بررسی بازی Oddworld: Soulstorm

نزدیک به هفت سال پس از عرضه بازی Oddworld: New ‘N’ Tasty که عملا یک ریمیک کامل از نسخه نخست سری یعنی Oddworld: Abbe’s Odyssey محسوب می‌شود. حال سازندگان با قسمت جدید سری یعنی بازی Oddworld: Soulstorm بازگشته اند. قسمت جدید در همان نقطه‌ای که نسخه پیشین داستان “ایب” را به پایان رساند آغاز می گردد. با فرار “ایب” به همراه 300 نفر از هم نژادهایش از مزرعه گوشت Rupture Farms که بیش از هر چیز یک سیاهچاله‌ای برای به بردگی نژاد Mudokon بود، فرصت آن‌ها برای خوشحالی چندان دوام نمی‌آورد و “ایب” بار دیگر مجبور به فراری دادن همراهانش برای بقا و رسیدن به آزادی می شود. او به این نتیجه می‌رسد که آزادی او و 300 همراهانش با نابودی مزرعه Rupture Farms به سرانجام نرسیده و او باید راهی سفری خطرناک برای آزادی باقی هم نژادهایش شود.

بازی Oddworld: Soulstorm مانند قسمت قبل، یک عنوان جدید نبوده و نسخه ریمیک بازی Oddworld: Abe’s Exodus است که با قابلیت‌های نسل نهم سازگار شده و در اختیار گیمرها قرار گرفته است. البته فکر نکنید که با یک ریسمتر یا ریمیک ساده سروکار دارید، سازندگان خشت خشت بازی را از نو ساخته و پرداخته اند.

بازی Oddworld: Soulstorm ویژگی‌های مثبت کم ندارد اما ایرادات بزرگی درون خود دارد که باعث می شود آن چنان که باید و شاید جذاب و دلنشین به نظر نرسد. آن‌هایی که نسخه قبلی یعنی New ‘N’ Tasty را تجربه کرده‌اند، گیم پلی بازی تا حد زیادی آشنا به نظر می رسد و بدون مشکلی می‌توانند از همان آغاز با آن ارتباط برقرار نمایند. بازی از دید دوربین 2.5 بعدی دنبال می شود و بازیکنان باید با استفاده از متدهای مخفی کاری، اکشن و معمایی مراحل را به پایان برسانند.

“ایب” همچنان قابلیت کنترل ذهن را دارد و بازیکنان با استفاده از آن می‌توانند کنترل دشمنان را به دست گرفته و آن‌ها را به جان یکدیگر بیاندازند. البته این قابلیت همه جا قابل استفاده نیست و پهپادهای نظارتی وقتی در صحنه حاضر باشند، اجازه چنین کاری را به او نخواهند داد، اینجاست که گیمرها باید از قابلیت های مخفی کاری استفاده کرده و دور از چشم دشمنان حرکت کرده و همراهان خود را نجات دهند. یکی از بزرگترین نکات افزوده شده به قسمت جدید، استفاده “ایب” از تجهیزات جدید مانند بطری های آب برای خاموش کردن آتش، مین های مغناطیسی، بطری محتوی مایع آتش زا و … است که تنوع زیادی به گیم پلی بخشیده و زمانی که “ایب” قابلیت استفاده از توانایی کنترل ذهن خود را ندارد، با استفاده از این تجهیزات می‌توان دمار از روزگار دشمنان درآورد. بازیکنان برای استفاده از این تجهیزات محدود به لوت های گوشه و کنار محیط نیستند و خود با یافتن منابع اولیه می‌توانند آن ها را بسازند.

