بررسی بازی Halo: Reach

همه جا را سکوت فرا گرفته است و تنها صدای ترسناک زوزه باد آن را خواهد شکاند. ویرانی به همراه بوی فاسد مرگ از مکانی که زمانی شکوهیی و عظمتی درخور برترین مراکز تمدن جهانی داشت، محیطی رعب آور و ترسناک ساخته که علای‌رغم سکوت مرگبار و تلخ آن هنوز صدای فریاد و آخرین ناله‌های قربانیان جنگ از پس ویرانه‌های آن به گوش می‌رسد. در میانه ویرانه‌های جنگ ماسکی آشنا که روزی متعلق به یکی از اسپارتان‌های شجاع بوده و اکنون رد گلوله‌ای در آن خبر از سرنوشت شوم صاحب آن می‌دهد به سوی بینندگان خود دهن کجی می‌کند..

رو در روی او ایستاده‌ام، محکم و بی‌روح. عرق سردی را که بر روی پیشانیم نشسته با اسلحه‌ام پاک می‌کنم و همچنان خیره به چشمان سیاه و مرگبار او می‌نگرم. من با مرگ قرار ملاقات دارم. ملاقاتی که از قبل برای من تعیین شده است. خوب می‌دانم چه در انتظارم است اما نباید در این ملاقات از خود ضعف نشان دهم. در دل نام او را فریاد می‌کشم: به نام مرگ، یا برای دشمنانم و یا برای خود تا برای همیشه از این کابوس وحشتناک، جنگ!، نجات یابم. بار دیگر با صدایی بلند و عظمی راسخ‌تر نام او را فریاد می‌کشم: به نام مرگ، به نام رهایی! به سوی او یورش می‌برم…

به اواخر سال 2010 رسیده‌ایم و بعد از چندین ماه انتظار طولانی بالاخره Halo: Reach میهمان خانه‌های ما شده است. شاید عرضه سالیانه سری Halo برای تمامی طرفداران مجموعه موضوعی کاملا عادی و بدور از هیجان لازم باشد اما اگر از زاویه‌ای دیگر به این موضوع بنگریم متوجه خواهیم شد اینبار چیزی بیشتر از عرضه یک عنوان ارزشمند دیگر درکار است، حقیقتی که ارزش‌های Reach را چندین برابر خواهد کرد. Reach آخرین اثر شرکت تحسین شده Bungie و وداعی تلخ برای کارمندان و خالقین آن با دنیایی بدیع، بزرگ و فوقالعاده‌ زیبا است که چیزی نزدیک به 9 سال پیش آن را بر روی کنسول Xbox خلق کردند. این واقعیت که Bungie تمام تلاش خود را کرده است تا این خداحافظی برای خود و طرفداران مجموعه تبدیل به وداعی شکوهمند و حماسی شود به همراه کیفیت بالای ضاتی این سری باعث شده است تا تمام طرفداران مجموعه نگاه ویژه‌ای بر روی این اثر داشته باشند. نگاهی خاص که باعث می‌شود Reach از سوی آن‌ها به عنوان بزرگ و بهترین در مجموعه لقب گیرد!

همانطور که از نام بازی نیز پیداست و بدون شک در ده‌ها پیش‌نمایش و مقاله دیگر نیز خوانده‌‌اید داستان Reach در رابطه با آخرین روز‌های مقاوت سیاره Reach در برابر نیروهای مهاجم است. زمانی بسیار دورتر از آن‌چه که به خاطر داریم. زمانی که انسان برای حفظ موجودیت خود درگیر نبردی بسیار سخت و فاجعه بار با کاوننت‌ (Covenant) ها است. نیروهای حریص کاوننت با بیشترین توان نظامی خود در حال حمله به سیاره آماده برای غارت Reach هستند و وضعیت برای اهالی این سرزمین و حکومت آن بشدت بحرانی است. در این شرایط سخت و بحرانی UNSC به عنوان آخرین راه برای بقای سیاره بهترین و ماهرترین اسپارتان‌های خود را که در غالب گروهی به نام Noble Team گرد هم جمع شده‌اند فرا ‌خوانده است تا ماموریتی سخت و خطرناک که چیزی جز یک خود کشی محض نیست، در راه نجات سرزمینشان انجام دهند. ماموریتی که قبول آن شجاعت، فداکاری و حماقت را به یک اندازه می‌طلبد!

