بررسی بازی Terminator: Resistance Enhanced

بازی Terminator: Resistance  یک عنوان کاملا معمولی و کلیشه‌ای است که با وجود تمام بهبودهای گرافیکی و فنی‌ نسبت به نسخه نسل هشتمی‌اش همچنان در بهترین حالت یک بازی متوسط است. در بازی Terminator: Resistance هیچ نقطه تمایزی نسبت به دیگر عناوین اکشن وجود ندارد و هرگونه ایده معمولی و ساده در بازی‌های اکشن شوتر تاکنون به کار رفته است، در این عنوان نیز استفاده شده‌اند. بهترین توصیف برای این بازی این است که از این پس به جای واژه کلیشه‌ای و کاملا معمولی، از نام Terminator: Resistance استفاده کنیم.

داستان بازی در لس آنجلس روایت می‌شود، کاراکتر اصلی بازی سربازی به نام جیکوب ریورز از نیروهای مقاومت است که از هم‌رزمان خود جدا مانده و در گیرودار درگیری‌ها در شهر پاسادنا (Pasadena) باید با کمک شبه نظامیان محلی، به نیروهای مقاومت بپیوندد. اولین مرحله بازی در شهر پاسادنا روایت می‌شود و با این که گفته می شود نیروهای اسکای نت به این شهر هجوم آورده و درگیری‌های گسترده در آن جریان دارند اما گیمرها جز در یک صحنه که خود را از مسیر عبور سه ربات ترمیناتور کنار می کشند، دیگر چندان چیزی از نبردهای عظیم نمی‌بینند و فقط مجبور به مبارزه با گروه های ربات‌های کوچک هستند.

Terminator: Resistance یک بازی اکشن است اما سازندگان برای خالی نبودن عریضه، برخی المان‌های نقش آفرینی مانند بازکردن قفل، انتخاب دیالوگ و آپگرید کردن تجهیزات را به گیم پلی افزوده‌اند که در کمال تاسف بود و نبودشان هیچ گونه تفاوتی با یکدیگر ندارند. این المان‌ها با بی دقتی و بی سلیقگی کامل از بازی‌های دیگر به عاریت گرفته شده‌اند تا فقط سازندگان ادعا کنند این بازی دارای المان‌های عمیق نقش آفرینی است.

از سوی دیگر بازی Terminator: Resistance در بخش شوتینگ و مبارزات هم که باید نقطه قوتش باشد به هیچ عنوان قوی وارد میدان نمی‌شود و باز هم در کمال تاسف مبارزات در این بازی به هیچ عنوان از مرحله معمولی و خسته کننده جلوتر نمی‌روند. البته گان پلی و حس تیراندازی بازی تقریبا خوب است اما مشکل اینجاست بازی خودش هم نمی داند از جان خودش چه می‌خواهد، یک عنوان شوتر اکشن است؟ یک بازی مخفی کاری با المان های اوپن ورلد است یا یک بازی نقش آفرینی مانند Fallout؟

مراحل در بازی Terminator Resistance خطی نیستند و با شروع آن‌ها گیمرها در نقشه رها شده و چندین ماموریت که عمدتا شامل هک کردن ربات‌ها، یافتن بازماندگان با جست و جو در ساختمان‌های کاملا خالی و تکرار عبارت “کسی اینجا نیست؟” و باز کردن قفل ها به منظور یافتن منابع به آن ها محول می‌شود. سپس بازیکنان باید با مخفی کاری در نقشه نسبتا جالب بازی به انجام ماموریت های خود بپردازند. می پرسید چرا در بازی ترمیناتور به مخفی کاری بپردازید؟ زیرا ریورز یک سرباز نیروی مقاومت است و اگر قرار بود به صورت کاملا اکشن به مبارزه ربات ها برود که تمدن بشری دمار از روزگار اسکای نت در می آورد.

با این که نیاز به پیشروی در مراحل با استفاده از مخفی کاری با توجه به داستان سری کاملا قابل درک است اما مشکل اساسی خالی بودن این بخش از هرگونه روح و جذابیت است. البته باز هم از آنجایی که مشخص نیست که این بازی یک عنوان اکشن مخفی کاری است یا نقش آفرینی، گیمرها با کسب قدرت و آپگرید کردن تجهیزات و قدرت‌های خود می ‌توانند پس از مدتی با رعایت نکات ایمنی به جنگ ترمیناتورها بروند.

 ریورز تجهیزاتی مانند عینک دید در شب برای حرکت در تاریکی و تشخیص ربات‌ها از فواصل دور و پشت دیوارها دارد اما استفاده از آن‌ها برای پیشروی در بازی کاملا یکنواخت و خسته کننده است.

یکی از احمقانه‌ترین و بی دلیل ترین قسمت های بازی، المان‌های دیالوگ بازی است که نه تنها شامل انتخاب دیالوگ‌های کاملا سیاه و سفید کلیشه‌ای است، بلکه به صورت بسیار مصنوعی‌ای روی نظر کاراکترهای دیگر نسبت به ریورز تاثیر دارد. به عنوان مثال در دقایق آغازین بازی، وقتی از شما خواسته می‌شود که یک کودک را آرام کنید، با دو گزینه مواجه می‌شوید، یا گزینه “من از تو مراقبت می کنم.” را باید انتخاب کنید یا گزینه ” انقدر گریه نکن بچه”، که انتخاب گزینه اول موجب خوشحالی خواهر کودک وانتخاب گزینه دوم موجب ناراحتی او می‌شود. سوال اینجاست که دلیل اصرار بیش از اندازه سازندگان برای خلق این سیستم چه بوده است؟ تقلید کورکورانه از بزرگان ژانر نقش آفرینی به کودکانه ترین شکل ممکن؟ تنها اختیار و آزادی عملی که بازی در این خصوص به گیمرها می‌دهد، رفتار کردن مانند یک انسان بسیار مهربان و حامی است یا یک موجود روانی و کاملا وحشی که در لباس سرباز مقاومت، به کودکان ناسزا می‌گوید. به سادگی تنها با استناد به سکانسی که پیشتر بدان اشاره کردیم به طور کامل میتوان به عمق عظیم سناریو و دیالوگ‌های بازی پی برد. البته مشکل به این ختم نشده و طراحی چهره و انیمیشن کاراکترها هم در سطحی بسیار معمولی و غالبا ضعیف قرار دارد.

 شاید تنها بخش واقعا خوب بازی اتمسفر و فصاسازی آن باشد که کاملا به مجموعه ترمیناتور وفادار است و از این حیث حداقل سازندگان کار خود را به خوبی انجام داده‌اند.

در نهایت باید گفت بازی Terminator: Resistance یک عنوان کاملا معمولی است که سازندگانش برای ساختش هیچ گونه ریسکی متحمل نشده‌اند و تنها تلاششان نه ساخت یک بازی خوب و قابل توجه، بلکه یک عنوان کاملا معمولی برای راضی نگاه داشتن تمامی طرفداران ژانرها بوده است.