نقد و بررسی Into the Breach

چند سال قبل استودیو «Subset Games» اثری به نام «FTL : Faster Than Light» را منتشر کرد که توانست تبدیل به یکی از موفق‌‌ترین عناوین مستقل سال‌های اخیر شده و به عنوان یکی پیشگامان بازگشت و موفقیت آثار ایندی شناخته شود. ایده FTL ساده اما دارای جزئیات بسیاری بود، بازیکن در نقش فرمانده یک کشتی فضایی قرار داشت و می‌‌بایست با استفاده از قدرت‌‌ها و آپگرید‌‌های مختلف، تا حد امکان کشتی و خدمه خود را زنده نگه داشته و با قدرت‌‌های فضایی که بسیار پیشرفته‌‌تر و قوی‌‌تر از انسان‌‌ها بودند نیز مبارزه می‌‌کرد. این ایده ساده با داشتن جزئیات پیچیده‌‌ای همانند تعداد بیشماری آپگرید و رویداد‌‌های احتمالی، FTL را تبدیل به اثری پیچیده می‌‌کرد که موفقیت در آن منوط بر آنالیز دقیق موقعیت کنونی و استفاده کامل و بهینه از تمامی امکانات بود و به همین دلیل نیز توانست طرفداران بسیار وفاداری پیدا کند. حال پس از حدود پنج سال، Subset Games با اثری جدید بازگشته است. «Into The Breach» نیز همانند پدر معنوی خود دارای ایده بسیار ساده و سرراستی است که درک مکانیک‌‌های آن بیش از چند دقیقه زمان نمی‌‌برد. اما استفاده درست از این مکانیک‌‌ها و فارغ آمدن بر وضیعت‌‌هایی که بازی مخاطب را در آن قرار می‌‌دهد، داستان دیگری است و از منظر پیچیدگی گیم‌پلی، Into The Breach یکی از کامل‌‌ترین و تو‌‌درتو‌‌ترین آثار موجود در سبک خود است.

استودیو سازنده این بار فرمول موفق خود را در سبک «تاکتیکز» (Tactics) پیاده‌‌سازی کرده است؛ ژانری که به طور کلاسیک به داشتن عناوین سخت و درگیر‌‌کننده مشهور بوده و به همین دلیل نیز طرفداران بسیار سرسخت و خاص‌‌پسندی دارد. تاکتیکز به نوعی از بازی‌‌های استراتژیک گفته می‌‌شود که در آن‌‌ بازی‌‌کن کنترل یک گروه را بر عهده دارد و تمرکز اصلی به جای ساخت‌‌وساز، بر روی مبارزات و شکست دشمنان است. در‌واقع این نوع عناوین را می‌‌توان ترکیبی از دو سبک نقش‌‌آفرینی و اسراتژی نوبتی دانست که هر کاراکتر دارای ویژگی‌‌ها و شخصیت خاص خود است و در عین حال نیز مبارزات به صورت نوبتی پیش می‌‌روند. فرق اصلی تاکتیکز با بازی‌‌های نقش‌‌آفرینی نوبتی این است که این دسته از آثار معمولاً بخش تصمیم‌‌گیری و دیالوگ‌‌های معمول در دیگر گروه را ندارند و همان‌طور که از نامشان نیز بر‌‌می‌‌آید، تمرکز کلی آن‌‌ها بر روی مبارزات دقیق و استراتژیک است. شاید بتوان معروف‌‌ترین فرنچایز موجود در این ژانر را سری تحسین شده «XCom» دانست که با ترکیب فوق‌‌العاده مکانیک‌‌های عمیق تاکتیکز با ویژگی‌‌های بلاک‌‌باستر عامه‌‌پسند، توانست این ژانر را تا حد زیادی وارد بازار عناوین پر‌‌فروش نسل هفتم و هشتم کند و به بسیاری از گیمر‌‌ها بفهماند که سبک مورد علاقه نا‌‌شناخته‌‌ای داشته‌‌اند. Into The Breach نیز دقیقاً در همین سبک ولی با خالص‌‌سازی بسیار زیادی ساخته شده است. اکثر فاکتور‌‌های جانبی دور ریخته شده‌‌اند و از آن‌‌ها تنها به عنوان کاتالیز‌‌گری برای آغاز ماجرا‌‌های بازی استفاده شده است. محصول باقی‌‌مانده عنوانیست کاملاً متکی بر گیم‌‌پلی و مکانیزم‌‌های پیچیده آن، و در نتیجه می‌‌بایست برای سرگرم کردن و نگه داشتن مخاطب پشت سیستم، تنها از این بخش استفاده کند. خوش‌‌بختانه بازی مورد نقد نه تنها تمامی اهداف خود در درگیر کردن بازیکن را به نحو احسنت انجام می‌‌دهد، بلکه با پیاده‌‌سازی دقیق و نو‌‌آورانه تمامی قسمت‌‌های مورد نیاز یک اثر تاکتیکز عالی، تبدیل به یکی از بهترین بازی‌‌های سال 2018 می‌‌شود.

