بررسی بازی Riders Republic

در سال‌های گذشته، سازندگان بازی‌های ویدیویی بارها عناوینی را بر مبنای ورزش‌های مخاطره‌آمیز روانه بازار کرده‌اند؛ از سری SSX‌ گرفته تا Steep‌ یا حتی عناوین کوچک‌تری چون Descenders، هر کدام به نوعی به یک یا چند رشته از چنین ورزش‌هایی پرداختند و بعضاً با استقبال خوب مخاطبان مواجه شدند. این بار همکاری ۶ استدیوی نسبتاً کوچک یوبی‌سافت به همراه شعبه شهر «انسی» این کمپانی در فرانسه، عنوان تازه‌ای به نام Riders Republic، را بوجود آورده‌اند که دسته‌ای از این سبک ورزش‌ها، شامل دوچرخه‌سواری کوهستان، اسکی، اسنوبرد و نیز وینگ‌سوت و راکت وینگ‌سوت را در کنار یکدیگر و در قالب یک مجموعه به تصویر می‌کشد. در ادامه به بررسی جزئیات هر یک از این بخش‌ها خواهیم پرداخت تا ببینیم Riders Republic تا چه حد توانسته به استانداردهای مورد انتظارمان نزدیک شود.

در همین ابتدا باید اشاره کرد که بازی Riders Republic به هیچ‌وجه یک عنوان شبیه‌سازی ورزشی نیست و حتی با ساخته پیشین این استدیو یعنی Steep نیز تفاوت‌های آشکاری دارد. هدف اصلی در تجربه رایدرز ریپابلیک به طور مشخص سرگرم شدن مخاطبان، خصوصاُ مخاطبانی است که بازیکنانِ چندان حرفه‌ای محسوب نمی‌شوند و به اصطلاح کژوال هستند. به همین منظورRiders Republic از حیث گیم‌پلی، دارای غنای خاصی نیست و شاید حتی راهنمای چند ده دقیقه‌ای ابتدای بازی نیز برای آن زیاد به نظر برسد. در نسخه کنسولی، به طور کلی دو مدل برای کنترل در دسترس است که در واقع انتخابی میان کنترل راحت‌تر حرکات نمایشی و یا در دست داشتن حرکت دوربین است. اولین نکته نه‌چندان جالب جدیدترین ساخته‌ی Ubisoft Annecy در همینجا نمایان می‌شود؛ در حالی که انجام حرکات نمایشی یکی از اصلی‌ترین اجزای تشکیل‌دهنده Riders Republic به شمار می‌رود و به صورت منطقی باید انتظار داشت تا کاربران حرفه‌ای بیشتر گزینه اول را انتخاب کنند، اما در دست نبودن کنترل دوربین در موارد زیادی اذیت‌کننده خواهد بود چرا که غالباً با حرکت شخصیت و جهت بدن آن همراه است و اگر به صورت دستی کنترل نشود، گاهاً جهت اشتباهی از مسیر را به شما نشان خواهد داد.

تمامی ورزش‌ها در یک محیط جهان باز (Open World) در دسترس هستند و مخاطب با انجام مسابقه‌، گرفتن امتیاز و لول-آپ شدن (درست شبیه به روالی که در ساختار روند مراحل شماره اخیر Forza Horizon وجود داشت)، رقابت‌های جدیدتر را آزاد خواهد کرد. به مرور زمان و با پیشروی در مسابقات مختلف، تجهیزات جدیدتری نیز در دسترس قرار می‌گیرند و در کنار آن امکان خرید لباس و سایر گزینه‌های مربوط به کاستومایز کردن شخصیت نیز اضافه خواهد شد. همانطور که می‌توانید حدس بزنید، ترکیبی از استانداردهای رایج بازی‌های این‌چنینی در Riders Republic نیز حضور دارند و حقیقتاً نکته جذاب و تازه‌ای را به پروسه گیم‌پلی اضافه نمی‌کنند.

اگر بخواهیم هر کدام از ورزش‌های موجود را بررسی کنیم، تقریباً با یک دسته‌بندی شسته و رفته طرف هستیم. دوچرخه‌سواری کوهستان مسابقه‌ای برای زودتر رسیدن به خط پایان آن هم در مسیری با شیب زیاد است و تقریباً چالش خاصی برای کنترل دوچرخه حتی در شیب‌های عجیب و غریب نیز بوجود نمی‌آید. در اسکی و اسنوبرد اغلب باید به جمع‌آوری امتیاز با استفاده از حرکات نمایشی بپردازید که شامل چرخش و یکی دو حرکت دیگر می‌شود و در نهایت، در وینگ‌سوت (پرواز از ارتفاع با لباس‌های بالدار) و راکت وینگ‌سوت، هدف گذشتن از چک‌پوینت‌های هوایی بدون برخورد با موانعی که در سر راه قرار دارند است. با اینکه در نهایت گیم‌پلی دو بخش آخر تا حدی جذاب‌تر و البته متمایز و تازه است، اما بازی در مواجهه با برخورد شخصیت به موانع به صورت یکسانی عمل نمی‌کند. در برخی موارد می‌توانید به راحتی از میان درختان عبور کنید و در عین حال یک بار دیگر تنها به دلیل برخورد با شاخ و برگ‌های فوقانی نیز سرنگون شوید. شاید چنین حالاتی که به مانند قسمت‌های پولیش نشده شبیه هستند، به قدری روی اعصابتان راه بروند تا در نهایت عطای این بخش‌ها را به لقایشان ببخشید.

