بررسی بازی Monster Jam Steel Titans

یکی از برنامه‌های سرگرم‌کننده‌ای که در برخی کشورها، خصوصاً آمریکا طرفداران زیادی دارد، مسابقات ماشین‌های هیولا (Monster Trucks) است که در آن رانندگان با ماشین‌های غول‌پیکری که از نظر ظاهری و فنی در مقیاس عظیمی ارتقا پیدا می‌کنند، به انجام حرکات نمایشی می‌پردازند. شاید باید مهم‌ترین سری برنامه‌ای که در این زمینه فعالیت می‌کند را Monster Jam بدانیم؛ برنامه‌ای که از سال ۱۹۹۲، وظیفه برگزاری و پخش این نوع مسابقات را برعهده دارد. با توجه به محبوبیت این شوی تلویزیونی، تعداد بسیار زیادی بازی ویدیویی نیز بر این اساس توسط انواع و اقسام ناشران و استدیوهای بازیسازی توسعه پیدا کردند که هیچ‌کدام از آن‌ها نیز به اقبالی دست نیافتند. شاید همین عدم موفقیت شماره‌های گوناگون بازی‌های لایسنس شده Monster Jam، تنوع بالایی را در شمار استدیوهایی که اقدام به ساخت این عناوین می‌کردند، پدید آورده است. در هر صورت، این بار قرعه به نام THQ Nordic افتاد و این ناشر اتریشی، وظیفه توسعه شماره جدید Monster Jam را به یکی از استدیوهای آمریکایی خود یعنی Rainbow Studios که چندین سال است به عنوان زیر مجموعه‌ای از THQ فعالیت می‌کند، سپرده و نتیجه، بازی Monster Jam Steel Titans است.

با مرور کارنامه Rainbow، تنها چیزی که به چشم می‌خورد شمار بسیار بالای عناوین مسابقه‌ای Off-Road و در صدر آن‌ها، سری MX vs. ATV است. در طی بیش از ۳۰ سال فعالیت این استدیو، همواره آن‌ها به دنبال ساخت بازی‌های مسابقه‌ای خارج از جاده بودند و شاید همین تجربه بالایشان در ساخت چنین عناوینی، سرمایه‌گذاران را مجاب کرد تا ساخت جدیدترین شماره سری Monster Jam را به این استدیو بسپارد. در نهایت اما به نظر می‌رسد Monster Jam Steel Titans ضعف‌های عمیقی در بخش‌های متعددی را به دوش می‌کشد و محصول نهایی، همچنان مسیر ناموفق گذشته را ادامه داده است.

همین که وارد Monster Jam Steel Titans شوید، به محیط Monster Jam University راه پیدا خواهید کرد. این بخش آموزشی (که از قضا حتی نامش نیز بسیار یادآور قسمت آموزشی Trials Rising، یعنی University of Trials است) نکاتی بسیار پیش پا افتاده و ساده را بیان می‌کند. البته اگر فکر کردید که برای پیشروی در حالت‌های بازی با تجربه‌های بیشتری روبرو خواهید شد، سخت در اشتباهید!

اگر از پیاده‌سازی حرکات نمایشی که روی زمین و هوا شکل می‌گیرند بگذریم، وجود کنترل حرفه‌ای اتوموبیل در MJST، مهم‌ترین و بهترین قسمتی است که در بازی حضور دارد. با وجود تنظیمات بسیار متنوع برای شخصی‌سازی نحوه کنترل ماشین‌ها، می‌توان دقیقاً با همان سیستمی که در واقعیت برای راندن این ماشین‌ها استفاده می‌شود، از نهایت آزادی عمل در کنترل این هیولاها استفاده کرد.

مشخص است که یکی از مهم‌ترین ارکان موفقیت در ساخت چنین عناوینی، توجه دقیق به جزئیات فیزیک ماشین‌هاست. طراحی درست سیستم تعلیق، برخوردها و واکنش‌ اتوموبیل‌ها، نکاتی هستند که به صورتی ناقص در MJST حضور دارند. علاوه بر فیزیک نصفه و نیمه موجود در بازی، باگ‌های پرشماری وجود دارند که به تجربه گیم‌پلی ضربه وارد کرده و در نهایت مجموعه‌ای بدترکیب از المان‌های ناکامل را به مخاطب عرضه می‌کنند.