Noble Six آخرین عضو این گروه استثنایی، جنگجویی خشن و حرفه‌ای است که هدایت آن در طول داستان بر عهده شما است. برای اولین بار در طول مجموعه شما قادر خواهید بود تمام مشخصات شخصیتتان از جمله جنسیت آن را انتخاب و با شخصیتی که کاملا متعلق به خودتان است وارد داستان و میادین مبارزات آن شوید. این آزادی عمل و گستره انتخاب برای شخصیت اصلی بازی در جای خود حسن و معایت مختص به خود را دارا است؛ از طرفی باعث خواهد شد با شخصیتتان بیشتر از قبل ارتباط برقرار کرده و تعامل بیشتری با او در متن داستان داشته باشید اما از سوی دیگر جدید و نو بودن و نیز این واقعیت که Noble Six در داستان اصلی سقوط ریچ (Fall of the Reach نوشته Eric Nylund) جایی ندارد کمی برای خوانندگان این رمان آزار دهنده خواهد بود که البته نکته منفی برای بازی بشمار نمی‌رود.

داستان در سری Halo همیشه وسیع و حماسی بوده است اما اینبار سرنوشت غم انگیزی که از ابتدای بازی می‌دانید انتظار شما را می‌کشد تمی تاریک و حتی حماسی‌تر به داستان بازی داده است که قطعا تا مدت‌ها فکر آن از ذهنتان خارج نخواهد شد. این احساس غم آلود که در جای جای بازی جریان دارد به همراه پرداخت مناسب شخصیت‌ها و تلخی دیالگ‌های آن‌ها که بر تندی لحن روایت داستان خواهد افزود در کنار محیط‌های وسیع و تاریک‌تر بازی چنان جان گرفته است که ارزش‌های روایی داستان را به ارش خواهد رساند و قطعا کمتر بازی توان آن را خواهد داشت که از این حیث با Reach رقابت کند. البته شاید نبود قهرمان اصلی مجموعه یعنی مستر چیف (Master Chief) برای دوست داران بیشمار این شخصیت کمی آزار دهنده و حتی ناامید کننده به نظر رسد اما واقعیت امر این است که Reach آنقدر در روایت داستان از زاویه‌ای دیگر موفق عمل کرده است که به هیچ وجه نبود مستر چیف در بتن داستان (برخلاف رمان Fall of Reach) ضعف و یا کمبود به شمار نخواهد رفت. بر عکس حتی می‌توان گفت این انتخاب باعث شده است تا حضور خالی مستر چیف در شماره بعدی بازی تبدیل به یک سورپرایز بزرگ برای طرفداران این مجموعه باشد!

Reach سرشار از نبرد‌های بزرگ و بی‌امان است. مقاوتی که محکوم به شکست است و شما از ثانیه اول بازی آن را خوب می‌دانید. هرگاه قسمتی از سرزمینتان مورد حجوم دشمنان قرار می‌گیرد با خشم به سوی آن‌ها یورش برده و متهاجمین را نابود می‌کنید. از کار خود راضی هستید و لحظه‌ای امیدی اندک برای نابودی مهاجمین و نجات سیاره در درونتان شکل خواهد گرفت اما بعد حقیقت همانند اب سردی بر رویتان ریخته و به دنیای واقعی باز خواهید گشت. پس باردیگر نیرویتان را جمع کرده و به دشمنان حمله می‌کنید. شاید در نهایت نتیجه‌ای جز شکست در مقابلتان نباشد اما اجازه نخواهید داد دشمن از شکست آسان، از ضعف شما لذت برد. آن‌ها پیروز خواهند شد اما بهای گرانی برای آن پرداخت خواهند کرد! شاید این نکته که تمامی تلاش‌های شما در نهایت بی‌فایده خواهد بود نقطه اوج داستان Reach باشد که باعث خواهد شد حسی بی‌نظیر و فوقالعاده در تمام طول زمان بازی شما را فرا گرفته و در خود غرق کند.

