بررسی بازی Soul Hackers 2

در حالی که فقط چیزی حدود یک سال از عرضه‌ی بازی «شین میگامی تنسی» (Shin Megami Tensei V) سپری شده و از آن‌سو در آستانه‌ی عرضه‌ی بازی پرسونا ۵ رویال روی پلتفرم‌های دیگر و دیگر نسخه‌های پرسونا روی کنسول‌های امروزی هستیم، اکنون یک بازی نقش‌آفرینی ژاپنی دیگر از مجموعه‌ی عظیم بازی‌های شین میگامی تنسی و زیر مجموعه‌های آن با نام Soul Hackers 2 توسط شرکت آتلوس منتشر شده است. این به‌خودی‌خود می‌تواند بسیار هیجان‌انگیز باشد، به‌خصوص اگر این را در نظر بگیرید که Soul Hackers 2 تقریباً به‌صورت بسیار غیرمنتظره معرفی شد و همچنین عرضه‌ی آن هم با فاصله‌ی کمی بعد از معرفی و همزمان در سراسر جهان و بر تمامی پلتفرم‌ها انجام شد؛ اتفاقی که در نوع خود برای آثار نقش‌آفرینی ژاپنیِ شرکت آتلوس کم دیده می‌شود. با این حال، هرچقدر هم اصل موضوع خوشحال‌کننده باشد، باید ببینیم که خود اثر چگونه از آب درآمده است. این شاید بهترین بهانه‌ای باشد که به سراغ بررسی این بازی نقش‌آفرینی ژاپنی برویم.

بازی Soul Hackers 2 در واقع دنباله‌ای برای بازی Devil Summoner: Soul Hackers به حساب می‌آید که در سال 1997 منتشر شده است و پنجمین قسمت از سری بازی‌های «احضارکننده‌ی شیطان» (Devil Summoner) است که خود آن هم بخشی از سری بازی بزرگ شین میگامی تنسی محسوب می‌شود. البته، لازم نیست نگران این قضیه باشید و می‌توانید بازی را بدون انجام بازی اول انجام دهید و سردرگم نشوید.

داستان بازی پیرامون جهانی جریان دارد که در آستانه‌ی نابودی است و در این میان دو هوش مصنوعی بسیار پیشرفته و چند احضارکننده‌ی روح از گروه‌های مختلف برای جلوگیری از این اتفاق گرد هم می‌آیند. شما در نقش شخصیتی به نام رینگو (Ringo) به تجربه‌ی بازی می‌پردازید که در کنار دوستش فیگ (Figue) هر دو هوش ‌مصنوعی‌هایی پیشرفته از سیستم Aion هستند و برای نجات سرنوشت زمین پیکری انسانی به آن‌ها داده شده است و به زمین فرستاده‌ شده‌اند. هرچند، آن‌ها در این راه تنها نیستند و دوستانی را پیدا می‌کنند که به کمک آن‌ها شما باید علیه گروهی از احضارکنندگان شیطان به نام Phantom Society و فردی شریر به نام Iron Mask ایستادگی کنید.

پیرنگ و هسته‌ی اصلی داستان به نظر ساده و حتی تا حدی آشنا به نظر می‌رسد اما همین ساده بودن در دل کار نشسته و قادر است رضایت بازیکن را به همراه داشته باشد و او را جذب پیچ‌وخم‌های خود کند. شاید نکته‌ی بسیار مهم در این تأثیرگذاری داستان فهم نویسندگان در ارزش دادن به شخصیت‌های داستان باشد. نویسندگان با فهم این موضوع روی شخصیت‌های بازی تمرکز بیشتری کرده‌اند و در همان اوایل بازی چند شخصیت اصلی و قابل بازی این اثر را به بازیکن معرفی می‌کنند و این فرصت را برای خود مهیا می‌سازند تا بتوانند زمان بیشتری را برای پرداخت این شخصیت‌ها در اختیار داشته باشند.

 به همین خاطر است که می‌توانید تیپ و نوع شخصیت‌های اصلی و تمایزهای آن‌ها را سریع‌تر متوجه شوید و با آن‌ها ارتباط بیشتری برقرار کنید. شاید به نظرتان بیاید که بعضی از ویژگی‌های اخلاقی صرفاً تیپ هستند یا کلیشه‌ای شدند اما موضوع این است که این ویژگی‌های روی این شخصیت‌ها نشسته‌‌ و جفت‌وجور شده است و می‌توانند شخصیت‌های بازی را به‌درستی به مخاطب شناسایی کنند. نکته‌ی جالب اینجاست که به شخصیت‌پردازی رینگو (شخصیت اصلی بازی) هم توجه ویژه‌ای شده و قرار نیست با یک قهرمان صامت ارتباط داشته باشیم و او شخصیتی کنشگر و پرجنب‌وجوش است که مخاطب می‌تواند با او همراه شود و ارتباط بیشتری را برقرار کند که در نوع خود یکی از نکات قابل‌توجه بازی است.

