بررسی بازی Mafia: Definitive Edition

تکیه بر نوستالژی لزوما نمی‌تواند موفقیت یک اثر را تضمین کند ، اما گاهی اوقات این فاکتور مهم در نقش یار کمکی سازنده ظاهر شده و کاری می کند که بسیاری از ایرادات بازی پشت این واژه پر از معنی پنهان بماند. این استدلال مشخصا در مورد بازی Mafia: Definitive Edition صدق می کند ، یکی از عناوینی که با تیکه بر نوستالژی موفق شده نظر بسیاری از مخاطبان را به خود جلب کند. البته این بدان معنا نیست که بازی مورد نظر ما عاری از نکات مثبت فراوان باشد اما وقتی صحبت از نقد و بررسی می‌شود ، مشخصا نمی‌توان از این فاکتور مهم و تاثیر آن در تجربه نهایی گیمرها چشم پوشی کرد.

برای مشاهده بررسی ویدیویی Mafia: Definitive Edition در یوتوب کلیک کنید

در سال 2002 ، استودیو  Illusion Softworks، عنوانی با نام مافیا را عرضه کرد. یک بازی اکشن Open world خوش ساخت که به لطف فروش بالا در اروپا و آسیا به یکی از مهم ترین IPهای شرکت Take Two  تبدیل شد. با اینکه Mafia در بسیاری از بخش‌ها ضعیف تر از GTA 3 و GTA Vice City بود اما جزییات و مکانیک‌هایی در آن وجود داشت که سری بازی GTA به عنوان سلطان عناوین Open World از آن بی بحره بود. داستان مافیایی به شدت  درگیر کننده ، طراحی مراحل قدرتمند ، طراحی زیبا شهر و خودروها بخش‌هایی بودند که مافیا در آن به معنای واقعی می درخشید و حتی در بعضی از آن‌ها مشخصا در سطح بالاتری نسبت به دو عنوان یاد شده GTA قرار می گرفت. 18 سال بعد شرکت Take Two تصمیم گرفت برند مافیا را احیا کرده و ضمن عرضه دوباره قسمت سوم به همراه DLCها  ، ریمستر قسمت دوم و بازسازی کامل قسمت اول ، گیمرها ، مخصوصا آن هایی که با این سری خاطرات خوبی دارند ، خوشحال کند. با اینکه مافیا 3 هیچ تفاوتی با نسخه اصلی نداشت ، حتی در بعضی بخش‌ها – حداقل در ابتدای عرضه – ضعیف تر از نسخه اصلی بود و ریمستر مافیا 2 هم از مشکلات وحشتناکی رنج می برد ؛ اما باید اعتراف کرد بالاخره استودیو  Hanger 13 پس از شکست هنری مافیا 3 ، موفق شد یک قسمت مافیا را با موفقیت بسازد ، موفقیتی که البته ایردهای مهمی دارد.

بازی Mafia: Definitive Edition روایت و ساختاری وفادار به نسخه اصلی دارد ؛ موضوعی که قطعا نقطه قوت آن است. داستان مافیا تا حدی یادآور فیلم پدرخوانده است. این شباهت ارتباطی به کلیت داستان ندارد و مربوط به کیفیت آن است زیرا همانند شاهکار فرانسیس فورد کاپولا ، پس از گذشت سال‌ها نه تنها از ارزش‌هایش کم نشده بلکه همین حالا هم از اکثر بازی‌های اکشن دهه گذشته – حداقل از بعد داستان – درخشان تر عمل می کند. هنگر13 حتی سعی کرده جزییات جدیدی را به بازی اضافه کند. از کات سین‌ها و ماموریت‌های بیشتر تا وجود نامه‌ها و نوت‌هایی که باعث شده ما بیشتر با شخصیت‌های حاضر در بازی و دنیای پیرامون آن‌ها آشنا شویم.  با اینکه داستان تقریبا همان است اما اکثر دیالوگ ها تغییر کرده‌اند که با توجه به عوض شدن کامل کست بازی ، نکته‌ای به شدت مثبت است. این فرم روایت جذاب به همراه گرافیک هنری چشم نواز و موسیقی گوش نواز سبب شده تا حتی افرادی که تجربه قسمت اول را هم ندارند از داستان و فضاسازی بازی لذت ببرند. دوستداران نسخه قدیمی هم در این لذت شریک هستند با این تفاوت که ممکن است بعضی تفاوت ها چندان به مذاق آن‌ها خوش نیاید. شاید مهم ترین تغییرات یاد شده در بازسازی دو شخصیت تامی انجلو و دان سالیاری خلاصه شود. تامی انجلو در قسمت اصلی راننده خوش قلبی بود که دست سرنوشت او را به سمت تاریکی هل داد. این موضوع نه فقط از داستان بلکه از ظاهر و صوت تامی هم مشخص بود اما تامی جدید بیشتر شبیه به زورگوهای ایتالیایی بروکلین است که احتمالا در فیلم و سریال های مختلفی نمونه آن‌ها را دیده اید. نوع حرف زدن تامی جدید هم هیچ شباهتی به نسخه اصلی و صداگذاری کم نقص Michael Sorvino ندارد. البته این به معنای ایفای نقش بد Andrew Bongiorno نیست زیرا او هم با این نقش افرینی ثابت کرد هنرمندی درجه یک در حوزه بازی است و در بعضی بخش‌ها چه از منظر بازی فیزیکی و چه ادای دیالوگ فوق العاده ظاهر می‌شود اما مشکل اینجاست که ممکن است مخاطبان قدیمی نتوانند با پرسونا جدید تامی کنار بیایند.

