بررسی بازی Ni No Kuni: Wrath of the White Witch Remastered

بیشتر عناوین Remaster شده قدیمی که شماره‌­های جدید­تر آن­ها بر روی کنسول­های نسل حاضر منتشر شده‌­اند ناخودآگاه درگیر مقایسه­‌هایی می­شوند که معمولا به نفع آن­ها تمام نمی­شود. بخصوص که شماره­‌های جدید­تر بازی­های موفقی نیز بوده و با گسترده و غنی­‌تر کردن دنیا خود، باعث شوند نسخه­‌های قبلی حتی قدیمی­تر به نظر رسند. Ni no Kuni II: Revenant Kingdom از جمله این دنباله­‌های موفق محسوب می­شود که با تغییر سبک و حرکت از JRPG های سنتی به Action RPG هایی که این روزها حسابی بازارشان داغ است، مخاطبین خود را با یک گیم‌­پلی بسیار مدرن و جذاب غافلگیر می­کند. اما با این وجود نسخه ریمستر شده Wrath of the White Witch نه تنها در مقابل برادر بزرگ­تر خود قدیمی و از رده خارج به نظر نمی­رسد، بلکه برعکس با زبانی ملموس و گویا یادآور جادویی است که در گیر و دار این مدرنیزه شدن از دست رفته و علی رغم همه شایستگی­های Revenant Kingdom اثری از آن دیده نمی­شود.

Revenant Kingdom تصویرگر دنیایی فانتزی و بسیار زیباست و به لطف گرافیک جذاب و مسحور کننده خود باعث می­شود بازگشت دوباره به عنوانی که حدود 6 سال از انتشار آن گذشته سخت و دشوار به نظر رسیده و گرافیک هنری جذاب آن دیگر برش بصری سابق را نداشته باشد. حالا که Ding Dong Dell، امپراطوری گربه­ها، و کودتا Mausinger علیه گربه‌­ها را در RK دیده­ایم نسخه اصلی و شاه تام خپل آن بیشتر نوستالژیک به نظر می­رسند. اما نکته عجیب اینجاست که بعد از کمی بازی کردن Ni No Kuni: Wrath of the White Witch و غرق شدن در دنیای آن متوجه می­شوید یک روح کلاسیک یا بهتر است بگوییم فانتزی اصیلی در آن جریان دارد که گرافیک­های سل شید پر زرق و برق امروزی نیز نمی­توانند جایگزین آن شوند. سرمنشا این جذابیت مسخ کننده را می­توان در همکاری مشترک Level 5 با استدیو انیمه ساز بسیار معروف Studio Ghibli دانست که در شماره بعدی ادامه دار نشد.

فیلم­‌های Studio Ghibli و بخصوص آثار هایائو میازاکی دلایل بسیار زیادی برای دوست داشتن به مخاطبین خود می­دهند، اما شاید عمیق و انسانی­‌ترین آن­ها ترکیبی عجیب از واقعیت و خیال است، به طوری که در بیشتر کارهای آن­ها می­توان یک سوژه مشترک را یافت که به فراخور داستان به اشکال مختلف روایت و تبدیل به یک داستان منحصر به فرد می­شوند. این سوژه مشترک فرار از واقعیت و پناه بردن به جهان زیبای تخیل برای هضم ناملایمتی­های زندگی سخت و مدرن امروزی است. قهرمان این داستان­ها بیشتر بچه­هایی هستند که زندگی­های ماشینی هنوز بال و پر خیال­شان را نچیده و می­توانند در جهان ماورایی و دست نیافتنی تخیلات خود موجودات خیال انگیزی را تصور کنند که با درگیر کردن آن­ها در داستان­های پریان، دریچه­ای برای فرار از واقعیت را به رویشان باز می­کنند. Studio Ghibli داستان Wrath of the White Witch را بر مبنی این فرمول موفق بنا نهاده و دنیای عجیب و زیبای خود را می­سازد.

