بررسی بازی Syndicate

اگر در چند سال اخیر اخبار بازی ها را دنبال کرده باشید، قطعا از ریبوت های متعددی که خیلی هم باب شده با خبر هستید. Syndicate یکی دیگر از این ریبوت هاست. قدمت این سری به قبل از سال 2000 برمی گردد، به سال 1993 که استودیو Bullfrog اولین نسخه از آن را منتشر کرد و به عنوان یکی از زیباترین و بهترین بازیهای آن زمان شناخته می شد. دنیای Syndicate در آینده ای نزدیک جریان دارد، جایی که سازمان ها و سندیکا های مختلفی بر سر قدرت می جنگند. هر سازمان یک سری نیروهای خبره دارد که با گذاشتن چیپ ها و قطعات الکترونیکی، قابلیت های آن ها را ارتقا می دهد. در واقع Syndicate یکی از اولین بازیهایی بود که به سایبورگ ها و انسان های ماشینی می پرداخت. این بازی که یک عنوان در سبک شوتر استراتژیک در نمای ایزومتریک بود، اکنون و بعد از 19 سال به عنوان یک شوتر اول شخص بازگشته است.

استودیوی Starbreeze که با بازیهای Chronicles of Riddick و The Darkness شناخته می شود، سعی کرده تا حال و هوای بازی را دقیقا مانند نسخه اصلی دربیاورد. در واقع اینچنین ریبوت ها برای سازنده بازی کمی سخت است، چون علاوه بر اینکه باید طرفداران اصیل آن بازی را راضی نگه دارند، باید بتوانند به عنوان یک بازی جدید و مستقل نیز خوب ظاهر شوند. اگر کمی به عقب تر برگردیم، جو بازی دقیقا Dues Ex: Human Revolution را یادآوری می کند. دنیایی مدرن و پیشرفته، که انسان ها با استفاده از علمشان توانایی بدنی و ذهنی خود را افزایش داده اند. داستان Syndicate در دنیایی رخ می دهد که دیگر حکومتی واحد بر آن حکمفرما نیست. دنیا به قسمت های مختلفی تقسیم شده که هر کدام توسط سندیکاها یا سازمان های مختلف اداره می شوند. هر کدام از آن ها برای کنترل بیشتر، افراد و مامورهای مخصوصی را تربیت کرده اند. این مامورها هر کدام چیپ یا تراشه ای کامپیوتری در داخل بدنشان نهفته شده و علاوه بر اینکه توسط سازمان خود کنترل می شوند، بلکه توانایی های آنها را نیز در نبردها ارتقا می دهد. قهرمان بازی (Miles Kilo) نیز یکی از همین افراد است. او برای سازمان Eurocorp کار می کند و تراشه ای به نام DART 6 را نیز در بدن خود حمل می کند. DART 6 قابلیت های مختلفی به او می دهد که مهمترین آن ها کند کردن زمان و هک کردن چیپ های دیگر از فاصله دور است.
گیم پلی بازی نیز دقیقا با همین قابلیت ها خود را متمایز می کند. هرچند این قابلیت ها تنها طعم دهنده ای برای گیم پلی بازی محسوب می شوند و Syndicate در درجه اول یک شوتر اول شخص است. شوتینگ و سیستم مبارزات بازی کاملا مناسب و استاندارد است و مشکل خاصی ندارد. سبک کنترل و شلیک کردن کمی شبیه به بازی Killzone است و خصوصا کاورگیری آن دقیقا کاورگیری سری کیلزون را یادآوری می کند و حالتی سینمایی دارد. حتی نوع Melee زدن هم شبیه به Killzone 3 بوده و با نزدیک شدن به دشمنان و فشار دادن دکمه Execute با یک ضربه فنی در نمای اول شخص دشمن را از پای درمی آورید. هرچند قابلیت هایی مانند دویدن و سر خوردن روی زمین، یا شلیک با پیستول در هنگام دویدن را نیز می توان نام برد که باعث می شود تا خود را بیشتر در نقش یک مامور ارتقا یافته و حرفه ای احساس کنید. اما نکته اولی که در مورد روند بازی به چشم می آید خطی بودن آن است. شما تقریبا هیچ مسیر دومی برای پیشروی ندارید و بازی پر از مکان های مستقیم و بدون پیچیدگی است که در آن کارتان نابود کردن گروه پشت گروه از دشمنانی است که جلوی شما سبز می شوند. هرچند این تمام ماجرا نیست.

