بررسی بازی Ion Fury

پس از موفقیت Doom و شهرت موتور id Tech 1 ، بسیاری از سازنده ها سعی کردند عناوینی مشابه شاهکار id بسازند ؛ عناوینی که با نام Doom Clone شناخته می ‌شدند. با این حال در بین تمامی استودیوها و شرکت‌هایی که سعی در رسیدن به جایگاه «دووم» داشتند ؛ تنها 3D Realms با عنوان Duke Nukem 3D موفق شد به شهرت دووم برسد. ساختار DN3D شبیه به دووم بود هرچند تفاوت های چشم گیری هم با آن داشت. نخست اینکه به جای موتور id Tech 1 با موتور جدیدتری با نام Build Engine ساخته شده بود. علاوه بر این محیط DN3D پر شده بود از درها و پنجره های مخفی و ساختار مراحل به شکل یک Maze بود. همچنین Duke Nukem 3D برای نخستین بار ویژگی تعامل با محیط پیرامون را به عناوین اول شخص اضافه کرد. به لطف تمام این ویژگی‌ها نسخه سوم «دوک ناکم» به یکی از مهم‌ترین آثار اول شخص شوتر تبدیل شد. حالا پس از گذشت بیش از دو دهه 3D Realms با شوتری جدید با نام Ion Fury بازگشته ، شوتری که به مانند دوک ناکم از موتور Build استفاده می‌کند و می‌خواهد کاربران به حال و هوای شوترهای دو دهه پیش بازگرداند.

ظاهر و باطن Ion Fury «آیان فیوری» شبیه به عناوین قدیمی است. یعنی در آن خبری از داستان پیچیده و پرجزییات نیست و بعید نیست تا پایان بازی حتی یک کلمه از روایت بازی متوجه نشوید یا حتی به آن اهمیت بدهید. تنها چیزی که باید بدانید این است که شخصیت اصلی بازی «شلی هریسون» (ملقب به بامبشل) است که باید در مقابل شخصیت بد بازی «دکتر هسکل» ایستادگی کند. هسکل در پی کنترل شهر Neo D.C است و به همین خاطر لشکری از سربازان سایبرنتیک را به شهر می فرستد. تنها نکته مهم در این بخش صداگذار دکتر هسکل است که برعهده «جان سینت جان» بوده ؛ یعنی همان صداگذار مشهور دوک ناکم. اما این تنها داستان نیست که به آثار کلاسیک شبیه است بلکه گیم پلی بازی کاملا به فرمول دیگر أثاری مثل دوک ناکم ، Blood  و Shadow Warrior  که طی دهه 90 با Build Engine ساخته شده‌اند ، وفادار است. در این بازی هم به مانند آثار مذکور با شوتری سراسر هیجان ، پراز سرعت و به قولی Run & Gun سر و کار دارید که در هر بخش آن تعداد زیادی دشمن بر سر شما می ریزند و باید انقدر سریع باشید که در حین حرکت از بخشی به بخش دیگر نقشه دشمنان خود را از پای درآورید. تعداد زیاد سلاح‌ها هم باعث می‌شود تیراندازی به شدت جذاب و هیجان انگیز در طول بازی دنبال شود. در این بین خبری از بخش چند نفره ، ارتقا برای شخصیت و از همه مهم تر سیستم سلامتی قابل شارژ (regenerating health) نیست. همه چیز دقیقا با همان ساختار کلاسیک شوترهای دهه 90 بنا شده و مشخصا باب میل افرادی است که عاشق شوترهای سریع هستند. این موضوع خود از دو جهت قابل بررسی است. نخست اینکه شاید تعدادی از دوستداران عناوین شوتر به خاطر ساختار کلاسیک بازی – از گرافیک گرفته تا گیم پلی – با آن ارتباط برقرار نکنند اما در طرف مقابل اگر از بخش های اضافه عناوین نسل اخیر حوصله‌تان سر رفته  و به دنبال یک تجربه ناب شوتر هستید ؛ آیان فیوری مشخصا راضی‌تان خواهد کرد.

ساختار مراحل و گیم پلی هر دو وامدار Duke Nukem 3D است اما در عین حال این بازی ویژگی های منحصر به فرد خود را هم دارد. یکی از مهم‌ترین آن‌ها اهمیت تعداد گلوله در بازی است. بزرگترین چالشی که این بازی پیش روی شما قرار می دهد مدیریت گلوله خواهد بود زیرا تعداد گلوله ها انچنان زیاد نیست و از طرفی دشمنان به قدری تهاجمی – مشخصا نه به اندازه Doom Eternal اما تهاجمی تر از دیگر شوترهای بازار – عمل می‌کنند که لحظه‌ای غفلت باعث از بین رفتن خط سلامتی‌تان می‌شود. از طرفی با وجود مکان‌های مخفی بسیار در طول بازی ، آیان فیوری شما را تشویق می‌کند تا با گشت و گذار در محیط گلوله ، بسته‌های سلامتی و زره جمع آوری کنید. البته خیلی اوقات هم به دلیل حضور دشمنان نه تنها خبری از گلوله نخواهد بود بلکه دشمنان خیلی سریع کلکتان را می‌کنند. ایان فیوری از این منظر هم کاملا پیرو شوترهای کلاسیک است که بر پایه آزمون و خطاهای فراوان به همراه Quick save بعد از هر رویایی با دشمنان است. متاسفانه این روند شاید روی PC راحت باشد اما روی کنسول کمی سخت تر است و زمان شما را می‌گیرد. مشکل دیگر نسخه کنسولی سخت بودن آن بیش از نسخه  PC است. آیان فیوری مشخصا به عنوان یک بازی PC طراحی شده. کراس هیر کوچک بازی به همراه تیر کم که باعث می شود با دقت فراوان تیراندازی کنید  و انجام بازی روی کنسول حتی سخت تر از نسخه PC باشد زیرا در کنسول خبری از ماوس نیست. تنها راه حل این موضوع تمرین و تکرار فراوان است. مشکل دیگر بازی که البته ارتباطی هم پلتفرم ندارد ، ساختار سخت آن است. باس ها به شدت قدرتمند هستند و از طرفی در بعضی مراحل بازی کاملا غیرمنصفانه با شما برخورد می کند و با وجود گلوله‌های کم ؛ لشکری از دشمنان را از تمامی جهات نقشه رهسپار شما می‌کند. البته که این ویژگی لزوما ضعف بازی نیست اما ثابت می‌کند آیان فیوری مشخصا برای هر سلیقه‌ای نیست. حتی اگر دوستدار شوترهای کلاسیک باشید این سختی بیش از حد بازی را تحسین می‌کنید.

آیان فیوری از منظر موسیقی فوق العاده عمل می‌کند و ریتم موسیقی همزمان با تیراندازی بالا می‌رود و هیجان لازم را به موقع به شما تزریق می‌کند. در بخش گرافیکی خب نباید انتظار خاصی از بازی داشته باشید با این حال در بعضی صحنه ها بازی دچار افت فریم های نه چندان محسوس می شود که برای بازی‌ای با موتور گرافیکی 20 سال پیش واقعا نابخشودنی است. در انتها باید گفت Ion Fury یکی از بهترین انتخاب‌ها برای دوستداران FPSهای کلاسیک است هرچند ایرادات خاص خود را هم دارد و ارزش آن روی کنسول کمتر از PC است.