نحوه پیشروی داستان و رسیدن به پایان بندی های خوب و بد بازی به تعداد Mudokonهای نجات داده شده توسط “ایب” بستگی دارد. هرچه قدر بیشتر آن ها را از بردگی و مرگ نجات دهید، Quarma “ایب” بالاتر می‌رود و در نتیجه پایان بندی خوب بازی قابل دسترس می شود. افرادی که در هر مرحله بیش از هشتاد درصد Mudokonها را نجات دهند، Quarma خوب دریافت می‌کنند. برهمین اساس برای دستیابی به پایان خوب بازی چندان نیازی به نجات جان همه فراری ها ندارید که البته باز هم فکر نکنید کار آسانی در پیش دارید. بیش از 1400 فراری در 15 مرحله بازی ( 2 مرحله جانبی هم در بازی قرار دارد که در صورت دستیابی به پایان خوب آزاد می‌شوند.) حضور دارند که با نجات اکثریت آن‌ها می توان به پایان بندی خوب بازی دست یافت. البته پایان رساندن کامل هر مرحله تنها نیازمند نجات Mudokonها نیست و گیمرها برای تکمیل صد در صدی هر مرحله باید اعمال به خصوصی را انجام دهند که انجام هرکدام اچیومنت درون بازی آزاد می‌کند. به عنوان مثال اگر تمامی مناطق مخفی نقشه را پیدا کنید یا تعدادی از دشمنان را به روشی خاص از بین ببرید، این جوایز را می برید که خود یک نقطه مثبت برای تکرار دوباره بازی محسوب می شوند.

با این حال برای کسب امتیاز بیشتر باید تا جایی که می‌شود از کشتار نگهبانان و دشمنان خودداری کرده و مراحل را به صورت مخفی کاری پیش برد. این موضوع از آن جایی آزار دهنده است که بازی با این که سعی دارد روش مخفی کاری را به عنوان متد برتر به بازیکنان ارائه کند اما در حقیقت برعکس این موضوع صادق است. با پیشروی به صورت مخفی کاری و عدم کشتار دشمنان به سرعت به مشکل برمی خورید و گاها برای پیشروی حتی مجبور به کشتار آن ها هستید. از سوی دیگر از ایرادات اساسی پروسه خنثی کردن مین هم چیزی نگوییم بهتر است. زیرا بارها اتفاق میافتد که پس از عبور موفقیت آمیز و استرس زا از کنار چندین نگهبان، به چندین مین برخورد می کنید که برای پیشروی باید آن‌ها را خنثی کنید اما پنجره زمانی ای که بازی برای خنثی سازی در اختیار بازیکن قرار می‌دهد به قدری کوتاه است که  او بارها و بارها در جریان خنثی سازی کشته خواهد شد.

با این که کیفیت هنری و فنی کات سین های بازی بسیار بالاست اما این موضوع چندان درباره وضعیت گرافیکی درون بازی صدق نمی‌کند. نرخ فریم بازی ثابت نبوده و با وقوع انفجار، نرخ فریم بازی برای لحظاتی کوتاه اما کاملا مشهود دچار افت می‌شود که به هیچ عنوان برای یک عنوان نسل نهمی قابل قبول نیست. علاوه بر افت فریم شاهد باگ های ریز و درشت هم هستیم که احتمال قوی در پچ‌های آینده بازی برطرف خواهند شد اما موضوعی که بدون شک با عرضه پچ‌های آینده برطرف نخواهد شد، رنگ آمیزی تاریک و دلگیر برخی از محیط ها و کاراکترهای بازی است که پس از گذشت مدت زمان کوتاهی موجب دلزدگی و خستگی گیمرها از ادامه بازی می‌شوند.

در نهایت باید گفت بازی Oddworld: Soulstorm به هیچ عنوان یک بازی بد نیست و تجربه‌ای جذاب برای طرفداران ژانر پلتفرمر و معمایی محسوب می‌شود. به خصوص که تجربه آن برای کاربران سرویس پلاس روی  PS5 رایگان است. با این حال گیم پلی بازی پتانسیل‌های بسیاری دارد که سازندگان یا از آن‌ها بهره نبرده‌اند یا بهای کمی به آن‌ها داده‌اند. برهمین اساس به خاطر ایردات گرافیک محیط و مخصوصا گیم پلی، می توان گفت بازی Oddworld: Soulstorm آن چیزی نیست که انتظار داریم و در نهایت می‌توانیم آن را یک بازی معمولی رو به خوب بدانیم.