بازی علاوه بر اسلحه های گوناگونی که در اختیار شما قرار می دهد، از قابلیت های DART 6 هم زیاد استفاده می برد. این تراشه که در واقع قدرت نفوذ به ذهن افراد را دارد، سه قابلیت جالب در اختیارتان می گذارد که به نبردهای بازی طعمی متفاوت می دهند. Suicide یا همان خودکشی اولین آنهاست. با Suicide شما دشمن مورد نظر را وادار می کنید تا خودش را بکشد. این خودکشی نیز اغلب با گرفتن یک نارنجک در دست و منفجر شدن آن است که اگر به جا استفاده بشود می تواند چندین دشمن کنار خود را نیز با فرد اول رهسپار ابدیت کند. Backfire قابلیت دوم است که در آن یک پالس انرژی به دشمن وارد می شود و او به مدت چند ثانیه بی حس به زمین می افتد و در این حالت بسیار آسیب پذیر می شود. قابلیت آخر نیز Persuade نام دارد که بسیار جالبتر است و باعث می شود دشمن مورد نظر به طرف همیاران خود تیراندازی کرده و در انتها نیز خودش را خلاص کند! این قابلیت ها دارای نواری هستند که با هر بار استفاده خالی می شوند و شما با کشتن دوباره دشمنان کم کم آنها را پر کرده و قابل استفاده می کنید. این قابلیت ها کمی تنوع و چاشنی به مبارزات داده و با اینکه همیشه قابل استفاده نیستند، ولی از تکراری شدن مبارزات جلوگیری می کنند، چون ساختار Syndicate شدیدا پتانسیل تکراری شدن را دارد! همانطور که در ابتدا گفته شد بازی کاملا خطی است و محیط ها نیز بسیار کوچک هستند. دشمنان با اینکه از هوش مصنوعی واقعا عالی بهره می برند، به علت خطی بودن بیش از حد نمی توانند که خیلی هم بازی را برای شما متفاوت کنند و در واقع همین قابلیت ها کمی بازی را متنوع تر می کنند. هرچند این سه قابلیت تقریبا در یک وادی قرار دارند و خیلی با هم متفاوت نیستند و در واقع از پتانسیل آنها به طور کامل استفاده نشده است. نکته دیگر اینکه این سه قابلیت در طول بازی (که چند ساعتی هم بیشتر طول نمی کشد) همیشه در دسترس نیستند. حتی در برهه ای از بازی نیز دو قابلیت Persuade و Suicide نیز از شما گرفته می شود و اوضاع را بدتر از قبل می کند. تمام اینها را هم که کنار بگذاریم به این می رسیم که این 3 قابلیت روی تمام دشمنان هم قابل اجرا نیستند! در طول بازی بسیار پیش می آید که به دشمنانی خیلی قوی برخورد می کنید که نمی شود این قدرت ها را روی آنها انجام داد و برای کشتنشان بایستی ابتدا با یک هک سریع آنها را چند ثانیه از حالت آسیب ناپذیری درآورد و سپس به آنها شلیک کرد. باس فایت ها یا به قول خودمان غول های بازی نیز علاوه بر اینکه هیچکدام از این قدرت ها روی آنها تاثیری ندارد، بلکه برخی از آنها کمی روی اعصاب شما هم راه می روند. بیشتر آنها هیچ راه خاص یا غیر متعارفی برای کشتن ندارند و همانند دیگر دشمنان مبارزه می طلبند (یعنی کاور گرفتن، هک کردن، شلیک و دوباره به همین منوال). قابلیت کند کردن زمان نیز یکی دیگر از قدرت های مخصوص شماست که علی الخصوص برای باس فایت ها بسیار کاربرد دارد و کشتن برخی باس ها بدون آن تقریبا غیرممکن بود. در این حالت که DART Overlay نام دارد به مدت چند ثانیه علاوه بر اینکه زمان آهسته می شود، محیط را در حالتی علمی-تخیلی گونه به شما نشان می دهد، دشمنان با رنگ نارنجی مشخص می شوند و حتی از پشت دیوار نیز قابل رویت هستند، آبجکت ها و اشیاء، اسلحه ها و … نیز از بقیه محیط متمایز می شوند. DART Overlay قطعا حالتی جالب است، ولی خُب چیزی نیست که اولین بار در یک بازی شوتر دیده باشیم.

