بررسی بازی Assassin’s Creed Rogue Remastered

همیشه بازی‌هایی هستند که بین نسل عرضه می‌‌شوند و بالطبع بسیاری از بازی‌کن‌ها از تجربه آن اثر غافل می‌مانند؛ « Assassin’s Creed Rogue» (به اختصار ACR) هم یکی از این عناوین است که همزمان با «Unity» روانه بازار شد و با توجه به تبلیغاتی که پشت Unity قرار داشت، نتوانست آن طور که باید خودی نشان دهد. از سمتی دیگر، ACR آخرین نسخه از این فرنچایز است که برای کنسول‌های نسل قبل منتشر شد و از آنجایی که بسیار از گیمرها آن زمان کنسول‌های PS4 و Xbox One را تهیه کرده بودند، از تجربه آن محروم شدند. اکنون چهار سال از انتشار بازی می‌گذرد و در ماه‌های قبل، «یوبی‌سافت» بالاخره عرضه ریمستر ACR را برای کنسول‌های نسل هشت تایید کرد. با اینکه این اثر در گیم‌پلی تفاوت خاصی با دو نسخه قبلی خود ندارد، ولی به هر حال عده زیادی خواهان ریمستر آن بودند تا تجربه خود را از این فرنچایز کامل کنند. همان‌طور که می‌دانید، این ریمستر هم مانند نمونه‌های مشابه خود عمل می‌کند و علاوه بر بازی اصلی، تنها شامل بهبودهای گرافیکی و DLCهای در دسترس است.

داستان بازی برهه زمانی بین نسخه سوم تا چندسال پس از اتفاقات «Black Flag» را روایت می‌کند و بازی‌کنان در نقش کاراکتری با نام «Shay Patrick Cormac» قرار می‌گیرند. سکانس‎‌های ابتدایی تنها با معرفی کردن کاراکتر Shay و فضاسازی کلی داستان سپری می‌شود و بعد از گذشت ساعتی، وارد خط اصلی داستان خواهید شد. ماجرا اصلی از جایی آغاز می‌شود که Shay برای به‌دست آوردن یک آیتم مرتبط با Pieces of Eden روانه شهر لیسبون در پرتغال می‌شود. ناگهان پس از پیدا کردن این شی تمام شهر آوار و خراب شده و تنها Shay می‌تواند از آن مهلکه فرار کند. پس از این اتفاق، وی با سایر اساسین‌ها وارد درگیری می‌شود و آن‌ها را مقصر اصلی این اتفاق می‌داند. پس از رخ دادن اتفاقاتی (که نمی‌خواهم آن را اسپویل کنم)، Shay در نهایت به فرقه تمپلارها می‌پیوندد و برای نابودی اساسین‌ها تلاش می‌کند. این گونه است که ما برای اولین بار، در نقش یکی از افراد تمپلارها قرار می‌گیریم و علیه اساسین‌ها دست به اقدام می‌زنیم. داستان، مخصوصا در چند ساعت اول، بسیار جذاب و دیدنی روایت می‌شود و می‌تواند بازی‌کن را جذب خود کند. ولی با گذشت زمان و همزمان با وارد شدن به خط داستانی، حفره‌های زیادی در ماجرا اصلی ایجاد می‌شود که ممکن است سوالات بیشتری را برای بازی‌کنان ایجاد کند. جدا از این، داستان همواره از مشکل قابل‌ پیش‌بینی بودن رنج می‌برد؛ حتی تا جایی که می‌توانید در اواسط گیم‌پلی و مشخص شدن هدف نهایی Shay، انتهای قصه را به درستی حدس بزنید. با تمام این اوصاف، اگر عاشق این فرنچایز هستید و داستان سری را از اولین نسخه دنبال می‌کنید، تجربه ACR می‌تواند لذت‌بخش باشد.

