بررسی بازی Hunt: Showdown

برای مشاهده بررسی بازی Hunt: Showdown در یوتوب کلیک کنید

یک سال و نیم پیش و زمانی که نسخه‌ی آلفای بازی Hunt: Showdown را تجربه کردم، با تمام مشکلاتی در آن موقع وجود داشت مطمئن بودم که جدیدترین پروژه‌ی استودیوی Crytek یک اثر متفاوت خواهد بود. تلفیق فضاهای آمریکای اواخر قرن ۱۹ میلادی با عناصر وحشت، برای اولین بار در بازی‌های آنلاین رقابتی اتمسفری تاریک و وهم‌آلود را به وجود آورد که حس اضطراب به مخاطب منتقل می‌کرد. از آن موقع تا به حال این عنوان در فاز Early Access تغییرات و بهبودهای متعددی به خود دید، اما حالا که نسخه‌ی نهایی بازی منتشر شده می‌توان فهمید که Hunt: Showdown همان اثری‌ست که انتظار می‌رفت یا خیر.

همان گونه که ذکر شد جریانات بازی در دهه‌ی آخر قرن نوزدهم میلادی و در لوییزیانای آمریکا می‌گذرد. یک انجمن مخفی شامل گروهی از شکارچیان وظیفه دارند تا هیولاهایی را از بین ببرند که موجی از مرگ و وحشت را به این منطقه آورده و انسان‌ها را به زامبی و موجودات کریه دیگر تبدیل می‌کنند. یک پیش‌زمینه و توجیه مختصر برای داستان و دنیای بازی که البته مخاطب می‌تواند با مشاهده‌ی بخش Library در منوی بازی، اطلاعات بیشتری از آن کسب کند. در این بخش پس از به دست آوردن هر سلاح یا مهارت و برخورد با دشمنان مختلف، اطلاعاتی از هر کدام پدیدار می‌شود که جزئیات بیشتری از دنیای بازی را در دسترس مخاطب قرار می‌دهد. البته به وضوح مشخص است که نسبت به یک سال و نیم پیش، کرایتک ترجیح داده که تمرکز کمتری روی داستان داشته باشد و بیشتر به گیم‌پلی و بخش‌های دیگر بها دهد که با توجه به آنلاین و رقابتی بودن بازی تا حدی منطقی به نظر می‌رسد.