در آینده‌‌ای نامشخص، تمامی انسان‌‌ها و متحدانشان تحت حمله موجوداتی قرار گرفته‌‌اند که با نام «Vek» شناخته می‌‌شوند. حشراتی بسیار بزرگ که در تعدادی میلیاردی به انسان‌‌ها حمله کرده و هدفشان پاکسازی زمین از دیگر موجودات و استفاده از آن به عنوان مرکز تخم‌‌گذاری است. آخرین خط دفاعی موجودات هوش‌‌مند در مقابل این حشرات غول‌‌پیکر، گروهی دزد فضایی به نام «Rift Walkers» است که متشکل از تعدادی از زبده‌‌ترین سربازان و خطرناک‌‌ترین انسان‌‌های دوران گذشته است و به تکنولوژی‌‌های نظامی بسیار پیشرفته‌‌ای دسترسی دارد. حال بازی‌‌کن می‌‌بایست در نقش فرمانده این گروه نیروهای خود را وارد قلمرو انسان‌‌ها کرده و از آخرین سرزمین‌‌های آزاد در مقابل موج بی‌‌امان Vek دفاع کند. داستان Into The Breach تنها تا این حد و حتی کمتر توضیح داده می‌‌شود و پس از آن، تنها هدف مخاطب اتمام صحیح ماموریت‌‌ها و دریافت بیشترین امتیاز ممکن است. بر روی زمین تنها چهار جزیره باقی مانده‌‌اند که در مقابل حملات Vek مقاومت می‌‌کنند و وظیفه اصلی شخصیت‌‌های تحت کنترل در هر دور بازی، آزادی‌‌سازی کامل این جزایر و حمله به مرکز تجمع دشمنان و پایان سیطره آنان است. هرکدام از این سرزمین‌‌ها نیز خود از چند بخش تشکیل شده است و درواقع شاهد حدود چهل مرحله احتمالی مختلف هستیم. همان‌‌طور که اشاره شد، اثر به جای استفاده از یک آرک داستانی مشخص، از دور‌‌های مختلف برای هر بار بازی استفاده می‌‌کند؛ به این معنی که شخصیت‌‌های اصلی پس از نابودی کامل دشمنان هیچ‌گاه به طور واقعی برنده مبارزات نمی‌‌شوند، بلکه تنها موفق به عقب راندن Vek در یک بعد شده و تایملاین دیگری توسط آن‌‌ها مورد حمله واقع می‌‌شود و به همین دلیل به بعد دیگر سفر کرده و تمامی اتفاقات را از اول می‌‌گذرانند. درواقع داستان Into The Breach، روایت تراژیک مبارزه ابدی با نیرویی است که هیچ‌گاه بازنده نمی‌‌شود و تنها می‌‌توان آن را تا مدتی سرگرم کرد.

استفاده از دور به جای آرک روایی در آثار آرکید معمول است و به شرط آن‌‌که محتوای بازی به‌قدری سرگرم کننده باشد که مخاطب مرتب خود را در حال بازگشت به تجربه دوباره اثر بیابد، می‌‌تواند سیستم بسیار موفقی شود. مخصوصاً با ظهور موفقیت‌‌آمیز بازی‌‌های Survival، بسیاری از عناوین، هزینه‌‌های مورد نیاز داستانی را بر روی بخش گیم‌‌پلی گذاشته و تنها از پیش‌‌زمینه کوتاهی برای به حرکت درآوردن موتور محصول خود استفاده می‌‌کنند. با این حال بهره جستن از این سیستم در ژانر‌‌هایی همانند نقش‌‌آفرینی و اسراتژی به هیچ‌‌وجه عادی نیست  و نیازمند پیاده‌‌سازی نزدیک به شاهکار عناصر برای کارکرد آنان است، زیرا مبارزات مکرر با دشمنان یکسان به مدت طولانی و بدون بخش داستانی مشخص می‌‌تواند به شدت تکراری شود. Into The Breach برای حل این مشکل، از ایده‌‌ای واضح اما بسیار کاربردی استفاده می‌‌کند، افزایش هرچه بیشتر گوناگونی و کیفیت گزینه‌‌های در دسترس بازی‌‌کن. درواقع تمامی نکات مثبت این عنوان به دلیل وجود امکانات متفاوت و کاربردی در آن است و خود بازی نیز بر روی این ویژگی پایه گذاری شده است.

