بررسی بازی Mafia 2

چندین سال قبل عنوانی با نام مافیا وارد دنیای بازی های ویدئویی شد که با وجود مشکلاتی که داشت به یکی از محبوب ترین عناوین بین گیمر ها تبدیل گشت. مخصوصا در ایران که به لطف دوبله شرکت های ایرانی این عنوان بیش از پیش بین گیمر های ایرانی جا باز کرد. اکنون شماره دوم بازی بعد از تبلیغات گسترده منتشر شد و حرف و حدیث های زیادی را به دنبال داشت. با هم نگاهی به این عنوان محبوب می اندازیم تا ببینیم آیا واقعا ارزش این همه انتظار و تبلیغات را داشت؟

داستان بازی بازگو کننده سرنوشت پسرکی به نام ویتو اسکالتا است که در دوران کودکی به همراه خانواده از سیسل ایتالیا به آمریکا مهاجرت می کنند. در دوران جوانی ویتو به همراه دوست خود جو، تصمیم به دزدی از مغازه ها می گیرند. اما شانس با آنها یار نبوده و در این دزدی، ویتو دستگیر می شود. از بخت بد ویتو جنگ جهانی دوم آغاز شده بود و ویتو به عنوان سرباز از سمت زندان وارد میادین جنگ می شود. بعد از بازگشت از جنگ تصمیم میگیرد که از این زندگی یکنواخت کنار کشیده و پول کلانی را برای خود دست و پا کند. به همین منظور با کمک دوستش جو که اکنون در یکی از از گروهک های مافیایی مشغول است، وارد مافیا می شود.
قبل از انتشار بازی سازندگان قول یک داستان طوفانی و جذاب را داده بودند. به طوری که کم کم برای همه مافیا فقط با داستانش شناخته می شد. اما باید بگویم اصلا این گونه نیست. داستان بسیار کلیشه ای است و اتفاقاتی که در طول داستان رخ می دهد، تقلیدی از عناوین گنگستری و فیلم های بزرگی نظیر پدرخوانده است. به واقع ما هیچ گونه داستان پیچیده و جنجالی ای در این عنوان ندیدیم. به نظر می رسد تنها قسمت کوچکی از داستان که شما را برای لحظه ای با داستان مافیا 1 پیوند می زند برایتان جذاب و خاطره انگیز باشد. خوشبختانه معرفی و ایجاد رابطه با کاراکتر های اصلی خوب کار شده و به راحتی با آنها رابطه برقرار خواهید کرد.