به طور کلی دو حالت Bounty Hunt و Quick Play برای بازی کردن وجود دارد؛ حالت اول Bounty Hunt که حالت اصلی بازی‌ست و در آن پنج تیم یک تا سه نفره‌ در یک نقشه به رقابت می‌پردازند. هدف اصلی هر تیم این است که محل یک یا دو هیولایی که در نقشه قرار دارد را پیدا کنند، آن را بکشند، جسد را نابود کنند و سپس با جایزه‌ای که از جسد به جا مانده، از طریق نقاط تعیین شده در نقشه فرار کنند. تنها دشمن شما اما هیولای اصلی یا تیم‌های دیگر نیستند، بلکه در کل نقشه زامبی‌ها و هیولاهای مختلفی پراکنده شده‌اند که در صورت تجمع چندتایی، حسابی دردسرساز می‌شوند و حتی شما را به کام مرگ می‌کشانند. حالت Quick Play در واقع حکم حالت بتل رویال را در بازی دارد، به این صورت که هشت بازیکن به صورت انفرادی در نقشه باید به دنبال منابع انرژی باشند تا در نهایت منبع اصلی را پیدا کنند. برنده‌ی اصلی کسی‌ست که بیشترین انرژی ممکن را جذب کند و زنده از مهلکه بیرون بیاید. به طور کلی اگر بخواهیم سبک بازی را توصیف کنیم، یک شوتر اول شخص PvPvE محسوب می‌شود. خود کرایتک ید طولایی در ساخت عناوین شوتر اول شخص دارد، اما چیزی که در Hunt: Showdown می‌بینید نه تنها با آثار قبلی کرایتک مثل «کرایسیس» بلکه با تمام شوترهای آنلاین دیگر تا حد زیادی فرق دارد. شلوغ بازی و سر و صدا در اکثر شوترهای امروزی معمول است، اما این قضیه در هانت می‌تواند به بزرگ‌ترین دشمن بازیکن تبدیل شود. «صدا» یکی از مهم‌ترین ارکان است و اهمیت زیادی در تعیین استراتژی‌تان در طی ماموریت دارد. صداگذاری در بازی به جرئت بهترین بخش بازی‌ و بی‌نقص از آب درآمده است. با گوش دادن به صداهای مختلف می‌توانید بفهمید که هر هیولا و یا شکارچی‌های دیگر در چه فاصله‌ای از شما قرار دارند. حتی بخش جالبی در فروشگاه بازی وجود دارد که قبل از خرید یک سلاح می‌توانید برد صدای آن را تا فاصله‌ی یک کیلومتر امتحان و سپس گزینه‌ی مناسب خود را امتحان کنید. اگر اهل پنهان‌کاری و پیشروی مخفیانه هستید، کارتان با یک هفت‌تیر مجهز به صداخفه‌کن و یک تبر راه می‌افتد و از سوی دیگر با یک مسلسل می‌توانید طوفان گلوله و صدا به راه اندازید. سلاح‌ها در هانت یکی از جذاب‌ترین و هیجان‌انگیز‌ترین بخش‌های بازی هستند، چرا که طراحی‌شان، چه در مدل‌سازی و چه در انیمیشن شلیک و بارگذاری با بیشترین دقت و با وسواس زیاد انجام شده است. کرایتک حتی یک مکانیک متفاوت برای تیراندازی در نظر گرفته، به این صورت که در حالت عادی ضربات Melee با قنداق تفنگ وارد می‌شود و برای هدف‌گیری ساده یک دکمه و برای نشانه‌گیری دقیق یک دکمه‌ی دیگر را نیز نگه دارید. البته سازندگان در نسخه‌ی نهایی حالت معمول شوترها را هم اضافه کرده‌اند تا در صورتی که به حالت جدید عادت نکردید، مشکلی در تجربه‌ی بازی نداشته باشید.

به لطف طراحی مناسب گیم‌پلی و مکانیک‌ها، دست مخاطب برای اتخاذ استراتژی دلخواه باز است؛ می‌توانید بی سر و صدا پیش بروید و سرنخ‌ها را یک به یک پیدا کنید تا به هیولای اصلی برسید، یا اینکه ابتدا حساب شکارچی‌های دیگر را برسید و بعد با خیال راحت به سراغ کشتن هیولا بروید. حتی می‌توانید یک جا صبر کنید تا یک گروه دیگر هیولا را بکشد و بعد حساب‌شان را برسید و جایزه‌ها را بردارید. در عین حال هر استراتژی ریسک خودش را دارد؛ پیشروی مخفیانه سرعت را کند می‌کند و شانس برد را پایین می‌آورد، یا ممکن است گروهی از کمپ کردن‌تان آگاه شود و برای‌تان تله بگذارد. بدین ترتیب همواره موقعیت‌های بازی غیرقابل پیش‌بینی می‌شود و تعادل مناسبی بین استراتژی‌های مختلف پدید می‌آید که به بالا رفتن ارزش تکرار بازی کمک زیادی می‌کند. جذابیت بازی از زمانی که یک گروه به سراغ هیولا می‌رود وارد مرحله‌ی جدیدی می‌شود، چرا که در هنگام نابودی جسد (یا Banish کردن در خود بازی) مکان آن روی صفحه مشخص می‌شود و پس از برداشتن جایزه هم دیگران می‌توانند بفهمند که شما دقیقا کجا قرار دارید. به این ترتیب هیجان برای گرفتن جایزه و جان سالم به در بردن دوچندان می‌شود. به جز مکانیک‌های تیراندازی و ضربات Melee یک مکانیک به نام Dark Sight وجود دارد که با فعال کردن آن، محل نسبی هر سرنخ یا منبع انرژی را خواهید دید. هر چه نزدیک‌تر باشید محل واضح‌تر نشان داده می‌شود تا اینکه آن را پیدا کنید. با پیدا کردن هر سرنخ یا منبع انرژی، محدوده‌ای که باید در آن به دنبال هدف اصلی بگردید کوچک‌تر می‌شود تا کارتان راحت‌تر شود.

