نقد و بررسی Crash Bandicoot N. Sane Trilogy

سری بازیهای محبوب Crash Bandicoot همواره جایگاه خاصی میان دارندگان نسل اول و دوم کنسول PlayStation داشته‌اند. بسیاری از ما با این سری بازی خاطرات بسیار زیادی داریم و بعضی از بهترین لحظات کودکی خود را با آن سپری کرده‌ایم.با گذشت بیش از 20 سال و ورود به نسل هشتم کنسول‌های بازی و عرضه‌ی PlayStation 4 به بازار، بسیاری از علاقمندان به این سری برای دیدن نسخه‌ی جدیدی از Crash روی کنسول جدید سونی لحظه شماری می‌کردند. اما این اتفاق هرگز نیفتاد و به جز حضوری مختصر در عنوان Skylanders: Imaginators، خبری از Crash نبود تا اینکه سرانجام استودیوی Vicarious Visions اعلام کرد که قصد دارد سه نسخه‌ی کلاسیک و ابتدایی سری یعنی Crash Bandicoot، Cortex Strikes Back و Warped را برای کنسول PS4 بازسازی کند.

پس از اعلام این خبر بسیاری از علاقمندان سری Crash به وجد آمده و بی صبرانه منتظر انتشار بازی بودند، اما زمانی که سرانجام بازی منتشر شد، بسیاری از آن نا امید شدند.

بی انصافی است اگر بگوییم Vicarious Visions برای بازسازی Crash کم کاری کرده است؛ چرا که انصافا آنها تمام تلاش خود را برای ارائه یک تجربه‌ی دلپذیر به کار گرفته‌اند. اما سوال اصلی اینجاست که آیا بازسازی Crash Bandicoot از ابتدا کار درستی بود؟

مشکل اینجاست که گیم‌پلی بازی دقیقا همان چیزی است که 20 سال پیش نیز دیده بودیم. از طرفی گیم‌پلی تاریخ مصرف گذشته‌ی بازی در مقابل عناوین پلتفرمر امروزی حرفی برای گفتن ندارد؛ و از طرف دیگر شاید Vicarious جرأت دست بردن در گیم‌پلی یکی از محبوب‌ترین بازیهای تاریخ و شاهکار Naughty Dog را نداشت! پس چه بهتر اگر سری Crash و خاطرات خوب طرفداران دست نخورده باقی می‌ماند.

Crash Bandicoot N Sane Trilogy بازی بدی نیست. اما همانطور که گفتیم در گذشته گیر کرده است. بازی از لحاظ بصری به کلی متحول شده و کاملا با استانداردهای روز همخوانی دارد. از مدلسازی مجدد کاراکترها گرفته تا طراحی بافت‌های با کیفیت و تکنیک‌های نورپردازی کاملا مدرن. و این تلاش‌های Vicarious باعث شده‌اند تا اگر کسی Crash را نشناسد (البته اگر همچین شخصی پیدا شود!)، در ابتدا تصور کند که با یک بازی پلتفرمر جدید و جذاب طرف است.

اما متاسفانه همه‌ی این رنگ و لعاب‌ها به محض شروع به بازی کردن از بین می‌رود و جای خود را به یک گیم‌پلی تکراری، خسته کننده، به شدت دشوار و مملو از آزمون و خطا می‌دهد. هوش مصنوعی دشمنان دقیقا همان چیزی است که 20 سال پیش دیدیم و در بسیار از مواقع دشمنان هیچ واکنشی به حضور Crash ندارند! کنترل بازی نیز (که با آنالوگ هم قابل انجام است) کاملا قدیمی و از رده خارج است و حتی زمانی که به یاد گذشته با D-Pad بازی می‌کنید هم در مقابل بازیهای مدرن امروزی حرفی برای گفتن ندارد.

همه‌ی اینها 2 چیز را نشان می‌دهند. یکی اینکه Naughty Dog چقدر از زمان خود جلوتر بوده که توانسته در اواسط دهه 90 اثری را خلق کند که تا این حد بر مخاطب تاثیر بگذارد؛ و دوم اینکه بعضی چیزها فقط در زمان خود خوب هستند و شاید بهتر باشد همیشه همانجا بمانند.

N Sane Trilogy همان حال و هوای گذشته را منتقل می‌کند. محیط بازی گرم و گیراست و دیدن شخصیت Crash همیشه آدم را سر ذوق می‌آورد. اما هم ما بزرگ شده‌ایم و هم Crash دیگر پیر شده است. شاید اگر Vicarious Visions بلند پروازی کرده و گیم‌پلی بازی را را نیز مدرن‌تر می‌کرد، شرایط به کلی متفاوت می‌شد. اما انجام این کار ریسک بزرگی بود که Vicarious زیر بار آن نرفت.

شاید یک طرفدار پرو پا قرص سری Crash، از بازسازی این سه گانه نهایت لذت را ببرد، اما بازیکنانی که سالهاست از دنیای Crash دور بوده‌اند و حال می‌خواهند با تجربه‌ی N Sane Trilogy دوباره به خاطرات کودکی خود بازگردند، احتمالا ناامید خواهند شد. زرق و برق بازیهای بزرگ و پر هزینه با گرافیک و مکانیزم‌های فوق‌العاده پیچیده دنیای بازیهای کامپیوتری را به سمتی برده‌اند که سه گانه‌ی کلاسیک Crash Bandicoot مانند کودکی گمشده در شهری بزرگ، شلوغ و سرسام‌آور به نظر می‌آید. شاید بهتر بود این بازسازی هیچوقت انجام نمی‌شد و خاطرات خوبمان از دنیای گرم و دوستانه Crash دست نخورده باقی می‌ماندند.