بررسی بازی Layers of Fear 2

برای مدتی طولانی، ژانر ترس از دوران طلایی خود فاصله زیادی گرفته بود اما با عرضه عناوینی چون OUTLAST و بازگشت قدرتمند سری Resident Evil به دوران اوج خود به واسطه نسخه هفتم و بازسازی نسخه دوم، نفسی تازه در بطن این سبک محبوب دمیده شد. در این بین، یکی از آثاری که موفق به جلب نظر منتقدان و طرفداران شد، بازی Layers of Fear بود که در سال 2016 منتشر شد. پس از معرفی نسخه دوم، بسیاری برای عرضه این اثر هیجان زده شدند و حال سوالی که مطرح می‌شود اینست که آیا بازی Layers of Fear 2 موفق به ارائه ویژگی‌های جدید و جبران ایرادات نسخه پیشین شده است یا خیر؟ در ادامه با نقد بازی‌سنتر همراه باشید تا از پاسخ این سؤال مطلع شوید.

در حالی که نسخه اول ماجرای نقاشی دیوانه که ساکن عمارتی عجیب با حال و هوای رازآلود را روایت می‌کرد، ما در بازی Layers of Fear 2 شاهد تغییراتی اساسی در محیط و شخصیت‌ها هستیم. این بار به جای یک نقاش، باید با یک کارگردان هالیوودی که در دوران طلایی سینما قصد مطرح شدن را در سر دارد دست و پنجه نرم کنیم. قسمت هیجان‌انگیز قضیه، هنگامی مشخص می‌شود که متوجه می‌شوید بازیکن در این بین در نقش یک بازیگر سینما پا به کشتی بزرگ این کارگردان می‌گذارد که این وسیله نقلیه، نقش محیطی را دارد که در آن گرفتار شده‌اید. تقریباً به غیر از صحنه افتتاحیه که قدرتمندترین بخش داستانی این اثر محسوب می‌شود، روایت باقی حوادث دارای حالتی کاملا گنگ و نامفهوم است.

در حالی که عمده روایت این اثر از طریق المان‌های محیطی صورت می‌گیرد، ویژگی‌هایی همچون بازگو کردن وقایع در قالب گفتگوهای یک راوی و استفاده از متون پراکنده در محیط برای آگاه شدن از جزئیات داستانی نیز به کار گرفته شده است. مطالعه این متون در حالی که کاملاً اختیاری بوده، اما عدم آگاهی از آن‌ها می‌تواند منجر به از دست دادن بخش عظیمی از حوادث شود.  نخستین ایراد وارده بر این بخش، مربوط به حالت روایت محیطی آن می‌شود. در خیلی از موارد، مخصوصاً در حین پیش‌روی و تجربه برای بار نخست، به راحتی می‌توان از کنار اکثر محیط‌ها گذشت و متوجه هیچ چیز نشد.  به عبارتی دیگر، ایراد اصلی این است که بازی هیچ اشاره‌ای به این دست موارد نمی‌کند و بازیکن خود باید مضامین پنهان هر محیط را حدس بزند. البته تاثیر این مسئله در دور دوم تجربه و حالت New Game + کمتر می‌شود اما اگر پیاده سازی آن به شکلی دیگر صورت می‌گرفت، به مراتب مؤثرتر واقع می‌شد.

ساختار کلی این عنوان در زمینه گیم‌پلی تقریباً مشابه سایر آثار هم‌نوع خود است: محیط‌های پیچ در پیچ با تعداد محدودی معما، خطری مستمر و عدم احساس آرامش در طول تجربه که همراهی موارد یاد شده را در سرتاسر بازی به طور مداوم حس خواهید کرد. اما هنر واقعی بازی‌ساز هنگامی مشخص می‌شود که بتواند با اعمال روش‌هایی خاص، از تکراری شدن این تجربه جلوگیری کند. متاسفانه LoF2 در این مورد عملکرد چندان قدرتمندی را از خود به تصویر نمی‌کشد. مواردی که می‌توانستند این عنوان را به اثری خاطره انگیز و سرگرم کننده تبدیل کنند، در کمال ناباوری منجربه ورود بزرگترین ضربه به آن شده‌‌اند. ایرادات اساسی که این عنوان را به اثری تکراری، کوتاه و فراموش شدنی تبدیل کرده‌اند که مملو از امور طاقت فرسا و بیهوده است. اما اجازه بدهید تا کمی عمیق‌تر وارد این موضوع بشویم.

