بررسی بازی Moons of Madness

در این روزهای قرنطینه و بیکاری، بی‌شک بازی‌های ویدیویی نقش بسیار مهمی را در سرگرم کردن مردم، خصوصاً مخاطبان همیشگی‌شان را ایفا می‌کنند. احتمالاً شما هم اگر از این دسته از افراد باشید، تا به حال به سراغ تعدادی از بازی‌هایی رفتید که از مدت‌ها قبل برای تجربه کردنشان نقشه کشیده بودید. تقریباً اوضاع من نیز به همین شکل بود و سعی داشتم خودم را با عناوینی که در ماه‌های اخیر جا انداخته بودم سرگرم کنم که نسخه مربوط به کنسول‌های خانگی عنوان Moons of Madness توسط ناشر فنلاندی خود یعنی Funcom منتشر شد. این بازی که حدود ۶ ماه قبل توسط استدیوی Rock Pocket Games ساخته و برای کامپیوترهای خانگی عرضه شده بود، این بار و پس از تاخیر تقریباً یک ماهه از اولین تاریخ اعلام شده، برای کنسول‌های نسل هشتم نیز به بازار آمد. Moons of Madness عنوان ترسناک لاوکرفتی است که سعی دارد در همین چارچوب، تجربه سرگرم‌کننده‌ و چند ساعته‌ای را برای دوست‌داران این سبک به ارمغان بیاورد. با اینکه در سال‌های اخیر چندان اهل تجربه بازی‌های ترسناک نبودم، موقعیت پیش آمده و اوقات آزادی که اخیراً برایم ایجاد شده را مغتنم دانستم تا شاید مقداری تنوع را چاشنی شب‌هایی کنم که تا پاسی از شب بیدارم.

Moons of Madness شروع خوبی دارد؛ در حالی که با توجه به نظرات موجود در مورد نسخه مربوط به کامپیوترهای شخصی با گارد به سراغ آن رفته بودم و انتظار اتمسفری گیرا از همان ابتدای کار را نداشتم، داستان بازی با اتفاقاتی عجیب و غریب آغاز می‌شود. شخصیت اصلی که کنترل او را برعهده داریم یعنی Shane Newehart، مهندس شرکتی علمی-فضایی به نام Orochi است که در سفری اکتشافی به مریخ، به همراه دیگر اعضای تیم مشغول کارهای روتین خود است. اما در یکی از شب‌ها و پس از بیدار شدن، متوجه می‌شود که همه چیز سر جای خود نیست. با کمی گشت و گذار موجودات عجیب الخلقه‌ای را می‌بینیم و در ادامه با یک Jump Scare به جا، به مرحله بعدی می‌رسیم. تا به این قسمت همه چیز داشت خوب پیش می‌رفت اما ادامه کار تا حد زیادی نشان از بی‌راهه رفتن سازندگان داشت. با وجود اینکه در همان چند دقیقه آغازین بازی به شما یادآوری می‌شود که برای تجربه کردن یک عنوان ترسناک خوب نیازی به داستان‌های پرپیچ و خم و دلایل مستدل نیست، اما MoM وقت زیادی از گیم‌پلی خود را به بازگو کردن چگونگی شکل‌گیری قصه اختصاص می‌دهد. آن هم نه با دیالوگ یا میان‌پرده، بلکه برای کامل کردن روند داستان، باید از روی کامپیوترهای موجود، پرونده‌های کسل‌کننده‌ای که تعدادشان کم نیستند را بررسی کنید. نکته عجیب اینجاست که پس از مدتی روایت این حادثه که علی‌القاعده باید منشا فرازمینی داشته باشد، رنگ و بویی شخصی به خود می‌گیرد و در عین حال برخی از خطوط داستانی که پیش از این باز شده بودند به حال خود رها می‌شوند.

مکانیک اصلی MoM که به نوعی هسته گیم‌پلی آن محسوب می‌شود را گشت و گذار در محیط و حل معماهای موجود در آن تشکیل می‌دهند. این بدان معناست که هیچ گونه اسلحه‌ای برای مبارزه با موجودات فضایی، اگر بتوان نام آن‌ها را موجود گذاشت، وجود ندارد (لابد فکر کرده‌اند یک مهندس که بلد نیست از سلاح گرم و سرد استفاده کند!). از طرف دیگر معماهایی که در طول بازی گنجانده‌ شده‌اند چندان چالش برانگیز نیستند و نیازی به فکر کردن برای به انجام رساندنشان نیست. چرا که اغلب یا باید سوییچی را برای باز کردن راه‌ها پیدا کنیم یا به وسیله دستگاهی که به همراه داریم موارد ساده‌ای مانند جایگذاری منابع انرژی در جای مشخص شده‌شان را انجام دهیم. دشمنانی هم که در این میان خودنمایی می‌کنند گاهاً فقط به عنوان Jump Scare به کار گرفته می‌شوند (که متاسفانه در برخی موارد چندان هم ترسناک نیستند) و در باقی موارد هم بیشتر نقش جسمی را ایفا می‌کنند که باید از آن فرار کرد. البته طراحی بعضی از آن‌ها نیز در نوع خود جالب و عجیب است؛ برای مثال برای مقابله با یکی آن‌ها تنها کاری که لازم است انجام دهید این است که نگاهش کرده و به سمت حرکت کنید! در غیر این‌صورت خواهید دید که چگونه این موجود ظالم شما را خواهد کشت!

Moons of Madness سعی در ارائه تجربه‌ای لاوکرفتی دارد که با وجود ظرفیت‌های بالا، در خیلی از جهات اثری ناقص را ارائه می‌کند. با این حال اتمسفر خوب آن می‌تواند این بازی‌ را در قامت یک عنوان مستقل برای چند ساعتی سرگرم‌کننده جلوه دهد. احتمالاً در ادامه می‌توانیم انتظار عناوین پرمغزتری را از استدیوی نروژی یعنی Rock Pocket Games داشته باشیم چرا که بازی حال حاضر آن‌ها نیز با تمام کاستی‌ها، چیز بدی از آب در نیامده.