بیش از 3 سال پیش بود که «Compulsion Games» برای اولین بار بازی «We Happy Few» معرفی کرد و در این مدت، We Happy Few راه درازی را تا عرضه طی کرده است. چند ماه بعد از معرفی اولیه، سازندگان از طریق «Kickstarter» اقدام به جذب بودجه ساخت بازی کردند که این تلاش، موفقیت کوچکی بود. یک سال بعد، بازی به عنوان نسخه «دسترسی اولیه» عرضه شد و بازخوردهای چندان مناسبی دریافت نکرد. بعدتر با قرارداد بستن با یک ناشر شناخته شده، عملی نکردن تعدادی از وعدههای Kickstarter، فروش امتیاز ساخت فیلم بر اساس بازی و اعلام برنامه برای عرضه «DLC» بعد از عرضه نهایی بازی، سازندگان هم جاهطلبی خود را مورد بازی گستردهتر کردند و هم نارضایتی بخشی از افرادی که از روز اول از آنها حمایت کرده بودند را برانگیختند. بالاخره نسخه نهایی بازی بعد از این راه پر پیچ و خم و طولانی عرضه شده است اما آیا تجربه نهایی بازی شباهتی به وعدههای اولیه سازندگان دارد؟
بدون در نظر گرفتن اینکه بازی در بخش داستانی چندان ایدۀ جدیدی به ژانر «پادآرمانشهر» نمیافزاید و بیشترِ ایدهها و موقعیتهای داستانی برای افرادی که دنبال کننده این سبک داستانی هستند تکراری به نظر خواهد رسید، سازندگان در پرداخت داستان خود اصلاً موفق عمل نکردهاند. اکثر موقعیتهای داستانی و مراحل داستانی بازی تسلسل روایی مناسبی ندارند، این امر لزوماً نکتهای منفی محسوب نمیشد اگر سازندگان تصمیم گرفته بودند که نامعقول بودن روایت را بخشی از روایت خود کرده تا یک داستان «Absurd» را روایت کنند، اما ظاهراً این از هم گسیختگی داستان به چشم سازندگان بازی نیامده است. از طرفی دیگر ایدههای بازی عمق کافی ندارند و با پرداختی سریع و سرسری، سازندگان از کنار مسائل به سرعت عبور میکنند و ظاهراً تلاش داشتهاند که ایدههای تمام داستانها و فیلمهای پادآرمانشهری را یک جا درون داستان خود جا دهند. تلاشهای نویسندگان برای خلق موقعیتهای طنز در درصد بالایی از مواقع به دلیل بیمزه و نامتناسب بودن جوکها با موقعیتها و ارائۀ ضعیف بازیگران به ثمر نمینشیند. شخصیتهای اصلی پیچیدگی چندانی ندارند و تلاش شده تا با اضافه کردن فلشبکها و مخفی نگهداشتن یک راز ویژه از گذشته آنها، کمی عمق بیشتر به آنها داده شود. در جریان بخش اصلی داستانی عملاً خبری از شخصیتهای فرعی نیست! و شخصیتهایی که در قالب مأموریتهای فرعی با آنها رو به رو میشویم کم و بیش حرفهایی برای گفتن دارند اما به دلیل استفاده سازندگان از تعداد محدودی مدل برای همه شخصیتهای فرعی بازی، چندان به یاد ماندنی نیستند.
مکانیزم اصلیای که جنبه متفاوت We Happy Few نسبت به دیگر بازیهای مشابه است، استفاده از قرصهای Joy و تأثیریست که بر روی کلیت گیمپلی بازی میگذارند. به جز مأموریتهای خاص که در یک ساختمان مشخص اتفاق میافتند، محیطهای بازی به دو بخش اصلی شهری و غیرشهری تقسیم میشوند. در محیطهای شهری شما برای رد شدن از محلات مختلف و مشکوک نشدن مردم عادی، نیروهای امنیتی و دوربینهای مداربسته، باید همیشه مقدار مناسبی از Joy مصرف کرده باشید و مراقب رفتار خود باشید مثلاً به جای دویدن، در آرامش راه بروید یا لباس مناسب و آراسته بپوشید یا … . مصرف بیش از حد Joy اما باعث از دست دادن حافظه، کاهش توانایی مبارزه و در نهایت برانگیختن حس شک مردم نسبت به شما میشود. در محیطهای غیرشهری اما کسی به رفتار شما کاری ندارد چون مردمِ محیطهای غیرشهری تحت تأثیر Joy نیستند اما اگر لباسهای شما نو و آراسته باشند به شما حمله میکنند چون مردم مکانهای غیرشهری ژندهپوش هستند و از تمام افراد شهر بیزار! در بازی شبها مقررات منع عبور و مرور برقرار است که کار شما را برای رسیدن به اهداف مورد نظر سخت میکند. راهکارهای خلاقانه زیادی برای برخورد با این محدودیتهایی که Joy برای شما فراهم میکند وجود ندارد و بیشتر از آنکه یک مکانیزم لذت بخش و هیجانانگیز باشد، یک قاعده و قانون دست و پاگیر است. تنها چیزی که از دست و پاگیر بودن این مکانیزم میکاهد، هوش مصنوعی بسیار ضعیف بازیست به طوریکه افرادی که سلاح به دست آماده به قتل رساندن شما هستند، در صورت اینکه فاصله کمی با آنها بگیرید به طور کامل فراموش میکنند که شما جرمی مرتکب شدهاید! «NPC»های بازی بارها و بارها به همدیگر و به موانع محیطی گیر میکنند و عملکرد بسیار بدی در جهت یابی دارند و چرخه عملکرد خاصی هم برای آنها تعریف نشده است و فقط در زمان ممنوعیت رفت و آمد درون خانههای قابل ورود بازی حضور دارند. طراحی مراحل خاص بازی هم نکتۀ قابل ذکری ندارند، معمولاً از یک نقطه به نقطه دیگر میروید و با وسایلی که میسازید راه را برای رسیدن به نقطههای بعدی هموار میکنید.
قطعات موسیقی استفاده شده در بازی چندان به یاد ماندنی نیستند و در خلق موقعیت و ایجاد حس خاص برای هر موقعیت چندان موفق عمل نمیکنند. صداگزاری و بازیگری بازی آنطور که باید و شاید به کمک روایت داستان نمیآید. NPCها دیالوگهای زیادی ندارند و در همین حضور محدود هم چیز خاصی ارائه نمیدهند. صداگزاری شخصیتهای اصلی هم کاملاً معمولی به نظر میآید و منهای بازیگر نقش Ollie که تا حدودی در ارائه جنون خاص شخصیت موفق بوده است، صداگزاری دو شخصیت اصلی دیگر، خصوصاً در تلاش برای ارائه دیالوگهای طنز، به حد کافی انتظارات را برآورده نمیکند.
نقد و بررسی بازی We Happy Few بر اساس نسخه ارسالی سازنده برای وبسایت بازیسنتر نوشته شده است.
مجموع امتیاز - 6
6
امتیاز بازیسنتر
نقاط قوت: دست و پاگیر نبودن مکانیزمهای خواب و تغذیهسیستم Crafting خوبنقاط ضعف:هوش مصنوعی بسیار ضعیفناگهانی بودن چرخه شب و روزترکیب نامناسب ژانر داستان و ژانر گیم پلیپازلهای ساده