بررسی بازی Teenage Mutant Ninja Turtles: Shredder’s Revenge

اینکه پس از گذشت سی سال بالاخره یک نسخه با کیفیت از مجموعه TMNT یا همان «لاک پشت‌‌های نینجا» منتشر شده، اتفاقی استثنایی و درخور توجه است. به همین دلیل کمی دشوار است که بدون بازگشت به گذشته و چشیدن طعم نوستالژی به سراغ نقد Shredder’s Revenge برویم. نباید فراموش کرد برای بسیاری از متولدین دهه‌های 60 و 70 ، «لاک پشت‌‌های نینجا» چیزی فراتر از یک انیمیشن هیجان انگیز است. این لاک پشت‌ها  بزرگترین قهرمانان دوران کودکی بسیاری از ما بودند و همه چیز در مورد آن‌ها به معنای واقعی کلمه فوق العاده به نظر می‌رسید. همان تیتراژ فوق العاده انیمیشن TMNT آنچنان تاثیرگذار بود که می‌توانست هر کودکی را میخکوب خود کند. این را اضافه کنید به شخصیت‌های دوست داشتنی ، کارهای بامزه «مایکل آنجلو» ، عشق جاودانه این شخصیت‌ها به پیتزا و خلاصه هر چیزی که در مورد انیمیشن وجود داشت. در دورانی که حتی تصور تکنولوژی همچون اینترنت برای ما همچون تجهیزات فیلم‎های علمی/تخیلی بود و همه چیز فرم بسیار بسته‌ای داشت، در کمال تعجب لاک پشت‌‌های نینجا به یک ترند در میان کودکان و نوجوان داخلی تبدیل شد. حتی مغازه‌های اسباب بازی فروشی هم علاوه بر عروسک‌ لاک پشت‌ها، معمولا VHSهای ضبط شده این کارتون را داشتند. نوارهایی که اکثرا نه از نسخه اصلی بلکه از کانال‌های ماهواره‌ای مختلف ضبط شده بودند. از آن عجیب‌تر اینکه تلویزیون هم که در آن دوران عمده تمرکزش روی انیمه‌های ژاپنی و کارتون‌های بی نام و نشان در سطح بین المللی بود، طی دوره مشخصی هم انیمیشن لاک پشت‌های نینجا را پخش می‌کرد و هم فیلم سینمایی این مجموعه را. با این حال عدم محبوبیت SNES باعث شد که بسیاری از طرفداران این سری نتوانند بهترین بازی تاریخ TMNT  یعنی Turtles in Time را تجربه کنند. اثر با کیفیتی که گاهی از آن به عنوان بهترین بازی beat ’em up تاریخ هم یاد می‌شود. برای بسیاری از کاربران ایرانی نزدیک‌ترین تجربه به این عنوان The Hyperstone Heist برای سگا جنسیس بود که شباهت بسیاری به TiT داشت و مشخصا عنوان با کیفیتی به شمار می‌رفت. متاسفانه از آن هنگام و طی نزدیک به سه دهه گذشته همه بازی‌های این مجموعه با شکست مواجه شدند و شاهد بازی‌هایی بودیم که در بهترین حالت عناوین متوسطی بودند. در کمال تعجب حتی نسخه ریمیک Turtles in Time هم با شکست روبرو شد. حالا بعد از گذشت سه دهه شرکت   Dotemu – که با موفقیت توانسته بود مجموعه Streets of Rage به روزهای اوجش بازگرداند –  به سراغ لاک پشت‌های دوست داشتنی رفت و با کمک استودیو Tribute Games ، عنوانی را عرضه کرده که هم بسیار جذاب است و هم بسیار نوستالژیک.

داستان بازی به معنای واقعی کلمه تنها مقدمه‌ای برای شروع اکشن است. بازی با حمله «شردر» و دار و دسته‌اش به نیویورک و برج آزادی آغاز می‌شود تا لاک پشت‌های نینجا بار دیگر برای یک رویایی بزرگ با دشمن قدیمی‌شان خود را آماده کنند. خب این یک حقیقت است که بازی‌های beat ’em up نیازی به داستان‌ پیچیده و کات سین‌ها یا روایت‌‌ محیطی ندارند اما مجموع میان پرده‌های Shredder’s Revenge در مجموع به 2 دقیقه هم نمی‌رسند! اصلا میان پرده‌ای وجود ندارد ، صرفا چند عکس و انتقال سریع به گیم پلی. تلاش تیم سازنده برای وفادار ماندن به Turtles in Time و The Hyperstone Heist قابل تحسین است اما این یکی بیشتر شبیه به کم کاری است تا تکیه بر نوستالژی آثار کلاسیک. از طرفی منبع الهام این بازی مجموعه انیمیشنی اصلی TMNT است که در 10 فصل و 193 قسمت پخش شد و مشخصا آنقدر محتوا داشت که روایت بازی یک مقدار پر پرو پیمان‌تر باشد. البته طنز قوی کمی از مشکلات روایت بازی می‌کاهد. مثلا وقتی وارد استودیوی خبر می‌شوید میبینید یاران شردر در حال کار با کامپیوتر هستند تا مثلا شما متوجه حضورشان نشوید یا در آشپزخانه لباس آشپزی به تن کردند تا به خیال خودشان استتار کرده باشند.

