بررسی بازی The Last of Us

Second Opinion به قلم کیوان

هنگامی که زجر دست و پا زدن مداوم با مرگ را در چهره Joel یا امید به زندگی را در صدای Ellie حس می‌کنید، گفت و گوی پدرانه Joel با Ellie را در یک فضای آرام و سرسبز مشاهده می‌کنید، که گویی از این جهان آخر الزمانی به کلی جداست، متوجه می‌شوید که The Last of Us فقط یک بازی Survival دیگر نیست، بلکه سرآمدی بر نحوه انتقال احساسات و تعریف داستان است که صنعت گیم به خاطر آن باید به خود ببالد. داستان در TLOU فقط درباره طی کردن یک مسیر خاص و نجات یافتن در انتها نیست. رسیدن به نقطه اوج یک هنر است. مجموعه‌ای از تلاش‌های بی وقفه، ناامید شدن ها، خشونت‌ها و نابود شدن رویای آمریکایی است. در این بین معصومیت کودکانه Ellie کورسویی برای دیدن خوبی و امید در این دنیای آخر الزمانی است.

تعریف از گرافیک TLOU که کاری بیهوده است، زیرا کمتر کسی است که تا اینجای کار در این نسل با شهره استودیو ND در به کارگیری جلوه‌های بصری فوق العاده آشنا نباشد. اما لازم میبینم که نکاتی در مورد انیمیشن‌های بازی ذکر کنم. ND با به کاری گیری سیستم منحصر به فرد Motion Capture در حین ضبط صدا و حالات چهره بازیگرها، انقلابی در این صعنت بوجود آورد که نشان داد تا چه اندازه استفاده از انیمشین‌های عالی و صداگذاری با احساس می‌تواند در روایت داستان و انتقال احساسات تاثیرگذار باشد. (اشاره به خط اول این مطلب)

گیم پلی بازی در حدی عظیم است که در این چند سطر کم نمیتوان عدالت را در موردش رعایت کرد. اما سعی می‌کنم مهمترین نکات آن را ذکر کنم. TLOU یک بازی Open World نیست اما به واقع محیط‌های بزرگ در بازی و همچنین آزادی عمل در انجام مبازرات حسی بیشتر از رضایت‌مندی برای من بوجود آورد. در حالی که هر اشتباهی در انتخاب نحوه مبارزه برایتان گران تمام می‌شود در کنار کمبود مهمات و سیستم ساخت آیتم‌ها، چنان تنشی برای شما ایجاد می‌شود که نمونه‌اش را در هیچ بازی هم سبک دیگری مشاهده نکرده‌اید. همچنین باعث می‌شود که ذهن خود را برای به کارگیری راه‌ها و استراتژی‌ها مختلف در هنگام رویارویی با Hunter‌ها به کار بیاندازید. در این بین دشمنان infected نیز به چند نوع مختلف تقسیم شده اند که هرکدام ویژگی‌های متفاوت دارند که نحوه مبازه خاص خود را می‌طلبند. اما نباید Ellie و دیگر همیاران خود در بازی فراموش کنید چرا که در مواقع حساس با هر سلاحی که نزدیک دستشان باشد چه آجر، چه چاقو یا غیره به کمکتان می‌آیند.

توجه به جزییات در این بازی نیز یکی دیگر از نکاتی است که سایر بازیسازان باید از آن درس بگیرند. هنگامی که صورت Joel بر اثر ضربات مشت و باتوم زخمی می‌شود و خون از دماغش سرازیر می‌شود، یا وقتی که او زخمی می‌شود و نشانه گیریش تحلیل می‌رود و باید بانداژی برای زخم هایش با وجود یک انیمیشن پرجزییات تهیه کند، شما نمی‌توانید دهان خود را به نشانه حیرت از این همه جزییات بسته نگه دارید.

Neil Druckmann به راستی با ساخت TLOU درس کارگردانی به دیگر بازیسازها داد. پرداخت عالی شخصیت ها، تنوع گیم پلی، صحنه هایی که در حین کوچکی تاثیر گذار هستند، طراحی نفس گیر مراحل و قرار دادن هنرمندانه تکه تکه‌های بازی در کنار هم نشان از بازی سازی با اعتماد به نفس تیم سازنده است. که قطعا بدون ساخت‌های قبلی این شرکت امکان پذیر نبود. ND در صنعتی که خیلی از بازی سازان در آن ادعای ساخت بازی‌های AAA دارند، اثری را خلق کرد که نشان داد می‌توان بدون استفاده از محتوای جنسی و خشونت بی کله، به درجه بالایی از بلوغ در بازی‌ها رسید و بدون هراس، بازی عظیم و سرگرم کننده ساخت که گویی خیلی از بازی‌سازان و حتی خود Hideo Kojima بعد از ساخت MGS3 برای مدت طولانی، چگونگی ساخت آنها را فراموش کرده‌اند. در پایان، از نظر من TLOU کاملا شایسته نمره کامل 10 است و هر چیزی کمتر از آن ظلم در حق این بازی است.