در مورد گیم پلی بازی واقعا نمی دانم از کجا شروع کنم. یعنی چیزی برای گفتن ندارد که بخواهیم آن را مو شکافی کنیم. می توان گیم پلی را در یک جمله خلاصه کرد: شوتر سوم شخصی که از المان های دیگر بازی های موفق بهره می برد. در ابتدای ورود به بازی، احساس خواهید کرد که با یک بازی Open World روبرو هستید، اما اینگونه نیست و دست و بال شما در شهر Empire City اصلا باز نیست. بگذارید این گونه بگویم. بازی از حالت داستان خطی پیروی می کند اما در یک عمل به اصطلاح نوآور گونه این حالت خطی را با شهری پر از خیابان های شلوغ ادغام کرده است. به محض ورود به شهر، نقطه ای بر روی آن مشخص می شود که چاره ای جز رفتن به آنجا ندارید. نه شهر آنقدر جالب است که بخواهید در آن به گشت و گذار بپردازید، نه ماموریت دیگری برایتان موجود است که بخواهید به آن ها برسید. بازی در 15 بخش دنبال می شود که به واقع بیش از نیمی از وقتتان را صرف رانندگی در این شهر بی خاصیت خواهید کرد. برای تنوع هم که شده در سطح شهر مغازه های ساندویچی، لباس فروشی ، اسلحه فروش و… چیده شده اند که به غیر دو مغازه بقیه بدون استفاده خواهند ماند. بعد از انجام هر ماموریت مکان نما شما را به سمت خانه هدایت خواهد کرد. بعد از طی مسیری از آن سوی شهر به سمت خانه، به سمت تخت خواب رفته و می خوابید. حالا بخش به پایان رسید. واقعا هدف از قرار دادن چنین حرکتی چه بوده معلوم نیست.
در شهر همانند دیگر بازی ها پلیس ها دائما در حال گشت و گذار هستند که کافی خلافی ازتان سر بزند تا ول کن شما نشوند. در خلاف های پایین تر شما جریمه خواهید شد که اجبارا باید منتظر جریمه نوشتن پلیس شوید. در اینگونه موارد فقط یه اعصاب آرام میخواهد که با لگد به سمت کنسول حمله ور نشوید! در خلاف های بالاتر که پلیس با شما در گیر می شود، باید دعا کنید که هوش مصنوعی اشتباه کرده و مثلا ماشین پلیس تصادف کند. چون به این راحتی ها ول کن شما نخواهد بود و جالب اینکه ماشین هایشان در این گونه لحظات با سرعت فراری انزو برابری می کند! البته برای زمانی که توسط پلیس تحت تعقیب هستید چاره ای مثل تعویض پلاک و تعویض لباس اندیشیده شده که من ترجیه می دادم بمیرم و از چک پوینت قبلی برگردم، تا اینکه با دردسر خود را به این مغازه ها رسانده و پول خرج کنم. برای رانندگی هم دو حالت معمولی و شبیه ساز قرار داده شده که انصافا راندن ماشین های قدیمی در حالت شبیه ساز آنقدر لذت بخش است که تا پایان دریفت کشی در خیابان ها برایتان خسته کننده نخواهد شد.

بخش تیر اندازی و اکشن بازی همانطور که بالاتر گفتیم از المان های موفق معمول بهره می برد. کاور گیری و تیراندزی و دوباره کاور گیری. با این تفاوت که در این بازی خیلی روی کاور گیری تاکید شده است. حتی بر روی درجه سختی آسان هم نمی شود از کاور خارج شد. در غیر اینصورت با چند تیر از پای درمی آیید. تنها تفاوت بین درجه های سختی زمان بازگشت سلامتی شما در پشت کاور است که در درجات بالاتر واقعا وقت آدم را تلف می کند. البته همیشه به سنگر ها اطمینان نکنید چون هر از چندگاهی پیش می آید که با وجود سنگر گیری از ناکجاآباد تیر می خورید! خوشبختانه محدودیت حمل اسلحه در نظر گرفته نشده و می توانید انواع و اقسام سلاح های قدیمی مانند تامی گان و M1 را باخود حمل کنید. به غیر از تیراندازی حالت درگیری تن به تن نیز برای این بازی در نظر گرفته شده است که عملا بی فایده و مسخره است. مخصوصا در بخش زندان که واقعا با اعصابتان بازی خواهد کرد. کافی است در هنگام درگیری تن به تن دکمه دفاع (جا خالی) را نگه دارید تا کاراکتر به صورت اتوماتیک جا خالی دهد. حالا در یک زمان مناسب چند مشت به حریف وارد کنید و در پایان نیز با یک حرکت تمام کننده او را از پای در بیاورید. شاید قسمت خنده دار اینجا باشد که در حالت درگیری و تیراندازی وقتی به دشمن نزدیک شدید و خواستید با Melee او را بزنید، کاراکتر سریع اسلحه خود را غلاف می کند و با او وارد رینگ بکس می شود! در کل می توان گفت همان قدر که بخش تیر اندازی برایتان جالب خواهد بود، بخش تن به تن برایتان عذاب آور می شود. هوش مصنوعی دشمنان نیز در حد معمولی است و کمتر حرکات عجیب و غریب از آن ها خواهید دید.

