بررسی بازی Jumanji: The Video Game

چند سالی بود که یک عنوان که بر اساس فیلم ساخته شده است را تجربه نکرده بودم. عناوینی از این دست معمولا عناوین ضعیفی هستند که صرفا نقش تبلیغات فیلمشان را ایفا می‌کنند. نسل هفتم کنسول‌ها دورانی بود که ناشر های فیلم علاقه فراوانی به ساخت بازی بر اساس فیلم داشتند. به نحوی که در نسل قبل در بازه زمانی خاصی تقریبا تمام فیلم‌ها دارای یک نسخه بازی به شدت ضعیف بودند. خوشبختانه با ورود به نسل هشتم کنسول‌ها و هزینه ساخت بالا و انتظار بیشتر گیمران این نوع بازی‌سازی از سر بازیسازان و ناشران خارج شد، اما همچنان ناشرانی پیدا می‌شوند که قبل از عرضه فیلم اقدام به ساخت یک بازی بر اساس فیلمشان کنند. بازی Jumanji: The Video Game یکی از همان عناوینی است که یک ماه قبل از عرضه نسخه جدید فیلمش برای کنسول‌های نسل هشتمی و PC منتشر گشته‌است و در بازی‌سنتر به سراغ بررسی آن‌ خواهیم رفت تا ببینیم بالاخره یک بازی موفق شده‌است در سطح فیلم یا حتی بالاتر از آن ‌‌قرار گیرد!

داستان جومانجی چه بود؟ یک بازی کارتی و در نسخه‌های جدید فیلم، یک ویدیو گیم قدیمی که بازیکنانش را وارد دنیای بازی می‌کرد و آن‌ها برای جان سالم به در بردن مجبور بودن تا با همکاری یک دیگر بازی را به پایان برسانند. حالا داستان بازی که از روی فیلم ساخته شده است چیست؟ همکاری چهار شخصیت برای رساندن قطعه‌ای گنج به مقصد برای زنده ماندن. در عمل چیزی به نام داستان در بازی وجود ندارد. اصلا بجز چند تا دیالوگ مثل «من جان لازم ندارم.» و «من مهماتم تمام شده.» دیالوگ دیگری در بازی وجود ندارد. تنها هدف مراحل توسط چند جمله در شروع مراحل به شما گفته می‌شود. البته بازی هم کلا شامل چهار مرحله می‌شود و هدف شما هم در تمام این چهار مرحله همان رساندن گنج به مقصد است. خوشبختانه بر خلاف عنوان Death Stranding که در آن رساندن بسته‌های مختلف و به پایان رساندن بازی بیش از چهل ساعت زمان می‌برد. عنوان جومانجی تنها به یک ساعت برای به پایان رساندنش از شما وقت می‌برد. در حالی که فیلم جومانجی میزبان بازیگران مثل Dwayne Johnson، Kevin Hart و Jack Black است، در نسخه بازی تنها از قیافه ظاهری آن‌ها استفاده شده و خبری از صداپیشگان آن‌ها نیست. طراحی های شخصیت‌ها هم همانند سایر بخش‌ها وضعیت خوبی ندارند.