با اینکه روایت آنچنان چنگی به دل نمی‌زند اما Shredder’s Revenge (SR) در وهله نخست یک beat ’em up سرراست با طراحی مراحل کلاسیک است که هدف اصلی‌اش لذت بردن گیمرهاست. چیزی شبیه به همان عناوین کونامی که به شدت مهیج بودند. این بازی به طرز عجیبی موفق شده جادوی عناوین یاد شده  را زنده کند. عناوینی که در مدت زمان کوتاهی به اتمام می‌رسیدند اما ارزش تکرار زیادی داشتند ، مخصوصا اگر آن را با دوستان و آشنایان خود تجربه کنید. Shredder’s Revenge هم دقیقا از این همین فرمول تبعیت می‌کند. شما می‌توانید این بازی در کمتر از 2 ساعت و 20 دقیقه به اتمام برسانید اما فاکتوری که آن را لذت بخش می‌کند تجربه چندین و چند باره خود بازی و حتی رکورد زدن است نه صرفا تمام کردن.  از طرفی در طول مراحل می‌توانید بعضی شخصیت‌ها را از چنگال یاران شردر آزاد کنید که آن‌ها از شما می‌خواهند آیتم‌های مختلف از روزنامه گرفته تا نوارهای VHS که به صورت آیتم مخفی در هر مرحله وجود دارند را جمع آوری کنید. یک ویژگی دیگر برای تکرار دوباره بازی.

SR در مجموع دارای 6 کاراکتر اصلی و یک کاراکتر مخفی (کیسی جونز) است که پس از اتمام بازی آزاد می‌شود. هر شخصیت دارای فنون ، انیمیشن و Tauntهای منحصر به فرد خود است. از طرفی با توجه به امکان 6 نفره بازی کردن ، هر دور بازی کردن با نفرات مختلف ، تجربه‌ای جدید را برایتان رقم می‌زند. تجربه چند نفره این بازی مخصوصا 3 نفره به بالا یک هرج و مرج واقعی و به طرز باورنکردنی مهیج است و هر چه قدر تعداد بالاتر برود تجربه شما هم دیوانه وار تر می‌شود. خود بازی هم بر اساس تعداد پلیرها ، تعداد دشمنان و درجه سختی را تنظیم می‌کند. حالا خودتان حساب کنید با حضور 6 پلیر همزمان تا چه حد گیم پلی دیوانه وار و صفحه بازی شلوغ می‌شود. شاید تنها مشکل تعداد بالای پلیر این باشد که بعضا متوجه نمی‌شوید چه اتفاقی در حال رخ دادن است و تنها مشغول فشار دادن دکمه‌ها هستید. البته به لطف حضور دو کاراکتر «استاد اسپیلنتر» و «آپریل اونیل» که ظاهرشان با لاک پشت‌ها متفاوت است این مشکل کمتر به چشم می‌آید.