ایراد دیگر شخصیت پردازی بازی به دان سالیاری مربوط می شود. سالیاری نسخه اصلی از آن دست روسای مافیا بود که در عین ظاهر آرام و متینش به شدت کاریزماتیک بود ولی دان سالیاری جدید بیشتر یادآور یک رییس پرشور است که گاهی اوقات اعصاب شما را هم خرد می کند. شاید بتوان از تغییر تامی به واسطه بازی فوق العاده Andrew Bongiorno عبور کرد اما دان سالیاری نسخه جدید بدون شک یکی از نقاط ضعف شماره جدید است زیرا او به هیچ وجه آن کاراکتر کاریزماتیک که دنبالش بودیم را ندارد.

در مورد مابقی شخصیت ها تغییرات حتی اگر مثبت هم نباشند ، منفی نیستند و به طور کلی در خدمت روایت بازی هستند. با وجود ایردات یاد شده هنگر 13 در مجموع در بازسازی داستان مافیا عالی عمل کرده و اگر از تغییرات تامی و دان سالیاری فاکتور بگیریم ، این بازی از منظر داستان و روایت عملکرد بسیار خوبی دارد. برای شما کاربر قدیمی خاطرات و نوستالژی قوی را زنده می کند و برای شما کاربر جدید ، مشخصا می تواند مهیج و جذاب باشد مخصوصا اگر به داستان های مافیایی علاقه داشته باشید. همین روایت خوب و فضاسازی فوق العاده باعث شده تا به مانند نسخه اصلی ، Definitive Edition هم عنوانی داستان محور باشد که مخاطب را با خود همراه می کند.

از بحث داستان که عبور کنیم به گیم پلی و طراحی دنیای بازی می رسیم. به مانند نسخه اصلی در این شماره هم بازی دو انتخاب بخش داستانی و Free Ride را به شما می دهد. در بخش داستانی ، همانطور که مشخص است مراحل بازی به صورت خطی دنبال می شود و در بخش Free Ride هم می توانید ازادانه در Lost Heaven به گشت و گذار مشغول شوید. تا اینجای کار همه چیز خوب است مخصوصا برای قدیمی ها که این روزها حوصله سر و کله زدن با یک عنوان open world بزرگ به همراه ماموریت جانبی ریز و درشت را ندارند. اما وقتی به بخش رانندگی و تیراندازی می رسیم کمی ماجرا متفاوت می شود. رانندگی در یکی دو ساعت اول بازی به شدت توی ذوق می زند. خودروها بسیار کند هستند و از آن بدتر اینکه هندلینگ ضعیفشان سبب شده تا با قدری چپ و راست رفتن سریعا تصادف کنید که مصبیت تازه از اینجا شروع می شود. مخصوصا اینکه پس از تصادف خیلی طول می کشد تا خودرو شما دوباره به همان سرعت کندش بازگردد. با این حال پس از دو سه ساعت ، بازی ماشین های سریعتری در اختیار شما قرار می دهد که به طرز وحشتناکی در عوض کردن حس و حال شما تاثیرگذار است. ماشین هایی که هم سریع تر هستند هم ترمز کردن و دستی کشیدن با ان ها کمی و حال و هوای اثار ارکید را به شما منتقل می کند. حقیقیت این است که مشکل مذکور در مافیا اصلی هم وجود داشت اما به راستی دلیلی وجود ندارد که طی 18 سال این ایراد برطرف نشود. مخاطب امروز انقدر عناوین OPEN WORLD تجربه کرده که نتواند از این ایراد به راحتی بگذرد. با اینکه بازی دارای دو آپشن برای رانندگی است اما به شخصه رانندگی با همان حالت Simulation را ترجیح می‌دهم و در حالت دیگر هم حداقل در مورد یکسری خودرو‌های مافیا که به آن‌ها اشاره کردیم تغییری به وجود نمی‌آید. از طرفی نباید از اضافه کردن موتور سیکلت در بازی به راحتی عبور کنیم زیرا برخلاف یکسری ماشین‌ها ، رانندگی با موتور سیکلت‌ها از همان ابتدا جذاب و مهیج است.  به صورت کلی رانندگی در بازی دو وجه خوب و بد دارد و هرچه قدر راندن ماشین‌های سریع‌تر و موتور سیکلت‌ها می‌توانندجذاب باشند ، یکسری ماشین‌های بازی به شدت کند و اعصاب خرد کن هستند.

