بررسی بازی Street Power Soccer

ساخت یک بازی فوتبال شاید از دید ایده در دسترس‌ترین حالت ممکن قرار گیرد اما بدون شک یکی از پیچیده‌ترین و سخت‌ترین مسیرهایی است که یک بازیساز می‌تواند آن را انتخاب کند. همین مسئله باعث شده توسعه یک شبیه ساز فوتبال برای سال‌ها در انحصار دو کمپانی بزرگ باقی بماند اما این به معنی بن بست برای دیگر تولیدکننده‌ها نیست. ساخت اثری آرکید یا منطبق با اصول فوتبال خیابانی شاید برای بسیاری از تولیدکننده‌هایی که توان آنچنانی ندارند، گزینه مناسبی محسوب شود. خصوصیاتی که بازی‌های قرار گرفته در آن حتی با سطح فنی متوسط به واسطه حجم زیادی مخاطب تشنه، می‌توانند موفقیتی قابل توجه را برای خود در نظر گیرند. حتی اگر با این دست فرمان به سراغ بازی Street Power Soccer بروید نه تنها ناامید می‌شوید بلکه ممکن است به شکل کلی علاقه خود به بازی‌های ویدئویی را ترک کنید. بازی که تمام مشخصات برای تبدیل شدن به یکی از بدترین بازی‌های این نسل را در اختیار داشته و شاید پیدا کردن نکته‌ای مثبت در آن یکی از بزرگ‌ترین چالش‌های بررسی آن باشد.

از همان ابتدا باید قبول کنید که در Street Power Soccer با یک فوتبال خیابانی کاملا آرکید طرف هستید و به هیچ‌وجه نباید انتظار تجربه اثری شبیه به نسخه‌های مختلف Fifa Street یا بخش Volta در نسخه‌های اخیر FIFA را داشته باشید (قسمتی که به شکل کلی کیفیت بالایی ندارد). بازی Street Power Soccer اثری کاملا مستقل با بودجه اندک است که بیش از حدی که باید ارتفاع گرفته و در زمان رسیدن به خورشید، بال‌های خود را سوخته می‌بیند. اولین دلیلی که باعث می‌شود از این موضوع اطمینان حاصل کنید، نوع ارائه این محصول است. سازندگان بازی برای فاصله گرفته از آموزش‌های سنتی که سعی می‌کنند اصول اولیه و نحوه کنترل را به گیمر آموزش دهند، از ستاره فوتبال خیابانی یعنی شان گارنیر دعوت کرده‌اند که دو سال برای دومین بار قهرمان دنیا در رشته فری‌استایل شد. گارنیر سعی دارد گیمر را کمی با فضای واقعی فوتبال خیابانی و مسابقات آن آشنا کند اما تصاویر آن به شکلی بسیار بی‌کیفیت و ضعیف روی مونتاژی از گیم‌پلی قرار می‌گیرند. در اینجا سطحی از ارائه را شاهد هستیم که گیمر را پیش از تجربه بازی مطمئن می‌کند با اثری ضعیف روبرو است. در این بخش نه تنها اصول اولیه بازی در حالت‌های مختلف گیم‌پلی توضیح داده می‌شود بلکه در ادامه تعدادی مرحله خاص با محوریت چالش‌های مختلف پیش روی مخاطب قرار می‌گیرند. چالش‌هایی که بعضا به واسطه ضعف‌های گیم‌پلی، انجام آنها می‌تواند یکی از سخت‌ترین فعالیت‌ها در زمان تجربه یک بازی مرتبط با فوتبال باشد.