قهرمان داستان در اینجا نیز یک پسر بچه معصوم و ماجراجو به نام الیور (Oliver) است که بعد از مرگ دلخراش مادرش، برای فرار از این واقعیت تلخ و کنار آمدن با آن، به عروسکی پناه می­برد که مدت­ها قبل مادرش آن را درست کرده بود تا در وقت­هایی که الیور در خانه تنهاست با آن بازی کرده و تنهایی خود را فراموش کند. اینجاست که معجزه به حقیقت پیوسته و عروسک نگهبان الیور زنده شده و تبدیل به یک پری دماغ دراز به نام آقای دریپی (Mr Drippy) می­شود. آقای دریپی خبر از دنیای دیگری می­دهد که در آن افسانه هنوز زنده است و اگر الیور شجاعت قدم گذاشتن به آن را داشته باشد می­تواند با موجودات افسانه­ای آن روبرو شده و مادرش را دوباره به زندگی بازگرداند. تنها لازمه شروع این سفر خیال انگیز کمی شجاعت، یک شاخه خشکیده درخت برای اجرای افسون و باور به حقیقی بودن جهان تخیل است. الیور بعد از همراه شدن با آقای دریپی و ورود به آن دنیای دیگر، متوجه می­شود جادوگر شیطانی به نام شدار (Shadar) قصد نابودی آن را داشته و او همان فرد برگزیده­ای است که می­تواند دنیای افسانه­ها را از گزند جادوگر سفید، شدار، و نابودی نجات دهد. و چه استعاره­ای از این زیبا و حقیقی­تر که به راستی این معصومیت و تخیل کودکانه ماست که می­تواند دنیای ناممکن­ها را از فراموشی مطلق نجات دهد.

گیم­پلی Ni No Kuni: Wrath of the White Witch به نسبت RK بسیار ساده، جمع و جور و کلاسیک به نظر می­رسد. مبارزات به صورت نوبتی است و پس از مواجه با دشمنان وارد صحنه­‌های نبرد می­شویم. با شروع هر مبارزه می­توان از Command Menu که به صورت چرخشی طراحی شده، گزینه مورد نظر را از میان حمله، دفاع و جادو انتخاب کرد. الیور مانند هری پاتر یک جادوگر کودک است که به تازگی قدرت­های جادوگری خود را کشف کرده و برای اجرای طلسم­‌ها نیاز به یک چوب دستی دارد. اما همین قدرت جادوگری به او اجازه می­دهد از موجودات بسیار بامزه و عجیب غریب برای مبارزات استفاده کرده و با احضار آن­ها در صحنه­های نبرد از قدرت­های جنگجویان­­شان برای شکست دشمنان کمک بگیرد. در ابتدای مبارزات، اگر که توسط دشمنان غافلگیر نشده باشید، می­توانید انتخاب کنید قصد دارید کنترل الیور را در اختیار داشته باشید یا نیروهای کمکی او را و البته در ادامه نیز می­توان به راحتی میان شخصیت­‌ها سوییچ کرده و از قدرت­های منحصر به فرد هر یک از آن­ها استفاده کرد.

هر کدام از مینیون­‌ها که رفته رفته و در طول داستان بر تعداد و تنوع آن­ها نیز افزوده می­شود، قابلیت­های مخصوص به خود را دارند. به عنوان مثال یکی از آن­ها یک غول شاخ دار بی­نهایت دوست داشتنی است که با شمشیر و سپر کودکانه خود با دشمنان مبارزه می­کند و دیگری یک میمون نیمه وحشی با پنجه­‌های تیز و برنده. مینیون­ها علاوه بر قابلیت مبارزه و دفاع کردن یک قدرت ویژه و مخصوص به خود را نیز دارند که استفاده از آن مستلزم صرف جادو است. تمام قابلیت­های الیور، مینیون­هایش و سایر شخصیت­های داستانی قابل ارتقا بوده و با بدست آوردن Exp و Level Up شدن به صورت اتوماتیک افزایش می­یابند. اما مینیون­ها قابلیت شخصی سازی بیشتری داشته و اگر به آن­ها خوراکی­‎های مورد علاقه­شان که غالبا در داخل کوزه‌­ها یا صندوقچه‌­های گنج یافت می­شوند را بدهید، قوی­تر و خطرناک­تر از قبل می­شوند.