وقتی بخواهیم روی گیم پلی بازی بیشتر تمرکز کنیم باید دوباره سری به گذشته بزنیم. بسیاری از مکانیک‌های SR با ساخته‌های کونامی مشترک است از پرتاب کردن دشمنان به سمت نمایشگر تا چپ و راست کردن دشمنان. حتی موسیقی پخش شده در SR  به شدت تحت تاثیر همین دو بازی است. البته که این بدان معنا نیست که SR صرفا تجربه‌ای است که تنها احساسات نوستالژی مخاطبان را هدف گرفته است. SR در کنار الگوبرداری درست از بهترین نسخه‌های TMNT ، به مکانیک‌های جدیدی را به SR اضافه کرده است. یکی از این مکانیک‌ها استفاده از ضربات قدرتی است که با پیشروی در مراحل بازی ارتقا پیدا می‌کند. از بین بردن دشمنان و Tauntهای مخصوص هر کاراکتر باعث می‌شود نوار ضربات قدرتی افزیش پیدا کند. این ضربات زمانی که با تعداد زیادی از دشمنان دست به یقه شده‌اید به کارتان می‌آید. در کنار ضربات قدرتی لیست ضربات بازی به زدن دو دکمه خلاصه نمی‌شود و اضافه کردن ویژگی همچون Backflip به معنای واقعی کلمه فوق العاده است. اصولا یکی از نکات اعصاب خرد کن در بسیاری از بازی‌های  beat ’em up – مخصوصا در درجات سختی بالا – گیر افتادن مابین دشمنان است. مثلا صحنه‌ای را در تصور کنید که دو دشمن در سمت راست و چپ مشغول ضربه زدن به کاراکتر شما هستند. از دستشان نمی‌توانید فرار کنید و تنها راهتان تحمل دمیج زیاد است مگر اینکه بازی مورد نظرتان ویژگی ضربات قدرتی را داشته باشد. به لطف Backflip نه تنها می‌توانید از دست کمبوهای دشمنان در امان بمانید بلکه می‌توانید دفاع را سریعا به حمله بدل کرده و یک درس حسابی به آن‌ها بدهید. از طرفی همان دکمه Backflip کار شما برای یورش به دشمنان را راحت تر کرده و اگر از آن دست گیمرهایی هستید که دویدن در عناوین beat ’em up (دو بار زدن دی پد راست یا چپ) تمرکزتان را بهم می‌زند، می‌توانید از این ویژگی استفاده کنید.

با اینکه گیم پلی بازی به شدت مهیج و جذاب است و همانطور که گفتیم ارزش تکرار بالایی هم دارد اما متاسفانه SR عاری از ایراد هم نیست. ایراد نخست اینکه مراحل پایانی بازی حوصله سر بر است طوری که دعا می‌کنید بازی هر چه زودتر به اتمام برسد. عجیب اینکه مشکل این مراحل صرفا طراحی تکراری نیست بلکه دشمنانی هم که بازی در مراحل پایانی به شما معرفی می‌کند در این امر موثر است. دشمنانی که مشکل آن‌ها قدرتمند بودنشان نیست بلکه نبود جذابیت مبارزه با آن‌هاست. این دو ویژگی سبب می‌شوند کیفیت کلی بازی در 20 دقیقه پایانی کمی سقوط کند و نتواند از تمامی پتانسیل نهفته در خود بهره ببرد. از طرفی اگر بنا به مقایسه با دیگر beat ’em up مدرن باشد ، SR کمی ضعیف‌تر از اصلی‌ترین رقیب خود یعنی Streets of Rage 4 ظاهر می‌شود. در حالی که نسخه چهارم «شورش در شهر» یک تحول به نسبت نسخه‌های اصلی بود اما SR با وجود مکانیک‌های جدیدش ، بیشتر تکیه‌اش روی بهبود تجربه‌ کلاسیک مجموعه کلاسیک TMNT است.

در بخش گرافیکی سازندگان SR با استفاده از پیکسل آرت سعی در بازسازی همان فضاسازی قدیمی داشتند که البته تصمیمی بسیار هوشمندانه بوده مخصوصا اینکه عملکرد ناموفق ریمیک Turtles in Time ثابت کرد که طرفداران TMNT بیش از هر چیزی به دنبال تجدید دیدار با همان سبک بصری نسخه‌های کلاسیک هستند. به لطف جزییات بالای محیطی و طراحی بسیاری خوب شخصیت‌ها ، SR به یکی از زیباترین بازی‌های پیکسل آرت تبدیل شده است. سبک گرافیکی بازی به شدت فضای بازی را نوستالژیک کرده اما جایی که به بازی به معنای واقعی کلمه می‌درخشد ، موسیقی است. بعضی قطعات بازی به شدت یادآور قطعات نسخه‌های کلاسیک است و دقیقا همان فضاسازی را دارد و بعضی دیگر قطعات با کلامی است که هنرمندان مشهور آن را خوانده‌اند. از مایک پتان خواننده مشهور گروه متال Faith No More که گیمرهای کلاسیک او را با صدای دارکنس در سری بازی The Darkness می‌شناسند تا « رکوان» و « گوست فیس کیلا» از گروه هیپ هاپ مشهور «وو-تنگ کلن». به بیان ساده‌تر بخش موسیقی SR به قدری خوب است که حتی شایستگی نامزد شدن در بخش موسیقی بهترین بازی‌های سال را هم دارد.

نتیجه گیری

در پایان باید گفت Teenage Mutant Ninja Turtles: Shredder’s Revenge یک تجربه فوق العاده هم برای دوستداران TMNT و هم برای عاشقان ژانر beat ’em up است. عنوانی که هرچند عاری از مشکل نیست و ضعف‌های مشخصی دارد اما بهترین هدیه سال 2022 به دوستداران آثارCouch Co-Op  است.