نقد و بررسی MotoGP 18

رفته رفته با گذشت نسل‌ها و همچنین سپری کردن عمر خود با کنسول‌های خانگی و رایانه‌های پیشرفته، علاقه به بازی های رایانه‌ای بیشتر شده و اصولا افرادی که به طور معمول بیشتر وقتشان را با بازی‌های رایانه‌ای سپری می‌کنند، حداقل بارها به این فکر فرو رفته‌اند که برای یک بار هم که شده، با تیمی کوچک دست به تولید بازی‌های مستقل زده و توانایی خود را در این زمینه محک بزنند. استودیوی «MileStone» قطعا جزو افراد تازه کار در این صنعت به حساب نمی‌آید و ما هم قبلا عناوین این شرکت را تجربه کرده بودیم، ولی نکته اصلی اینجاست که چرا MileStone روند پیشرفت خودش را طی نمی‌کند؟ چرا مایل استون (MileStone) از سبک مسابقات ورزشی کنار نمی‌کشد و بازی‌های مستقل دیگری تولید نمی‌کند؟ چرا روند رو به رشد این شرکت در مسیر صاف محقق نیست؟ و سوال آخر که چرا «MotoGp 18» یکی از موانع رشد این شرکت است؟

در نگاه اول می‌توان گفت که روند Moto GP 18 همانند سایر بازی‌های مایل استون بوده که این بار به شکل شبیه‌ساز موتورسیکلت جریان دارد. سازنده سعی کرده در سبک رقابتی- ورزشی یک عنوان جذاب خلق کند، هر چند باید گفت در هدف خود ناموفق بوده است. با توجه به سبک رقابتی بودن، این عنوان در بعضی از موارد مانند طراحی پیست‌ها، چیزی از سایر عناوین ریسینگ کم ندارد، اما در بسیاری از بخش‌های دیگر ناقص بودن این عنوان به وضوح به چشم می‌آید. در واقع باید گفت که مایل استون طی نه ماه گذشته، سه عنوان رقابتی-ورزشی را وارد بازار جهانی کرده است و به نظر می‌آید که با توجه به تعدد عنوان‌های در دست ساخت، نمی‌تواند برای بهبود کیفیت این عنوان، وقت کافی صرف کند. MotoGp 18 برخلاف Monster Energy Supercross از گیم‌پلی ساده‌ای بهره‌مند است و سعی می‌کند با وجود سبک شبیه‌ساز، با ساده کردن برخی المان‌ها بازیکنان را به انجام بازی ترغیب نماید. در نگاه اول این ایده شاید مشکلی نداشته باشد ولی بعد از انجام چند مسابقه و دیدن هوش مصنوعی ضعیف رقبا، ساده بودن به یکی از نقاط ضعف بازی تبدیل شده و موجب می‌گردد که روند آن پس از چند ساعت به شدت تکراری شود. سیستم مکانیزم گیم پلی از دو بخش اتوماتیک و دستی بهره‌مند است به طوری که برای افرادی که تازه کار هستند، سیستم اتوماتیک خیلی می‌تواند کاربردی باشد. مثلا سر پیچ های تند، موقع تعویض دنده‌ها، رفتن به پیت ( جایگاه) به صورت اتوماتیک برای تعویض تایرها و… که کنترل این سیستم به صورت دستی کار بسیار مشکل و طراحی شده برای افراد حرفه‌ای تر است. دقیقا مثل عناوین قبلی این استودیو بازیکن می‌تواند قبل از شروع مسابقه، شرایط جوی را از طریق گزارشگر بازی بررسی کند و برای هر شرایط جوی خاص، مثل آسفالت‌های خیس و لغزان، نوع تایر موتور خود را عوض کند یا از قدرت موتور کاسته تا در پیچ‌های مارپله‌ایی، از آن شرایط جان سالم بدر ببرد و با موانعی بر خورد نکند.

