بررسی بازی Nippon Marathon

از گذشته‌های دور ۲ دسته آثار هنری برای مخاطب هدفشان از لفظ مخاطب خاص استفاده کرده‌اند، دسته اول آثاری هستند که بعد از عرضه در جذب مخاطب عام ناتوان هستند و کار خود را به درستی یا به دروغ آثاری برای افراد خاص معرفی می‌کنند و دسته دوم آثاری هستند که از همان ابتدای راه به جهت جذب گروه خاصی ساخته می‌شوند. اولین بازی استودیوی «Onion Soup Interactive» یعنی بازی Nippon Marathon در دسته دوم قرار می‌گیرد اما کیفیت کلی ساخت بازی به گونه‌ای بوده که احتمالاً در نگاه اول در جذب مخاطب خاص مدنظر خود هم دچار مشکلاتی شود، در ادامه این مطلب به بررسی جنبه‌های مختلف این بازی می‌پردازیم.

داستان بازی «Nippon Marathon» در قالب چهار کمپین مختلف با تمرکز بر چهار شخصیت اصلی داستان روایت می‌شود. شخصیت اول داستان با نام «J Darwin» جوانیست که بعد از مرگ برزگش در مزرعه پرورش خرچنگ به تنهایی زندگی می‌کند و بعد از کشف نامه‌ای از پدربزرگ، تصمیم به شرکت در ماراتن سراسری ژاپن می‌گیرد. نکته مهم شخصیت «جی داروین» اینست که همیشه لباس خرچنگی به تن دارد. شخصیت بعدی داستان «Elizabeth Nishibori» زیست‌شناس دریاییست که از خانواده ثروتمندی می‌آید اما علاقه او به موجودات دریایی با رفتارهای تجاری خانواده‌اش در تضاد است و تصمیم گرفته تا با بردن مسابقه ماراتن پناهگاهی برای موجودات دریایی فراهم کند. بُعد عجیب شخصیت «الیزابت» اینست که همیشه با لباس نهنگ تک‌شاخ در اجتماع ظاهر می‌شود. شخصیت سوم پیرمردی به نام «Zenbei» و مبتلا به دوگانگی شخصیت است که ناخواسته وارد ماجراهای مسابقه ماراتن می‌شود. بخش عجیب شخصیت «زنبی»، شخصیت دوم اوست که دختر نوجوانی به نام «Xen Bae» است و این مسئله باعث شده تا زنبی همیشه با لباس یک دختر مدرسه‌ای در داستان حضور داشته باشد. شخصیت آخر داستان سگی سخنگو به نام «Snuguru Maestro» است که علاقه بسیار زیادی به هندوانه دارد و برای راه اندازی آژانس دوست‌یابی خود به جایزه مسابقه ماراتن نیاز دارد. ماجرا اما به همین سادگی نیست و دست‌های پشت‌پرده بسیاری برای عدم توفیق قهرمانان داستان در تلاش هستند.
با وجود ایده به ظاهر بامزه داستان، با روایتی بی‌مزه طرف هستیم که تمرکز خود را بر روی جنبه‌های کلیشه‌ای فرهنگ ژاپن قرار داده ‌است. از افراد منحرف که لباس بچه‌ها یا لباس چرم گربه‌ای می‌پوشند تا گودزیلا، همه و همه در بازی گنجانده شده تا مخاطبی که به واسطه چندین اثر سطح پایین دیگر، تصویر مبالغه‌آمیزی از فرهنگ ژاپن در ذهن دارد را به خود جذب کند. روایت داستان هم در قالب میانپرده‌هایی جوک مانند روایت می‌شود که حتی یک جوک که به طور مستقیم باعث خنده مخاطب شود در بین آنها دیده نمی‌شود ولی گهگاه از شدت حماقت‌بار بودن بعضی از ایده‌های طنزآمیز سازندگان ممکن است مخاطب از سر تمسخر بخندد.