با این وجود، در حالی که سعی شده تعادلی میانِ مدت‌زمان گیم‌پلی کلی Soul Hackers 2 و قصه‌ی آن ایجاد شود و بازی از طریق هر دو بتواند بازیکنان را سرگرم کند اما همچنان ضرب‌آهنگ و ریتم بازی در جاهایی با اختلال مواجه می‌شود. در حالی که اوایل بازی از نظر مدت‌زمانی شاید ترازو به نفع داستان باشد، اما هسته‌ی اصلی در اوایل بازی کمتر جذاب نشان می‌دهد و بیشتر به خود شخصیت‌ها اختصاص‌ داده ‌شده و رفته‌رفته روند داستان قدرتمندتر می‌شود تا در نهایت به یک داستان سرگرم‌کننده و تا حدی رضایت‌بخش تبدیل شود. البته، اشتباه نکنید، اتفاقاً سرعت ریتم داستانی در ابتدای بازی آهسته و ملال‌آور نیست بلکه حتی می‌توان آن را تند در نظر گرفت اما به هر حال مدت زمانی نیاز است تا بازی بتواند شخصیت‌ها و داستانش را بیشتر مهم جلوه کند.

اینکه جنبه‌هایی از گیم‌پلی بازی Soul Hackers 2 یادآور و الهام‌گرفته از بازی سری شین میگامی تنسی و پرسونا باشد، چیز عجیبی نیست. عملکرد Soul Hackers 2 در عناصر مختلف گیم‌پلی کمی متناقض است؛ در بخش‌هایی درخشان و مهم جلوه می‌کند و در بخش‌هایی توخالی و ضعیف نشان می‌دهد.

ساخته‌ی جدید آتلوس همانند یک نقش‌آفرینی ژاپنی کلاسیک می‌ماند و ساختار مبارزات آن هم نوبتی است. طراحی سیستم مبارزات بازی بسیار خوب شده و حتی در بعضی از عناصر آن نکات بدیع و تازه‌ای هم پیدا می‌شود که در مجموع مبارزات را سرگرم‌کننده و به یکی از بهترین بخش‌های اثر تبدیل می‌کند. جذابیت سیستم مبارزات از همان اوایل بازی خود را نشان می‌دهد و در ادامه هم پررنگ‌تر می‌شود و کاری می‌کند که شما با سیستم‌های تازه‌ی آن بیشتر خو بگیرید و هیجان بیشتری را تجربه کنید.

شما در نقش چند احضارکننده‌ی شیطان (Devil Summoner) در بازی ایفای نقش می‌کنید و همین موضوع در روند مبارزات و قابلیت‌های شما در هنگام مبارزه هم تأثیر مستقیمی دارد. علاوه بر حملات ساده، شما حملات ویژه‌ای هم دارید که بر اساس ویژگی‌های شیاطینی (Devil) است که در جریان بازی و به‌مرور آن‌ها را جذب می‌کنید. با استفاده از ویژگی‌های هرکدام از این شیاطین قدرت و قابلیت‌های آن‌ها بیشتر می‌شود و همین شما را مشتاق می‌کند که رفته‌رفته از همه‌ی آن‌ها استفاده کرده تا گستره‌ی عظیم‌تری از قابلیت‌ها را در اختیار داشته باشید و این به تنوع جریان بازی کمک می‌کند. البته، هرکدام شخصیت‌ها قابلیت‌های ویژه‌ای دارند که بهتر است از دسته‌ی شیاطین خاص خودشان استفاده کنند و بازی به این کار شما پاداش می‌دهد. همچنین قابلیت شخصی‌سازی و ارتقا یا ترکیب این قدرت‌ها هم وجود دارد که آزاد عملی بیشتری را به شما می‌دهد و تنوع نحوه‌ی استفاده از این قدرت‌ها را بیشتر می‌کند.