در بخش گیم‌پلی هم همانند داستان، سعی شده‌است تا بدترین تجربه ممکن ساخته شود. گیم‌پلی اثر همانند عناوینی است که در زمان عرضه اولین عناوین سه بعدی کنسول PlayStation شاهد آن‌ بودیم. عنوان جومانی یک عنوان شوتر سوم شخص است که بر پایه همکاری چهار بازیکن بنا شده. هر کدام از شخصیت‌ها تنها یک اسلحه و نارنجک در کنار قدرت مخصوص خودشان برای مقابله با دشمنان در دست دارند. بازی دارای چهار شخصیت است که هر کدام از آن‌ها دارای قدرت‌های مخصوص به خود هستند. به عنوان مثال شخصیت Dr. Smolder Bravestone با مشت محکم بر زمین می‌کوبد و شخصیت Ruby Roundhouse از یک دستگاه موسیقی برای متوقف کردن موقتی دشمنان استفاده می‌کند. این موارد شاید اگر به درستی در اثر پیاده شده بودند شاهد یک عنوان سرگرم کننده بودیم، اما مشکلات گیم‌پلی بازی به شدت جومانجی را تبدیل به یک عنوان به شدت ساده و خسته کننده کرده‌است. از همان شروع انیمیشن‌های تکراری و محدود جومانجی سطح نامناسب کیفیت اثر را به نمایش می‌گذارد. مورد بعدی گان‌پلی بازی است که به شدت ساده و ابتدایی ساخته شده و شرکت در جنگ‌های بازی هیچ جذابیتی ندارد. علاوه بر این دشمنان هم که تنها سه نوع مختلف هم هستند، فراموش کرده‌اند تا هوش مصنوعی خود را به میدان جنگ بیاورند و تنها همانند زامبی ها به سمت شما حرکت می‌کنند تا در نهایت کشته شوند. حتی با ان‌ که بازی دارای سه درجه سختی متفاوت است اما هیچ تفاوتی در بین حالت آسان و سخت پیدا نکردم و گویا واقعا سازندگان فراموش کرده‌اند فایل هوش مصنوعی را همراه با بازی عرضه کنند. طراحی مراحل هم که به جز ظاهرشان عملا یکسان است. چهار مرحله که هر کدام شامل سه بخش مختلف هستند و این سه بخش تا پایان آن مرحله تکرار می‌شود. به عنوان مثال مرحله بازار بدین صورت آغاز خواهد شد که در ابتدا باید در محیط کوچک بازی چهار بخش مجسمه را برای باز کردن در پیدا کنید. بعد از آن با گروهی از دمشنان خواهید جنگید و بعد هم باید از بخش چالش های محیطی که البته هیچ چالشی هم ندارند عبور کنید. این الگو چند بار دیگر هم به همین ترتیب ادامه پیدا می‌کند تا مرحله تمام شود. بقیه مراحل هم به همین صورت هستند و فقط ترتیب آن سه بخشی که توضیح دادم در أن‌ها عوض می‌شود. هیچ خبری هم از پایان یا باس فایتی در بازی نیست.

در حالی که بالاتر از هوش مصنوعی دشمنان گفتم، اشاره‌ای هم به هوش مصنوعی یاران خودی بکنم که دست کمی از دشمنان ندارند. خوشبختانه سازندگان در این بخش از هوش خود استفاده کرده‌اند و بدین صورت امکان تجربه بازی به صورت آنلاین و یا آفلاین به صورت Split-Screen مهیا گشته است. اما آن‌ها فراموش کرده‌اند که کسی حاضر نیست برای این عنوان پولی خرج کند و بدین صورت بخش آنلاین فاقد حتی یک پلیر آنلاین است. برای تجربه تک نفره هم متاسفانه کسی حاضر نبود این عنوان را همراه با من تجربه کند.

در مورد بخش بصری چه فکر می‌کنید؟ بدیعی است که وقتی داستان و گیم‌پلی چنین وضعی داشته باشد از بخش بصری هم نمی‌توان انتظار خاصی داشت. با آن که بازی با استفاده موتور آنریل انجین ۴ ساخته شده، اما نسخه نهایی همانند اثری است که اولین تجربه یک تیم مستقل کوچک با موتور آنریل ۴ است. محیط های به شدت ساده و بدون جزئیات، طراحی ساده و تکراری شخصیت‌ها ودشمنان در کنار انمیشین‌های محدود و زشت مواردی هستند که در بخش بصری با آن‌ها مواجع خواهید شد. شاید بتوان گفت تنها موردی که در جومانجی بد نیست، موزیک‌های بازی است. آن‌ هم به نظر می‌رسد از روی فیلم برداشته شده و سازندگان اثر نقشی در ساخت ان‌ها ندارند.

با نزدیک شدن به پایان نسل هشتم کنسول‌ها اکثر سازندگان سعی دارند تا بهترین ساخته خود را ارایه دهند و حتی در چند ماه آینده شاهد عرضه عناوینی مثل Cyberpunk 2077 خواهیم بود که حتی شانس تبدیل شده به بهترین بازی نسل را هم دارد. اما سازندگان جومانجی تصمیم گرفته‌اند مسیر مخالف را انتخاب کنند و هدف آن‌ها از توسعه جومانجی، تبدیل کردن آن به بدترین بازی نسل بوده‌است و خبر خوب برای سازندگان بازی و خبر بد برای مخاطبانی که به این عنوان پول داده‌اند آن است که این اثر به هدفش دست یافته و یکی از نامزد های اصلی بدترین عنوان نسل هشتم کنسول‌ها ‌است. جومانجی توهین به شعور گیمران و طرفدارانی است که از زمان خود برای تجربه آن استفاده کرده‌اند. تنها نکته مثبت بازی چهار مرحله کوتاه آن است که در کمتر از یک ساعت به پایان می‌رسد.