بررسی بازی MotoGP 20

باور کردنی نیست که استودیوی ایتالیایی مایلستون (Milestone) از ابتدای نسل فعلی کنسول‌های خانگی (یعنی در شش سال اخیر) تا به امروز که MotoGP 20 را برای عرضه آماده می‌کند، نوزده عنوان مسابقه‌ای موتورسیکلت را روانه بازار کرده است. عناوینی که اکثر آن‌ها تبدیل به بازی‌های سالانه شده‌اند و شامل عناوین لایسنس شده‌ای چون موتورکراس، موتوجی‌پی، سوپرکراس و… می‌شوند. در حالی که هنوز متر و معیار درستی جهت سنجش سری‌هایی که به طور سالانه نسخه تازه‌ای را عرضه می‌کنند وجود ندارد، عجیب اینجاست که تمرکز این استودیو تا این حد بر روی ساخت پر تعداد این دست بازی‌ها است. نتیجه نیز به مقدار زیادی قابل پیش‌بینی است: عناوینی عاری از خلاقیت و تکرار همان ساخته‌های پیشین؛ مواردی که به وضوح در MotoGP 20 به چشم می‌خورند.

پس از ورود به موتوجی‌پی ۲۰، همان بخش‌هایی که در سال‌های پیش نیز حضور داشتند را خواهید دید. بدون هیچ تنوعی یا باید به بخش Career بروید و یا مسابقات مورد نظرتان به صورت جداگانه تجربه کنید. قسمت کمپین بازی همانند قبل شامل تشکیل تیم و استخدام متخصصان مختلف برای شرکت در رقابت‌های سالانه است. دقیقاً همچون موتوجی‌پی ۱۹، لیگ‌های موتو۲ و موتو۳ نیز موجود هستند. گرچه با وجود در دسترس بودن لیگ موتوجی‌پی از همان ابتدای کار، گمان نمی‌کنم هیچ مخاطبی جز برای کنجکاوی به سراغ سایر مسابقات برود. روند کمپین اما در ادامه هیچ تفاوتی با تجربه سال گذشته ندارد. چند مهندس و مکانیک استخدام می‌کنید و طبق تقویم سالانه مسابقات گرندپری (جایزه بزرگ) و قهرمانی جهان را انجام خواهید داد. در این بین به مرور می‌توانید موتور مورد استفاده و نیز مهارتتان را تقویت کنید و به مقام قهرمانی برسید. از سوی دیگر به جز Career، همین مسابقات به همراه رقابت‌های Time Trial با امکان انتخاب از بین همه موتورسواران و تیم‌های حاضر در بازی در  Quick Modes یافت می‌شوند.

حقیقتاً با اینکه مایلستون تلاش کرده که با اضافه کردن نکاتی هرچند کوچک به کمپین موتوجی‌پی ۲۰، قدری به عمق این بخش اضافه کند و تا حدی آزادی عمل بیشتری را در ستاپ کردن موتور‌های شخصی ارائه دهد، اما هنوز هم تجربه Quick Mode برای مخاطبان کافی به نظر می‌رسد. از سوی دیگر وجود اسپانسرها، تیم‌ها و موتورسواران لایسنس شده، همانند گذشته نکته جدیدی را برای عرضه معرفی نمی‌کند و گویی که در اکثر این بخش‌ها، سازنده صرفاً از روی المان‌هایی که هر ساله در عنوان خود استفاده می‌کند کپی‌برداری کرده است.

خوشبختانه مایلستون در سری موتوجی‌پی بر خلاف آنچه در بازی Ride رخ داده بود، تکلیفش با خودش مشخص است. موتوجی‌پی ۲۰ بدون شک یک عنوان شبیه‌ساز موتورسواری و به طور خاص شبیه‌ساز مسابقات حرفه‌ای موتور است. اگرچه مایلستون با اضافه کردن یک حالت جدید، عملاً برای تازه‌کارانی که بدون آشنایی با سری پا به موتو جی‌پی 20 می‌گذارند نیز درجه سختی راحت‌تری را تدارک دیده است، اما هسته اصلی مکانیک‌های بازی در همان بخشی یافت می‌شود که گیم‌پلی بدون کوچک‌ترین کمکی از جانب بازی پیش می‌رود. اساس به پایان رساندن پیست‌ها در کوتاه‌ترین زمان ممکن ارتباط مستقیمی با نحوه عملکرد موتور، ترمز‌ها و نیز حرکت درست و شناخت کافی از تمام تقاط هر کدام از پیست‌ها دارد. برای انجام رویدادهای موجود نیز به مانند مسابقات واقعی، تعدادی دورهای تمرینی و زمان‌گیری پیش از شروع مسابقه اصلی وجود دارند که برای سنجیدن تغییرات مورد نیاز روی موتور به کار می‌روند. برای مثال پس از یک دور تمرینی، می‌توانید به مهندس تیمتان بگویید که در پیچ‌ها مشکل دارید و در صورتی که نیاز به سرعت بیشتر یا ترمز شدیدتر داشته باشید، او ستاپ‌های جدیدی را برای جایگزین کردن به شما پیشنهاد خواهد داد. با وجود اینکه این دست تنظیمات به خوبی قابلیت‌های سفارشی‌سازی موتورها را نشان می‌دهند، اما نکته اینجاست که تمامی این موارد پیش‌تر در شماره‌های قبلی این سری نیز در دسترس بودند و عملاً موتو‌جی‌پی ۲۰ گزینه بیشتری را جز در مواردی محدود به مخاطب ارائه نمی‌کند. شاید تاکید نسبی سازنده بر روی تنوع تایرها و نیز اعلام وضعیت فیزیکی آن‌ها از طریق HUD در طول رقابت‌ها را بتوان تنها مورد اضافه شده به المان‌های قابل تغییر دانست.