همانطور که گفته شد الیور یک جادوگر بوده و می­تواند با کمک کتاب طلسم­هایش و نیز چوب­های جادوگری طلسم­‌های مختلف و بعضا پیچیده را اجرا کند. نکته جالب درباری جادو در دنیای Wrath of the White Witch استفاده از آن در تمام مدت بازی و بخش­های غیر مبارزه­ای است. شما می­توانید از باز کردن قفل­های صفت و سخت گرفته تا بازگشت به دنیای حقیقی بر روی جادو حساب کنید. این جادو چیزی بیشتر و بزرگ­تر از یک قدرت صرف در طول مبارزات است. فلسفه دنیای Wrath of the White Witch همزاد­ها و روح­‌های مشترک میان جهان واقعیت و آن دنیای دیگر است. هر یک از موجودات زنده یک همزاد در دنیای دیگر دارند که برای پیشبرد داستان لازم است مدام میان این دو دنیا در گردش بوده و با پیدا کردن همزاد شخصیت­ها و ایجاد پیوند میان آن­ها، بر رخوت و کسالتی فائق آیید که باعث مسخ و خمودگی آن­ها شده است. به طوری که می­توان گفت هدف اصلی الیور در داستان، به عنوان تنها کسی که قادر به ورود به دنیای دیگر است، آشتی دادن همه آدم­ها و موجودات زنده با قصه و افسانه است.

چیزی که این داستان ساده و در عین حال عمیق و دوست داشتنی را تکمیل می­کند گرافیک بصری بازی است که مستقیما از روی انیمیشن­های Studio Ghibli الگو برداری شده است. ایده و کانسپت شخصیت­ها و دنیای بازی توسط SG طراحی شده و استدیو Level 5 به لطف تخصصی که به خاطر ساخت سری Professor Layton در گرافیک­های سل شید بدست آورده، آن­ها را تبدیل به یک گرافیک سه بعدی اما نزدیک به حال و هوای انیمه­‌های دو بعدی ژاپنی کرده است. صحنه­‌های نمایشی بازی نیز همانطور که انتظار می­رود کاملا انیمه شکل بوده و توسط خود Studio Ghibli ساخته و کارگردانی شده­اند. یوشی یوکی موموسه (Yoshiyuki Momose) کارگردان بی­نظیر SG علاوه­بر کارگردانی صحنه­‌های نمایشی بازی، با طراحی شخصیت­ها و استوری بورد­های آن توانسته به خوبی فلسفه کاری Studio Ghibli را به گرافیک بصری بازی تزریق کرده و به خورد گیم­‌پلی دهد. باید به همه این­ها موسیقی فوق شاهکار آقای نائیا فوجیماکی (Naoya Fujimaki) را نیز اضافه کرد که پیشتر سابقه کار بر روی موسیقی شاهکارهایی نظیر Ponyo و The Wind Rises را داشته و نتیجه این ترکیب این احساس زیباست که در تمام طول مدت تجربه بازی تصور می­کنید در حال تجربه نه یک بازی نقش آفرینی ژاپنی دیگر، که یکی از انیمه­های Ghibli Style هستید!

Ni no Kuni: Wrath of the White Witch با اینکه از دل یک گذشته نه چندان دور و دراز به دست ما رسیده و در قیاس با بازی­هایی که اکنون شاهد عرضه آن­ها هستیم می­تواند قدیمی به نظر برسد، اما مثل آثار کلاسیک سینما جایی ورای زمان و تاریخ ایستاده و می­تواند برای ساعت­ها علاقه­‌مندان به بازی­های نقش آفرینی ژاپنی و نیز داستان­های فانتزی با طعم کارهای هایائو میازاکی را سرگرم کند.