شاید مهم‌ترین مکانیک مبارزات که جذابیت‌های خاصی هم دارد، مکانیک Sabbath باشد. در هنگام مبارزات بازی Soul Hackers 2، وقتی با قدرت‌های خود و عناصری که در حمله استفاده می‌کنید، نقاط ضعف دشمنان را هدف قرار می‌دهید، در پایان آن راند شیطانی که با آن حمله را انجام داده‌اید، یک حمله‌ی قدرتمند و ویژه اجرا می‌کند که آسیب زیادی را به دشمن می‌رساند و اگر با افراد و شیاطین مختلف این کار را انجام دهید، همچون پشته‌ای این حملات پس از دیگری اجرا می‌شوند و ترکیب آن‌ها واقعاً حس رضایت‌بخشی خواهد داشت. این سیستم کاری می‌کند در انتخاب حملات و ترکیبی که می‌خواهید از آن‌ها استفاده کنید، دقیق شوید و تفکر کنید.

هرچقدر سیستم مبارزات کاری می‌کند که بازی سرپا و استوار باقی بماند، از آن سو طراحی مراحل بازی Soul Hackers 2 و به‌خصوص طراحی سیاه‌چال‌های (دانجن‌های) آن ضعیف و سطحی است و حسی یکنواخت را القا می‌کند. وجود چنین چیزی باعث می‌شود که در ادامه‌ی بازی جریان گیم‌پلی – به‌غیر از مبارزات – در بخش‌هایی از تب‌وتاب بیفتد. از سوی دیگر، مأموریت‌های فرعی هم نه‌تنها کمکی به این موضوع نمی‌کنند بلکه اوضاع را بدتر کرده و صرفاً حکم مأموریت‌هایی را دارند که وظیفه‌ی پر کردن زمان بازی را ایفا می‌کنند و حتی بعضی از آن‌ پاداش قابل‌توجهی هم ندارند که این پاداش منجر شود از طراحی آن‌ها چشم‌پوشی کنیم.

از سوی دیگر، سیستمی مبتنی بر رابطه و پیوند میان شخصیت‌ها هم وجود دارد که اگرچه به عمق و گستردگی سیستم‌های موجود در پرسونا نیست اما در بازی جفت‌وجور شده و کارکردهایی را هم در جریان گیم‌پلی دارد. این سیستم به‌گونه‌ای است که با انتخاب بعضی از دیالوگ‌ها، عددی که نشان‌دهنده‌ی ارتباط میان شخصیت اصلی یعنی رینگو و دیگر شخصیت‌ها است، بیشتر می‌شود. از طرفی، برای رفتن به بعضی از بخش‌های بازی که در ساختار ذهنی شخصیت‌ها رخ می‌دهد و اتفاقاً ممکن است پاداش خوبی را هم به بازیکن بدهند، نیاز دارید تا عدد نشان‌دهنده‌ی رابطه‌ی شما با شخصیت‌ها به سطح خاصی رسیده باشد که این تأثیرگذاری این مکانیک را نشان می‌دهد.

از نظر فنی، واضح است که بودجه‌ی بازی در سطح محدودتری نسبت به آثاری مثل پرسونا 5 یا شین میگامی تنسی 5 قرار داشته است و این در جلوه‌های گرافیکی بازی هم مشهود است. در حالی که طراحی بصری محیط به‌خصوص سیاه‌چال‌ها بی‌رمق است و به ضعف طراحی مراحل سیاه‌چال‌ها کمک نمی‌کند و بلکه آن را بدتر می‌کند ولی طراحی شخصیت‌های بازی، به‌ویژه‌ شخصیت‌های اصلی، باظرافت کار شده و قابل‌قبول است. البته، همان‌طور که گفته شد، به هر حال نباید انتظار گرافیک بسیار بالا یا توجه دقیقی به جزئیات محیطی داشته باشیم. از نظر عملکرد اجرایی هم بازی در کنسول به شکل بهینه‌ای اجرا می‌شود و از این بابت مشکل خاصی ندارد.

بازی Soul Hackers 2 انقلابی در این ژانر ایجاد نمی‌کند یا هم‌رده‌ی بالاترین آثار آن قرار نمی‌گیرد اما استانداردهای لازم و اولیه‌ی بازی‌های این ژانر را دارد و یک نقش‌آفرینی ژاپنی واقعاً سرگرم‌کننده و قابل‌احترام است که می‌تواند لحظه‌های درخشانی داشته باشد و به واسطه‌ی سیستم مبارزات و داستان و شخصیت‌هایش جذاب واقع شود و شاید اگر ضعف در طراحی مراحل آن وجود نداشت می‌توانست بیش از این‌ها تأثیرگذار واقع شود.