گیرایی خاص اتمسفر بازی علاوه‌بر دیالگ‌های سنگین و نسبتا زیاد آن مدیون تنالیه‌ای از رنگ‌های سرد و خاموش است که برای اولین بار به آن اضافه شده است. محیط‌های شاد و نسبتا رنگارنگی که در ذهنتان داشتید اکنون درگیر کابوسی به نام جنگ تبدیل به مکان‌های تیره و تاریک‌تر شده‌اند که وسعت و عظمت مبارزات آن ناخودآگاه حس قرار گرفتن در یک نبرد سرنوشت ساز و بی‌نهایت مهم را در شما ایجاد خواهد کرد. در میانه یکی از این نبرد‌ها به همراه دیگر اعضای گروه وارد مبارزه خواهید شد.

به سرعت درگیر جنگ می‌شوید. یکی از اعضای سپاه شما در محاصره دشمنان قرار می‌گیرد، به سوی او برگشته اما تامل نمی‌کنید و باز هم به نبرد خود ادامه می‌دهید. کاری از دست شما برای آن سرباز برنخواهد آمد، جنگ روزانه قربانیان بسیاری خواهد گرفت و مشاهده به خاک افتادن دوستان و آشنایانتان به هیچ وجه چیز عجیب و غریبی نیست. تنها توقف این جنگ است که به این کابوس پایان خواهد داد، پس باز بر روی نبرد خود متمرکز می‌شوید. دشمنان همانند یک رگبار ترس ناک از آسمان بر سرتان می‌ریزند! در میان این شلوغی جنگ یکی از کاوننت‌ها با ریختن آتش سنگین خود بر سر یارانتان آن‌ها را در کام مرگ فرو می‌کشد، از خشم بر خود لرزیده و با سرعت به سوی او حمله ور می‌شوید و در حالی که دوربین به نمای سوم شخص آمده است با یک حمله سریع او را غافل گیر کرده و نابود می‌کنید. کار شما تمام شد اما کار جنگ… هنوز نه! دستانتان رو دور اسلحه گره کرده و دوباره به سوی دشمنان یورش می‌برید…

متن بالا تنها گوشه‌ای از هیجان و اتفاقاتی است که در Reach انتظار شما را می‌کشد. در یک نگاه کلی گیم‌پلی Reach را می‌توان بازگشتی دوباره به ریشه‌های اصلی گیم‌پلی بازی اصلی دانست که گیمرها را به فضایی همانند آنچه که پیش‌تر در Combat Evolved تجربه کرده و در تمام این سال‌ها انتظار آن را می‌کشیدند، خواهد برد. در حرکتی هوشمندانه این بازگشت به گذشته همراه با تغییرات ریز و درشتی شده است که در عین حفظ اصالت و روح اصلی مکانیسم گیم‌پلی بازی بسیاری از المان‌های رو به تکرار مجموعه را دست خوش تغییر می‌کند.

اولین و مشهود‌ترین این تغییرات جایگزین شدن گروه Noble Team به جای مستر چیف است. اعضای Noble Team جزو پروژه اسپارتان‌های شماره III بوده و از نظر کارآیی و قابلیت‌ها کمی نسبت به مسترچیف و اسپارتان‌های شماره II ضعیف‌تر عمل می‌کنند. از جمله این موارد می‌توان به سرعت پایین‌تر، میزان پرش کمتر و نیز خالی شدن زودتر شارژ زره و درجه سلامتی آن‌ها اشاره کرد. سیستم سلامتی شخصیت‌ها در Reach کمی دچار تغییر شده است. اینبار سپر دفاعیی اسپارتان‌ها به صورت خودکار شارژ خواهد شد اما برای ارتقا میزان آن نیاز به مصرف کردن بسته‌های سلامتی است که آن‌ها را درگوشه و کنار مراحل خواهید یافت.

علاوه‌بر زره اسپارتان‌ها، سلاح معروف آن‌ها Assault Rifle نیز دچار تغییر شده است. در این سلاح جدید که MA37 AR نام دارد تغریبا به غیر از مانیتور آن که دست نخورده باقی مانده است باقی قسمت‌ها و نیز قدرت و انیمیشن‌های تعویض خشاب آن تغییر کرده است. علاوه‌بر MA37 تسلیحات دیگری نیز به Reach افزوده شده است که از جمله آن‌ها می‌توان به Concussion Rifle اشاره کرد. CR به لطف فناوری فوق پیشرفته کاوننت‌ها یک سلاح سنگین بسیار قدرتمند است که همانند Grenade Launcher منتها با قدرت تهاجمی بیشتر عمل می‌کند. سیستم حمل نارنجک نیز همانند CE عمل کرده و شما تنها قادر به حمل دو نارنجک پلاسمایی خواهید بود.

