بررسی بازی Sniper Ghost Warrior

تک تیراندازی یا به اصطلاح اسنایپ کردن یکی از لذت بخش ترین بخش های بازی های جنگی در دنیای بازی های کامپیوتری بوده و هست؛ و هیچ کس هم نمی تواند منکر این مسئله باشد. چندین سال قبل عنوانی با نام Sniper Elite به صورت مولتی پلتفرم برای کنسول های نسل قبل و PC منتشر شد که با وجود مشکلات اندک، توانست به محبوبیت نه چندانی دست پیدا کند. با شنیدن خبر انتشار یک بازی Sniper جدید آن هم انحصارا برای کنسول مایکروسافت و ویندوز، حس جالبی برایمان ایجاد شد و اینکه آیا این عنوان واقعا می تواند یک بازی تک تیراندازی ناب باشد؟

می توان گفت بازی عملا بدون داستان است. داستانی کلیشه ای، فقط برای پیش برد بازی. ماموریت: هدف قرار دادن ژنرال که طبق معمول این کار به این راحتی پیش نرفته و ژنرال فرار می کند. حالا باید به دنبال ژنرال مجبور به ادامه بازی باشید. کاراکتر ها دارای هیچ گونه پیشینه ای نیستند و فقط مجبورید حضور آنها را با نام هایشان احساس کنید. اولین برخورد شما با گیم پلی، شما را به یاد عنوان شاهکار Rogue Warrior می اندازد. بعد از گذراندن مراحل آموزشی خواب آور شما اید و یک جنگل بزرگ و زیبا و تعدادی دشمن اعصاب خورد کن. ما این بازی را از همان ابتدا با درجه سختی Hard شروع کردیم چون همیشه مشکلات یا زیبایی های یک عنوان در درجه های سختی بالا تر به چشم می آید. بازی با شعار One shot…One Kill! (یک شلیک، یک کشته!) آغاز می شود. برای تیر اندازی به مسافت های دور شما باید چندین المان را در نظر بگیرید. 1. ضربان قلب 2. مسیر و سرعت وزش باد 3. مسافت شما با هدف. در درجه سختی آسان شما نیازی به فکر و دقت ندارید چون محل اصابت گلوله به وسیله نقطه ای کوچک و قرمز رنگ نشان داده می شود. دشمنان نیز در این حالت به رنگ قرمز در می آیند تا بازی بیش از پیش برایتان آسان شود. در درجه سختی هیچ کدام از حالت های بالا فعال نیست و خودتان باید دشمنان را پیدا و محل اصابت گلوله را محاسبه کنید. خوب این، قسمت لذت بخش درجه سختی بالا بود. در این حالت عملا موضوع استتار شما از دشمنان حالت بر عکس پیدا کرده و اکنون شمایید که باید در جنگل انبوه به دنبال شکار باشید. آن هم شکاری که لباسش سبز و به رنگ جنگل است.

در مقابل دشمنان هیچ گونه مشکلی در پیدا کردن شما ندارند. کافی است یک اشتباه کوچک مثل، خطا کردن در تیر اندازی انجام دهید؛ کار شما تمام است. اصلا مهم نیست شما در کجا و چگونه استتار کرده اید. مهم نیست دشمنان در فاصله چند صد متری از شما قرار دارند و امکان دیده شدن شما منطقا ممکن نیست. مهم نیست پشت دشمن به سمت شماست یا روی او ! در تمام حالات تیر آنها به شما برخورد خواهد کرد و جالب است که اصلا هم خطا نمی کنند. حتی از فاصله کیلومتری آن هم با یک مسلسل ساده. چندین و چند بار موردی را شاهد بودیم که پشت با نیم رخ دشمنان به سمت ما بوده اما تیرشان به خوبی و بدون خطا به ما اصابت می کرد! در بعضی مراحل باید به صورت مخفیانه و با توجه به دستورات دوستتان که از بالای کوه شما را پوشش می دهد وارد پایگاه شوید. با اینکه دستورات و مسیر حرکت از پیش تایین شده است و در صورت رعایت نکاتی که به شما می گویند، نباید توسط هیچ دشمنی دیده شوید، در کمال تعجب از آن سر کمپ یک دشمن فریاد زنان به سمتتان شلیک می کند! این موارد تا حدی اعصباب خورد کن می شوند که بنده به شخصه آرزو می کنم گیم پد یا موسی که در دستتان هست تا پایان بازی سالم بماند. دوربین صحنه های حساس و آهسته که به تعقیب گلوله می پردازد نیز در این بازی تعبیه شده که فکر کنم می توانید از آن لذت ببرید. فیزیک کاراکتر ها سعی شده شبیه به بازی هایی همچون GTA IV و RedDead طراحی شود اما شاید بتوان گفت کمی به آنها نزدیک شده است. در بقیه موارد فیزیکی نخواهید دید که بخواهیم به نقد آن ها بپردازیم. در این بین چند مرحله کوتاه هم هست که به صورت Run and Gun طراحی شده و با یک اسلحه M4 باید به قلب دشمن بزنید. در کل گیم پلی هیچ گونه نو آوری و جذابیتی ندارد و نقش قرص اعصاب را برایتان ایفا می کند.