گیم‌پلی بازی در بخش داستانی کل محیط‌های مسابقه‌ای داستان را پوشش می‌دهد و شخصیت‌ها باید از جنوب تا شمال ژاپن در محیط‌های به شدت متفاوت به مسابقه بپردازند. هسته اصلی بازی یادآور بازی‌های کارتینگ است با این تفاوت که اینجا به جای ماشین سواری مشغول دویدن هستید اما همه ویژگی‌های ژانر کارتینگ مثل آیتم‌هایی که با آن‌ها به دشمنان خود حمله می‌کنید، تله‌های محیطی و مواردی از این دست دیده می‌شود. طراحی مسیرهای مسابقه بازی به خوبی انجام گرفته و تمامی مراحل، ساختار و فضای متفاوت و خاص خود را دارند و در این زمینه بازی تا انتها حس تازگی خود را حفظ می‌کند. کنترل بازی کاملاً ساده طراحی شده اما گاهی پاسخگویی دقیقی ندارد.
بخش چند نفره که جذابیت‌های تازه‌ای به گیم‌پلی اضافه می‌کند به دو بخش اصلی تقسیم می‌شود. بخش اول بخش رقابتیست که شما با حداکثر ۳ نفر از دوستانتان در محیطهای بازی به رقابت می‌پردازید. بخش دوم بخش پارتیست که که ۲ مود مختلف دارد، مود اول «L.O.B.S.T.E.R.» است که یادآور مسابقه تلویزیونی«Wipeout» است و باید با عبور از موانعی مشابه چیزی که در مرحله اول آن مسابقه تلویزیونی مشاهده شده، در مدت زمانی معین مسیری بیشتر از رقیبان خود طی کنید و مود دوم تحت عنوان «Trolley» بازی بولینگ است که شما با استفاده از شخصیت‌های بازی سوار چرخ‌دستی خرید شده و به سمت پین‌های بولینگ حرکت می‌کنید.
مشکل اصلی بخش گیم‌پلی طراحی فیزیک بازیست که هیچ پاسخگویی ثابتی ندارد، گاهی بدون برخورد به موانع شخصیت بر روی زمین می‌افتد و گاهی بعد از زمین افتادن شخصیت بدون هیچ دلیلی از جای خود بلند نمی‌شود و گاهی به پرواز در می‌آید و از کادر بازی خارج می‌شود! این مشکل بازی گاهی باعث شکست خوردن شما در مسابقه و اجبار به شروع مجدد مسابقه‌ای می‌شود که تا لحظات آخر در حال پیروزی در آن بودید. دیگر مشکل بزرگ بخش گیم‌پلی تکراری شدن هسته اصلی بازیست که اگر طراحی متفاوت محیط‌ها نبود اشتیاق کمی به اتمام مراحل بخش داستانی وجود داشت و با توجه به کیفیت بصری پایین بازی بخش چندنفره چندان نمی‌تواند افراد زیادی را برای مدتی طولانی پای خود نگه‌ دارد.
همانطور که اشاره شد کیفیت بصری بازی بسیار پایین است و به طور کلی از بازی مستقلی که توسط تیمی کوچک با موتور «Unity» ساخته شده، انتظار زیادی وجود ندارد اما بازی واقعاً در بخش بصری نمره صفر هم به سختی می‌گیرد. طراحی شخصیت‌ها و متحرک‌سازی آنها به هیچ وجه قابل قبول نیست و محیط‌ها با وجود جزئیات خوبی که دارند کیفیت تصویری قابل توجهی ندارند. از طرف دیگر باگ‌های گرافیکی فراوانی در بازی دیده می‌شود مثل چشمک زدن شدن مدل‌ها در میانپرده‌ها یا عبور شخصیت‌ها از اجسام جامد و … .

دربخش موسیقی و صداگذاری بازی از بخش گرافیک هم بدتر عمل کرده است. موسیقی بازی در کنار اینکه چندان اثر قابل توجهی نیست، سازندگان در قرار دادن این قطعات روی لحظات بازی بسیار مبتدیانه عمل کردند. من دقیقاً در جریان نیستم که از چه فرآیندی برای این کار استفاده شده اما موسیقی بازی به اینصورت است که هر شخصیتی قطعه خاص خود را دارد و در زمانی که با هم حرف می‌زنند در هنگام تغییر گوینده دیالوگ، ناگهان قطعه فرد قبلی قطع شده و قطعه فرد دیگر پخش می‌شود! انگار که موسیقی بازی چندین بار دچار سکته می‌شود. شخصیت‌ها صداگذاری خاصی ندارند و معدود عباراتی که به کار می‌برند ظاهراً توسط یک راهنمای گویای چند زبانه ضبط شده است.
Nippon Marathon بازی خوبی نیست، داستان جالبی ندارد و گیم‌پلی آن در مدت کوتاهی خسته‌کننده می‌شود. در صداگذاری و اجرا به جای اینکه ادای دینی به فرهنگ خاص ژاپن باشد، دست بر روی کلیشه‌های غلط گذاشته و گهگاه حالتی تمسخرآمیز به خود می‌گیرد. بخش چندنفره می‌تواند برای مدتی می‌تواند سرگرم‌کننده باشد اما اگر بازی با قیمتی نسبتاً پایین عرضه نمی‌شد به سختی می‌شد توجه خاصی به آن نشان داد.

بررسی بازی Nippon Marathon بر اساس نسخه ارسالی سازنده برای وبسایت بازی‌سنتر نوشته شده است.