نقد و بررسی Attack on Titan 2

«Attack on Titan 2» در مقایسه با شماره نخست عنوان بزرگ و کامل‌‌تری است. داستان و شخصیت‌‌ها تا جایی که انیمه اجازه می‌‌دهد گسترش یافته و گیم‌‌پلی نیز دستخوش تغییرات زیادی شده است اما دقیقا به همین نسبت اشتباهات آن نیز بزرگ-تر شده و در نهایت سازندگان موفق به ساخت یک بازی بهتر نشده‌‌اند. استدیو کهنه‌‌کار «Omega Force»، سازنده سری «Dynasty Warriors» سعی داشته با به کارگیری تمام تجربیات خود در ساخت بازی‌‌های پرشخصیت، AoT2 را هم برای طرفداران سرسخت مجموعه و هم گیمرهایی که صرفا به دنبال تجربه یک اکشن ماجرایی جذاب هستند، رضایت بخش و سرگرم کننده نگه دارد، نتیجه انبوهی از شخصیت‌‌های قابل بازی و غول‌‌های چند متری است که همگی مانند دشمنان بی‌‌عقل DW، سرگشته و حیران باقی مانده و باز هم اثر پیش رو، بیشتر از عنوانی مخصوص فن‌‌های چند آتشه انیمه و مانگا نمی‌‌رود.

داستان AoT2 اتفاقات دو فصل اول انیمه را شامل می‌‌شود. سازندگان برای روایت بهتر داستان پیچیده انیمه و آشنایی آن دسته از گیمرهایی که تاکنون آشنایی قبلی با مانگا و یا انیمه نداشته‌‌اند تصمیم درستی گرفته و به جای شخصیت‌‌های اصلی، بازی با اعضای جدید جوخه گشت آغاز می‌‌شود. در شروع بخش داستانی گیمرها می‌‌توانند بعد از تعیین جنسیت، شخصیت مورد علاقه خود را انتخاب کرده، به دلخواه ویرایش و سپس وارد بازی شوند. سیستم ویرایش شخصیت پیچیدگی بازی‌‌های نقش‌‌آفرینی را نداشته و تنها محدود به انتخاب مدل مو، فرم صورت و یا رنگ لباس می‌‌شود اما با این حال سر و کله زدن با گزینه‌‌های مختلف برای ساخت یک شخصیت جدید جذاب و سرگرم کننده است. پس از پایان، داستان به صورت اول شخص، از دید شخصیت جدید روایت شده و درگیر اتفاقات رخ داده در طول دو فصل منتشر شده از انیمه می‌‌شویم. خبر خوب درباره داستان نظارت کامل Hajime Isayama، خالق اصلی مانگا بر روی سناریو است و بیشتر صحنه‌‌های نمایشی عینا نسخه بازسازی شده انیمه هستند. صداگذاری بسیار خوب و استفاده از دوبلورهای اصلی انیمه بر کیفیت روایت افزوده و تشابه به انیمه به بیشترین حد ممکن می‌‌رسد، اما جنبه ناامید کننده و اجتناب ناپذیر آن تکراری و در نهایت کم هیجان شدن روند بازی است. اگر هر دو فصل AoT را دیده‌‌اید AoT2 هیچ حرف جدیدی برای گفتن ندارد. «ارن یاگر»، قهرمان اصلی داستان بعد از نابودی دهکده‌‌ و کشته شدن خانواده‌‌اش توسط غول‌‌ها، به همراه دوستان خود «آرمین» و «میکاسا»، به ارتش و جوخه گشت زنی پیوسته و برای کشتن غول‌‌ها و بازپس گیری دیوار ماریا داوطلب می‌‌شود. در ادامه همه چیز حول محور انتقام و جست و جو برای یافتن ماهیت حقیقی غول‌‌ها می‌‌چرخد. گیمرهایی که داستان مجموعه را از طریق مانگا دنبال می‌‌کنند می‌‌دانند ارن و جوخه گشت زنی بعد از رسیدن به زیرزمین مرموز خانه ارن با چه حقیقت بزرگی روبرو شده و تمام تصوراتشان درباری داستان تغییر می‌‌کند ولی سهم داستان بازی عملا هیچ بوده و صرفا بازگویی مجدد انیمه در قالب بازی است.

