بررسی بازی Painkiller: Hell & Damnation

نام Painkiller برای بسیاری از گیمرها خاطره انگیزست. یک بازی شوتر خطی با فرمول بازی‌هایی چون Serious Sam و Unreal Tournament که با گیم پلی فوق سریع و منحصر به فردش محبوبیت زیادی بدست آورد. نسخه اصلی Painkiller که در سال 2004 منتشر شد، پیچیدگی و عمق بازی‌های شوتر نسل حاضر را نداشت. تنها هدف گیمر در این بازی کشتار دسته جمعی دشمنان به وسیله سلاح‌ها و قدرت‌های خاص و پیشروی در مراحل بود. سبک این بازی در این نسل به دلیل اهمیت داستان و گیم پلی نوآورانه در بازی‌ها، کمتر مورد توجه سازندگان قرار گرفته است و کمتر افرادی هستند که با اینگونه بازی‌ها ارتباط برقرار کنند. حالا این سؤال پیش می‌آید که آیا استودیوی Farm 51 راه درستی برای بازسازی یک عنوان خاطره انگیز پیش گرفته است یا اینکه بهتر است این بازی با چنین سبکی تنها در خاطر گیمرها بماند؟

داستان در عناوینی به سبک Painkiller اهمیت چندانی ندارد و هدف اصلی در این‌گونه بازی‌ها، گرفتن اسلحه‌ای در دست و پاک کردن لوکیشن‌های مختلف از وجود دشمنان است. داستان Hell & Damnation ترکیبی از داستان نسخه اصلی و نسخه Battle Out of Hell است. شخصیت اصلی بازی Daniel Garner نام دارد، او و همسرش Catherine در یک حادثه رانندگی جانشان را از دست می‌دهند. Catherine بعد از مرگش به بهشت می‌رود ولی Daniel بی‌چاره نه جایی در بهشت دارد و نه در جهنم! بعد از داستان نسخه اصلی Daniel دردنیایی بین بهشت و جهنم سرگردان است در حالی که دیگر هیچ اعتمادی به وعده شیاطین برای آزادیش از این وضعیت ندارد. این‌ بار مرگ شخصاً به دنبال Daniel می‌آید و برای رسیدن Daniel به همسرش از او می‌خواد تا هفت هزار روح برایش جمع آوری کند. به همین سادگی داستان بهانه‌ای برای شروع یک کشتار دیوانه وار می‌شود!روند بازی بسیار ساده است، شما وارد یک مکان می‌شوید، در ادامه راه‌های ورودی و خروجی بر روی شما بسته می‌شود و موجی از موجودات جهنمی از در و دیوار بر سر شما نازل می‌شوند و تا وقتی که شما تمامی آن‌ها را نابود نکنید، حق خروج از محیط را ندارید! بعد از این مراحل پورتالی باز شده و به مرحله بعدی هدایت می‌شوید، حالا شما قسمت عمده گیم‌پلی بازی را می‌دانید!
این روند پس از مدتی تکراری و کسل کننده می‌شود. تماشای منفجر شدن و قطعه قطعه شدن دشمنان، جالب و شاید آرام‌بخش است ولی همه چیز این نیست! شاید بگویید که تمامی بازی‌های شوتر خطی از همین فرمول استفاده می‌کنند، ولی حداقل وجود چند خط دیالوگ در طول بازی می‌توانست این مشکل را تا حدودی بهبود ببخشد. متاسفانه بازی از فیزیک مناسبی نیز بهره نمی‌برد و تقریبا حالتی منسوخ و تاریخ گذشته دارد.
مراحل به شدت سطحی و یکنواخت طراحی شده‌اند و شما به هیچ‌گونه استراتژی و تفکری برای پیش‌روی در مراحل نیاز ندارید!
مشکل دیگر این است که شما نمی‌دانید بین هر فصل چه اتفاقی برای Daniel می‌افتد! در یک مرحله شما در ایستگاه مترو در حال کشتار موجودات جهنمی هستید و بدون مقدمه در مرحله بعد بالای یک برج بلند با یک اژدها مبارزه می‌کنید! کات سین‌های در پایان هر چپتر وجود دارند که داستان بازی را شرح می‌دهند ولی متأسفانه بسیار کوتاه و مبهم هستند و به بهبود بازی کمک چندانی نمی‌کنند! برخی از مراحل بازی اصلی، در این نسخه حذف شده‌اند. کمپین اصلی چهار چپتر دارد و هر کدام از آنها بسیار کوتاه هستند؛ طوری که می‌توان بازی را در سطح سختی daydream در مدت کمتر از 3 ساعت به پایان رساند.