گام بعدی در نوآوری‌های افزوده شده به گیم‌پلی بازی خلق سیستمی به نام Armor Abilities است که همانطور که از نام آن نیز پیدا است قابلیت‌های زره اسپارتان‌ها را افزایش خواهد داد. AA شامل قابلیت‌های مختلفی است که به زره شما افزوده شده و شمارا قادر خواهد ساخت به میل خود در هر زمان و هر مکان از آن‌ها استفاده کنید. البته تمامی این قابلیت‌ها در یک نقطه مشترک هستند که آن محدودیت زمانی استفاده از آن‌ها است و شما پس از هربار استفاده از آن‌ها مجبور هستید تا زمان شارژ دوباره آن صبر کنید. از مهم‌ترین این قابلیت‌ها می‌توان به Jet Pack و Drop Shield اشاره کرد که اولی شمار قادر به پرواز و دومی در عملکردی مشابه Bubble Shield تا زمانی اندک شما را در مقابل حملات سبک دشمن مصعون می‌سازد. خوشبختانه تمامی این AA افزوده شده به بازی در جای جای بازی کارآمد و موثر بوده و به هیچ وجه جنبه تزیینی و یا یک قابلیت اضافه صرف نیستند. به عنوان مثال قابلیت Sprinte (دویدن) و پرتاب نارنجک در حین آن سرعت بازی را افزایش داده و در میانه نبرد‌های شلوغ بازی حتی ممکن است با تغییر موقعیت استراتژیک شما نتیجه بازی را به نفعتان تغییر دهد. و یا قابلیت Hologram با ایجاد یک کپی مجازی از شما به راحتی به شما اجازه خواهد داد دشمنان را گول زده و آن‌ها را قافل گیر کنید.

اما آخرین ویژگی افزوده شده به گیم‌پلی Reach که از نظر نگارنده جذاب و سرگرم کننده‌ترین آن نیز است سیستمی به نام Assassination است که به شما اجازه می‌دهد از غفلت دشمنان استفاده کرده و در حالی که هواسشان به شما نیست با سرعت به آن‌ها حمله کرده و در حالی که دوربین به حالت سوم شخص درآمده است با یک حرکت سریع کار آن‌ها را تمام کنید! این حرکات تمام کننده سریع به لطف انیمیشن‌های بسیار زیبای خود آنقدر سرگرم کننده و جذاب از کار درآمده‌اند که کم کم به بهترین گزینه برای شکار دشمنان تبدیل خواهد شد!

محیط‌های وسیع و Sandbox گونه Reach عموما مکان‌های بسیاری خوبی برای استفاده و لذت بردن از قابلیت‌های افزوده شده به بازی است. البته منظور این نست که با یک بازی Open World نظیر GTA روبرو هستیم بلکه صحبت از میادین شلوغ و پرتعداد است که به لطف ارتقا هوش مصنوعی بازی گاهی در یک صحنه تا بیش از 60 کاوننت در آن‌ها حضور خواهند داشت! متاسفانه علی‌رغم اینکه طراحی مراحل در Reach خصوصا به لطف دید خواص طراحان و کارگردان هنری آن بسیار زیبا و تاثیر گذار طراحی شده است اما حاوی نکته خاصی که آن‌ها را برای همیشه در ذهن ما تثبیت کند نبوده و جز معدود مراحل آن عموما نسبت به Halo 3 ضعیف‌تر طراحی شده‌‌اند.