خلق شخصیت‌‌های جدید روش مناسبی برای روایت مجدد داستان و سرک کشیدن به اتفاقات رخ داده است اما باید پذیرفت هیچ یک از شخصیت‌‌های جدید جذابیت و کاریزمای شخصیت‌‌های اصلی «ایسایاما» را ندارند. حربه سازندگان برای جذاب‌‌تر کردن شخصیت‌‌های جدید افزودن سیستم تعامل است، شما می‌‌تواند با دیگر شخصیت-های بازی ارتباط برقرار کرده و صمیمیت‌‌تان را افزایش دهید. با گرم‌‌تر شدن رابطه میان شخصیت‌‌ها گیم‌‌پلی تحت تاثیر قرار گرفته و می‌‌توانید انتظار کمک‌‌های ویژه از هم‌‌تیمیتان را داشته باشید اما باز این به معنی عمیق‌‌تر شدن شخصیت‌‌ پردازی یا بهانه‌‌ای برای علاقه‌‌مند شدن به سرنوشت شخصیت‌‌های خلق شده در ادیتور نیست. بازی با هجوم غول‌‌ها به دهکده ارن آغاز می‌‌شود. در ادامه تمام شهر نابود شده، بیشتر ساکنین توسط غول‌‌ها سلاخی و اکثرا خرده می‌‌شوند، دقایقی بعد شما در کمپ آموزش سربازان مشغول یادگیری طرز استفاده از تجهیزات نبرد هستید اما اولین حسی که بعد از در دست گرفتن کنترل بازی خواهید داشت حسی شبیه به پیتر پارکر در زمانی است که برای اولین بار پی به قدرت‌های عنکوبی خود برد و در آسمان‌‌های نیویورک پرواز کرد. استفاده از تجهیزات نبرد سه بعدی و حرکت در محیط بسیار لذت بخش و دوست داشتنی است و شبیه به اسپایدرمن طراحی شده، هر لحظه اراده کنید از روی زمین برخواسته و فشار کپسول اکسیژن شما را به سمت جلو و آسمان پرتاب می‌‌کند. این مکانیزم پیچیده برای مبارزه با غول‌‌های بزرگ طراحی شده و در ادامه اکشن بازی درباره سر و کله زدن با این موجودات عظیم‌‌الجثه است.

غلبه بر غول‌‌ها بر خلاف آن‌چه از ظاهر کار برمی‌‌آید شباهتی به سری GoW نداشته و تنها منوط به قطع کردن نخاع پشت گردن آن‌‌ها است. چالش اصلی مبارزات استفاده از تجهیزات پرواز برای رسیدن به این نقطه حساس و کشنده غول‌‌ها و کشتن آن-هاست، چیزی که می‌‌تواند هیجان و جذابیت بسیار زیادی داشته باشد. اما انبوهی از اشتباهات اسفناک نظیر هوش مصنوعی بد، انیمیشن‌‌های تکراری و ایرادات گرافیکی عجیب و غریب، لذت آن را تا حد زیادی کاسته و باعث می‌‌شود به سرعت جذابیت اولیه را از دست داده و تکراری و حتی احمقانه به نظر برسند. نقطه ضعف غول‌‌ها ستون فقرات پشت گردن است اما می‌‌توان دست و پای آن‌‌ها را نیز قطع کرده و با خشونت بیشتری به کارشان پایان داد. تنها واکنش غول‌‌ها به این حجم از بی‌‌رحمی و خشونت تنها شلنگ تخته انداختن‌‌های رندوم و بی‌‌هدف است. انیمیشن غول‌‌ها تکراری، محدود و قابل پیش‌‌بینی است و هرچه در دنیای انیمه و مانگا شکست ناپذیر و سمج تصویر شده‌‌اند در بازی بی‌‌خاصیت و احمق طراحی شده‌‌اند.