دیگر بخشی که از سال گذشته به نسخه امسال بدون تغییر راه‌ یافته، شبیه‌سازی مسابقات تاریخی است. البته ذات این رقابت‌ها نیز در عمل تفاوتی با دیگر قسمت‌ها نمی‌کند چون وقایع حقیقی و خاصی در طول این رقابت‌ها شبیه‌سازی نشده و صرفاً موتورسواران و موتورهایشان با همان شکل آورده شده‌اند. جالب اینجاست مایلستون حتی در منوی انتخاب این مراحل نیز از عکس‌های کارتونی که در نسخه‌ قبلی طراحی شده بود استفاده کرده است! گمان نمی‌کنم که به جز پر کردن فضایی برای محتواهای مورد نظر سازنده، این بخش با این حجم از نوآوری دلیل دیگری برای حضور در بازی داشته باشد! به مانند قبل، قسمتی هم برای بازی چند نفره به صورت آنلاین گنجانده شده که همان ساختار ساده لابی‌ها را دنبال می‌کند. گرچه مایلستون بر روی سرورهای اختصاصی خود مانور داده است، اما تا لحظه نگارش این متن، هیچ سروری برای این عنوان قابل دسترسی نبود.

به موارد بصری که برسیم، مجموعه‌ای از نکات متناقض را خواهیم یافت. در حالی که طراحی موتورسیکلت‌ها با جزئیات بسیار بالا و در سطح فنی قابل قبولی صورت گرفته است، اما باز هم خبری از جزئیات محیط نیست. متاسفانه پیست‌های موجود در MotoGP 20 همگی از شماره قبلی بدون هیچ تغییری منتقل شده‌اند (البته در عین تعجب پیست تاریخی اسپانیا به پیست‌های عادی اضافه شده است تا مثلاً یک نقشه بیشتر نسبت به قبل موجود باشد!) و مشکلاتشان را نیز با خود به این نسخه آورده‌اند. جایگاه تماشاچی‌ها و نیز مدل‌هایشان بدون هیچ‌گونه بازنگری در بدترین شکل خود هستند. به جزئیات پیست‌‌ها و بافت‌های محیط توجهی نشده و بدتر از آن حتی محیطی که برای گاراژ (یا همان Pit) در نظر گرفته شده است همان محیط تکراری و روح پیشین است. این مشکلات در انیمیشن‌ها نیز تا حدی وجود دارند. بهتر است که در مورد انیمیشن‌های مسخره‌ای که مثلاً موتورسوار با اعضای تیمش در آن‌ها صحبت می‌کند، حرفی نزنیم. اما انیمیشن‌هایی که در طول گیم‌پلی به نمایش در می‌آیند نیز به طور کامل درست نیستند. مثلاً اگر موتورسیکلت شما از سمت راست یا چپ به دیگر شرکت‌کنندگان برخورد کند، همواره موتورسوار دستش را به سمت راست (جهت جلوگیری از برخورد شدید) خواهد برد!

MotoGP 20 یک نسخه جدید نیست. حتی یک آپدیت بزرگ نیز برای شماره‌ای که سال قبل عرضه شده است به حساب نمی‌آید. گرچه گیم‌پلی آن حالا و پس از این سال‌ها چارچوب خوبی را پیدا کرده است، اما مایلستون نمی‌تواند دلیل موجهی را برای خرید جدیدترین ساخته خود به مخاطبان عام ارائه دهد، چرا که اگر کسی مایل به تجربه بازی ویدیویی موتوجی‌پی باشد می‌تواند شماره قبلی آن را تهیه کند. با تمام این اوصاف و البته نگاهی به تقویم سالانه مایلستون که پر شده از عرضه انواع عناوین موتورسواری، کم‌کم می‌توان به این نتیجه رسید که آن‌ها بیشتر از آنکه ساخت چنین بازی‌های مسابقه‌ای را دنبال کنند، به تولید بازی‌های موتورسواری اعتیاد پیدا کرده‌اند و این توجه افراطی به بالا بردن کمیت ساخته‌هایشان، تقریباً جایی برای بروز خلاقیت باقی نگذاشته است.