بررسی بازی The Signifier

بازی‌های Walking Simulator برای سال‌هاست که توانسته‌اند خود را به عنوان جایگزینی برای آثار ماجراجویی کلاسیک معرفی کنند و در این مسیر موفق بوده‌اند. بازی‌هایی که معمولا گیم‌پلی در آنها به حرکت در محیط خلاصه شده و این داستان است که به عنوان محوریت اصلی قرار می‌گیرد. خوب یا بد تاکنون اندک بازی‌هایی توانسته‌اند خود را از جریان اصلی آثار Walking Simulator خارج کرده و با اضافه کردن جزئیاتی اندک، در زمینه گیم‌پلی نیز حرفی برای گفتن داشته باشند. وضعیت برای بازی The Signifier نیز دقیقا به همین شکل دنبال می‌شود. بازی‌ای که در اصل یک Walking Simulator استاندارد است اما سعی شده تا جزئیات بیشتری در گیم‌پلی آن یافت شود. اولین ساخته استودیوی شیلیایی Playmestudio، همچون بسیاری از بازی‌های مستقل ژانر ماجراجویی، استانداردهای مشخصی را دنبال می‌کند اما سعی شده تا تغییرات اندکی در گیم‌پلی آن ایجاد شود تا از جریان اصلی دیگر بازی‌های Walking Simulator خارج شود. بازی‌‌ای که می‌توان گفت در این زمینه موفقیت خوبی را کسب کرده اما همچنان در نیمه راه انتقال تجربه‌ای ایده‌آل متوقف شده.

در The Signifier کنترل محققی با نام فردریک راسل را برعهده می‌گیرید که در زمینه هوش مصنوعی و استفاده از آن فعالیت می‌کند. دنیای این بازی به شدت از پیشرفت هوش مصنوعی تاثیر گرفته و حتی کمپانی‌ای تحت عنوان Go-AT را پدید آورده که در همکاری مستقیم با دولت، وظیفه کنترل پیشرفت و نحوه استفاده از هوش مصنوعی را دنبال می‌کند. داستانی زمانی وارد فاز اصلی خود می‌شود که نایب رئیس این کمپانی جان خود را از دست می‌دهد. در ابتدا همه چیز شبیه به یک خودکشی ساده است اما نشانه‌های موجود، موضوعی متفاوت را نمایان می‌کنند. راسل با استفاده از دستگاه پیشرفته‌ای که در اختیار دارد می‌تواند به خاطرات انسان‌ها وارد شده و آنها با کمک هوش مصنوعی مورد تحقیق قرار دهد. اینجاست که بُعد اصلی گیم‌پلی خود را نشان داده و مشخص می‌شود که گیمر باید بیشتر زمان گیم‌پلی را در خاطرات عینی و ذهنی مقتول دنبال کند. دستگاه اشاره شده به شخصیت اصلی اجازه می‌دهد خاطرات سوژه مورد نظر خود را از دو دید عینی و ذهنی جستجو کند. در خاطرات عینی یا Objective همه چیز به شکل واقعی خود نمایان می‌شود و وارد شدن به حالت ذهنی یا Subjective، چیزی را نمایان می‌کند که صاحب خاطرات در ذهن خود تجربه کرده. نکته برجسته این است که مقتول بخش عمده‌ای از خاطرات عینی خود را تحت تاثیر داروهای بی‌شماری ثبت کرده و همین موضوع روی تصویر عینی آنها تاثیر مستقیم داشته. داستان The Signifier سعی کرده یکی از سوژه‌های محبوب این روزهای حوزه علمی تخیلی یعنی ورود به خاطرات و نقش هوش مصنوعی را به عنوان تمرکز خود قرار دهد. موضوعاتی که هرچند نخ نما شده‌اند اما هنوز هم می‌توان در گوشه‌های آن نکات جالبی را پیدا کرد. سازندگان بازی به خوبی از این موضوع بهره کافی را برده و توانسته‌اند تا انتهای کار مخاطب را به دنبال خود حرکت دهند. اینکه چه اتفاقی برای مقتول رخ داده و این اتفاق چه ریشه‌هایی در گذشته او دارد بدون شک یکی از اصلی‌ترین هوک‌های داستانی The Signifier را شکل می‌دهد. با این حال بزرگ‌ترین ضعف داستان بازی را می‌توان در پایان‌بندی سه‌گانه آن یافت. فرقی نمی‌کند کدام پایان‌بندی را تجربه می‌کنید، The Signifier نهایتا نمی‌تواند رضایتی کامل را برای شما در این قسمت به همراه داشته باشد و جدای از آن سوالات بسیاری را بدون ارائه هیچ پاسخی باقی نگه می‌دارد. مشکل زمانی خود را نمایان می‌کند که به جز چند تغییر جزئی، عملا روندی که برای رسیدن به هر کدام از پایان‌ها دنبال می‌کنید، تفاوتی با یکدیگر نداشته و تجربه دوباره بازی را بی‌معنی می‌کنند.

