بررسی بازی Re:Zero − Starting Life in Another World: The Prophecy of the Throne

شوربختانه، ویب‌ها و اوتاکوها به بازی‌های ویدیویی بی‌کیفیت که از روی لایت‌ناول‌ها، مانگاها و انیمه‌ها اقتباس شده‌اند (در طول نقد برای راحتی آن‌ها را «اقتباس‌های انیمه‌ای» می‌نویسم.) عادت دارند. هر زمان انیمه‌ای به شهرت جهانی دست پیدا می‌کند، باید منتظر حداقل یکی دو بازی ضعیف و درجه‌ی دو بود که با حداقل تلاش و بودجه‌ی ممکن تولید شده‌اند. بسیار طعنه‌آمیز است که اقتباس‌های انیمه‌ای ایسِکای^* (異世界) که خودشان براساس ساختار بازی‌های کامپیوتری خلق شده‌اند، معمولاً حتی از عرف چنین بازی‌هایی نیز بی‌کیفیت‌تر هستند؛ از نمونه‌‌ی آن‌ها می‌توان به بازی‌ The Rising of the Shield Hero اشاره کرد که به معنای واقعی کلمه صرفاً اسکرین‌شات‌های انیمه را با متن‌ به هم چسبانده بودند و به‌عنوان ویدئوگیم به خریداران غالب کردند!

*ایسکای به سبک خاصی از مانگاها، لایت‌ناول‌ها و انیمه‌ها گفته می‌شود که در آن شخصیت(های) اصلی داستان از دنیای خودمان (یا دنیایی مشابه به دنیای خودمان) به جهانی خیالی که عموماً از قوانین بازی‌های نقش‌آفرینی پیروی می‌کند احضار می‌شود. مثال: Mushoku Tensei، Konosuba و صد البته Re:Zero.

برای توضیح این مقوله دوست دارم عنصری را شرح دهم که نام‌ش را «سیاست پارادوکسیکال بازی‌های انیمه‌ای» گذاشته‌ام. شرکت‌های بزرگ برای تولید اقتباس‌های انیمه‌ای در وهله‌ی اول خیل عظیم طرفداران فرانچایز مشخصی را هدف قرار می‌دهند؛ به هرحال بین اوتاکوها و گیمرها همواره تلاشی انکارناپذیر وجود داشته. بنابراین می‌دانند که صرفاً با نام تجاری مقصود به فروش مورد نظر خود می‌رسند و لازم نیست بودجه‌ی زیادی به آن اختصاص دهند. در وهله‌ی دوم، می‌خواهند که تا جای ممکن فرانچایز مذکور را به تازه‌واردین معرفی کنند (جایی که پارادوکس شکل می‌گیرد) و عموماً همان داستان انیمه، مانگا یا لایت ناول را در قالب ویدئوگیم بازگو می‌کنند. اینکه چرا باید کسی تماشای کات‌سین‌های خشک و بی‌روحی که سرجمع سه تا انیمیشن‌ دارند را به دیدن انیمه یا خواندن مانگا و لایت ناول ترجیح دهد سوالی است که فکر نمی‌کنم هرگز به جوابش برسم.
البته که اقتباس‌های انیمه‌ای نیز وجود دارند که این سیاست پارادوکسیکال را می‌شکنند و مسیر خودشان را طی می‌کنند. از معدود نمونه‌های آن می‌توان به DragonBall FighterZ و Fist of the North Star: Lost Paradise اشاره کرد. زمانی که شرکت باسابقه و خوش‌نام Chime بازی جدید Re:Zero را معرفی کرد، هیجان زده شدم که شاید بتوان این اقتباس را نیز به لیست چنین نمونه‌هایی اضافه کرد.

از همان لحظه‌ی اول که Re:Zero − Starting Life in Another World: The Prophecy of the Throne (به‎طور خلاصه TPT) را شروع می‌کنید متوجهِ تفاوت عمده‌ای با اغلب ویژوال‌ ناول‌ها -خصوصاً ویژوال‌ ناول‌های اقتباسی- می‌شوید: شخصیت‌ها تکان می‌خورند! شاید این موضوع برای کسانی که با این سبک آشنایی ندارند، عجیب و خنده‌دار باشد اما وجود انیمیشن‌های هرچند محدود اما خوش‌سلیقه برای تک تک شخصیت‌های حاضر در ناول، مساله‌ای است که می‌تواند تفاوت برجسته‌ای ایجاد کند. گرچه TPT استحاله‌ی خاص و تکان‌دهنده‌ای در این سبک ایجاد نمی‌کند (مانند 13 Sentinels یا AI: The Somnium Files) اما با ساخت انیمیشن‌های زیبا و ظریف برای هر شخصیت که به شکلی منحصر به‌فرد طراحی و پیاده شده‌اند، روحی تازه به بازی می‌دهد. شما در بازی‌های سبک ویژوال ناول بیشتر وقتتان را (اگر نه تمام وقتتان) به مطالعه و تماشای اسپریت‌های دو بعدی می‌گذرانید که به شما خیره شده‌اند و به‌هرحال زمانش فرا می‌رسد که از این نقاشی‌های دوبعدی دلزده شوید اما وجود چنین انیمیشن‌های گیرا و شیکی که گاهاً توهم سه‌بعدی بودن را به مخاطب منتقل می‌کنند، نه تنها می‌تواند تا حد زیادی این مسیر را برای تازه‌واردین به ویژوال ناول قابل هضم سازد بلکه در احیا کردن شخصیت‌ها و دنیای Re:Zero کمکی بسزا می‌کند.

