بررسی بازی Weird West

 همان‌طور که نام بازی به ما یادآوری می‌کند، Weird West یک اثر عجیب است. اولین ساخته WolfEye Studios به رهبری رافائل كولانتونيو و تعدادی از اعضای سابق استودیوی آرکین در قامت یک بازی مستقل که خوش‌نامی سازندگان‌اش، انتظارات را از اثر بالا برده بود. افرادی که سابقه درخشانی در ساخت بازی‌های ایمرسیو سیم با خلق عناوینی چون Dishonored و Prey را در کارنامه دارند. می‌توان Weird West را یک اکشن نقش‌آفرینی با دوربین از بالا به پایین و با حضور تمام قد عناصری از ژانر ایمرسیو سیم توصیف کرد. یک اثر هیبریدی که باید ببینیم عجیب بودن آن در چه جهتی است، تا چه حد به کیفیت اثر نهایی کمک کرده و با انتظارات دوست‌داران ژانر چه کرده است.

همان‌طور که نام بازی وام‌دار آن است، عنوان Weird West شما را به غرب وحشی می‌برد؛ جایی که باید در نقش یک جایزه‌بگیر بازنشسته بازی را آغاز کنید و به دنبال همسر تحت گروگان خود باشید. با این که در ابتدا داستان بسیار ساده به نظر می‌رسد، اما در ادامه با برخورد به المان‌های ماورا الطبیعی و پیچش‌های روایی، متوجه خواهید شد که روایت Weird West در بستری نامتعارف جریان دارد و تیم نویسندگی به بهترین نحو قصه‌پردازی می‌کند. ستینگ بازی یادآور آثار وسترن است و یک ایمرسیو سیم وسترن، ترکیب عجیب و دور از ذهنی را خلق کرده که نمونه آن را تا به حال ندیده‌ایم. اما این عناصر غیرطبیعی هستند که بازی را مرموز و دوست‌داشتنی کرده‌اند. جهان بازی مملو از رفرنس‌های وسترن است. کابوی‌ها، جایزه‌بگیرها، دوئل در شهرهای کوچک، همه و همه اساس ستینگ بازی را شکل داده‌اند، اما زیرپوسته این ظاهر وسترن، گرگ‌نماها به شکل وخفیانه زندگی می‌کنند. جادوگرها افسون می‌کنند و خون‌آشام‌ها در سایه‌ها می‌خزند. این نوع پرداخت، بستر روایی Weird West در چپتر اول را قطره‌چکانی و به مرور معرفی می‌کند و پس از کشف لایه‌های پنهان آن، شما را در چپترهای بعدی در نقش کارکترهای غیرانسانی قرار می‌دهد. دنبال کردن جهان اثر از دید این کارکترها و چالش‌هایی که با آن روبرو هستند، تصمیم هوشمندانه سازنده مبنی بر تغییر کارکتر در هر چپتر را توجیه می‌کند. چه کارکترهای اصلی و چه NPCها هر کدام پرداخت خوبی دارند و رمز و راز زندگی هر کدام، برای مدت‌ها در ذهن مخاطب نقش می‌بندد و هم‌ذات پنداری با آن‌ها که مدیون توسعه قابل باور هر کدام است، برای مدت‌ها نام‌شان را در قلب مخاطب حک می‌کند. هر چند انتظار می‌رفت که کارکترها به طور کامل صداگذاری شوند، اما به صداپیشگی راوی با دیالوگ‌هایی محدود بسنده شده است. به هر روی، در یک کلام، داستان Weird West متقاعدکننده و شخصیت‌های آن ماندگار هستند. مضاف بر این مرموز بودن جهان بازی باعث شده تا اکتشاف بخش بخش بآن لذت بخش است.

اینجاست که گیم‌پلی با ستینگ و داستان بهم گره می‌خورند. هرگوشه از جهان Weird West قصه‌ای برای دنبال کردن و رازی برای کشف کردن دارد. محال است که بازی حس کنجکاوی شما را بدون پاداش بگذارد. می‌توان ساعت‌ها به گوشه گوشه نقشه West سرک کشید و هر بار پای صحبت‌های جذاب یک NPC نشست و از رازهای این جهان مرموز پرده برداشت. در گفت‌وگو با هر شخصیت و مخصوصا در پیشبرد داستان، انتخاب دیالوگ‌ها مکانیک تصمیم و تاوان بازی را پیش روی شما می‌گذارد.