ماشین سواری و رانندگی با وسایل نقلیه مختلف یکی از جذاب‌ترین بخش‌های گیم‌پلی سری Halo است که خوشبختانه Reach این بخش را با ابعاد و ویژگی‌های بزرگ و بهتر ارایه می‌دهد. کنترل ماشین‌های نظامی اسپارتان‌ و کاوننت‌ها دقیقا همانند گذشته است و به راحتی با دو آنالوگ رو دسته انجام خواهد شد. البته این کنترل در ابتدا کمی مشکل و دردسر ساز به نظر می‌رسد اما پس از چند دقیقه بازی و تمرین چنان بر روی آن مسلط خواهید شد که دیگر هیچ شکایتی از آن نخواهید داشت. علاوه‌بر وسایل نقلیه نظامی ماشین‌های غیر نظامی نیز در Reach قابل کنترل است که رانندگی کردن با آن‌ها در نوع خود بسیار جالب است. اگر شما نیز همانند نگارنده از آن دسته از گیمرهایی هستید که نبرد بر روی زمین شما را ارضا نکرده و دوست دارید اینبار شما به کاوننت‌ها حمله کرده و جنگ را به جبهه آن‌ها بکشانید حتما از سورپرایز جدید Bungie لذت خواهید برد! نبرد‌های هوایی یکی از بخش‌های جدید بازی است که در عرض چند ثانیه مبارزات نفر به نفر را به جنگ‌های فضایی تبدیل خواهد کرد! Noble Six که به دلیل حضور مستقیم در پروژه سری Sabre Program قادر به محار کردن این سفینه غول پیکر است مبارزه با کاوننت‌ها را در فضا دنبال می‌کند. نبرد‌های فضایی در Reach انصافا بسیار زیبا کار شده‌اند و به راحتی می‌توان گفت این بخش به تنهایی رقیبی سرسخت برای سری بازی‌های Ace Combat به شمار می‌رود! کنترل Sabre نیز همانند وسایل نقلیه بازی در ابتدا کمی مشکل ساز است و پیدا کردن قلق آن کمی احتیاج به صرف وقت دارد اما در ادامه بسیار روان و لذت بخش خواهد بود.

بعد از دو شماره غیبت الیت‌های ترسناک و بی‌رحم به عنوان دشمنان اصلی اسپارتان‌ها به دنیای Halo بازگشته‌اند تا با زبان بومی عجیب خود حتی ترسناک‌تر از گذشته نیز به نظر ‌رسند. هوش مصنوعی الیت‌ها و دیگر دشمنان بازی به قدری افزایش یافته است که دیگر خبری از حرکات اسکریپت نویسی شده قابل پیش‌بینی نیست و هر لحظه با یک تاکتیک مختلف شما را قافل گیر خواهند برد. متاسفانه هوش مصنوعی هم تیمی‌های شما در نقطه مقابل دشمنان قرار گرفته و در طول بازی مشکلات فراوانی برای شما بوجود خواهند آورد، خصوصا اگر تصمیم داشته باشید در هنگام ماشین سواری وظیفه رانندگی را به آن‌ها محول کنید! رانندگی هوش مصنوعی بازی آنقدر بد است که ترجیح خواهید داد خودتان پشت فرمان نشسته و یا کنترل آن را بر عهده دوستانتان قرار دهید. Reach تا سقف چهار نفر (همراه با قابلیت Split Screen) به گیمرها اجزاه می‌دهد در کنار یکدیگر بازی کنند تا مشکلات ذکر شده به حداقل ممکن برسد. اگر هم هیچ دوستی در کنارتان نیست که در کنار هم بازی کنید بخش آنلاین فوقالعاده قدرتمند بازی در انتظار شما خواهد بود.احتیاجی به گفتن نیست که بخش چند نفره سری Halo بهترین میدان مبارزه جمعی در میان بازی‌های کنسولی است که کمتر عنوانی توان رقابت با آن را خواهند داشت. پس از تجربه موفق Fireflight در ODST این بخش همراه با تغییرات فراوان با نام Fireflight 2.0 به Reach راه یافته است. خوشبختانه اینبار قابلیت Matchmaking بهتر و گسترده‌تر از قبل طراحی شده و است به راحتی اجازه تنظیم و ویرایش تمامی المان‌های مهم این بخش نظیر زمان مبارزات، تعداد موج دشمنان، خصوصیات ظاهری، قدرت و … را خواهد داد.

