکان کرفت کردن تجهیزات جبران کنند. با اینکه هر دو بخش بسیار ساده هستند اما در عین حال موفق شدند تا کمی به گیم‌پلی بازی عمق ببخشند و شما را ترغیب کنند تا در کوچه و پس کوچه‌های اوکامنت و محیط‌های داخلی به دنبال منابع مورد نیازتان بگردید یا اینکه برای گرفتن XP به سراغ ماموریت‌های جانبی بروید.  حالا که صحبت از ماموریت‌های جانبی شده با این موضوع اشاره کنیم که خود این ماموریت‌ها به دو بخش تقسیم می‌شوند : نخست ماموریت‌هایی که در آن باید یک سری آیتم جمع آوری کنید مثل پیدا کردن نامه‌های شهروندان اوکمانت که هر کدام داستان‌های عجیبی برای تعریف کردن دارند. با اینکه پیشروی در این ماموریت‌ها به درک بهتر داستانی کمک می‌کنند اما چون عموما به مبارزه با  وایلدبیست‌ه خلاصه می‌شوند ، پس از مدتی حوصله‌تان را سر می‌برند. بخش دوم اما ماموریت‌هایی است که شخصیت‌های مهم بازی از شما درخواست می‌کنند. این ماموریت‌ها علاوه بر داستان ، تقریبا هیجان مراحل اصلی را دارند و عموما جذاب و پرکشش طراحی شدند. با این حال در مقایسه با بسیاری از آثار سطح اول ، ماموریت‌های جانبی بازی چندان فوق العاده نیستند و طولانی بودن آن‌ها بعضا باعث می‌شود قید انجام دادنشان را بزنید.

بزرگترین تفاوت  The Sinking City با دیگر عناوین open world در نقشه و سیستم هدایت بازی خلاصه می‌شود. برخلاف دیگر آثار این ژانر در اینجا محل ماموریت‌ها مشخص نیست و تنها موقعیت تقریبی آن معلوم است. بدین معنا که شما باید با خواندن مختصات محل ماموریت ، مکان مورد نظرتان را روی نقشه علامت گذاری کنید. سازندگان با توجه به ماهیت کارآگاهی بازی دست به چنین طراحی زدند هرچند این سیستم نه تنها زمان بازی را بی‌جهت طولانی‌تر می‌کند بلکه عملا از جذابیت‌های آن می‌کاهد. این موضوع زمانی بدتر می‌شود که متوجه مشکلات شهر اوکمانت می‌شوید. با اینکه فضاسازی شهر فوق العاده است  ولی بسیاری از محیط‌های شهر شبیه به هم هستند. حتی معماری بسیاری از خانه‌ها عینا شبیه به یکدیگر است طوری که بارها در طول بازی از خود می‌پرسید من قبلا در این مکان نبودم ؟ از همه بدتر اینکه با توجه به بزرگ بودن شهر و نبودن وسایل نقلیه – به جز قایق که برای گذر از مسیرهای آبی است – مجبور می‌شوید بسیاری از بخش‌‎های بازی را بدوید. با توجه به نبود NPC که با آن در سطح شهر صحبت کنید و تکراری بودن محیط‌ها ، محیط بیرونی اوکمانت ممکن است زود برایتان خسته کننده شود طوری که در همان ساعات اول بازی سعی می‌کنید با فست تراول به بخش‌های مختلف سفر کنید. البته سازندگان یک کار را درست انجام دادند و آن هم اینکه شهر را به چند بخش تقسیم کرده‌اند که هر بخش معماری متفاوت خود را دارد. از محله‌های فقیر نشین نزدیک به ساحل تا محله‌هایی که خانواده‌های بزرگ در آن سکونت دارند. اگر کمی شهر کوچک‌تر بود یا سازندگان وقت و هزینه بیشتری برای ساخت بازی داشتند آن گاه نه تنها اوکمانت شهر جذاب‌تری بود بلکه کیفیت کلی بازی هم افزایش پیدا می‌کرد.

هر چه قدر که سازندگان سعی کرده‌اند با توجه به بودجه محدودشان به نسبت آثار AAA اثری باجزییات بسازند اما در بخش فنی یه شدت بد ظاهر شده‌اند. بسیاری اوقات شخصیت‌ها ناگهان جلویتان سبز می‌شوند. این موضوع وقتی در نقشه می‌دوید حتی بیشتر به چشم می‌خورند. به مانند بازی‌های نسل هفتم که از UE3 استفاده می‌کردند ، محیط‌های بازی دیر لود شده و ناگهان می‌بینید در انتها نقشه خانه‌ها ناگهان ظاهر می‌شوند. مدل سازی کاراکترها هم در سطح عناوین ابتدایی ایکس باکس 360 است و از همه بدتر صورت‌های آن‌هاست که بیشتر به زامبی‌ها شباهت دارد. از کیفیت میان پرده‌ها هم برایتان نگوییم که جدا دو نسل عقب هستند ، چه از منظر کارگردانی و چه از منظر گرافیک. کیفیت میان پرده و کاراکترهای Silent Hill 2 که یک بازی برای PS2 به شمار می‌آید و 18 سال پیش عرضه شده هم از The Sinking City به مراتب بهتر است. از همه این‌ها جالب تر باگ‌های دشمنان است که در بسیار موارد به در و دیوار گیر می‌کنند طوری که می‌توانید با گیر انداختن آن‌ها پشت در به راحتی دخلشان را بیاورید.  با وجود گرافیک فنی بد ، طراحی هنری بازی به شدت خوب و وفادار به آثار لاوکرفت است و سبب می‌شود گرافیک فنی بد بازی را راحت‌تر تحمل کنید.

The Sinking City مشخصا یک شاهکار نیست و ضعف‌های پرشماری دارد اما حداقل عنوانی پرهیجان است که داستانی فوق العاده دارد و شهر اوکمانت و کاراکترهایش را باجزییات تمام به تصویر می‌کشد. اگر بتوانید با مشکلات فنی، مبارزات ضعیف و بعضی از ماموریت‌های جانبی بازی کنار بیایید؛ این بازی به یکی از متفاوت‌ترین تجربه‌های گیمینگ شما طی ده سال گذشته را رقم می‌زند. در غیر این صورت قید خرید بازی را بزنید زیرا The Sinking City در مقایسه با open world های دیگر از محدودیت زیادی رنج می‌برد.