معمولا می‌‌شود با چند حرکت سریع و قطع چند دست و پا به پشت غول‌‌ها رسیده و کلکشان را کند اما اگر بیش از حد کار را لفت دهید یا برای لحظاتی کوتاه وحشی شده و به فکر شکار شما می‌‌افتند و یا به دام افتاده و احتمالا بلعیده می‌‌شوید. البته در هر دو حالت خطر چندانی وجود ندارد، حالت برسرک غول‌‌ها کوتاه بوده و به راحتی می‌‌توان از دستشان مخفی ماند. در صورت اسیر شدن هم می‌‌شود با کلید زنی پی در پی انگشت‌‌های دست غول را قطع و خود را نجات داد. هرچه مبارزه با غول‌‌ها طولانی-تر شود نکات احمقانه و باگ‌‌های گرافیکی نیز بیشتر خودنمایی می‌‌کنند. اصولا غول‌‌ها اعتقاد چندانی به قوانین فیزیکی نداشته و به راحتی درون زمین فرو می‌‌روند! این ضعف در بخش چند نفره بیشتر خودنمایی کرده و عملا با دشمنانی طرف خواهید بود که تا کمر در زمین فرو رفته و در حال تلاش برای بیرون آمدن از آن هستند. تا جایی که در برخی موارد این‌طور به نظر می‌‌رسد که غول‌‌ها در حال شنا کردن در زمین سخت سنگی هستند!در حالت مبارزه با آواتارهای غول نیز نتیجه تفاوت چندانی ندارد. شما می‌‌توانید کنترل غول‌‌های معروف انیمه مثل ارن، آنی یا غول زرهی را در دست گرفته و در ابعاد بزرگ و خشن‌‌تر مبارزه کنید اما مبارزات کماکان احمقانه باقی مانده و جز نوع انیمیشن‌‌ها و فرم مبارزه، ماهیت خسته کننده و تکراری آن تغییری نمی‌‌کند. عمده ضعف سیستم مبارزات را می‌‌توان علاقه Omega Force به طراحی دشمنان کم هوش و احمق دانست. شاید در سری DW زمانی که با انبوهی از سربازها طرف هستیم بی‌‌تحرکی و عدم واکنش سریع و به موقع نسبت به ضربات مکانیک اصلی، ساخت اکشن‌‌های نمایشی و جذاب آن باشد اما این اصل در مورد غول‌‌های کم تعداد اما سمج و سرسخت AoT صدق نمی‌‌کند.

کشتن تنها راه تعامل با غول‌‌ها نیست، در AoT2 جوخه گشت تجهیزات ویژه‌‌ای برای اسیر کردن غول‌‌ها دارند. در صورت دستگیر کردن زنده غول‌‌ها، می‌‌توان در آزمایشگاه بر روی آن‌‌ها مطالعه کرده و اطلاعات جالبی در خصوص آن‌‌ها یافت. AoT2 سعی دارد با فاصله گرفتن از اکشن محض به گیمرها فرصت بیشتری برای تعامل با دنیای داستان بدهد. بعد از پایان هر ماموریت به شهر بازگشته و فرصت خواهید یافت با سایر شخصیت‌های داستان ارتباط برقرار کنید. در بخش آموزش می‌‌توان با سایر افراد تمرین کرده و مهارت‌‌های شخصی نظیر قدرت و سرعت را افزایش داد. انتخاب و انجام ماموریت‌های فرعی (گشت‌‌زنی و شکار غول‌‌ها) فرصت مناسبی برای همراه شدن با شخصیت‌‌های اصلی داستان بوده و رابطه میان آن‌‌ها را محکم و صمیمی‌‌تر می‌‌کند. شکار غول‌‌ها غیر از تحکیم روایت مزیت مهم دیگری نیز دارد، کسب امتیاز و ویرایش تجهیزات. AoT2 طیف وسیعی از سلاح‌‌ها و گجت‌‌های مختلف را در اختیار گیمرها قرار می‌‌دهد و می‌‌توانید با انتخاب تسلیحات مختلف به سبک خود مبارزه کنید. هرچند انتخاب ساتور به جای کاتانا و یا دیگر لوازم بیشتر جنبه نمایشی داشته و عملا فرم مبارزه را تغییر نمی‌‌دهد اما این قبیل المان‌‌های نقش آفرینی همیشه انگیزه خوبی برای فاصله گرفتن از داستان و بالا بردن ارزش تکرار بازی است.