تنها المان RPG بازی سیستمی برای آپگرید است. با پیشروی در بازی و به دست آوردن چند تراشه، شما می توانید یکی از قابلیت هایتان یا میزان سلامتی و قدرت و مسائلی از این دست را ارتقا بدهید. این تراشه ها در مکان هایی از پیش تعیین شده وجود دارند و برای به دست آوردن آنها خیلی لازم نیست محیط را بگردید و اکثرا مقابل مسیر مستقیم شما قرار دارند که خُب این موضوع سیستم آپگرید را کمی مصنوعی و فقط به عنوان چیزی که اسمش آپگرید است جلوه می کند. این ارتقاها نیز به صورت شاخه ای طراحی شده، اما در واقع اصلا شاخه ای نیست! یعنی شما برای به دست آوردن یک ارتقا اصلا لازم نیست ارتقای دیگری را انجام داده باشید که خُب مشخص نیست این حالت شاخه ای که آپگریدها به هم لینک می شوند اصلا برای چه طراحی شده است. برخی از آنها نیز خیلی کاربردی ندارند در مقابل برخی دیگر که بسیار مفید هستند. تعداد این ارتقاها نیز نسبتا زیاد است و شما با هر بار تمام کردن بازی فقط حدود 30% آنها را می توانید بگیرید. البته از یک بازی که تمرکزش بر روی اکشن و شوتینگ است مسلما نمی شود انتظار یک سیستم نقش آفرینی آنچنانی داشت، اما به هر حال انتظار می رفت حداقل در به دست آوردن آنها کمی پیچیدگی و جستجوی بیشتری طلبیده می شد. اما بازی فقط مبارزات و شوتینگ نیست. قدرت هک کردن شما در جای جای بازی کاربرد دارد و در برخی قسمت ها به جای برخورد با موجی از دشمنان، باید با استفاده از نبوغ هک کردن مسیر خود را به پیش برد. در واقع اینجا کمی حالت معمایی نیز به بازی اضافه می شود، اما در سطح بسیار ساده و فقط در حد هک کردن چند آسانسور و پریدن به یک سکو دنبال می شود. البته برخی از آنها مانند کندن درهای مختلف یا به زور باز کردن درهای ریموت، همگی یک مکانیسم یکسان دارند و در آن باید تند تند دکمه X را فشار دهید. در نقطه ای از بازی انقدر این در باز کردن ها تکرار می شود که کمی بازیکن را خسته می کند. بر طبق سنتی که چند سال است به وجود است، اشیاء جمع کردنی نیز در جای جای بازی پنهان شده اند (البته خیلی هم پنهان نیستند و بیشتر آنها دقیقا جلوی راه شما قرار دارند!). این اشیاء در حقیقت متن هایی هستند که یکی دوتایی از آنها در هر مرحله وجود دارند و می شود آنها را جمع کرد و خواند. علاوه بر آن در برخی قسمت ها می توانید بایستید و به صحبت های هوش های مصنوعی مراکز یا رادیوها و فایل های صوتی گوش داد. این متن ها و فایل های صوتی باعث می شوند شما درک بهتری از دنیای بازی داشته باشید.

