بررسی بازی Road 96: Mile 0

تجربه‌ی بازی Road 96 یکی از آن اتفاقاتی بود که بی‌شک دوستداران ماجراجویی‌های مدرن قصه‌محور را شگفت‌زده می‌کرد. اثری با ارزش تکرار نسبتا بالا که برای قصه و بستر قصه‌اش برنامه‌های زیادی داشت و گیمر را برای ساعاتی با خود همراه می‌کرد. بازی Road 96: Mile 0 اما دیگر آن جادوی قصه‌گویی نسخه‌ی اول را با خود ندارد. نه خبری از قصه‌ی پرکشش است، نه خبری از انتخاب‌های معنادار و نه البته ارزش تکرار بالا. به‌نظر می‌رسد Mile 0 تنها تلاشی برای کامل کردن پازل [پیش‌تر کامل‌شده‌ی] داستان بازی اصلی است. تلاشی که اگر شیفته‌ی بازی اصلی نباشید، تحملش دشوار خواهد بود.

ریتم و موسیقی، مهمانان ناخوانده‌ی جاده

استودیوی فرانسوی توسعه‌دهنده‌ی بازی، برای پیش‌درآمد قصه‌ی آن خواب متفاوتی دیده است. اگر تجربه‌ی ماجراجویی و بودن در جاده Road 96 را دوست داشتید، بهتر است اصلا سراغ Mile 0 نروید. بازی قصه‌ای پیش از نسخه‌ی اول را روایت و در آن به ارتباطات پیشین یکی از شخصیت‌های داستان R96 یعنی زوئی اشاره می‌کند. تم‌های سیاسی و اشاره به احزاب حاضر در دنیای خیالی بازی (پتریا) از جمله مهم‌ترین المان‌هایی بود که تجربه‌ی عنوان نخست را به تجربه‌ای فراموش‌نشدنی بدل می‌کرد. عنوان Mile 0 تلاش می‌کند تا با رفتن به دل همین تم‌ها و به تصویر کشیدن روابط زوئی به‌عنوان دختر وزیر کشور پتریا، ماجراهای او و دوستی با نام کایتو را روایت کند. ماجرایی که خیلی زود اهمیت خود را از دست می‌دهد و درگیر انتخاب‌های بی‌معنی می‌شود. سازندگان در شرایطی روی سرنوشت شخصیت‌های داستانشان دست می‌گذارند و سعی دارند گیمر را به وسیله‌ی آن غافلگیر کنند که او پیش از این از سرنوشت همه‌ی آن‌ها (به‌جز کایتو) باخبر است. انتخاب‌ها هم تا دقایق پایانی از حد انتخاب برای شخصی‌سازی مخفی‌گاه زوئی-کایتو فراتر نمی‌رود.

اضافه شدن کایتو به قصه و علاقه‌اش به اسکیت‌برد و موسیقی، سبب شده است تا هسته‌ی گیم‌پلی بازی دچار تغییرات زیادی بشود. پیش‌درآمد R96 بیش‌تر از آن‌که یک بازی ماجراجویی با انتخاب‌های معنی‌دار و پیش‌روی داستان بر اساس این انتخاب‌ها باشد، تبدیل به یک رانر [تقریبا] ریتمیک شده است. حالا چرا «تقریبا ریتمیک»؟ زیرا تاثیر آن‌چه در مسیر کایتو و زوئی وجود دارد، در حد چند افکت صوتی عمل می‌کند و عملا چیزی به موسیقی پس‌زمینه نمی‌افزاید. همه‌ی تعامل گیمر با بازی در این مراحل رانر، حرکت دادن شخصیت اصلی، پریدن و یا خوابیدن زیر مانع‌هاست. سازندگان حتی سراغ چالش‌برانگیزتر کردن و جذاب‌تر کردن این مراحل هم نرفته‌اند و صرفا آن‌ها را به‌عنوان یک تافته‌ی جدابافته در قلب یک بازی ماجراجویی قصه‌گو قرارداده‌اند. موردی که سبب می‌شود بازی تا ثانیه‌های پایانی یک تجربه‌ی بلاتکلیف و البته نه‌چندان لذت‌بخش باقی بماند. المان موفق و امتحان‌پس‌داده‌ای چون نوار استقامت شخصیت‌ها، جای خودش را به یک نوار بی‌معنی داده است. نواری که قرار است حس لحظه‌ای شخصیت‌ها را نشان دهد؛ اما صرف انتخاب دیالوگ سیاه یا سفید، آن را تحت تاثیر قرار می‌دهد. خلاف Road 96 هیچ انتخاب خاکستری وجود ندارد و حتی انتخاب‌های نسبتا مهم پایانی نیز در شرایطی پیش‌روی گیمر گذاشته می‌شوند که تمامی انتخاب‌های پیش از آن، بی‌معنی بوده‌اند و بازیکن دیگر اعتمادی به روند قصه ندارد.

تنها چیزی که در ظاهر و در مقایسه با نسخه‌ی پیشین پیشرفت‌های محسوسی دارد،‌ جلوه‌های بصری و گرافیک فنی بازی است. به‌نظر می‌رسد تیم توسعه‌دهنده همان‌قدر که در زمینه‌ی گیم‌پلی، داستان و تغییر بی‌دلیل آن‌ها ناموفق بوده، در رفع اشکالات بصری نسخه پیشین و تحویل یک محصول خوش رنگ و لعاب‌تر موفق عمل کرده است. بازی به خوبی مشکلات ریز و درشت گرافیک تکنیکی R96 را برطرف می‌کند و با اثری پولیش‌شده در مقایسه با آن طرف هستیم. البته نباید از یاد برد که تمامی این موارد و تمجیدها، به نسبت یک عنوان مستقل ماجراجویی به بازی نسبت داده می‌شود. حتی موسیقی‌ها و قطعات استفاده شده در بازی نیز با وجود اهمیت بسیار بالاتر در مقایسه با نسخه اصلی،‌ چندان مناسب انتخاب نشده‌اند و بعد از یکی-دو ساعت، دلتان برای تم اصلی R96 که با شروع هر سفر پخش می‌شد، تنگ خواهد شد.

در انتها، به‌نظر می‌رسد که Mile 0 تنها یک سوء‌استفاده از نام Road 96 و خلاقیتی باشد که در زمینه‌ی ترکیب المان‌های ماجراجویی و استفاده از خرده‌روایت‌ها برای تعریف یک داستان بزرگ‌تر دیده بودیم. اگر پیش از این R96 را تجربه کرده‌اید و عاشقانه دنیایش را دوست دارید، احتمالا بتوانید برای چند ساعتی Mile 0 و ماجراهایش را تحمل کنید؛ اما اگر به دنبال یک تجربه‌ی نو هستید و یا می‌خواهید بدون پیش‌زمینه‌ی داستانی و تجربه بازی نسخه سراغ Mile 0 بروید، وقت و پولتان را به یک محصول دیگر اختصاص دهید.