سیر گیم‌پلی به گونه‌‌ای است که مخاطب در آغاز هر بازی که حدوداً 2 الی 3 ساعت زمان برای اتمام آن نیاز است، سه ماشین جنگی منحصر‌‌به‌‌فرد انتخاب کرده و وارد کارزار می‌‌شود. هر ماشین دارای راننده و امکانات مخصوص به خود است و حتی این ویژگی‌‌ها را نیز می‌‌توان در طول بازی تغییر داد. همان‌طور که بیان شد مبارزات به صورت نوبتی پیوسته به وقوع می‌‌پیوندند، به طوری که اول تمامی دشمنان حرکت‌‌های خود را انجام داده و سپس همه نیرو‌‌های خودی می‌‌توانند از قابلیت‌‌هایشان استفاده کنند. این مشخصه باعث می‌‌شود که نبرد‌‌ها حالت تاکتیکی‌‌تری به خود بگیرند و بازیکن در هر لحظه، حملات نوبت بعد تمامی دشمنان را زیر نظر داشته و بر اساس آن تصمیم‌‌گیری کند. باید اضافه کرد که تجهیزات جنگی به هنگام شروع و بدون نصب آپگرید‌‌های مناسب بسیار ضعیف هستند و در صورت عدم دقت در استفاده از آن‌‌ها پس از یک یا دو ضربه نابود شده و خلبان خود را به دیار باقی می‌‌فرستند. به همین دلیل کنترل صحیح میدان جنگ و خارج کردن ممتد خلبان‌‌ها از خط آتش دشمنان بسیار مهم بوده و سرنوشت هر نبرد را تعیین می‌‌کند. کنترل صفحه نبرد حتی اهمیت بیشتری نیز می‌‌یابد، زیرا هر ماشین قابلیت حمله و حرکت در تمامی خانه‌‌های بازی را ندارد و تنها می‌‌توان خانه‌‌های خاص را تحت شعاع خود قرار دهد، به طور مثال تانک‌‌های سنگین تنها به صورت عمودی و یا افقی شلیک می‌‌کنند و یا توپخانه‌‌ها تنها می‌‌توانند دشمنانی که در فاصله دور‌‌تری هستند را شکار کنند. این ویژگی‌‌ها Into The Breach را تا حد زیادی شبیه به یک بازی شطرنج پیچیده می‌‌کند که در آن هر مهره می‌‌تواند علاوه بر قابلیت‌‌های خود، قدرت‌‌های دیگری نیز به کار گیرد. آپگرید‌‌های مختلفی در طول هر دور بازی به صورت شانسی در اختیار مخاطب قرار می‌‌گیرند و وی می‌‌بایست برای پیروز شدن در تمامی مبارزات از همه این جوایز استفاده کند. تعداد تغییرات ممکن بر روی هر ماشین بسیار زیاد است، به طوری که ممکن است ساعت‌‌های طولانی مشغول به کشتار حشرات باشید و حتی پس از آن نیز متوجه دریافت جایزه‌‌ای جدید شوید. حال زیبا‌‌تر آن‌‌که قریب به همه قدرت‌‌های دریافتی کاربردی هستند و می‌‌توانند در موقعیت‌‌های خطیر به کمک تیم بیایند. به طور مثال هل دادن دشمنان شاید در ظاهر هیچ خسارتی به آن‌‌ها وارد نمی‌‌کند، اما می‌‌تواند آن‌‌ها را از خط آتش خود خارج ساخته و یکی از نیرو‌‌های خودی را نجات دهد و یا برای سوخته شدن توسط حمله یکی از دشمنان آماده سازد. این موارد به حدی پر‌‌تعداد و با‌‌کیفیت هستند که عدم استفاده بیشتر از آن‌‌ها تعجب برانگیز است. درواقع شاید تنها ایراد بخش مبارزات بازی این باشد که فاکتور‌‌های مؤثر در آن بسیار فوق‌‌العاده و تاکتیکی هستند و یک اثر مستقل کوچک توانایی دربر گرفتن بهینه تمامی آن‌‌ها را ندارد و به همین دلیل از بعضی به اندازه کافی استفاده نمی‌‌شود. در کنار آپگرید‌‌ها، خود ربات‌‌ها قرار دارند که به هنگام ورود به هر دور، بازی‌‌کن با انتخاب سه تا از آن‌‌ها عازم نبرد می‌‌شود. به طور کلی هشت تیم سه و یا چهار‌‌تایی از این ماشین‌‌های جنگی در اختیار مخاطب است و می‌‌توان در آن واحد نیز از ترکیبی از تیم‌‌های مختلف بهره جست.تفاوت‌‌های موجود میان این تیم‌‌ها نیز هم از لحاظ بصری و هم تاکتیکی بی‌‌شمار است. هیچ رباتی وجود ندارد که از منظر کاربر همانند گزینه قبل و یا بعد خود باشد و در صورت انتخاب هرکدام، سبک بازی پیش‌‌رو نیز تا حد زیادی تغییر خواهد کرد. به عنوان یک مثال ساده، یکی از تیم‌‌ها دارای اعضای مبتنی بر قدرت فیزیکی است و می‌‌تواند به طور مستقیم در مقابل Vek قرار گرفته و با استفاده از زره سنگین و سلاح‌‌های سرد خود، راه پیش‌‌روی را بر آن‌‌ها ببندد، یکی دیگر از تیم‌‌ها نیز درست در نقطه مقابل قرار دارد و استراتژی مورد نیاز برای پیروزی با آن، دوری جستن از نبرد‌‌های تن‌‌به‌‌تن و زدن ضربات سنگین از مسافت‌‌های دور است. حال می‌‌توان با ترکیب تعدادی از اعضای این دو تیم به نتیجه‌‌ای بسیار متعادل و متناسب رسید و در کنار تقابل رودررو با دشمنان، حشرات سریع‌‌تر را نیز از دور به خاک‌‌وخون کشید. احتمالات تاکتیکی در انتخاب تیم و آپگرید‌‌های مورد استفاده توسط اعضای آن واقعاً بی‌‌شمار است و می‌‌توانید با کمی نو‌‌آوری حتی خودتان را هم سورپرایز کنید.