اما شاید بزرگترین نکته منفی Syndicate داستان و روایت داستان آن باشد. شاید اگر داستان بازی بهتر بود، تجربه کلی بازی خیلی زیباتر می شد. شما این را می دانید که ماموری کارکشته و خبره هستید، اما خُب دقیقا نمی دانید برای چه این کارها را انجام می دهید. حتی اتفاق های حیاتی که در بازی می افتد خیلی نمی تواند شما را تحت تاثیر قرار بدهد و اهمیتی برای اتفاقات بازی قائل نمی شوید. بازی در کل سه چهار کاراکتر اصلی بیشتر ندارد که به جز صداگذاری خوب، زیاد روی آنها پرداخت نشده و سرنوشت آنها نیز برای شما اهمیتی نخواهد داشت. شاید دلیلش این است که بازی خیلی کوتاه تر از آنی است که بخواهید اصلا احساسی به آنها پیدا کنید! بخش داستانی بازی واقعا کوتاه است و نهایتا حدود 6 ساعت بیشتر وقت شما را نمی گیرد. به علت خطی بودن بازی شرط می بندم اگر کسی در این سبک ماهر باشد می تواند آن را در کمتر از 4 ساعت هم به اتمام برساند!

Campaign بازی جایی است که شما بیشترین مشکلات را پیدا می کنید، اما جایی که بازی خود را نشان می دهد بخش Co-op است. Co-op بازی که تا چهار نفر می توانند با هم بازی کنند مکانیزم بسیار خوبی دارد و بر پایه انجام دادن ماموریت ها و رفتن به مرحله بعدی است. تمام قابلیت هایی که بالا ذکر شد (مانند Backfire یا Persuade) در بخش Co-op هم قرار دارند و وقتی چهار نفری از این قدرت ها روی دشمنان استفاده بشود صحنه های بعضا خیلی جالبی رقم می خورد. همچنین قابلیت ارتقای اسلحه ها را در این بخش دارید که با تمام کردن مراحل و بازی کردن بیشتر آزاد می شوند. برای ارتقای کاراکتر نیز همانند بخش Campaign وقتی دشمنی قوی را از پای درآوردید به سرعت پیش او رفته و تراشه داخل بدنش را خارج کنید تا یک Perk برایتان به ارمغان بیاورد. بخش Co-op نسبت به بخش Campaign بسیار بهتر طراحی شده و واقعا نیازمند همکاری تیمی است. شما می توانید یاران خود را درمان کنید، هرچند این درمان کردن مانند دیگر بازی ها نیست و اینجا به پیشرفتگی تجهیزاتتان در Syndicate پی می برید. همانند هک کردن، می توانید از فاصله دور یاران خود را درمان کنید که خُب باعث می شود کیفیت و سرعت اکشن بازی حفظ بشود. اکشن بازی خصوصا وقتی با سه نفر دیگر از دوستان خود باشید بسیار هیجان انگیز می شود و اتفاق های جالبی نیز می تواند در طول بازی رخ بدهد. هوش مصنوعی دشمنان همانطور که قبلا ذکر شد بسیار خوب است. آنها به موقع کاور می گیرند، محیط را دور می زنند و برای شما چالش ایجاد می کنند. حتی شما می توانید با دوستان خود یک Syndicate یا همان clan تشکیل دهید و در Leaderboard به رقابت بپردازید. یکی از قسمت های خوب بخش Co-op این است که شما را با کلاس های مختلف گیج نمی کند. با برداشتن یک اسنایپر شما می توانید یک بار به عنوان اسنایپر گروه ایفای نقش کنید، یا با مینی گان ها و اسلحه های سنگین دیگر، تانک یا Gunner گروه باشید. هر زمان که خواستید وسط بازی می توانید با عوض کردن استراتژی خود با دوستانتان همکاری کنید. ماموریت ها هم اکثرا متنوع هستند و شما هر بار به قصد آنلاین بازی کردن Syndicate را بگذارید پشیمان نمی شوید. با وجود قابلیت ارتقای اسلحه ها، طراحی خوب مراحل، هوش مصنوعی عالی دشمنان، آزادی عمل در نوع بازی کردن، تنوع و امکانات مختلفی که Starbreeze تدارک دیده، بخش Co-op بازی بسیار خوب از آب درآمده و Syndicate از این لحاظ جزو بازیهای بسیار خوب بازار به حساب می آید. البته با وجود جذاب بودن، یک ایراد بزرگی که این بخش دارد نبود قابلیت Split-Screen است. بسیار جای تعجب دارد که Starbreeze این قابلیت را در Co-op قرار نداده تا بازیکنان به صورت آفلاین هم بتوانند بازی کنند.