این تنها بخش مافیا نیست که دو سر خوب و بد دارد. تقریبا تمامی بخش های گیم پلی به این شکل است. یعنی بخشی که خوب کار شده و بخشی که ایرادات بزرگی دارد. مثلا برویم سراغ مبارزات. مبارزات تن به تن واقعا در سطح ضعیفی قرار دارد  ، از آن بدتر حرکات تمام کننده یا همان Takedownهای تامی است که بسیار مصنوعی هستند و یادآور مافیا 3. حتی بعضی از این حرکات تمام کننده مانند حرکات تمام کننده تامی با چوب بسیار سطح پایین هستند. تنها حالتی که می‌توانید Takedownهای خوبی ببنید استفاده از چاقو است که البته این حرکات تمام کننده هم زود تکراری می‌شوند.  با توجه به اینکه گان پلی و ماشین سواری بازی مشخصا شباهت هایی به مافیا 3 دارد بهتر نبود حداقل در مورد ضربات تمام کننده هنگر 13 کمی خلاقیت به خرج می‌داد ؟

با وجود میلی ضعیف و تمام کننده‌های ضعیف‌تر ، تامی حالا می تواند از تمامی سطوح بپرد و سریعتر از تامی نسخه اصلی بدود. موضوعی که در طول بازی به شدت تاثیرگذار است. پس با وجود دو بخش ضعیف میلی و تمام کننده ، هنگر 13 موفق شده ویژگی های جدیدی را به تامی اضافه کند. صحبت از ویژگی جدید شد ذکر این نکته هم اساسی است که برخلاف شماره اصلی که گان پلی سختی داشت ، در اینجا تقریبا با همان گان پلی مافیا 3 روبرو هستیم که بر پایه کاور بود. با اینکه در حالت کلی گان پلی بازی در سطح بالایی قرار نمی گیرد اما مشخصا در مقایسه با نسخه اصلی پیشرفتی شگرف داشته. در اینجا هم به مانند بخش رانندگی بسته به گزینه پیش رویتان کلیت عوض می شود. مثلا ریوالور و کلت سلاح‌های اعصاب خرد کنی هستند. دمیج کمی می‌زنند ، لگدشان زیاد است و اگر چند دشمن شما را محاصره کنند ، ایرداتشان واقعا اعصاب خرد کن می شود. به طور کلی حس تیراندازی را انطور که باید و شاید منتقل نمی کنند و جذاب نیستند. در طرف مقابل کار با شات گان و تامی گان واقعا هیجان انگیز است  یا حداقل در بدترین حالت روند بازی را جذاب تر می کنند. عجیب اینجاست که با وجود نارنجک و کوکتول مولوتوف ، بازی در دادن این دو به شدت خست به خرج می‌دهد و روندی برخلاف شماره اصلی را طی می کند. این موضوع در حالی است که دشمنان بازی اکثرا کوکتول مولوتوف دارند و مدام با پرتاب‌شان از شما پذیرایی می‌کنند.  به صورت کلی چه در رانندگی و چه در مبارزات ؛ بازی یک روند ثابت ندارد. بسته به انتخاب روند آن هم تغییر می کند. ماشین های کند اعصاب خرد کن در مقابل ماشین های تند که هندلینگ مناسبی دارند. میلی ضعیف و گان پلی بد سلاح های کمری تا جذابیت کار با تامی گان ، شات گان و البته سلاح های انفجاری. البته نباید از هوش مصنوعی نسبتا خوب بازی فاکتور گرفت هرچند در اینجا هم اگر باگ‌ها به آن‌ها اجازه بدهد کارشان را به درستی انجام دهند. شاید بتوان گفت به همین خاطر Mafia: Definitive Edition  برای دوستداران سری می‌تواند حالت عشق و نفرت داشته باشد. یک بخش در سطح و اندازه کیفیت نسخه اصلی که 18 سال پیش ما را متعجب کرد ظاهر می شود و در بخشی دیگر واقعا ضیعف‌تر از آثار مهم روز است. البته که شخصا گمان می‌کنم کفه مثبت قطعا به کفه منفی آن می‌چربد اما باید اعتراف کنم حداقل در مورد این بازی سلیقه نقشی بسیار مهم را ایفا می‌کند.

