نقد و بررسی Extinction

نام استودیو «Iron Galaxy» بیشتر از آن‌که با ساخت بازی‌های ویدئویی بزرگ شناخته شود، با یاری و مشاوره‌های فنی به شرکت‌های سازنده عناوین کنسولی بزرگ عجین شده است؛ به طوری که بسیاری از کمپانی‌های صاحب‌نام صنعت همانند «Warner» و «Bethesda» در ساخت و پورت کردن عناوین خود از خدمات این استودیو کوچک استفاده می‌کنند. به همین دلیل نیز قبل از معرفی «Extinction»، کمتر کسی فکر می‌کرد که Iron Galaxy قدرت و علاقه کافی برای ساخت یک اثر اکشن مستقل را داشته باشد. البته عنوان تحسین شده «Killer Instinct» با کمک همین شرکت ساخته شده است و با توجه به مکانیک‌های پیچیده بازی‌های فایتینگ، می‌توان انتظار داشت که سازنده آن بتواند حداقل از نظر مبارزاتی بازی قابل احترامی خلق کند. و چنین شد که ایده Extinction بنا نهاده شد؛ اثری اکشن و پارکور محور که تمرکز اصلی آن مبارزه با غول‌هایی صد متری بسیار قوی‌تر از خود بازی‌کن است و می‌بایست برای پیروزی بر آن‌ها، نه از پشت هم زدن دکمه‌های مختلف و بلکه امکانات موجود در محیط و تمامی قابلیت‌های شخصیت اصلی استفاده کرد. ایده کلی گیم‌پلی بازی آن است که مبارزه با موجودات بسیار قدرت‌مند هم چالش‌بر‌انگیز و هم لذت‌بخش است و شکست دادن آن‌ها حس پیروزی بسیار قدرت‌مندی را به مخاطب الگا می‌کند، در عین حال نیز پیاده‌سازی مکانیک‌های پیچیده و مبتنی بر قابلیت‌های خود بازی‌کن در مواجه با دشمنانی که عملاً نمی‌توان با آن‌ها به صورت رودررو جنگید، آسان‌تر از قرار دادن این ویژگی‌ها در مقابل دشمنان کوچک‌تر و آسیب‌پذیر‌تر است. این سیستم در آثار بزرگی همانند «Dark Souls» نیز پیاده شده است و به دلیل سرگرم‌کنندگی و چالش موجود در آن، در کنار پتانسیل بالا برای طراحی‌های عمیق و پیچیده، در بسیاری موارد نیز به موفقیت رسیده است. اما آیا Extinction تواسته است این طراحی را به درستی با داستان و گیم‌پلی‌ای که یاد‌آور «Attack on Titan» است ترکیب کرده و لذت واقعی کشتار غول‌های ابرجثه را القاء کند؟ پاسخ متأسفانه در بسیاری موارد خیر است و با این‌که در مواردی نبوغ تیم سازنده در گیم‌پلی و سیستم‌های  حرکتی به چشم می‌خورد، اما به دلیل مشکلات پر‌تعداد در دیگر بخش‌ها، بازی هیچ‌گاه نمی‌تواند به جایگاه مطلوب خود در درگیر‌کنندگی و پیاده‌سازی تجربه‌ای متفاوت برسد و سختی گاه‌به‌گاه آن، بیشتر از خود بازی، از مشکلات آن حاصل می‌شود.

جایگاه بازی از منظر گیم‌پلی بهتر از داستان است، اما با این‌حال باز دوگانگی مشخصی در آن مشاهده می‌شود. این بخش از بازی به دو قسمت مهم مساوی تقسیم شده است. در کمبت Avil به عنوان آخرین مبارز Sentinel، دارای قدرت‌های مختلفی است و می‌تواند با استفاده از شمشیر خود و حمله‌ای که با نام «Rune Strike» شناخته می‌شود، حتی قوی‌ترین دشمنان را نیز از پای درآورد. دشمنان خود نیز به دو دسته تقسیم می‌شوند، موجودات کوچک شیطان‌مانندی که با نان Jackal شناخته می‌شوند و مکانیزم نابودی آن‌ها همانند سیستم معمول در بازی‌های اکشن است و با استفاده از اجرای کمبو‌های مختلف و زدن ضربه‌های کاری انجام می‌شود؛ و غول‌های مذکور که Revenii نام دارند و به زیر کشیدن آن‌ها تنها با ترکیب پلتفرمینگ و استفاده به‌جا از Rune Strike‌ها مسجل خواهد شد.

به طور کلی Extinction اثریست با پتانسیل‌های به هدر رفته بسیار زیاد که با وجود داشتن بعضی ایده‌ها و مکانیک‌های مناسب، هرگز نمی‌تواند در هیچ‌کدام از فاکتور‌های اصلی یک بازی ویدئویی بدرخشد و تنها با داشتن بخش بصری مناسب و سیستم پلتفرمینگ و بعضی مبارزات سرگرم‌کننده، شاید بتواند برای مدتی برای تعدادی از مخاطبان سرگرم کننده باشد.

نویسنده: کاوه اسکندری

نقد و بررسی بازی Extinction بر اساس نسخه ارسالی سازنده برای وب سایت بازیسنتر نوشته شده است.