بررسی بازی Journey to the Savage Planet

حدود یک سال قبل و در جریان برگزاری مراسم Game Award‌ در سال ۲۰۱۸، تریلر عنوانی در سبک Sci-Fi Adventure به نام Journey to the Savage Planet معرفی شد که توسط استدیوی کانادایی و تازه تاسیس Typhoon (که حالا به بخش بازی‌های ویدیویی گوگل یعنی Stadia Games ملحق شده) در حال توسعه بود. این عنوان که اخیراً توسط 505 Games انتشار یافته است، با رنگ و لعابی چشم‌نواز در ابتدا مرا بیش از هرچیزی به یاد عنوان No Man’s Sky می‌انداخت. گرچه هردوی این عناوین هسته‌ای مبتنی بر گشت و گذار دارند، اما در ادامه و پس از تجربه بیشتر JttSP، تفاوت‌های بنیادینی را میان آن‌ها در قسمت‌های مختلف پیدا کردم.

داستان بازی Journey to the Savage Planet از جایی آغاز می‌شود که یک شرکت فضانوردی به نام Kindred (که در میان بهترین شرکت‌های گشت و گذار فضایی رتبه چهارم را در جهان دارد) شما را به سیاره AR-Y 26 می‌فرستد تا امکان زندگی را برای انسان‌ها ارزیابی کنید. چرا که بحران زندگی در زمین به حدی رسیده که که بشر را ناگزیر به جستجو برای سیاره‌ای جدید و قابل‌ سکونت کرده است. اگرچه هدف اولیه شکل‌گیری داستان همین مورد بود، اما در ادامه و طی اتفاقاتی، روند داستانی بازی که چندان نیز عمیق نیست، وارد سمت و سویی دیگر می‌شود. در میان پیشبرد گیم‌پلی، ویدیوهای از قبل ضبط شده‌ای در سفینه پخش می‌شوند که بیش از اینکه روایتگر ماجرایی باشند تا دلیل این گشت و گذار را توضیح دهد، به عنوان قسمت‌هایی گنجانده شده‌اند که بار طنز بازی را برعهده دارد. البته نباید از حق گذاشت و این فیلم‌ها که به صورت زنده فیلم‌برداری شده‌اند بسیار بامزه هستند و همین مورد باعث می‌شود تا همیشه دلتان بخواهد زودتر به سفینه بازگردید و ادامه آن‌ها را مشاهده کنید.

مکانیک گیم‌پلی اما یک الگوی شسته رفته مبتنی بر Metroidvania را عرضه می‌کند. همانطور که اشاره شد گشت و گذار در سیاره AR-Y 26، شکل‌دهنده روال کلی گیم‌پلی Journey to the Savage Planet است. باید توجه داشت که برخلاف No Man’s Sky که گشت و گذار در سیاره‌های پرشماری را برای مخاطبان خود ممکن کرده بود، در JttSP تنها در یک محیط قرار داریم و علی‌رغم اینکه امکان رفت و آمد به نقاط مختلف سیاره به طور نسبی فراهم است، اما در کل سیری شبه خطی را شاهد هستیم؛ چرا که در هر بار برای رسیدن به نقاط جدید، باید از مسیری مشخص عبور کنیم. البته وجود جزئیات ریز در طراحی محیط‌ها ارزش گشتن چندباره آن‌ها را به طرز قابل توجهی بالا برده است. همانطور که تا بدین جا نیز حدس زده‌اید، پیدا کردن منابع مختلف یکی از اصلی‌ترین نکات موجود در گیم‌پلی بازی است؛ با وجود منابع گیاهی و جانوری موجود در سیاره، وقت زیادی را باید صرف یافتن آن‌ها در محیط کرد. همچنین اسکن کردن اجزای مختلف محیط به صورت توامان باعث پیشرفت دانسته‌هایتان در قبال المان‌های موجود در سیاره می‌شود. بدیهی است که جمع‌آوری منابع گوناگون، در نهایت منجر به ارتقای تجهیزات و نیز ساخت وسایل مورد نیاز جدید به‌وسیله پرینتر سه بعدی موجود در سفینه می‌شود. این روند تکراری اما به خاطر طراحی درست و مرحله به مرحله آپگریدها، تا حد بسیار خوبی لذت‌بخش است.