مخاطب در بازی در نقش یک شکارچی قرار می‌گیرد. وقتی برای اولین بار بازی را شروع کنید، چند گزینه به صورت تصادفی و با تجهیزات مختلف در اختیارتان قرار می‌گیرد تا با انتخاب یکی به ادامه‌ی کار بپردازید. در صورتی که شکارچی شما فارغ از گرفتن یا نگرفتن پاداش کشتن هیولا جان سالم به در ببرد، بنا به عملکردی که داشته مقداری پول و امتیاز تجربه کسب می‌کند. اما در صورتی که بمیرید آن شکارچی را برای همیشه از دست می‌دهید و باید به استخدام یک شکارچی دیگر بپردازید. بازی همیشه یک شکارچی را به صورت رایگان به شما پیشنهاد می‌دهد که البته تجهیزات ساده‌ای دارد و برای استخدام شکارچی‌های مجهزتر باید پول خرج کنید. اما امتیاز تجربه در دو جا به کار می‌آید؛ یکی ارتقای سطح خود شکارچی که در نتیجه‌ی آن می‌توان وی را به مهارت‌های بیشتر مجهز و او را قوی‌تر کرد و دیگری، ارتقای پروفایل است که بخشی به نام Bloodline برای آن در نظر گرفته شده است. بازیکن با ارتقای رنک Bloodline می‌تواند به سلاح‌ها و مهارت‌های جدیدی دست یابد که در سطوح پایین‌تر در دسترس نیستند. سطح شکارچی و Bloodline به ترتیب تا حداکثر ۵۰ و ۱۰۰ بار قابل ارتقاست. پس از هر بار رساندن Bloodline می‌توانید آن را دوباره صفر کنید که در عوض، امتیاز پرستیژ به بازیکن تعلق می‌گیرد که شاخه‌ی جدیدی از مهارت‌ها را باز می‌کند.

کرایتک برای ساخت هانت از نسخه‌ی پنجم موتور داخلی خود یعنی CryEngine استفاده کرده که باز هم عملکرد درخشانی از خود به جای گذاشته است. بهترین نتیجه وقتی‌ست که با یک PC قوی بازی را تجربه کنید و آن موقع از جزئیات بالای محیط، طراحی عالی سلاح‌ها و نورپردازی شگفت‌زده خواهید شد. البته در این بین به محیط‌های تاریک ایراد وارد است، چرا که بعضی اوقات تشخیص محیط در شب و محیط‌های بدون نور بسیار سخت است و در کمال تعجب، بازی تنظیمات روشنایی صفحه ندارد! بازی هم نسبتا بهینه است و با صرف نظر از یک سری مشکلات جزئی، در این بخش هم نمره‌ی قبولی می‌گیرد. فضاسازی عالی بازی هم نتیجه‌ی ترکیب گرافیک هنری خوب با صداگذاری فوق‌العاده‌ست که حس اضطراب را منتقل می‌کند. به خصوص که در طی بازی موسیقی‌ای نمی‌شنوید و اکثر صداها به ناله‌ی گوشخراش موجودات مختلف و شلیک تفنگ‌ها محدود می‌شود.

متاسفانه پس از تجربه‌ی نسخه‌ی آلفا تا همین نسخه‌ی نهایی موفق به تجربه‌ی Hunt: Showdown نشدم، اما پیگیر پیشرفت‌های بازی در فاز Early Access بودم و حالا که چند ساعتی را در آن گذراندم، با اطمینان می‌توان گفت که کرایتک موفق شده تا یک تجربه‌ی کاملا خاص و نوین را در بازی‌های چندنفره‌ی رقابتی رقم بزند. عنوان Hunt: Showdown با نوآوری‌های متعدد در اکثر بخش‌های خود کم‌نقص ظاهر می‌شود، اما کیفیت سرور در یک بازی آنلاین اهمیت زیادی دارد و متاسفانه در این بخش شاهد مشکلاتی از قبیل قطع شدن سرور و مشکلات پینگ هستیم که حداقل در ایران حسابی روی اعصاب می‌رود. فارغ از این مشکلات، بدون شک با یکی از خاص‌ترین عناوین چند سال اخیر طرف هستید.