بخش Career مود هم مثل Monster Energy و Gravel، در بازی گنجانده شده تا بازیکنان بتوانند با خلق یک شخصیت غیر واقعی، داستان خود را رقم بزنند. بخش کرییر همانند دیگر عناوین، بازیکن با یک داستان کلیشه‌ای رو‌به‌رو است که از همان اول هیچ مهارت و تجربه‌ای ندارد و کم کم باید با مسابقاتی که می‌دهد برای خود طرفدار و اسپانسر به دست آورد. در واقع اصل کرییر بازی‌های مایل استون اینگونه حکم صادر می‌کنند که برای به دست آوردن هر چیزی نیاز به اسپانسر است و هرچه اسپانسر قوی‌تری داشته باشید، آیتم‌ها، وسایل و حتی موتورهای بهتری خواهید داشت به علاوه آنکه برای به دست آوردن هر اسپانسر نیاز به تلاش دارید. تلاش مداوم که هر چیزی را ممکن می‌سازد. در واقع اگر همه عناوین مایل استون را تجربه کرده باشید، دریافت خواهید کرد که این بخش هر بار با یک داستان یک طرفه ضعیف به طور مداوم تکرار می‌شود.
در کنار این بخش‌ها، بار دیگر مایل استون با کمک سرور اختصاصی خود، بخش جذاب چند نفره را مثل همیشه به این بازی اضافه کرده تا اگر احیانا حوصله بخش تکنفره  کرییر را ندارید، در کنار دوستان خود اوقات نسبتا کم اما سرگرم کننده‌ای را رقم بزنید. خوشبختانه سرورهای کمپانی یا خیلی قوی یا خالی از بازیکن است چرا که با اینترنت‌های معمولی هم می‌شود بخش آنلاین بازی را به خوبی تجربه کرد.

نکته عجیبی که در بازی می‌توان دید این است که گرافیک بازی نسبت به عناوین قبلی مایل استون، پسرفت چشمگیری داشته است. با اینکه تمام عناوین این استودیو با موتور قدرتمند Unreal Engine توسعه یافته اند، اما در وضوح کیفیت تصویری، این قضیه کاملا روشن است که MotoGP 18 بر خلاف بازی های قبلی این استودیو، به صورت بهینه طراحی و تولید نشده‌اند و افت بسیار زیاد گرافیکی برای این استودیو که قبلا از لحاظ گرافیکی بین عناوین مستقل حرفی برای گفتن داشت، الان شک و شبه هایی در رابطه با تولید این بازی چشم می‌آیند. و اما بحث موسیقی و صداگذاری هم که باشد، بازهم این این عنوان در بین بازی‌های قبلی مایل استون ضعیف عمل کرده و موسیقی خاصی در بازی شاهد نیستم. البته در بخش صداگذاری، صدای تمام موتور‌های مسابقه خیلی شبیه به مدل واقعی آن‌ها است و در این زمینه نمی‌توان ایرادی گرفت، اما این بازی حتی فاقد چند موسیقی برای پس زمینه و یا حتی قبل از برگذاری مسابقات اصلیست. البته به لطف برخی میان پرده های درون بازی که بیشتر جنبه معرفی دارند ( مثلا وقتی پیستی در اسپانیا انتخاب می‌کنید، میان پرده‌ای با موضوع اسپانیا، مردم، فرهنگ و حتی موسیقی آن به صورت خلاصه شده پخش می‌شود که در نوع خود بسیار جالب است) دیگر موسیقی خاصی درهیچ کجای بازی وجود ندارد.

در کل می‌توان گفت که مایل استون تمام امیدها را با عرضه ناقص این بازی نا امید کرد، چرا که بعد از عرضه Monster Energy Supercross به شخصه معتقد بودم که آینده روشن و خوبی در انتظار مایل استون است، ولی رفته رفته و بعد از عرضه بازی نه چندان خوب Gravel و این بازی ناقص، نه تنها از راه اصلی و موفقیت دور شد، بلکه تمام پل‌های موفقی که قبلا ساخته بود تماما خراب شد. مایل استون با عرضه بازی‌های ناقص یکی پس از دیگری نشان داد که نمی‌تواند از مرحله مستقل بودن به خوبی عبور کرده و خود را در سطح یک سازنده موفق نشان دهد.

نقد و بررسی بازی MotoGP 18 بر اساس نسخه ارسالی سازنده برای وبسایت بازیسنتر نوشته شده است.