داستان لایت ناول Re:Zero درباره‌ی یک نوجوان اوتاکوی گوشه‌نشین به نام سوبارو است که بعد از تصادفی غیرمترقبه (طبق معمول ایسکای‌ها) در دنیایی فانتزی احضار می‌شود و بعد از اتفاقی ناخوشایند درمیابد که از قدرتی ماورایی بهره می‌برد که دیگران از آن عاجزند: جان بی‌نهایت! هربار که سوبارو می‌میرد به نقطه‌ای در گذشته که در آن بازی ذخیره شده است برمی‌گردد و مجدداً می‌تواند تلاش کند تا موانعی که جلوی پایش قرار گرفته‌اند را پشت سر بگذارد.
بازی TPT با این پیش‌فرض نوشته شده که مخاطب با هشت جلد اول لایت ناول (تقریباً تمام فصل اول انیمه) آشنایی دارد و بدون تعلل و اتلاف وقت داستان را از آرک سوم، «بازگشت به پایتخت» ادامه می‌دهد. یک فلش‌بک پنج دقیقه‌ای نیز به منظور یادآوری در ابتدای بازی گنجانده شده که می‌تواند مفید واقع شود.
با توجه به اینکه بخش‌های مهم و عمده‌ی لایت ناول در طول بازی نادیده گرفته می‌شوند؛ فکر نمی‌کنم بتوانم TPT را به تازه‌واردین معرفی کنم. اگر علاقه‌مند به تجربه‌ی این عنوان هستید، حتماً پیشنهاد می‌کنم که از لایت ناول، انیمه یا مانگای Re:Zero مجموعه را شروع کنید.

تقریباً بعد از دو ساعت و نیم، بازی با تمرکز روی شخصیت‌های جدید مسیر داستان را با روایت ماجرایی کاملاً تازه از پلات لایت ناول جدا می‌کند. در TPT علاوه بر شش کاندیدای سلطنتی که می‌شناسیم، کاندید دیگری نیز به لیست اضافه می‌شود (مِلتی پریستیس) و شک و تردید‌ها را در پایتخت بالا می‌برد که در امتداد منجر به شکل‌گیری انواع توطئه‌ها و خیانت‌ها می‌شود.
داستان TPT شباهت زیادی به آرک‌های اصلی Re:Zero دارد و با همان قدرت و جزئیات شما را میخکوب خواهد کرد که البته نباید از این موضوع متعجب شد چراکه نویسنده‌ی داستان خود تاپِی ناگاتسوکی (خالق و نویسنده‌ی سری لایت ناول) است و حقیقتاً برای این اسپین‌آف نه چندان طولانی کم نمی‌گذارد.

سوبارو شخصیتی پرنقص است و مدام دست به اشتباهاتی می‌زند که در حالت عادی می‌توانند کاملاً جبران‌ناپذیر باشند؛ در TPT سوبارو مانند آرک‌های همیشگی Re:Zero در حلقه‌ای از مرگ و زندگی گرفتار می‌شود و باید با کشف معماها و توطئه‌های پشت پرده از آن سربلند بیرون آید. به‌نظرم یکی از نقاط مهمی که TPT در آن می‌درخشد استفاده‌ی به‌جا و هوشمندانه از حلقه‌ی مرگ و زندگی سوباروست؛ برای مثال زمانی که در میدان نبرد جان خود را از دست می‌دهید، مجدداً به زندگی بازمی‌گردید و حالا می‌توانید از اطلاعاتی که هنگامِ آزمون و خطا کسب کرده‌اید برای تغییر مسیر بازی استفاده کنید.
فلوچارتی نیز در اختیارتان قرار گرفته تا به راحتی بتوانید مسیرهایی که گذرانده‌اید و مسیرهایی که می‌توانید طی کنید را زیر در نظر داشته باشید. این ویژگی خصوصاً به‌درد کمال‌گراهایی می‌خورد که قصد دارند TPT را صد در صد کنند و تمام تروفی‌ها را بگیرند. لازم به ذکر است که TPT یکی از آسان‌ترین بازی‌ها برای پلتنیوم کردن است و تمام تروفی‌ها با کمترین تلاش ممکن (مانند کلیک کردن روی یک باغچه‌ پر از گل!) به‌دست می‌آیند.

