بررسی بازی Mafia 2: Definitive Edition

در حالی که حدود ۱۸ سال از عرضه بازی مافیا و ۱۰ سال از عرضه دومین عنوان این سری می‌گذرد، دو هفته پیش و با اعلام 2K، سه‌گانه مافیا تحت عنوان Mafia Trilogy معرفی شد. این پکیج که شامل بازسازی شماره اول و ریمستر نسخه دوم و سوم می‌شود، برای کنسول‌های نسل هشتم و کامپیوترهای شخصی عرضه خواهد شد. درادامه به بررسی نسخه ریمستر شماره دوم، تحت عنوان Mafia 2: Definitive Edition خواهیم پرداخت که توسط d3t ltd ریمستر شده است و خیلی زود و چند روز پس از معرفی این سه‌گانه به بازار آمده است.

زمانی که صحبت از عرضه ریمستر یک بازی می‌شود، پیش از هرچیزی حواسمان به بهبودهای گرافیکی معطوف خواهد شد. موردی که در مافیا ۲ احتمالاً نمود کم فروغی دارد. با مقایسه بیشتر جلوه‌های بصری نسخه فعلی و عنوان اصلی، متوجه خواهید شد که تقریباً هیچ تغییر به خصوصی جز تغییر کنتراست و طراحی دوباره برخی تکسچرهای بی‌کیفیت اتفاق نیفتاده است. جزئیات چهره شخصیت‌ها برای کات‌سین‌ها بهبود پیدا کرده اما در باقی موارد نمی‌توان به تغییر چشم‌گیری دست پیدا کرد. به نظر می‌رسد که d3t ltd بیشترین تمرکز خود را بر روی اضافه کردن جزئیات به کار گرفته است؛ از جزئیات بیشتر مدل‌های استفاده شده در کات‌سین‌ها گرفته تا پیچده‌تر شدن بافت‌های موجود در سطح شهر. علی‌القاعده پس از گذشت ۱۰ سال باید شاهد بهبود قریب به اتفاق تمامی تکسچرهای محیطی می‌بودیم، اما در قسمت‌های بسیاری، مشخص است که کار ریمستر به صورت سرسری صورت گرفته و کیفیت پایین برخی بافت‌ها گاهاً ناخوشایند هستند. حتی در این میان مدل‌های شخصیت‌های فرعی با کمترین تغییر نسبت به بازی اصلی به نسخه ریمستر آورده شده‌اند و نقاط تیز پلیگان‌های سرشان به خوبی قابل مشاهده است.

به غیر از موارد گفته شده، متاسفانه مافیا ۲ برای تجربه در سال ۲۰۲۰ تا حد زیادی کهنه است. انیمیشن‌های شخصیت‌ها خشک و غیر واقعی به نظر می‌رسند و البته مدل‌ NPCها به شدت تکراری هستند؛ به طوری که حتی افرادی که در خیابان در حال راه رفتن می‌بینید گاهاً از شخصیت‌های اصلی موجود در کات‌سین‌ها برداشته شده‌اند. بدترین نمود تکراری بودن این مدل‌ها، صحنه‌هایی است که در یک مکان حدود ۲۰ کارکتر چینیِ کپی-پیست شده را در کنار یکدیگر می‌بینید!

یکی از اصلی‌ترین ایرادات وارد به مافیا ۲، بهینه نبودن و اجرای پر اشکال آن است. متاسفانه در اکثر اوقاتی که سوار بر اتوموبیل و با سرعت تقریباً بالا رانندگی می‌کردم، تصویر با افت فریم بسیار شدیدی همراه بود. در کنار این موضوع، دیر لود شدن آبجکت‌ها در محیط جلوه زشتی به بعد بصری بازی داده و مشخص نیست چرا کنسول‌هایی که به مراتب از دستگاه‌های نسل قبل قوی‌تر هستند، قادر به بارگذاری اشیای طراحی شده نیستند!

اگر بخواهیم به بررسی بخش گیم‌پلی بپردازیم، پیش از آن باید توجه داشته باشیم که گیم‌پلی مافیا ۲ حتی در سال ۲۰۱۰ نیز تجربه خوبی را به مخاطب ارائه نمی‌داد. برخلاف بازی‌هایی مانند Halo: Combat Evolved که نه تنها در هنگام عرضه نسخه ریمستر همچنان تازگی داشتند، بلکه در حال حاضر که چیزی در حدود دو دهه از اولین انتشارشان می‌گذرد نیز لذت‌بخش هستند، تحمل کردن ساختار گیم‌پلی مافیا ۲ به عنوان بازی که در سال ۲۰۲۰ انجام می‌دهید چندان راحت نیست. کنترل ویتو خشک و سخت است و گان‌پلی که بخش عمده‌ای از روند مراحل را شامل می‌شود، تنها به کاور گرفتن و تیراندازی به دشمنانی که سرشان را از پشت سنگر بیرون می‌آورند محدود است. در مواجهه با این قسمت‌ها، مخاطب هیچ‌گونه گزینه دیگری برای به‌کارگیری تنوع ندارد و کافی است چند ثانیه از کاور بیرون بیاید تا تیرهای بی‌شماری از سمت دشمنان روانه شود و خیلی سریع‌تر از چیزی که فکرش را بکند ببازد؛ اتفاقی که احتمالاً یکی از ناخوشایندترین بلایایی است که ممکن است در طی امتحان مافیا ۲ برای هرکسی پیش بیاید! چرا که چک‌پوینت‌های افتضاح بازی بدون هیچ تغییری، گاهاً زحمات چند ده دقیقه‌ای‌تان را به باد می‌دهد. علاوه بر موارد یاد شده، هوش مصنوعی یکی از ضعیف‌ترین قسمت‌های موجود در مافیا ۲ است. گاهاً در میان مبارزات برخی از دشمنان از سر جای خود بلند می‌شوند و بدون اینکه کاری انجام دهند به یک نقطه خیره خواهند شد! ضعف هوش مصنوعی فقط به مبارزات محدود نشده و NPCها و پلیس‌هایی که در سطح شهر در حال چرخش هستند نیز رفتارهایی غیرواقعی دارند که به تجربه یک بازی شبه جهان‌باز لطمه می‌زند.