FF 2.0 اساسا عملکردی مشابه آنچه که در ODST دیده‌ایم دارد، به این شکل که از یک تا چهار نفر قادر خواهند بود وارد آن شده از مد‌های متنوع و بی‌نظیر آن لذت برند. زیبا و نوآورانه‌ترین بخش در این قسمت مد Versus است که به چهار گیمر اجازه می‌دهد دو به دو در نقش اسپارتان‌ها و نیروهای الیت با یکدیگر دوئل کنند! نکته‌ای که این دوئل را از دیگر موارد مشابه متمایز می‌کند مکانیزمی است که برای امتیاز گرفتن در آن در نظر گرفته شده است؛ نیروهای الیت دارای جان بی‌نهایت هستند و با از میان برداشتن اسپارتان‌ها امتیاز می‌گیرند. در مقابل اسپارتان‌ها دارای جان محدود بوده اما با نابودی هر کدام از نیروهای الیت یک جان و امتیاز دریافت خواهند کرد. در آخر نیز با پایان مبارزه بسته به تعداد امتیاز‌های بدست آورده شده برنده مسابقه مشخص خواهد شد. این بخش واقعا بسیار نو و مهیج طراحی شده است و پیروزی در آن نیازمند اتخاد استراتژی‌های متفاوت است. از دیگر بخش‌های جذاب این بخش می‌توان به مد Generator Defense اشاره کرد که در آن باید از چندین ژنراتور در مقابل هجوم نیروهای دشمن محافظت کنید.

بخش آنلاین آخرین انتخاب گیمرها برای بازی کردن چند نفره است. این قسمت شامل چندین بخش متنوع و زیبا است که نمونه‌های پیشرفته‌تر مد‌های آشنای Detamatch و یا Capture the Flag بشمار می‌رود. از جذاب‌ترین بخش‌های این بخش نیز می‌توان به مد Invasion و Arena اشاره کرد. اینویژن که متفاوت‌ و منحصر به فرد‌ترین بخش چند نفره بازی نیز به شمار می‌رود گیمرها را در نقش نیروهای الیت و اسپارتان‌ها در چند بخش مختلف قرار خواهد داد تا با پیشروی و از میان برداشتن دشمنان در غالب دو تیم دفاعی و تهاجمی امتیاز و آیتم‌های بیشتری کسب کنند. مد Arena نیز همانند Deathmatch بازی‌های دیگر است که به صورت فصلی و در یک جدول بندی همانند مسابقات فوتبال برگزار خواهد شد. با اتمام هر فصل مسابقه کشتار(!) بسته به میزان مهارت شما در شکار دشمنان از میان درجات مختلف یک Division دریافت خواهید کرد که همانند مدال‌های برنز، نقره و طلا در دیگر بازی‌ها است.

اولین تغییر بزرگ بخش چند نفره Reach تغییر سیستم رنکینگ آن است. اینبار دیگر ملاک برای افزایش سطح میزان درجه و تجربه‌ بدست آورده شده نیست بلکه میزان مهارت شما در بازی کردن، بدون در نظر گرفتن شکست و یا پیروزی است. طرز عملکرد این سیستم بدین شکل است که Reach دو واحد Exp و Rank را همراه با یکدیگر و در غالبی جدید به نام Credit معرفی می‌کند. با دریافت این واحد و امتیاز‌هایی که متناسب با آن کسب کرده‌اید سطح شما در بازی مشخص خواهد شد. با ارتقا سطح شما گزینه‌های بیشتری برای انتخاب سلاح‌ها و یا تنظیمات شخصی نیروهایتان در اختیارتان قرار خواهد گرفت که انگیزه بسیار خوبی برای بازی کردن بیشتر و گرفتن Credit است.

شخصی سازی نیروهای الیت و یا اسپارتان‌ها بسیار عمیق و پر جزییات کار شده است به طوری که حتی صدای آن‌ها نیز قادر به تغییر است! خوشبختانه بر خلاف Halo 3 در بازی جدید نیروهای الیت و اسپارتان‌ها بسیار متفاوت‌تر از یکدیگر کار شده و دیگر حس نخواهید کرد بازی با هر کدام از آن‌ها تنها به تغییر شکل شخصیت‌ها خلاصه می‌شود. نیروهای الیت نیز دارای قابلیت‌های مختلفی نظیر Evade (قابلیت جا خالی دادن) هستند که همگی آن‌ها به زیبایی در کنار هم متعادل شده و هیچ نیروی در مقابل نیروی دیگر برتری مطلق ندارد.