عمده وظیفه بازیکن گشت و گذار در محیط‌های راهرو مانند است و در این بین، سکانس‌های تعقیب و گریز هم وجود دارند که طی آن‌ها، موجودی ترسناک به دنبال شما می‌افتد و تنها راه خلاصی از دست وی، پیدا کردن محیطی برای مخفی شدن است. اولین مشکل در همین قسمت خود را نمایان می‌سازد. به دلیل ثبت «چک‌ پوینت‌های» مکرر، می‌توان بسیاری از رویارویی‌ها با این موجود را به راحتی پشت سر گذاشت. به این معنا که حتی اگر اشتباه کنید نیز به سادگی می‌توان از شر دردسرهایی که دشمن یاد شده برای شما ایجاد می‌کند، خلاص شوید. حتی پس از گذشت مدتی کم، می‌توان لحظات وقوع صحنه‌های این چنینی را به سادگی پیش‌بینی کرد و بدین ترتیب، بازی عنصر غافل‌گیری خود را از دست می‌دهد. همچنین معماهای موجود، که به تعداد انگشتان دست می‌رسند، شدیداً پیش پا افتاده و ساده هستند اما حداقل وجود آن‌ها تنوع خاصی را در این بخش ایجاد نموده است.

شاید بتوان گفت بهترین قسمت LoF2 مربوط به ویژگی‌های گرافیکی آن می‌شود. یکی از ابتکارهای تیم سازنده برای طراحی این عنوان، الهام گرفتن از فیلم‌های ترسناک صنعت سینما است. به طور مثال تأثیر انکار نشدنی دو اثر A Trip to the Moon و Nosferatu را در طول این تجربه به سادگی می‌توان مشاهده کرد. طراحی محیط‌ها در نوع خود مثال زدنی هستند و درحالی که این بازی به دلیل ماهیت خاصی که دارد از تنوع شخصیت رنج می‌برد، اما همان چند مورد اندک نیز در سطح کیفی قابل قبولی قرار دارند. همچنین Layers of Fear 2 هیچ مشکلی در زمینه فنی ندارد و مشکلاتی همچون عدم لود بافت‌ها و افت نرخ فریم دیده نمی‌شود. نورپردازی و کیفیت تکسچرها نیز در سطح بسیار قابل قبولی قرار دارد که به باورپذیری بیشتر دنیای این اثر کمک فراوانی کرده‌اند.‌

در کنار جلوه‌های بصری، می‌توان گفت درخشش اصلی این عنوان در بخش موسیقی و صداگذاری است. وظیفه ساخت آهنگ‌های LoF2 برعهده آقای Arkadiusz Reikowski بوده که در گذشته علاوه‌بر ساخت موسیقی برای آثاری همچون Kholat و Observer، روی نسخه اول از این مجموعه نیز فعالیت کرده است. حس و حال موزیک‌های این بازی به شدت یادآور Resident Evil 7 است و شما در اوج لحظات هیجان انگیز، با موسیقی‌هایی دلهره‌آور مواجه می‌شوید. اما از نکات هوشمندانه‌ای که در ساخت به آن توجه شده، قطع موسیقی در حین ماجراجویی در محیط‌ها است. این امر به بهترین شکل ممکن باعث غرق شدن شما در اتمسفر سنگین بازی می‌شود. استودیو Bloober برای خلق افکت‌های صوتی از بهترین روش‌های ممکن استفاده کرده و خوشبختانه در این بخش هیچ ضعفی وجود ندارد.

در پایان می‌توان گفت Layers of Fear 2 بهترین عنوانی نیست که در این سبک بتوان آن را تجربه کرد. با وجود ضعف‌هایی که در بخش داستان سرایی و گیم‌پلی تکراری آن وجود دارد، از نظر بصری و صوتی با یکی از بهترین‌ها طرف هستیم. در صورتی که جزء آن دسته از افراد هستید که از نسخه نخست لذت برده‌اند، تجربه این نسخه هم به شما پیشنهاد می‌شود اما اگر به دنبال یک عنوان ترسناک خاص که حس ترس و دلهره را به خوبی به شما انتقال می‌دهد، هستید و از تجربه قسمت اول نیز محروم مانده‌اید، پیشنهاد می‌کنیم برای خرید این بازی چندان عجله نکنید.