به بخش گرافیک که می رسیم یاد جنجال های بعد از عرضه دموی بازی می افتیم. در همین ابتدا باید بگویم گرافیک بازی بر روی کنسول ها در مقایسه با نسخه PC حرفی برای گفتن ندارد. ریزولوشن بازی به طرز فجیعی پایین است و محیط های دور خیابان ها اصلا قابل تشخیص نیستند و همگی شطرنجی با خطوط شکسته دیده می شوند. Draw Distance به معنای واقعی فاجعه است. رزولوشن پایین با دید کم را با هم ادغام کنید تا نتیجه محصول نهایی این باشد که تا وقتی به 5 متری تابلوی بزرگ، با حروف بزرگ درج شده مسیر خیابان ها نرسیده اید، حروف خوانده نخواهند شد. طراحی کاراکتر ها خیلی ضعیف کار شده و تعداد خطوط شکسته و به اصطلاح پولیگون ها سر به فلک می کشد. این طراحی در کاراکتر های غیراصلی بیشتر به چشم می آید و اینگونه به نظر می رسد که با یک گرافیک نسل قبلی روبرو هستید. لب خوانی کاراکتر ها نیز به هیچ وجه خوب کار نشده و انگار کاراکتر ها به زور دارند سخن می گویند. انیمیشن ها نیز کاملا قدیمی هستند و اصلا طبیعی به نظر نمی رسند؛ حتی انیمیشن بالا یا پایین رفتن از پله ها نیز برای این بازی در نظر گرفته نشده که در این چنین برهه زمانی اصلا قابل چشم پوشی نخواهد بود. در مقابل طراحی اتومبیل ها زیبا کار شده و همگی تخریب پذیر هستند (هرچند Script شده). محیط ها نیز خوب کار شده اند و با ورود به مناطق مختلف شهر، پایین شهری و بالا شهری آن را به خوبی احساس خواهید کرد. در نسخه 360 بازی در بعضی مکان های انگشت شمار افت فریم محسوسی را شاهد بودیم به علاوه اینکه مشکل Screen tearing نیز، هرچند کم دیده می شد. البته از فیزیک بسیار عالی بازی به لطف PhysX انویدیا نباید گذشت تنها با این تفاوت که در نسخه های کنسولی بعد از خورد شدن شیشه یا منفجر شدن اتومبیل ها و … شاهد هیچ گونه تکه ای نخواهید شد در حالی که در نسخه PC با توجه به تمامی تریلر هایی که دیده بودیم خرده شیشه ها و تکه های انفجار بر روی زمین دیده می شدند.

صدا گذاری در حد قابل قبولی است و نمی توان خرده ای به آن گرفت. صدای دوبله کاراکتر ها خیلی زیبا و روان به گوش می رسد. صدای تیرها، تصادفات با ماشین، صدای قدم زدن بر روی سطوح مختلف، همگی خوب کار شده اند. موزیک بازی انصافا عالی است و به خوبی حس دهه های پنجاه و شصت غربی را منتقل می کنند. چندین موزیک قدیمی نیز برای پخش در اتومبیل از طریق ایستگاه های رادیویی نیز در نظر گرفته شده که با وجود زیبا بودن، به علت تنوع و تعداد کم بعد از مدتی تکراری می شوند.
ناگفته نماند، سازندگان برای اینکه شما را مجبور به گردش در شهر کنند، 160 عدد پوستر در جای جای شهر قرار داده اند که برای گرفتن اچیومنت باید تمامی آن ها پیدا کنید که واقعا کاری است طاقت فرسا. مجله های Play B0y نیز به عنوان Collectible در نظر گرفته شده که واقعا هدف سازندگان از قرار دادن چنین عکس ها و مجلاتی را هنوز درک نکرده ام.

سخن پایانی

مافیا بازی بدی نیست اما ارزش این همه تبلیغات (البته بیشتر در ایران) را نداشت. بازی در سطح متوسط کمی رو به بالا قرار می گیرد که حداقل ارزش یک بار به پایان رساندن را دارد. پیشنهاد ما این است که حتما این بازی را تهیه کنید و داستان ویتو اسکالتا را تا پایان دنبال کنید. حضور در گروهک های مافیایی و گنگستری شما را تا مدتی راضی نگاه خواهد داشت.