بخش‌‌های موجود در MJST در حالت کلی به انجام مسابقه و نیز حرکات نمایشی درون استادیوم‌ها خلاصه می‌شود. به این منظور در کنار Quick Play که می‌توان هرکدام از چنین مسابقاتی را (شامل رقابت‌های استاندارد دو به دو و مسابقات Rhythm Race، رسیدن از نقطه A به B و نیز رانندگی نمایشی) تجربه کرد، بخشی نیز تحت عنوان Career گنجانده شده که صرفاً ابزاری است برای کش دادن تجربه کردن MJST؛ به این صورت که به طرز بی‌منطقی، هر بار باید تعداد زیادی مسابقه را به پایان رساند تا بخش مورد نظر به اتمام برسد. غیرعقلانی بودن این قسمت تا جایی است که برای مثال، پیست مسابقات Rhythm Race در یکی از حالات موجود، به ۵ بخش تقسیم شده و در هر مسابقه باید تا مقداری از مسیر را طی کرد و در مرحله بعد، دوباره همان پیست را این بار تا قدری بیشتر جلو رفت! جالب اینجاست که در نهایت این مسابقات تحت عنوان «سری» به خورد مخاطب داده می‌شود در حالی که سازندگان حتی زحمت کوچک‌ترین تنوعی را برای آن به خود نداده‌اند!

به بخش حرکات نمایشی که برسیم تنها با رقابت‌هایی روبرو هستیم که باید در ۲ دقیقه، تعدادی حرکت را به اجرا در بیاوریم. از آنجا که اغلب این حرکات به سرعت قابل یادگیری هستند و هیچگونه چالش خاصی در انجامشان دامن‌ مخاطب را نمی‌گیرد، بخش مخصوص استادیوم‌ها تنها پس از یکی دو بار انجام دادنشان سریعاً تکراری می‌شوند و چیز جدیدی برای ارائه کردن نخواهند داشت.

به همین سادگی تمام محتوای قابل بازی در MJST به پایان می‌رسد! نبود هیچگونه بخش چند نفره آفلاین و آنلاین و نیز کوتاه بودن بخش Career حتی در حالی که Rainbow سعی کرده با کشدار کردن سری مسابقات موجود در آن، اندکی به گیم‌پلی اضافه کند، عنوانی را پدید آورده که در بهترین حالت حتی ۵ ساعت نیز قابل استفاده نیست!

اوضاع در بخش طراحی گرافیکی نیز تعریفی ندارد و بدترین نکته ممکن این است که سازندگان حتی برای طراحی محیط به خود زحمت نداده‌اند تا مدل‌ و تسکچرهایی تازه طراحی کنند. با یک بررسی کوتاه کاملاً مشخص می‌شود که بافت‌ها و خصوصاً‌ مدل‌های جاده‌های بیرونی، همگی از عنوان سال گذشته Rainbow Studios یعنی MX vs ATV All Out برداشته شده‌اند! بدیهی است که سطح بصری محیط‌ها، استادیوم‌ها و مدل‌ها تا چه اندازه ضعیف است؛ چرا که عنوان قبلی سازنده، به شدت در این موارد کاستی داشت و نبود تغییر چندان در آن‌ها، همان نکات منفی را این بار برای MJST به همراه دارد. با وجود کمیت نسبتا بالای استادیوم‌ها، کیفیت طراحی آن‌ها، خصوصاً سطح زمین و آبجکت‌های موجود در آن بسیار پایین است. در مورد تماشاگران هم که بهتر است اصلاً صحبتی به میان آورده نشود(!)، تنها در همین حد بدانید که کیفیت طراحی آن‌ها چیزی شبیه به تماشاگران در فیفا ۲۰۰۵ است!

البته مدل‌های اتوموبیل‌ها به دلیل خاص بودنشان از طراحی بهتری برخوردارند و جزئیات طراحی آن‌ها تا حد خوبی رضایت‌بخش است. همینطور انیمیشن‌های به کار رفته (جدای از صحنه‌های عجیب و غریبی که به خاطر فیزیک اشتباه پدید می‌آید) در اغلب اوقات به خوبی صحنه‌های مسابقات ماشین‌های هیولا را به تصویر می‌کشند. در کنار نکات بصری، در حالی که صداگذاری MJST به شکل افتضاحی صورت گرفته است و افکت‌های صوتی برخورد با موانع صدای مشت زدن (!) می‌دهند، موسیقی‌های به کار گرفته شده در بازی لذت‌بخش هستند.

به وضوح پیداست که ساخت شماره‌های تازه از سری‌ بازی‌هایی مانند Monster Jam، چیزی جز دنبال کردن اهداف تجاری سرمایه‌گذاران نیست. اما نکته عجیب اینجاست که بعد از گذشت سال‌ها از عرضه عناوین ناقص، هنوز هم پروسه ساخت این سری به دست استدیوهایی می‌افتد که عموماً اقبال چندانی در خلق بازی‌های با‌کیفیت نداشته‌اند. آخرین شماره سری Monster Jam نیز مانند تمامی ساخته‌های قبلی، چیزی جز یک شکست نیست و احتمالاً در صورت عوض نشدن سیاست‌گذاری‌های کلان، هر چند سال یک‌بار باید به دفعات شاهد چنین بازی‌هایی باشیم.