گرافیک بازی به لطف موتور Chrome Engine 4 که قبلا در بازی ای مثل Call of Juarez BIB آزمایش خود را پس داده دیدنی شده است. البته این دیدنی بودن به محیط بازی دلالت دارد نه کاراکتر ها و آبجکت ها. محیط بازی اگر از حق نگذریم واقعا زیبا و گسترده است. بار ها به قسمت هایی از بازی خواهید رسید که محو تماشای جنگل های انبوه خواهید شد. اما در مقابل مدل سازی کاراکتر ها، آبجکت ها و سلاح ها، در این دوره از صنعت گیم، فاجعه به حساب می آیند. کاراکتر ها همه حالت خمیری دارند؛ سلاح ها اصلا طراحی درستی ندارند و شکل اسباب بازی هستند. بافت ها در بخش های ساختمانی و مدل سازی بسیار زشت هستند. عمق فاجعه زمانی مشخص می شود که نمای داخلی هلیکوپتر را مشاهده می کنید. حتی در نسل های قبل نیز این چنین بافتی ندیده بودیم! نرخ فریم نیز دائما در حال افت وخیر است.
صدا گذاری هم دست کمی از گرافیک ندارد. صدای سلاح ها و تیر اندازی ها اصلا به نمونه های واقعی شبیه نیستند و خیلی اعصاب خورد کن هستند. ترجیح خواهید داد که از دایالوگ ها بگذرید در عوض صدای مسلسل نشنوید. صداپیشگان اصلا در حد حرفه ای نیستند و آماتور بودن آن ها کاملا احساس می شود. دایالوگ ها همگی پیش پا افتاده و ساده هستند و هیچ لذتی در بازیکن ایجاد نمی کنند. صداگذاری به همین جا ختم می شود. شاید اگر کمی بیشتر وقت می گذاشتند می توانستیم در جنگل به این بزرگی صدای پرنده گان را بشنویم!

بخش مولتی پلیر واقعا یکی از شاهکار ترین مولتی پلیر های تاریخ است.چرا؟ بخوانید. 6 نقشه به علاوه 3 مود برای این قسمت طراحی شده است. از آنجا که بازی در سبک تک تیر اندازی است، هر یک از بازی کنان به یک گوشه نقشه رفته و کمین می کنند. حالا شاید شانس با شما یار شده و یک نفر از استتار خود خارج می شود. حالا باز هم باید شانس بیارید که بتوانید او را هدف قرار دهید. چه زیبا نه؟ جالب است که یکی از اچیومنت های بازی کشتن 2000 نفر در بخش آنلاین است. واقعا هدف از این کار چه بوده خدا داند. در این دوران که شرکت ها به دنبال راهی برای ریشه کن کردن Camping در مود های آنلاین هستند، این حرکت خیلی عجیب به نظر می رسد. شاید اگر بخش مولتی پلیر برای این بازی در نظر نمی گرفتند خیلی بهتر می شد.
در کل این بازی اصلا آن چیزی نبود که انتظار داشتیم. یعنی خیلی بیشتر از انتظارات فاصله داشت.تئوری ساخت این بازی شاید بر روی کاغذ بسیار زیبا بوده، اما عملی کردن این ایده ها کار آسانی نیست. البته از استودیویی مثل City Interactive نباید بیش از این هم انتظار داشت. شاید بهتر باشد این استودیو به ادامه ساخت بازی Chiken Riot بپردازد. با این تفاسیر به نظر می رسد هنوز هم باید منتظر عنوانی در خور کلمه SNIPER باشیم.