در ابتدا و با اولین منابعی که به‌دست می‌آورید یک Pistol را به‌وسیله پرینتر سه بعدیتان خواهید ساخت، در ادامه و با کسب آیتم‌های بیشتر، تجهیزاتی مانند قلاب، Double Jump برای جت‌پک و… را به دست خواهید آورد که همگی آن‌ها برای دستیابی به نقاط تازه‌ای از نقشه به کمکتان خواهند آمد. همین مورد دلیلی است تا دوباره به مکان‌های قدیمی بازگردید و این بار بتوانید راه خود را به بالای موانع، قله‌ها، و درون غارهایی که تا کنون مسیری را برای دستیابی به آن‌ها پیدا نکرده بودید، بیابید. در یکی از گشت و گذارهایی که در اولین ساعات تجربه گیم‌پلی داشتم، چیزی بیش از ۳ ساعت مشغول پیدا کردن منابع و از بین بردن دشمنان در نقطه‌ای از نقشه بودم، بدون اینکه به پیشبرد مرحله اصلی توجهی کنم یا حوصله‌ام از این کار سر برود! از همین رو به نظر می‌رسد Typhoon در خلق محیط‌هایی با ارزش تکرار بالا به خوبی فرمول یک Metroidvania موفق را در JttSP پیاده کرده‌اند.

 به جز گشت و گذار در محیط و کشف نقاط جدید، بخش عمده دیگر گیم‌پلی به مبارزات اختصاص می‌یابد. اگرچه انواع مختلفی از موجودات و دشمنان در نقشه بازی گنجانده شده‌اند، اما شیوه مبارزه با آنان نه تنها چالشی در برندارد، که پس از مدتی بی‌هدف به نظر می‌رسد و به اجباری نه چندان جالب برای مخاطب تبدیل خواهد شد. جدای از اینکه این مبارزات به شدت ساده طراحی شده‌اند، نشانه‌گیری اسلحه نیز غالباً با مشکل همراه است و عدم دقت کافی، تمرکزتان را برای اینگونه درگیری‌ها از بین خواهد برد. چند Boss Fight نیز در جریان گیم‌پلی به چشم می‌خورند که تمامی دشمنان حاضر در آن‌ها، به طرز مشخصی دارای ضعف‌هایی هستند تا به راحتی به نقاط حساسشان شلیک کرده و آن‌ها را از پا در بیاورید.

در کنار بخش تک‌نفره، تمامی گیم‌پلی بازی به صورت co-op نیز قابل انجام است. البته لازم به ذکر است که این حالت هیچ محتوای بیشتری را اضافه نمی‌کند و حتی باعث ساده‌تر شدن مبارزات خواهد شد. پازل‌های موجود در JttSP نیز که خود نیازی به زحمت خاصی ندارند، در این صورت راحت‌تر از قبل به انجام خواهد رسید.

همانطور که پیش‌تر اشاره شد، Journey to the Savage Planet برخلاف عنوان No Man’s Sky، تنها روایتگر گشت و گذار بر روی یک سیاره است. این یک سیاره اما خود دارای قلمروهای مختلفی است که به تبع آن دارای طراحی منحصر به فرد خود هستند. آب و هوا دراین قلمروها متفاوت است و حس و حال متمایزی از گشت و گذار در هریک از آن‌ها به شما القا خواهد شد. طراحی هنری محیط‌ها اما نکته مثبتی است که تجربه آن را در اکثر اوقات به نگاه انداختن به قاب‌هایی فانتزی و رنگارنگ بدل می‌کند. البته هرچقدر که زیبایی هنری در طراحی محیط‌ها به چشم می‌خورد، مدل‌های بی‌کیفیت و ضعف تکنیکی در طراحی مدل‌ها گاهاً توی ذوق می‌زند.

تجربه Journey to the Savage Planet شاید چیزی در حدود ۱۰ تا ۱۲ ساعت به طول بیانجامد؛ تجربه‌ای که قرار نیست در آن کار بسیار ویژه‌ای بکنید یا تعبیری فلسفی و عمیق از عنوانی داستان‌محور داشته باشید. در حالی که ایده‌های خوبی در JttSP گنجانده شده‌اند، اما ضعف‌های اجرایی در بخش‌هایی از گیم‌پلی و گرافیک، جلوی تبدیل شدن آن به محصولی بی‌نقص را گرفته‌اند. البته با این حال اگر برای مدتی به دنبال سرگرم شدن و گشتن در محیطی نسبتاً وسیع هستید، احتمالاً اولین ساخته Typhoon می‌تواند تا حدی شما را راضی کند.