از آنجایی که واژه ریمستر در کنار نام بازی آمده است، ناخودآگاه هر بازی‌کنی انتظار دارد که گرافیک این اثر در حد عناوین حال حاضر باشد. متاسفانه گرافیک ACR آن‌طور که انتظارش را دارید نیست و ایرادات فنی در طول گیم‌پلی به چشمتان خواهد خورد. همان‌طور که یوبی‌سافت در معرفی ریمستر اعلام کرد، کیفیت بافت‌ها و گرافیک کلی محیط پیشرفت خواهد کرد؛ این گفته تا حدودی درست است. کیفیت بافت‌ها یا همان تکسچرها نسبت به نسخه اصلی بهتر شده‌اند، اما این امر در قبال همه آن‌ها صدق نمی‌کند و بارها در طول بازی با تکسچرهایی برخواهید خورد که کیفیت خوبی ندارند و رسما در اندازه همان نسل قبلی هستند. اما در این بین جزییات و گرافیک محیط‌های شهری و جنگلی بسیار خوب کار شده است و ایراد خاصی در آن‌ها دیده نمی‌شود. برخلاف این موضوع، متاسفانه محیط‌های برفی و دریایی هیچ‌گونه جزئیات خاصی ندارد و افکت‌های استفاده شده در آن‌ها بسیار ضعیف است. در اولین تجربه شاید از گرافیک ناراضی باشید و با دیدن بعضی از باگ‌‌ها توی ذوقتان بخورد، ولی با رسیدن به محیط‌های جدید می‌بینید که آن قدرها هم که گمان می‌بردید گرافیک کلی ایراد نداشته و در مجموع می‌توان آن را قابل‌قبول دانست.

گیم‌پلی ACR دقیقا ترکیبی از نسخه سوم و چهارم است و مطلقا هیچ محتوایی فراتر از این دو نسخه به گیمر ارائه نمی‌کند. فرم کلی ماموریت‌ها که عموما شامل تعقیب کردن یک نفر خاص، کشتن فلان آدم، دزدیدن یک کلید و … می‌شد، در این نسخه هم حضور دارند و مکانیزم مبارزات بخش کشتی‌ها هم دقیقا مثل نسخه چهارم کار شده است. اگر از این دست ماموریت‌ها خسته شده‌اید، احتمالا با گیم‌پلی به مشکل برخواهید خورد و برای‌تان تکراری خواهد شد. ولی شخصا فکر می‌کنم از آنجایی که بخش داستانی بسیار کوتاه است و سکانس‌ها کمتر شده‌اند، این حس تکراری شدن در آن حدی نیست که بیخیال بازی شوید و آن را ادامه ندهید. حتی ممکن است در صورت ارتباط برقرار کردن با کاراکتر اصلی، از انجام آن‌ها هم لذت ببرید! ولی جدا از این‌ها، تجربه Rogue دوباره به من یادآوری کرد که «Origins» واقعا اثری فوق‌العاده است و فرنچایز به این تغییرات شدیدا نیاز داشت. بنابراین اگر Origins را تجربه کرده باشید، احتمالا گیم‌پلی بازی کمی برای‌تان کهنه به نظر می‌آیند و شما را به سال‌های قبل خواهد برد.

یکی از نکاتی که باعث خسته‌کننده شدن نسخه چهارم شده بود، بخش مبارزات کشتی بود. این بخش از بازی ساعات نسبتا زیادی از گیم‌پلی را به خود اختصاص می‌داد و از سمتی دیگر هم مبارزات تقریبا دشوار بود و مجبور بودید تا برای غلبه کردن بر کشتی‌های قدرتمند، مدام کشتی خود را آپگرید می‌کردید. اما چیزی که در خصوص ACR وجود دارد این است که سازندگان با توجه به وقت محدود گیم‌پلی، به خوبی توانسته‌اند تعادل بین دو بخش ماموریت‌های روی خشکی و ماموریت‌های روی دریا را رعایت کنند؛ به شکلی که هیچ‌‌گاه از انجام دادن یکی از آن‌ها دل‌زده نخواهید شد. در نهایت ممکن است از اینکه بازی نسبت به نسخه‌های قبلی کوتاه‌تر است، نگران شده باشید و فکر کنید محتوای زیادی برای آن وجود ندارد. خوشبختانه اصلا این‌گونه نبوده و حتی پس از تمام کردن بخش داستانی، فعالیت‌های جانبی زیادی برای انجام دادن در اختیار دارید. البته باز هم اشاره کنیم که این فعالیت‌ها دقیقا مشابه نسخه‌های قبلی است و چیز اضافه‌تری نسبت به آن‌ها ندارد.

Assassin’s Creed Rogue Remastered آن‌طور که باید از منظر فنی قوی نیست و نتوانسته در حد بازی‌های امروزی ظاهر شود. ولی با این حال اگر مثل بسیاری دیگر از تجربه آن محروم مانده‌اید، این ریمستر فرصت خوبی است تا آن را در کنار کلکسیون‌ سایر نسخه‌ها قرار دهید.

نقد و بررسی بازی Assassin’s Creed Rogue Remastered بر اساس نسخه ارسالی سازنده برای وبسایت بازی‌سنتر نوشته شده است.