در کنار نبرد  با اسلحه، مبارزات تن به تن نیز به مقدار بیش از اندازه‌ای در گیم‌پلی گنجانده شده‌اند که به خاطر کم عمق بودن و نیز مکانیک‌های قدیمی، وجود آن‌ها باعث اعصاب خردی است. در کنار کنترل سخت شخصیت، کنترل اتوموبیل‌ها هنوز هم لذت‌بخش است و جای خوشحالی است که این بخش پس از سال‌ها، از کهنگی مصون مانده.

گرچه مافیا ۲ در ظاهر یک بازی Open World است اما باید به یاد داشته باشیم که نه شماره اول و نه شماره دوم سری مافیا، ساختاری مشابه چیزی که در سری GTA با آن طرف هستیم را ارائه نمی‌کنند و محیط شهری، موارد خاصی برای گردش در خیابان‌ها را شامل نمی‌شود. در واقع روند خطی بازی در طی چپترها دنبال می‌شوند و مپ نه‌چندان بزرگ بازی،‌ تنها بهانه‌ای برای گردش با ماشین و رسیدن از نقطه A به B برای پیشبرد مراحل است. با اینکه به جز مراحل اصلی هیچ ماموریت جانبی یا چالش دیگری در مافیا ۲ وجود ندارد، دی‌ال‌سی‌ها اما به خاطر خطی نبودن مراحلشان اوضاع دیگری دارند و تا حدی می‌توانند القاکننده حس آزادی انتخاب در ترتیب انجام مراحل باشند. البته ۳ دی‌ال‌سی مافیا ۲ که همگی در نسخه Definitive حضور دارند شامل مراحل جذابی نمی‌شوند و در طول مجموع گیم‌پلی سه-چهار ساعتی‌شان، شما را وادار به انجام مراحلی معمولی می‌کنند.

یکی از بهترین نکات موجود در مافیا ۲، روایت جذاب داستان آن بود. قصه‌ای که الهاماتش از فیلم‌های گانگستری مانند The Untouchables و Goodfellas کاملاً مشهود است و به زیبایی ماجرای پرفراز و نشیب «ویتو اسکالتا» و «جو باربارو» و پیوستنشان به یک خانواده مافیایی را نقل می‌کند. این روایت جذاب از طریق میان‌پرده‌هایی صورت می‌گیرد که با کارگردانی خوبی همراه هستند؛ در واقع بهترین بخش این ریمستر را باید کیفیت بالای این کات‌سین‌ها بدانیم که حالا با وجود بالا رفتن کیفیت بصری‌شان بیشتر از قبل زیبایی خود را به نمایش می‌گذراند. لازم به ذکر است که با وجود شخصیت‌های دوست‌داشتنی، مافیا ۲ حتی در بخش داستانی نیز تجربه خالصی را به مانند یک فیلم گانگستری رو نمی‌کند و داستان بازی پر است از حفره‌های داستانی و غیر منطقی.

اگر بخواهم در مورد بدترین لحظاتم با نسخه Definitive Edition از مافیا ۲ صحبت کنم، بدون شک باگ‌ها و گلیچ‌های پرشمارش هستند که با اختلاف، خراب کننده هر صحنه‌ای محسوب می‌شوند. تقریباً در هر مرحله مشکلی پیدا می‌شود که به طور شدیدی توی ذوق بزند و البته روی اعصابتان رژه بروند. باگ‌هایی هم که با آن‌ها مواجه می‌شوید گاهاً آنقدر زیاد هستند که در چپترهای مختلف دوباره ملاقاتشان خواهید کرد. برای مثال در طول تجربه خودم در چند چپتر مختلف و در طول مراحل، به اشتباه موسیقی و افکت‌های صوتی کات‌سین‌ها را بارها و بارها می‌شنیدم. تصور کنید افکت‌های صوتی بی‌کیفیتی را که مجبورید ده‌ها بار در کنار دیالوگ‌های جدید گوش کنید! البته باید اشاره کرد که با بازگشت آهنگ‌های خاطره‌انگیز کلاسیک، گوش دادن به آن‌ها یکی از لذت‌بخش‌ترین کارهایی است که می‌توانید انجام دهید. ترک‌های موجود در رادیوهای مافیا ۲ پر است از قطعات ماندگار قدیمی… حتی با وجود تمام نقاط منفی، مگر ممکن است که آهنگ Return to Me از دین مارتین را در راه بازگشت از حومه شهر بشنوید و نخواهید همراه با جو و ادی آن را بخوانید؟

Mafia 2: Definitive Edition پر از مشکل است. بیش از هر موردی از وجود باگ‌ها و گلیچ‌های متعدد رنج می‌برد و علاوه بر آن، مکانیک‌هایی در گیم‌پلی خود دارد که برای عنوانی در سال ۲۰۲۰ قدیمی و خشک احساس می‌شود. با این حال تجربه آن نه‌تنها برای طرفداران سری، که برای دیگر مخاطبان نیز در صورت پولیش بیشتر و حل مشکلات موجود با آپدیت‌، می‌تواند سرگرم‌کننده باشد.