بررسی بازی Insurgency: Sandstorm

بازی «Insurgency»، که در ابتدا تحت قالب یک ماد برای «Half-Life 2» وجود داشت، در طول این چند سال توانسته بود با گیم پلی واقع گرایانه و به دور از حس آرکید امثال «Call of Duty» طرفداران زیادی پیدا کند. حال پس از ۴ سال و انتظارات و تاخیرهای فراوان (و یک بخش تک نفره کنسل شده) بالاخره دنباله‌اش یعنی Insurgency: Sandstorm برای رایانه‌های شخصی منتشر شد. در ادامه این نقد، می‌خواهیم توضیح دهیم که چرا Sandstorm یکی از برترین شوترهای چند نفره چند سال اخیر بوده و تجربه یا حداقل امتحان آن برای طرفداران بازی‌های چند نفره واجب است.

بازی در مکان‌های جنگ زده نامعلومی واقع در خاورمیانه جریان دارد. هسته گیم پلی بازی چیزی نیست که قبلا ندیده باشید. بازیکنان در نقش سربازان ارتشی یا شورشیان باید کنترل نقاط کلیدی هر نقشه را به دست آورده و از آن‌ها در برابر تیم مقابل دفاع کنند. در هر تیم ۱۶ نفره، کلاس‌های مختلفی وجود دارد که تعداد محدودی از بازیکنان می‌توانند آن‌ها را انتخاب کنند. برخی از این کلاس‌ها، مانند Commander و Observer، وظایف معینی بر عهده داشته و دیگر کلاس‌ها صرفا بر اساس سلاح‌های در دسترسشان جدا شده‌اند. سایر بازیکنان به عنوان Rifleman وارد میدان نبرد می‌شوند که به هیچ وجه چیزی از سایر کلاس‌ها کم ندارد. هر بازیکن تعداد محدودی اسلحه و تجهیزات بسته به انتخاب خود می‌تواند حمل کند. برای مثال می‌تواند انتخاب کند که تعداد بیشتری نارنجک به همراه خود ببرد یا این که جلیقه مقاوم‌تری برای محافظت از خود بر تن کند. ۶ مپ بازی علی رغم این که طراحی ظاهری شبیه به هم داشته و در بخش طراحی و بالانس چندان بی نقص نیستند (برای مثال برخی از مپ‌ها شامل وسایل نقلیه قابل کنترل می‌شوند اما طراحی این مپ‌ها چندان بازیکنان را تشویق به استفاده از آن‌ها نمی‌کند)، اما هیچ کدام هم آزاردهنده نبوده و همگی در ارائه تجربه بازی به خوبی عمل می‌کنند. تا اینجا که بازی چندان متفاوت از سایر بازی‌های چندنفره به نظر نمی‌آید. اما هنگامی که وارد بازی شده و کنترل سربازتان را بر عهده می‌گیرید داستان فرق می‌کند.

بگذارید همین جا چیزی بگویم، Sandstorm به لطف دقت بسیار زیاد به جزئیات و صداگذاری فوق‌العاده‌اش در القای حس وحشتناک جنگ به بازیکن بی‌رقیب است. اینجا بر خلاف سایر شوترها با سربازانی مواجه نیستید که گویی برای تفریح اسلحه به دست شده‌اند، سربازان Sandstorm مشخص است که نه تنها هیچ علاقه‌ای به ماندن در این وضعیت ندارند بلکه واقعا می‌ترسند. از صدای کرکننده حملات هوایی گرفته تا انفجار نارنجک‌ها و فریادهای سربازان در موقعیت‌های خطرناک و ضجه‌های حقیقتا دلخراششان هنگام مرگ، نه تنها همگی با نهایت دقت انجام شده‌اند، بلکه در بسیاری از اوقات ترسناک می‌شوند. حتی می‌توان گفت که بازی بدون ذره‌ای ادعا و وجود حتی یک صحنه سینماتیک توانسته ترسناک بودن و تلخی جنگ را به خوبی نشان دهد. این واقع گرایانه بودن صرفا به صداگذاری ختم نمی‌شود بلکه در گیم‌پلی هم خود را نشان می‌دهد. گان پلی بازی بسیار سفت و سخت و TTK (زمان کشتن یا کشته شدن) بسیار کوتاه است و کوچک‌ترین بی‌دقتی می‌تواند به مرگ منجر شود. در اینجا خبری از آن صدای ارضاکننده «پاپ» هنگام هدشات کردن نیست. هنگامی که دشمنی را از پا در می‌آورید، هیچ گونه علامت و متنی کشته شدن آن شخص را برای شما تایید نمی‌کند و تنها راه فهمیدن این است که با چشمان خود، جسد بی جان او را ببینید. در مواقعی که زیر بار رگبار سلاح‌های دشمن قرار دارید، هیچگونه نشانگری جهت گلوله‌ها را به شما نشان نمی‌دهد و باید به تنهایی آن را تشخیص دهید؛ که مسلما کار سختی است. بازی شما را مجبور می‌کند که حواستان به خشاب‌ها و گلوله‌هایتان باشد؛ رابط کاربری Sandstorm تعداد گلوله‌هایتان را نشان نمی‌دهد. همانطور که حدس می‌زنید، به همین علت اگر بی‌دقتی کنید، احتمالا در یک موقعیت خطرناک کار دستتان می‌دهد و کاری جز زدن بر سرتان از شما برنمی‌آید. وفتی خشابتان را عوض می‌کنید، آن خشاب قبلی با تمامی گلوله‌های باقی‌مانده‌اش به جیبتان بازگشته و اگر در موقعیت خطرناکی بودید، می‌توانید با دور انداختن آن سریع تر تیراندازی را آغاز کنید. بازی خوشبختانه شامل هر دو گزینه Proximity Chat (قابلیتی که با آن می‌توان با افراد نزدیک به خود صحبت کرد) و Voice Chat می‌شود که به لطف افکت صدای بی‌سیم مانندش، فضای بازی را قابل باورتر می‌کند. حتی جزئیات ریزتری در بازی وجود دارد که ممکن است تا چندین ساعت هم متوجه آن‌ها نشوید؛ همانند این که اگر خود را بر روی نارنجک دشمن بیندازید، با فدا کردن خودتان مقداری از آسیب آن به همراهانتان را کاهش می‌دهید! تمامی این جزئیات صرفا دکوری نبوده و همگی دست به دست هم می‌دهند تا یکی از خاص ترین گیم‌پلی‌هایی که در یک شوتر می‌توانید پیدا کنید، شکل بگیرد.