این وضعیت حتی برای دوچرخه‌سواری تا مقداری اعصاب‌خردکن‌تر نیز عمل می‌کند. اگر نقدی که سال گذشته برای Descenders نوشته بودم را خوانده باشید، می‌دانید که من از طرفداران پر و پا قرص سری Trials هستم که توسط همین یوبی‌سافت توسعه پیدا می‌کند. در سری مذکور، فیزیک حرف اول و آخر را می‌زند و گمان می‌کنم که سازندگانش پس از ساخت چندین عنوان از آن سری، به بالاترین حد پختگی در این زمینه رسیده‌اند. حالا تصور کنید مخاطبانی که حد انتظارشان از فیزیک و کنترل دوچرخه تا این حد بالاست، با کنترلی غیر دقیق روبرو شوند که پر از اشکالات ریز و درشت است. به طور خاص فیزیک دوچرخه بعضاً با مشکل روبرو می‌شود و علاوه بر آن، ممکن است چرخ دوچرخه به دلیل باگ به درون اجزای مسیر و موانع فرو رود و نتیجه، از دست رفتن مسابقه باشد. این مورد زمانی بدتر می‌شود که بخواهید در نقشه بازی آزادانه بگردید تا اشیای قابل جمع‌آوری یا نقاط دیدنی محیط را پیدا کنید و یک سری بدل‌کاری‌هایی که در نقشه گنجانده شده‌اند را به پایان برسانید. این بدل‌کاری‌ها زمانی که مستلزم استفاده از دوچرخه و راندن آن روی مسیرهای باریک باشد، به شما یادآوری می‌کند که کنترل ساده Riders Republic به هیچ‌وجه به درد گذراندن این نوع چالش‌ها نمی‌خورد و سازندگان با گنجاندن آن‌ها، به نوعی محتوایی را به بازی اضافه کرده‌اند که نه لذت‌بخش است و اساساً در محیط‌هایی قابل رد کردن نیست.

به جز رقابت‌های اشاره شده در بالا که یک به یک آزاد می‌شوند و البته در هفت پارک ملی در آمریکا به‌وقوع می‌پیوندند (شامل انواع آب و هوا اعم از برفی، کوهستانی، بیابانی و جنگلی)، دو بخش چند نفره آنلاین نیز در رایدرز ریپابلیک گنجانده شده است. اولی Tricks Battle است و همانطور که از اسمش برمی‌آید، دو تیم از بازیکنان را در محیطی قرار می‌دهد تا مجموعاً بیشترین امتیاز مربوط به حرکات نمایشی را برای تیمشان کسب کنند. حالت دوم Mass Race نام دارد که در واقع ترکیبی از ورزش‌های مخاطره‌آمیز است که در پشت یکدیگر و در نقشه‌های متنوع به‌وقوع می‌پیوندند؛ برای مثال پس از اینکه با دوچرخه تا نقطه مشخصی طی کنید، بلافاصله دوچرخه به راکت وینگ‌سوت تبدیل می‌شود و ادامه مسیر به گونه‌ای تغییر می‌یابد. اصلی‌ترین ویژگی این بخش، رقابت ۶۴ کاربر در آن واحد و به صورت آنلاین است که در آن به معنای واقعی کلمه، شلوغی بی‌حد و حصری را شاهد خواهید بود. مطمئن نیستم چرا تنها بخش مسابقه چندنفره آنلاین این بازی به این شکل پیاده‌سازی شده، گویی که این کار به این دلیل صورت گرفته تا تنها نشانی از موفقیت استدیوی سازنده آن در پیاده‌سازی رقابتی با مشارکت ۶۴ پلیر آنلاین باشد. در حقیقت این بخش به دلیل شلوغی بسیار زیاد آن، چندان هم نکته خاصی ندارد و با توجه به اینکه همواره تمامی شرکت‌کنندگان به طور پیوسته به یکدیگر برخورد می‌کنند، احتمال زیادی دارد که در یکی از قسمت‌های مسیر خارج شوید و دیگر نتوانید به کورس رقابت باز گردید.

گرچه طراحی طبیعت متنوع موجود در Riders Republic بد نیست، اما اگر بخواهیم یک سال پس از عرضه کنسول‌های نهم، آن را به عنوان محصولی برای PS5 بررسی کنیم، نتیجه چندان رضایت‌بخش نیست. طراحی مدل‌ها حتی با عناوین عرضه شده در سال‌های اخیر نیز تفاوت کیفی دارند و کیفیت بافت‌ها نیز مقداری بالاتر از استانداردهای حداقلی را نشان نمی‌دهد. شاید اما در این میان مشکلی که بیش از همه به چشم می‌آید، دیر لود شدن آبجکت‌ها، پوشش گیاهی محیط و برخی از موانع باشد که برخی اوقات به طور مستقیم گیم‌پلی را دچار اختلال می‌کند. در نهایت باید اذعان داشته باشیم که در مجموع بخش‌های بصری و صوتی، بهترین نکته مربوط به رادیوهای موجود در بازی است که موسیقی‌های زیبایی را پخش می‌کنند.

با وجود تمام نکات گفته شده، نباید از یاد برد که آخرین عنوان یوبی‌سافت در سبک ورزش‌های مخاطره‌آمیز‌ یک بازی شبیه‌ساز محسوب نمی‌شود و هدفش تنها سرگرم کردن مخاطبان است. با وجود ایراداتی که بسیاری از آن‌ها به راحتی قابل چشم‌پوشی نیستند، اما هنوز می‌توان از Riders Republic لذت برد؛ حتی در صورت باختن به دلیل مشکلات فنی، توجه چندانی به نتیجه نکرد و وقت گذراندن در محیط بزرگ و مسابقات شلوغ و درهم را با موسیقی‌های موجود در آن تجربه کرد و لحظات خوشی را با دوچرخه‌سواری، اسکی و پرواز با وینگ‌سوت ساخت.