اگر خاطرتان باشد یکی از قابلیت‌های منحصر به فرد Halo 3 سیستم Forge بود که همانند یک ادیتور پیشرفته اجازه طراحی و ساخت نقشه‌های مختلف را به گیمرها می‌داد. این بخش نیز همانند FF همراه با تغییرات بسیار که به بهبود آن انجامیده است با نام Forge 2.0 به Reach بازگشته است. مهم‌ترین تغییری که Forge 2.0 نسبت به مدل اولیه خود داشته است قابلیت ترکیب آبجکت‌ها در یکدیگر است به این شکل که مثلا شما بر خلاف گذشته قادر خواهید بود یک آیتم را در درون آیتم دیگر قرار داده و به شکل جدید و دلخواه خود رسید. در آخر نیز می‌توانید پس از ساخت نقشه مورد دلخواه خود آن را به صورت آنلاین در اختیار دیگر افراد قرار دهید تا در نقشه ساخته شده توسط شما بازی کنند.

پس از اعتراض‌های شدید طرفداران این سری به مایکروسافت و Bungie در خصوص گرافیک ضعیف و خضوصا خروجی Sub-HD آن Bungie دست به کار شده و برای Reach یک موتور قدرتمند دیگر طراحی کرده است. موتور جدید استفاده شده برای بازی از هر نظر نسبت به متور قبلی پیشرفت داشته و علاوه‌بر نمایش HD قادر به رندر کردن تا بیش از دوبرابر چند ضلعی نسبت به موتور Halo 3 است. مدل سازی شخصیت‌ها، خصوصا اعضای گروه Noble Team بسیار زیبا و پر جزییات کار شده و واقعا از نمایش آن‌ها در صحنه‌های نمایشی بازی لذت خواهید برد.

محیط‌های بزرگ و وسیع بازی به لطف نورپردازی‌های پویا و Motion Blur خاص بازی چنان زیبا به نظر می‌رسند که بعضی مواقع بازی کردن را کاملا فراموش کرده و به گشت و گذار و لذت بردن از مراحل بازی خواهید پرداخت! البته هنوز هم بافت‌های کم جزییات و برخی رنگ بندی‌های نا مناسب توی ذوق خواهد زد اما در مجموع چیزی نیست که از ارزش‌های بصری بازی بکاهد و اگر از افت فریم محسوس در هنگام سوییچ کردن بازی از گیم‌پلی به صحنه‌های نمایشی آن نیز چشم پوشی کنیم می‌توان گفت تقریبا Reach در این زمینه بی‌نقص عمل می‌کند.

صحبت از زیبایی‌های موسیقی Reach خود نیاز به یک مقاله جداگانه داشته و اشاره کردن به همه نکات آن از حوصله این مقاله خارج است! باز هم آقای مارتین او دانل (Martine O’ Donnell) در سمت آهنگ ساز پروژه بر روی Reach کار کرده تا شاهد خلق قطعات متفاوت و شنیدنی آن باشیم. اگر از طرفداران این سری بوده باشید حتما تفاوت در Reach را احساس خواهید کرد چرا که با توجه به تیره‌تر شدن اتمسفر بازی موسیقی بازی نیز دست خوش تغییر شده و به سمت سبک Rock متمایل شده است.

در آخر باید گفت Reach اثری زیبا و خوش ساخت است که قطعا نظیر آن را در کمتر بازی مشاهده خواهید کرد و حتی اگر از طرفداران مجموعه نبوده و یا با این سری آشنا نیستید Reach انتخابی ارزشمند برای شما خواهد بود. باید گفت این انتخاب زاویه‌ و زمانی دیگر برای روایت داستان به سازنندگان اجازه داده است تا با دستی باز‌تر دست به ایجاد تغییرات در گیم‌پلی استاندارد شده مجموعه زده و به تجربه چیزی جدید و بیشتر بپردازند که البته موفقیت و بازخورد مثبت طرفداران مجموعه به خوبی نشان دهنده درستی این تصمیم بوده است. البته با همه این توصیفات نمی‌توان منکر این بود که تکرار و دیدن یک گیم‌پلی خاص و تکرار شونده در بازی‌های این سری کم کم بیشتر رنگ و بوی تکرار و کلیشه به خود گرفته است که زنگ خطری جدی برای مجموعه به شمار می‌رود.