مهم‌ترین فکت در مورد Weird West این است که بازی به تصمیمات شما نهایت احترام را می‌گذارد. چه در کاوش، چه در انتخابات داستانی و چه در پیشبرد گیم‌پلی. ماهیت ایمرسیو سیم بازی چندین و چند مسیر را برای پیش برد هر بخش پیش روی‌تان می‌گذارد و سیستم‌ها در کنار هم، یک مفهوم «ایمرجنت گیم‌پلی» را ایجاد کرده که کارگردان سکانس رویارویی با دشمنان، هر بار خود بازیکن است. آنچه سال‌هاست به عنوان فلسفه دیزاین بر اساس سیستمیک گیم‌پلی تعریف می‌شود، اینجا نیز پرقدرت حضور دارد. می‌توانید مراحل را چه به صورت مخفیانه و چه به صورت اکشن پیش برد و برای هر دو حالت، تعداد زیادی انتخاب پیش روی‌تان قرار گرفته است. واکنش آب نسبت به الکتریسیته، واکشن روغن نسبت به آتش و واکنش مواد سمی نسبت به انفجار تنها بخشی از فرمولی است که می‌توانید با ترکیبش به نتیجه دلخواه خود برسید. حالا هر چه قدر خلاق‌تر باشد، نتایج جالب‌تری به دست می‌آید و این فرمول حتی پس از 60 ساعت بازی و تجربه تمام محتوای آن، سخت تکراری می‌شود.

توانایی‌ها و قابلیت‌ها در دو بخش قابل ارتقا است. با اینکه ارتقا توانایی‌ها بین شخصیت‌ها انتقال پیدا می‌کند، اما قابلیت‌های هر شخصیت را در ابتدای هر چپتر از صفر شروع خواهید کرد. هر شخصیت تعداد محدودی قابلیت منحصر به فرد خود را دارد که تاثیر چندان به‌سزایی در تغییر روند گیم‌پلی ایجاد نمی‌کند ولی از تکرار آن هم جلوگیری کرده است. مضاف بر اینکه بخشی از جهان بازی هم نسبت به تفاوت شخصیت شما واکنش نشان می‌دهد. برای مثال تغییر آن از یک انسان به یک خوک انسان‌نما کاملا تفاوت ایجاد می‌کند. این تفاوت‌ها گاها سبک گیم‌پلی‌تان را ناگزیر تغییر خواهد داد؛ چون آزادانه نمی‌توان در یک شهر پر از جمعیت و طی روز با یک خوک انسان‌نما بین مردم پرسه زد. پس یا باید طی شب به شهر نفوذ کنید و به هدف خود برسید یا قانون شکنی کنید و به یک قاتل تبدیل شوید. البته جرم و جنایت در دنیای Weird West بی‌پاسخ باقی نمی‌ماند و در ابتدا کلانترها با شما درگیر می‌شوند و اگر میزان Reputation یا شهرت شما از مقداری پایین‌تر بیایید، آن وقت راهی زندان می‌شوید یا برای سرتان جایزه می‌گذارند. حالا چالش مضاعف درگیری با جایزه بگیرهاست…

در ابتدا اکشن‌های بازی سخت و خشک به نظر می‌رسند. کنترل مبارزات با دو آنالوگ به سبک بازی‌های Twin Stick Shooter صورت می‌گیرد که در ابتدا چندان راحت و قابل اعتماد نیست، اما با پیدا کردن قلق آن، کم‌کم در مبارزات عملکرد بهتری خواهید داشت. یکی از موارد لذت بخش در این قسمت استفاده از حالتی شبیه به بولت تایم و آهسته کردن زمان است. هرچند که ظاهرا خود سازنده هم با طراحی نه چندان خوب اکشن‌ها قصد داشته تا به سمت مخفی‌کاری سوق‌تان دهد. البته که این کار باعث می‌شود تا حد امکان از مبارزات رودررو دوری کنید و با روش‌های خلاقانه، معجزه یک بازی به عنوان یک اثر ایمرسیو سیم را بهتر لمس کنید. با اینکه برای شخص نگارنده هم مخفی‌کاری در Weird West لذت بخش‌تر است، اما نمی‌توان از مشکلات هوش مصنوعی و الگوی حرکتی دشمنان در این بخش چشم پوشی کرد.

وسترن با عناصر ماورا الطبیعی، سبک عجیب و غریبی که به این شکل، تنها در ویدئو گیم می‌توان نمونه آن را پیدا کرد. ترکیب آن با دوربین ایزومتریک و ژانر ایمرسیو سیم، اثری را از Weird West ساخته که از آن دست بازی‌هایی است که هر ده سال یک بار نمونه‌اش را می‌بینیم. اثری که با تمام کوتاهی‌هایش در بخش فنی، فراتر از انتظار ظاهر شده و می‌تواند علاقه‌مندان به بازی‌های متفاوت را سوپرایز کند. قطعا ریسک سازنده در خلق Weird West نمی‌توانست در جایگاه یک اثر AAA ظاهر شود و استقلال استودیوی سازنده و انتشار بازی به عنوان اثری کوچک‌تر و ایندی، کمک شایانی به ساختارشکنی و منحصر به فرد بودن آن کرده است که در نوع خود جای تقدیر دارد.