سلاح‌های نسخه اصلی بازی در این عنوان نیز وجود دارند که هر کدام ویژگی و کاربرد خاصی دارند. علاوه بر آن، سلاح جدیدی به نام Soulcatcher در اختیار شما قرار می‌گیرد که ویژگی جالبی دارد، می‌توان به وسیله این سلاح روح دشمنان را از کالبد آنان بیرون کشید! مدتی بعد از استفاده این سلاح، می‌توان به وسیله آن، وجود دشمنان را تسخیر کرد؛ طوری که آن‌ها همراه شما به مخلوقات دیگر حمله می‌کنند! Soulcatcher مانند بقیه‌ی سلاح‌ها استفاده دومی نیز دارد، با این سلاح می‌توان پره‌های تیغی را به سمت موجودات جهنمی بی‌نوا پرتاب کرد که البته بسیار قدرتمند است. این‌بار نیز سلاح‌ها نیاز به Reload ندارند و این امر باعث افزایش سرعت بازی می‌شود.,در طول بازی با استفاده از کارت‌های مخصوص (Tarot Cards) می‌توان از قابلیت‌های خاصی مانند افزایش قدرت اسلحه‌ها بهره برد. بعد از کشتن تعداد مشخصی از دشمنان و گرفتن روح آن‌ها، می‌توان از حالت Demon استفاده کرد، این قابلیت به شما اجازه می‌دهد مانند یک روح با سرعت در محیط حرکت کرده و دشمنان را سریع‌تر نابود کنید. در مراحل مختلف، آیتم‌های مخفی وجود دارند تا بهانه‌ای برای کاوش محیط بازی باشند.
از نکات مثبت این نسخه می‌توان به تنوع بالای دشمنان اشاره کرد. البته هوش مصنوعی ضعیف دشمنان، آن‌ها را به موجودات مضحکی تبدیل کرده است! متأسفانه هوش مصنوعی بعد از 8 سالی که از انتشار نسخه اول بازی می‌گذرد، کوچکترین تغییری نداشته است! حتی دشمنان در درجه‌های سختی بالاتر نیز همان موجودات خنگ هستند و فقط ضربات آن‌ها قوی‌تر می‌شود. طراحی بعضی از دشمنان بازی مانند جادوگران و کودکان یتیم خانه نیز بسیار احمقانه و نامناسب است. در پایان هر چپتر، Bossهایی وجود دارند. این مخلوقات عظیم جثه، طراحی خوبی دارند و مبارزه با آن‌ها لذت بخش‌ترین قسمت بازی می‌باشد، البته با توجه به قدرت سلاح‌هایی که در اختیار دارید، این مخلوقات بزرگ نیز چندان چالش برانگیز نیستند.

گرافیک Hell & Damnation درنگاه اول زیبا و قابل قبول است. برای افرادی که نسخه اصلی بازی را تجربه کرده‌اند، دیدن لوکیشن‌های آشنا با گرافیک خوب که با موتور قدرتمند Unreal Engine 3 طراحی شده‌اند بسیار لذت بخش می‌باشد. کیفیت بافت‌ها و نورپردازی نیز در حد مطلوبی قرار دارد. جزئیات زیادی در محیط، دشمنان و اسلحه‌ها وجود دارد ولی با تمام این وجود، گیم‌پلی سریع بازی فرصت دقت کردن به این جزئیات را به مخاطب نمی‌دهد. هر مرحله ساختار و رنگ آمیزی منحصر به فردی دارد و این تنوع به زیبایی بصری بازی کمک کرده است. فرو رفتن برخی از بافت‌ها به هم، برخی از باگ‌های عجیب و افت فریم در بعضی از صحنه‌های شلوغ، از نکات منفی گرافیکی در این بازی هستند. در نگاه کلی، گرافیک Painkiller Hell & Damnation هر چند استاندارد است ولی چیز جدیدی برای ارائه ندارد و در مقایسه با بازی‌های دیگری که با موتور UE3 ساخته شده‌اند بسیار معمولی است.
صداگذاری محیط و سلاح‌ها قابل قبول است و موسیقی اگرچه گوش نواز و زیبا نیست ولی مناسب با اتمسفر و گیم پلی سریع بازی است و هیجان مبارزات را دو چندان می‌کند. بخش Co-op یکی از نقاط قوت این نسخه است و تجربه جالبی برای شما به ارمغان می‌آورد. شما می‌توانید کمپین اصلی بازی را در حالت Co-op به صورت split screen بازی کنید. در Co-op شخصیت Eve به عنوان همکار Daniel قابل بازی است. در این حالت انتخاب‌های متفاوتی از جمله درجه سختی برای هر دو بازیکن وجود دارد. از ویژگی‌های این بخش زنده شدن دوباره بعضی از دشمنان در صورت نگرفتن روح آن‌‌هاست! متاسفانه با روند تکراری و خسته کننده مراحل، حتی حالت Co-op نیز پس از مدتی جذابیت خودش را از دست می‌دهد!

بخش Multiplayer بازی نیز دارای حالات Survival ،Deathmatch ،Team Deathmatch و Capture The Flag است که شبیه به همانی چیزیست که در Unreal Tournament وجود داشت. در حالت Survival هشت بازیکن همز‌مان می‌توانند در محدوده‌ای از نقشه و با همکاری هم برای بقا با دشمنان مبارزه کنند. مشکل بزرگ این بخش سرورهای نه چندان جالب برای بازی است؛ به طوری که شما به سختی می‌توانید سروری برای بازی کردن پیدا کنید. در کل بخش چند نفره معمولی و تکراری نیز معجزه‌ای برای این نسخه نمی‌کند.

Painkiller Hell & Damnation همان عنوان قدیمی با گرافیک بهبود یافته است. شاید توسعه دهندگان تصور می‌کردند که یک عنوان قدیمی بازسازی شده همان موفقیت نسخه اصلی را تکرار می‌کند، ولی واقعیت چیز دیگری است، Painkiller فقط در زمان خودش موفق بود. بازی‌های شوتر در نسل جدید متحول شده‌اند و عنوانی با سبک FPSهای قدیمی در صورتی که هیچ‌گونه تحول و نوآوری نداشته باشد، طرفدار چندانی پیدا نمی‌کنند. به هر حال تجربه یک شوتر Old School با گرافیک HD برای FPSبازهای قدیمی، لذت بخش خواهد بود.