پس از بررسی گیم پلی یکراست به سراغ شهر و انیمیشن‌ها و گرافیک می رویم. در مورد شهر ، سازندگان کاری کرده اند کارستان. کافیست نیم ساعت در Lost Heaven چرخ بزنید تا نوستالژی تمام وجودتان را فرا بگیرد. هنگر 13 واقعا در این بخش عالی ظاهر شده و شهری زیبا و در عین حال وفادار به شهر نسخه اصلی را خلق کرده. شاید تنها مشکل شهر ، بخش‌های بیرونی آن باشد که به طرز عجیبی ضعیف است. البته طراحی اش به طور کلی مشکلی ندارد اما باورتان می شود در سال 2020 و در بازسازی عنوانی همچون مافیا ، بافت‌ها در یک قدمی تان ظاهر می شوند. درختان و گیاهان به مانند بازی های نسل ششم ، به ناگهان روبربتان سبز میشوند. این موضوع خیلی عجیب است چون کلیت گرافیکی بازی واقعا خوب است ولی در بخش های بیرون شهر ناگهان افتی وحشتناک می کند.

اگر از ایراد محیط های بیرون شهر بگذریم ، نه تنها طراحی Lost Heaven بسیار زیباست بلکه بازی از مدل سازی اتومبیل‌ها ، نورپردازی و سایه زنی هم عالی است. تخریب ماشین ها هم شاید فوق العاده نباشد اما کاملا قابل قبول است. تنها مشکلی که واقعا از منظر بصری شما را اذیت خواهد کرد انیمیشن‌های بازی است که یاد آورعناوین اول نسل است. بسیار خشک و نچسب مخصوصا وقتی تامی میخواد از در و دیوار بالا برود. در نهایت پیش از رسیدن به نتیجه گیری باید بار دیگر از موسیقی گوش نواز بازی تعریف کنیم. بازی در مواقع هیجانی قطعه های مهیج فوق العاده پخش می کند که با فضای دهه 30 هم همخوانی دارد. قطعه هایی که علاوه بر گوش نواز بودنشان در یک مقوله عالی عمل می کنند و آن هم دادن هیجان مضاعف به مخاطب است.

بازی Mafia: Definitive Edition عنوان عجیبی است. ایراد زیاد دارد اما نکات مثبتش هم فوق العاده است. در یکسری کلیات ضعیف است اما جزییاتش در بعضی بخش ها مثل آن هایی که در طول نقد به ان ها شاره کردیم یا اعمال به شدت طبیعی بعضی NPCها به راستی خیره کننده است. به همین خاطر ممکن است بعضی کاربران آن را در مجموع نپسندند و بعضی دیگر به شدت علاقه‌مندش شوند. موضوعی که در هر دو طیف طرفداران قدیمی و کاربران جدید صدق می کند. در هر صورت نباید فراموش کرد Mafia: Definitive Edition یک بازی 40 دلاری است و برای یک عنوان 40 دلاری خیلی بیشتر از حد معمول محتوا در اخیارتان می گذارد. به همین دلیل مخاطبان مافیا می‌توانند با ایردات آن کنار بیاییند و به یاد گذشته چندین ساعت جذاب و مهیج  را تجربه کنند. به قولی شاید این بازی در سطح و کیفیت مثلا بازسازی  Shadow of the Colossus نباشد اما باورکنید  از اکثر ریمیک ، ریبوت و ریمسترهای فعلی بازار بهتر عمل می‌کند.