گیم‌پلی کلی Street Power Soccer هرچند براساس فوتبال خیابانی بنا شده و به صورت دو یا سه نفره سعی دارد تجربه‌ای آشنا را ارائه کند اما حالت‌های متفاوت جدیدی را نیز در بر می‌گیرد. از مراحلی گرفته که در آنها باید توپ را به سمت اهداف مشخصی هدایت کنید تا حالت فری‌استایل که تمرکز اصلی خود را روی حرکات نمایشی گذاشته و گیمر را با ساز و کاری شبیه به بازی‌های ریتمیک مواجه می‌کند. هر کدام از این بخش‌ها دارای ضعف‌های بسیاری هستند اما شاید ضعیف‌ترین آنها همین حالت فری‌استایل باشد. در این بخش بازی کاملا از فاز یک فوتبال خیابانی خارج شده و بیش از هر چیزی به نسخه‌های مختلف Guitar Hero شباهت پیدا می‌کند. در این قسمت گیمر باید دکمه‌های خاصی را با ترتیب‌های متفاوت در زمان‌بندی مشخص فشار داده و حرکات نمایشی مختلفی را اجرا کند. ساختاری که غیرممکن است بعد از ساعت‌ها تلاش بالاخره در انجام کاملا درست آن موفقیتی کسب کنید. موضوعی که بیش از پیش نشان می‌دهد سازندگان بازی تنها سعی داشته‌اند ضعف‌های اساسی بازی خود را با مینی‌گیم‌هایی ضعیف و غیرقابل توجیه پوشش دهند.

از همان ضربه اولی که به توپ وارد می‌کنید، متوجه خواهید شد که یک جای کار بدجوری می‌لنگد. اصولا در زمان مواجهه با Street Power Soccer هر آن چیزی که از فیزیک حرکت توپ و نحوه انتقال آن در دنیای واقعی یا بازی‌های فوتبال می‌دانید را فراموش کنید. حرکت توپ در این بازی بیش از ارتباط داشتن با فیزیک، شبیه به انیمیشن‌هایی از پیش تعیین شده است. زمانی که بازیکن‌ها را در کنار آن یا حتی بدون در اختیار داشتن توپ قرار می‌دهید، تازه متوجه بعد دیگری از ضعف‌های Street Power Soccer می‌شوید. با وجود تمام این مسائل و ضعف‌هایی که کار هر بازی معروف یا ناشناخته‌ای را یک سره می‌کرد اما طراحی این محصول نشان می‌دهد لذت بردن گیمر از تجربه آن به هیچ وجه در اولویت قرار نداشته. کنترل و شکل اختصاص دکمه‌ها به مکانیزم‌های موجود در بازی، عجیب‌ترین شکل ممکن را به نمایش می‌گذارد و حتی امکان ایجاد کوچک‌ترین تغییری در آن وجود ندارد.

حتی اگر سرسخت‌ترین گیمر این کره خاکی باشید اما ممکن است تا اینجای کار همراه بمانید اما گرافیک و صداگذاری Street Power Soccer، تیر آخر را به بدن بی‌جانش شلیک می‌کند. اگر بگوییم طراحی مدل بازیکن‌ها و انیمیشن‌های این بازی ضعیف‌ترین نمایش نسل هشتم کنسول‌های خانگی است شاید حرف اشتباهی را مطرح نکنیم. تنها و تنها نکته مثبت بازی در این قسمت به طراحی برخی مراحل اختصاص پیدا می‌کند. مراحلی که هر کدام در نقطه مختلفی از دنیا بوده و البته همراهشان موسیقی‌های آن منطقه را نیز به بازی وارد کرده‌اند. موزیک‌های این بازی تمامی صداهای دیگر را زیر سایه خود پنهان کرده و به قدری بی‌ارتباط، از ریتم خارج و اشتباه است که هیچ جایی برای دفاع باقی نمی‌ماند. شاید در نگاه اول Street Power Soccer شکل‌های مختلفی تجربه فوتبال خیابانی را به گیمر ارائه کند اما در زمان روبرو شدن با هر کدام از آنها متوجه می‌شوید که ضعف‌های بازی به قدری زیاد هستند که عملا تجربه این عنوان را تبدیل به کاری غیرممکن کرده‌اند.