البته با افزایش درجه سختی می‌‌توان به سادگی به این نتیجه رسید که نو‌‌آوری مورد اشاره دقیقاً مد نظر سازندگان بازی به هنگام طراحی بوده است و بدون استفاده کامل و بی‌‌نقص از تمامی امکانات در دسترس، رویارویی و شکست Vek بر روی درجه سختی هارد و بالا‌‌تر عملاً امکان‌‌پذیر نیست. به طوری که یکی از معدود ایرادات بازی، عدم دسترسی‌‌پذیر بودن آن توسط گیمر‌‌های کم‌‌تجربه‌‌تر است. Into The Breach حتی بر روی آسان‌‌ترین درجه سختی نیز بسیار چالش بر‌‌انگیز است و دشمنان لحظه‌‌ای آرامش در اختیار مخاطب نمی‌‌گذارند، یک حرکت اشتباه می‌‌تواند موجب کشتار تمامی خلبان‌‌ها و یا نابودی ساختمان‌‌های حیاتی شده و بازی را تمام کند. و با توجه به این‌‌که شکست پذیرفتنی نیست، تنها راه جبران آن شروع دوباره مراحل با ماشین‌‌های جدید و آپگرید‌‌های ریست شده است. البته سازندگان پیشبینی کرده‌‌اند که شاید کسی یک حرکت اشتباه انجام دهد و به همین دلیل نیز در طول هر مبارزه، می‌‌توان یک‌‌بار راند کنونی را ریست کرد. این مورد تا حدی از کشندگی اشتباهات می‌‌کاهد، اما در بخش‌‌های پایانی پاکسازی که هر راند خود بسیار حیاتی است، قابلیت بازگشت به اول راند برای مخاطب بدون نقشه‌‌ای خاص، تنها نقش به تأخیر انداختن شکست را خواهد داشت. دیگر نکته‌‌ای که Into The Breach  را تبدیل به اثری سخت می‌‌کند، تفاوت زیاد دشمنان با یکدیگر و قدرت‌‌مندی بسیاری از آن‌‌ها است. در‌واقع حشرات طرف مقابل دقیقاً هم‌‌تراز با ربات‌‌های خودی طراحی شده‌‌اند و در بسیاری موارد می‌‌توانند با یک ضربه، کار خلبان داخل ماشین جنگی را یک‌سره کنند. بر این اساس می‌‌توان گفت که تنها سلاح اصلی مخاطب در مواجه با غارت‌‌گران فضایی، هوش، منطق و تجربه وی است و با افزایش تعداد دشمنان در طول مراحل، استفاده دقیق از تمامی این موارد تنها راه پیروزی خواهد بود.

Into The Breach اثری فوق‌‌العاده است که تمامی عناصر معمول در بازی‌‌های رایانه‌‌ای را به سود گیم‌‌پلی کنار می‌‌گذارد و در این راه موفق به ارائه یکی از کامل‌‌ترین و تاکتیکی‌‌ترین عناوین سال می‌‌شود، به نحوی که به راحتی می‌‌تواند طرفداران خود را ده‌‌ها ساعت سرگرم کند. گوناگونی فاکتور‌‌های مؤثر در گیم‌‌پلی به حدی است که هر کسی با هر سبک بازی استراتژی مخصوص خود را خواهد یافت و در صورت صبر و تمرین، این عنوان می‌‌تواند به یکی از سرگرم‌‌کننده‌‌ترین آثار تجربه شده توسط هر بازیکن تبدیل شود.

نویسنده: کاوه اسکندری

نقد و بررسی بازی Into The Breach بر اساس نسخه ارسالی سازنده برای وبسایت بازی‌سنتر نوشته شده است.