تجربه چهار تا پنج ساعته The Signifier به خوبی نشان می‌دهد که نهایتا این بازی سعی در دنبال کردن راه دیگر Walking Simulator‌ها دارد. با این حال دو زاویه مختلف برای حضور در خاطرات یعنی ذهنی و عینی باعث می‌شود که اندک معماها و پازل‌های ساده‌ای در جریان گیم‌پلی نمایان شوند. ریزه‌کاری‌هایی همچون پیدا کردن جای درست بخشی از یک خاطره یا راه درست برای مشخص شدن ابعاد جدیدی از داستان، با قرار گرفتن در کنار روایت کلی می‌تواند تاحدودی جذابیت‌های از دست رفته ژانر ماجراجویی را بازگرداند. شاید اگر سازندگان بازی کمی بیشتر روی این ترفند ساده یعنی انتقال به زوایای دیگر خاطرات تمرکز می‌کردند، می‌توانستند پازل‌های محیطی شگفت‌انگیزی را طراحی کنند اما ساختار از پیش تعیین شده و البته کاهش پیچیدگی برای جذب مخاطب بیشتر از این موضوع جلوگیری کرده. مشخص است که The Signifier پتانسیل بالای خود در این بخش را دست کم گرفته و به همین واسطه در سطح بازی‌ای خوب و نه عالی باقی می‌ماند. انتخاب‌های طراحی بازی بی‌اشتباه نیست و بعضا می‌بینیم که ایجاد چالش‌های جدید بدون هیچ توجیه داستانی صورت گرفته و همین موضوع در نتیجه‌گیری نهایی روایت تاثیر منفی خود را نشان می‌دهد.

در روزهایی که آثار ماجراجویی تمام تلاش خود را برای ارائه گرافیکی واقع‌گرایانه با حداکثر جزئیات به کار می‌گیرند، The Signifier عملکرد عجیبی را از خود به جا گذاشته. هر آن چیزی که در این بازی در قالب واقعیت می‌بینید از دید کیفیت طراحی در سطح قابل قبولی قرار نمی‌گیرد و به خصوص در زمینه طراحی شخصیت و انیمیت کردن‌ آنها حتی شاید بین آثار ضعیف قرار گیرد. زمانی که وارد خاطرات بازسازی شده توسط هوش مصنوع می‌شوید اما همه چیز تغییر کرده و هنر طراحان بازی خودنمایی می‌کند. درست مانند خواب دیدن که ذهن شما در زمان نمایش آن تمامی جزئیات را بازسازی نکرده و تصویری کلی را شکل می‌دهد، اینجا هم خاطرات شبیه به محیط‌های سه بعدی هستند که اجزای مختلف آن از دید جزئیات در یکدیگر ترکیب شده و کلیتی آشنا را شکل می‌دهند. وضعیت در زمان انتقال از حالت Objective به Subjective تغییر کرده و اینبار المان‌های وارد معادله می‌شوند که ذهن مخاطب بعضا تصمیم گرفته آنها را به خواسته خود تغییر دهد. استفاده از این ترکیب گرافیکی جالب توجه به افزایش پیچیدگی طراحی محیط نیز کمک کرده و شرایطی را ایجاد می‌کند که گیمر به راحتی مسیر درست رسیدن به مقصد را پیدا نکند. اگر به دنبال یک Walking Simulator با داستانی جذاب و نوآوری‌های جالب توجه هستید، The Signifier می‌تواند نظر شما را جلب کند. بازی‌ای که مشکلاتی اساسی را در خود جای داده اما نهایتا تجربه‌ای متفاوت را رقم می‌زند.