بر خلاف اکثر بازی‌های مولتی‌پلیر این روزها، Sandstorm شامل هیچ گونه پرداخت درون برنامه‌ای، لوت باکس، بتل پس و سایر مدل‌های پرداخت نبوده و پیشرفتتان صرفا به واحد پول درون بازی، که فقط از طریق بازی کردن به دست می‌آید، بستگی دارد. حتی تمامی تجهیزات و Attachmentهای سلاح‌ها از ابتدا باز هستند و بازیکن از اولین مسابقه می‌تواند به شخصی سازی تجهیزات خود بپردازد. تنها کاربرد واحد پول درون بازی به آیتم‌های شخصی سازی دو شخصیت تروریست و نظامی بازیکن خلاصه می‌شود. تنوع امکانات شخصی سازی بازی قابل قبول است، اما پس از مدتی، تنها «پیشرفتی» که باقی می‌ماند، افزایش مهارت بازیکن است. این که این مسئله خوب است یا بد دیگر به سلیقه شما بستگی دارد. با این حال، امیدواریم سازندگان در طول به روز رسانی‌ها تنوع این آیتم‌ها را افزایش دهند.

یکی از بزرگترین تغییرات بازی نسبت به نسخه قبلی، تغییر انجین از «Source Engine» به «Unreal Engine 4» بوده و علی رغم این که گرافیک بازی در مقابل امثال «Battlefield V» حرف چندانی برای گفتن ندارد، اما پیشرفتش بسیار قابل توجه بوده و بازی در کل نمای خوبی دارد. البته برخی از اشکالات فنی ریز از نسخه‌های قبلی همچنان مانده‌اند؛ مثل برخی انیمیشن‌های نه چندان جالب، کنترل ضعیف وسایل نقلیه و سیستم پرش روی اشیایی که معلوم نیست کی کار می‌کند و کی کار نمی‌کند. اما بهینه سازی بازی می‌توانست بهتر از این‌ها باشد. مهم نیست که چقدر تنظیمات گرافیکی بازی را دستکاری کنید؛ بالاخره صحنه‌ای درست می‌شود که باعث افت فریم شود. همچنین به نظر می‌رسد بازی فشار زیادی بر روی هارد درایو وارد می‌کند. به شخصه در ابتدا بازی را روی HDD معمولی‌ام نصب کرده بودم که نمی‌توان آن را چندان برای گیمینگ مناسب دانست؛ اما هیچ وقت در مقابل بازی‌ها کم نمی‌آورد، تا اینکه Sandstorm آمد. از لودینگ‌های بسیار طولانی که بگذریم، وقتی وارد بازی می‌شدم مدل‌های شخصیت‌ها و اسلحه‌ها بدون اغراق دقایقی طول می‌کشیدند تا بالاخره نمایان شوند، انگار که بازی دائما مشغول لود کردن اشیا و مدل‌ها باشد. حتی می‌توان گفت که چند دقیقه اول هر مسابقه غیرقابل بازی می‌شد و من عملا در مقابل دشمنان هیچ کاری نمی‌توانستم بکنم. خوشبختانه منتقل کردن بازی به SSD این مشکلات را کاملا برطرف کرد. اگر دارای یک SSD یا HDD پر سرعت هستید بعید است این مشکلات گریبان گیر شما شود؛ اما همچنان وجود چنین مسائلی حقیقتا عجیب است.

اما این مسائل ذکر شده نتوانستند مانع لذت بردن من از بازی شوند. Insurgency: Sandstorm شاید بهترین گرافیکی که در یک بازی دیده‌اید را نداشته باشد اما یکی از لذت‌بخش ترین تجربه‌های مولتی پلیری بود که در این چند سال تجربه کردم و قصد دارم به مدت طولانی این بازی را دنبال کنم. به ویژه هنگامی که سازندگان وعده پشتیبانی دائم با آپدیت‌ها و بسته‌های الحاقی مجانی را داده‌اند. اگر از طرفداران شوتر هستید و دنبال تجربه‌ای واقع گرایانه‌تر از Battlefield و Call of Duty و نه به دست و پا گیری امثال Arma هستید، مطمئن باشید از تجربه Insurgency: Sandstorm پشیمان نخواهید شد. بازی در حال حاضر تنها برای پلتفرم ویندوز منتشر شده و در سال آینده برای کنسول‌ها و سیستم عامل‌های دیگر عرضه خواهد شد.