عوامل ساخت بازی نیز احتمالاً خودشان این حس کمالگرایانه را کاملاً درک می‌کنند، چراکه برای خلق تجربه‌ای به‌یادماندنی و جدانشدنی از دنیای اصلی Re:Zero، نگاره‌گر محبوب لایت ناول (شینیچیرو اوتساکا) را برای طراحی شخصیت‌های قدیمی و جدید انتخاب کردند. تمام شخصیت‌های جدیدی که در بازی مشاهده می‌کنیم -از ملتی و تیگا گرفته تا مزدور نقاب‌دار- با ظرافت و دقتی به تصویر کشده شده‌اند که به‌نظرم کاملاً می‌توانستند بخشی از داستان اصلی باشند؛ حتی مواقعی پیش می‌آمد که برای اطمینان چک می‌کردم که آیا فلان شخصیت برای بازی خلق شده یا نه.

خوشبختانه، تاپی ناگاتسوکی و شینیچیرو اوتساکا در بازآفرینی جادوی Re:Zero تنها نیستند و تمام دوبلورهای انیمه (ژاپنی و انگلیسی) برای ایفای نقش شخصیت‌های خود در بازی حضور دارند و حقیقتاً جای تشویق دارد که تقریباً هیچ خط دیالوگی صامت نیست. صداگذاری‌ها بسیار حرفه‌ای و طبیعی کار شده‌اند و اگر از طرفداران انیمه هستید به هیچ وجه دلسرد نخواهید شد.

متأسفانه، نمی‌توان نظر مشابهی در رابطه با موسیقی بازی داد؛ گرچه برخی از قطعه‌ها عالی و درجه‌ی یک هستند اما اغلب ترک‌ها بسیار ژنریک و یکنواخت‌اند؛ خصوصاً در هنگامِ مبارزات، این موضوع مشهود واقع می‌شود. دلیل آن هم خود مبارزاتی‌ست که در بهترین حالت کسالت‌آور و در بدترین حالت آزاردهنده هستند.
TPT با الهام از ویژوال‌ ناول‌هایی مانند Utawarerumono و Tears to Tiara شامل گیم‌پلی استراتژیک و تاکتیکی می‌شود تا حداقل برای زمان کوتاهی هم که شده مخاطب را از پای رمان‌خوانی بلند کند. اما در حقیقت نباید گول تبلیغاتی را خورد که TPT را یک بازی «استراتژی» یا «تاکتیکال» می‌خوانند، شاید بشود گفت که در بهترین حالت فقط ده درصد از زمان شما صرف مبارزات می‌شود؛ مبارزاتی که در عمل شدیداً ساده و توخالی هستند. بازیکن می‌تواند برای بازه‌ی محدودی یک نسخه‌ی سه‌بعدی و چیبی (Chibi) از سوبارو را کنترل کند و به مبارزه با دشمنان یا فرار از آن‌ها بپردازد – والکری کرانیکلزی را در نظر بگیرید که برای سه ساله‌ها طراحی شده باشد.
قبل از هر مأموریت (مبارزه)، به شما فرصتی داده می‌شود تا برای اجرای برنامه‌ی خود تصمیماتی بگیرید. این تصمیمات همواره براساس اطلاعاتی شکل می‌گیرند که از طریق صحبت کردن با شخصیت‌های متعدد، جمع‌آوری آیتم یا آزمون و خطا به‌دست آمده‌اند.

شوربختانه و یا خوشبختانه، مأموریت‌های مذکور به اندازه‌ای کوتاه و گذرا هستند که جلوی دست و پایتان را نمی‌گیرند و می‌گذارند تا با خیال راحت از داستان مهیج ویژوال ناول لذت ببرید؛ ویژوال ناولی که به جرئت می‌توان گفت از سیاست پارادوکسیکال بازی‌های انیمه‌ای پیروی نمی‌کند.

Re:Zero − Starting Life in Another World: The Prophecy of the Throne یک تجربه‌ی خاطره‌انگیز و زیباست برای طرفداران لایت ناول و انیمه که می‌خواهند برای باری دیگر در دنیای چشم‌نواز در عین حال بی‌رحم Re:Zero غرق شوند. افرادی که به تازگی می‌خواهند Re:Zero را تجربه کنند یا به‌دنبال یک عنوان استراتژیک و تاکتیکال مانند فایر امبلم هستند، بهتر است جای دیگری هدفشان را دنبال کنند.