بخش چند نفره به همراه 37 شخصیت قابل انتخاب برگ برنده AoT2 است. شما می‌توانید در کنار بخش داستانی، ماموریت‌‌های فرعی را نیز به همراه دوستان‌‌تان بازی کرده و در کنار یکدیگر غول‌‌ها را سلاخی کنید. بخش اصلی مد 4 به 4 جدید به نام Annihilation است. در این حالت گیمرها به دو گروه 4 نفره تقسیم و می‌‌بایست در زمان معین با غول‌‌ها مبارزه کنند. در نهایت تیمی که امتیاز بیشتری جمع کند برنده است. Annihilation می‌‌تواند بسیار جذاب باشد به شرطی که ایرادات و گلیچ‌‌های گرافیکی تبدیل به اولین دشمنی که باید با آن مبارزه کرد نشود! گرافیک AoT2 بسیار زیبا و چشم نواز است و سعی شده تا حد ممکن به استایل هنری انیمه وفادار بماند. نتیجه یک گرافیک سل شید چشم‌‌نواز و کارکترها و محیطی است که حس مبارزه کردن درون انیمه را به خوبی القا می‌‌کند اما به همین نسبت AoT2 از نظر فنی ضعیف و بیشتر شبیه به بازی‌‌های دو نسل قبل است. پرک اصلی بخش چند نفره و یا ماموریت‌‌های گشت زنی گشت و گذار در محیط و پیدا کردن غول‌‌ها است اما OF در ساخت محیط‌‌های وسیع و پویا بسیار ضعیف عمل کرده و غول‌‌ها (و بسیاری از آبجکت‌‌های محیطی) تنها در فواصل نزدیک ظاهر و قابل رویت شده و یافتن آن‌‌ها تنها به شانس محول می‌‌شود. غول‌‌ها واکنش مناسبی نسبت به آبجکت‌‌های کوچک‌‌تر از خودشان نشان نمی‌‌دهد. به راحتی داخل زمین، خانه‌‌ها و حتی یکدیگر فرو رفته و مبارزات به سرعت پرآشوب و هرج و مرج می‌‌شود. دیدن موجودات عاجزی که سعی دارند با سختی از درون زمین بیرون آمده و به سمت شما حمله کنند، و یا غول‌‌های گره خورده در هم برای یک بازی نسل هشتمی به هیچ وجه قابل اغماض و بخشش نیست.

Attack on Titan 2 بازی بد و یا ضعیفی نیست. اگر از طرفداران سرسخت مانگا و انیمه هستید حتما می‌‌توانید از ایرادات گیم‌‌پلی چشم پوشی کرده و از مبارزات و گرافیک چشم نواز آن لذت ببرید. اگر هم تازه قصد ورود به دنیای پرکشش و پیچیده آن را دارید، باز می‌‌تواند از دید یک ناظر اول شخص شما را درون متن داستان قرار داده و ماجراهای دو فصل انیمه را همراه با اکشن و آب و تاب بیشتر روایت کند. هر چند نکته خاصی را هم در آن نمی‌‌توان یافت که AoT2 را از یک اکشن تا حدودی منسوخ و قدیمی بالاتر قرار دهد.

نویسنده: ماکان علیخانی

نقد و بررسی بازی Attack on Titan 2 بر اساس نسخه ارسالی سازنده برای وبسایت بازی‌سنتر نوشته شده است.