از لحاظ بصری Syndicate بازی بسیار زیبایی است. کیفیت خوب بافت ها و جزئیات بالای محیط در کنار اینکه در هنگام راه رفتن تک تک آبجکت های محیط همانند فیلم های علمی تخیلی اسکن شده و اطلاعاتشان داده می شود باعث زیباتر شدن تجربه بازی می شود و شما را بیشتر در دنیای آن غرق می کند. نورپردازی بازی قطعا بهترین بخش گرافیک از حیث زیبایی است. افکت های مختلفی مانند Lens flare باعث شده اند بازی از لحاظ بصری بیش از پیش زیباتر شود. همینطور انیمیشن کاراکترها و حتی انیمیشن صورت آنها نیز خیلی خوب کار شده اند و Starbreeze چیزی از این نظر کم نگذاشته است. تنها نکته منفی گرافیک بازی نورپردازی است! اشتباه نکنید، همانطور که گفتیم نورپردازی بازی بسیار زیباست، اما در خیلی از صحنه ها به قدری شدید استکه شخصا برخی اوقات دیوارها را با نورافکن اشتباه می گرفتم! در بعضی قسمت ها واقعا نورپردازی بیش از حد اغراق آمیز و شدید است که بیشتر از اینکه چشم نواز باشد اذیت کننده است و حتی می تواند به کیفیت گیم پلی هم لطمه بزند و باعث بشود شما دقیقا نبینید به کجا تیراندازی می کنید.
موسیقی های بازی جالب است و ارزش شنیدن دارد، همینطور صداگذاران بازی نیز بسیار خوب کار کرده اند و در بین آنها حتی نام های معروفی مانند Brian Cox نیز به چشم می خورد. اما خُب این صداها در داستان نه چندان جالب بازی محو شده و کاری از پیش نمی برند.

Syndicate بازی خوبی است، اما متاسفانه از پتانسیل های نهفته در آن استفاده کامل نشده است. بازی در بخش Campaign نمی تواند به طور کامل انتظارات را برآورده کند و حداقل از لحاظ داستان (که Starbreeze واقعا در آن تبحر داشت) ضعیف ظاهر شد. اگر به دنبال یک شوتر خوب با گرافیک زیبا هستید که چند ساعتی شما را سرگرم کند Syndicate می تواند گزینه خوبی باشد، ولی خیلی ارزش تکرار ندارد و بعید است بعد از یک بار تمام کردن دوباره به سراغ آن بروید. اما اگر از آن دسته بازیکنانی هستید که بازی چند نفره و همکاری را ترجیح می دهند Syndicate به علت داشتن Co-op عالی و پرهیجان، گزینه بسیار خوبی است و قطعا پیشنهاد می شود (هرچند فقط به صورت آنلاین قابل بازی است). EA و Starbreeze با اینکه نتوانستند بازی را با همان شکوه گذشته زنده کنند، اما کارشان قطعا قابل تقدیر است و می تواند برای کسانی که به شوتر های مدرن با حال و هوای علمی تخیلی علاقه دارند واقعا جذاب باشد.