بررسی بازی Back 4 Blood

از انتشار Left 4 Dead چیزی حدود 12 سال گذشته اما همچنان این مجموعه در سیاه‌چاله شماره سه Valve باقی مانده و طرفدارانش شاید از همیشه تشنه‌تر برای تجربه‌ای جدید. تجربه‌ای حالا سازندگان دو قسمت اصلی این مجموعه آن را به حقیقت تبدیل کرده و با بازی Back 4 Blood بازگشته‌اند تا برای یکبار دیگر ترکیب زامبی و Co op چهار نفره را به اوج بازگرداند. ساخته جدید استودیو Turtle Rock، تعریفی دوباره از Left 4 Dead در سال 2021 است. تمامی اصول و ساختارهای اصلی ساخته‌های قدیمی این استودیو برای بار دیگر بازگشته و با حرف‌هایی تازه همراه شده تا فاکتور پیشرفت به شکل کلی از معادله حذف نشود. با این حال تغییرات همیشه مثبت نیستند و ممکن است معایبی را نیز با خود به همراه داشته باشند. از دید کیفیت کلی Back 4 Blood شاید چیزی فراتر از بازی‌های پیشین Turtle Rock را ارائه نکند اما سعی کرده همان تجربه قدیمی و آشنا را کمی بهبود داده و تنوع بیشتری در آن ایجاد کند. تنوعی که با تکیه بر موارد مختلفی همچون وظایف‌،‌ اسلحه‌ها و البته سیستم Card Deck به وجود آمده.

از همان لحظه اول که وارد Back 4 Blood می‌شوید همه چیز به نظر آشناست. بازی چند حالت مختلف را پیش روی شما قرار می‌دهد که قسمت داستانی آن به عنوان اصل ماجرا شناخته می‌شود. این بخش شامل تعداد زیادی مرحله می‌شود که هر کدام در ساختار Act و Chapter قرار گرفته و گیمرها باید آنها را با محدودیت تعداد باخت پشت سر بگذارند. در اصل رویکردی که سازندگان بازی به دنبال آن بوده‌اند این است که تجربه 6 تا 7 ساعت بخش داستانی را به بخش‌های کوتاه تقسیم کنند. رویکردی که باعث می‌شود وضعیت به شکل کلی برای پیدا کردن گیمرهایی در سطح شما آسان‌تر از گذشته شود. با این رویکرد در بدترین حالت شما شاید برای به پایان رساندن بخش بزرگی از داستان نیاز به تکرار تنها یک یا دو مرحله پیدا کنید. هرچند بازی به شما اجازه می‌دهد تا همراه با سه بات به تجربه بخش داستانی بپردازید اما عملا هیچ‌کدام از جوایز و منابع اولیه مورد نیاز را به شما اختصاص نمی‌دهد. در این حالت البته کیفیت طراحی هوش مصنوعی بازی نیز سطح خوبی نداشته و در اکثر مواقع به جز فراهم کردن قابلیت‌های جانبی، توانایی چندانی در مبارزه با دشمن‌ها را از خود به نمایش نمی‌گذارند. گیمر برای حضور در حالت آنلاین و چند نفره از دو رویکرد متفاوت می‌تواند استفاده کند. در حالت اول مخاطب بخشی از داستان بازی را به عنوان نقطه شروع انتخاب کرده و گروهی را تشکیل می‌دهد که بایستی توسط گیمرهای دیگر تکمیل شود. حالت دوم اما بدون هیچ محدودیتی شما را به لابی گیمرهای دیگری در نقطه‌ای نامشخص از داستان متصل می‌کند. استودیو Turtle Rock تمام تلاش خود را به کار گرفته تا اجبار به وجود چهار گیمر آشنا با یکدیگر را از بین ببرد اما نهایتا باز هم به مهم دست پیدا نکرده‌اند. شاید در شرایط فعلی محدودیت خاصی برای تجربه بخش داستانی به شکل تک نفره وجود نداشته باشد اما مطمئنا نمی‌توانید خروجی مناسبی را به عنوان تجربه کلی بازی دریافت کنید.

ساختار مراحل Back 4 Blood به شکلی طراحی شده که گیمرها را به کار گروهی تشویق می‌کند. هرکدام از شخصیت‌های انتخاب شده، قابلیت‌های خاصی را در اختیار داشته و از اسلحه‌های متفاوتی به شکل پیش‌فرض استفاده می‌کنند. این در حالی است که عملا دسترسی به تمامی امکانات جانبی و منابع اولیه برای یک گیمر امکان‌پذیر نیست و هر کدام از اجزای تیم باید به نوعی یک نقش خاص را برعهده بگیرند. رسیدن به چنین نتیجه‌ای با هم‌تیمی‌هایی که هیچ شناختی نسبت به آنها ندارید شاید یکی از سخت‌ترین کارهای ممکن در تجربه این بازی باشد. بالاترین سطح از کیفیت Back 4 Blood را می‌توانید با تشکیل گروهی چهار نفره تجربه کنید. در این حالت هر کدام از گیمرها می‌توانند نقشی خاص را برعهده گرفته و بر آن اساس به سراغ تجهیزات و رویکردی بروند که باید با استفاده از آن موانع مختلف را پشت سر بگذارند. هرچند نوع اسلحه و امکانات جانبی بخش عمده‌ای از این موضوع را به خود اختصاص می‌دهد اما جدیدترین نکته اضافه شده به این اثر یعنی سیستم Card Deck بدون شکل تاثیرگذارترین آنهاست. در این ساختار جدید به شما اجازه داده می‌شود که پیش از هر بار ورود به بازی مجموعه‌ای از کارت‌ها را با در نظر داشتن اولویت انتخاب کنید. در ادامه زمانی که قصد دارید وارد هر کدام از مراحل شوید با در نظر گرفتن درصدی از شانس، این فرصت را در اختیار دارید تا یکی از کارت‌های انتخابی خود را فعال کنید. هرکدام از کارت‌های بازی تاثیر متفاوت روی گیم‌پلی داشته و باعث ایجاد تنوع بیشتر در تجربه بازی می‌شوند. به طور مثال اگر احساس می‌کنید که نیاز به مهمات بیشتر دارید، می‌توانید کارتی کمک‌کننده به این موضوع را انتخاب کنید. در طرف مقابل اما بازی نیز از همین سیستم برای تغییر درجه سختی استفاده می‌کند. تعدادی از کارت‌های حاضر در بازی نقش نفرین را برعهده داشته و تاثیر منفی روی وضعیت مرحله پیش روی شما می‌گذارند. از جمله این موارد می‌توان به حضور دشمن‌های قوی‌تر یا کاهش دید گیمر در محیط اشاره کرد که شاید از دید فنی درجه سختی را افزایش ندهند اما در عمل روی این موضوع تاثیر دارند. قرار دادن تمام این موارد در کنار یکدیگر می‌تواند ارزش تکرار Back 4 Blood را به مراتب نسبت به Left 4 Dead افزایش دهد. اگر در گذشته بعد از چند مرتبه دیگر توانایی دریافت نکته‌ای تازه از مراحل بازی را نداشتید اینجا نوع چینش دشمن‌ها، امکانات هر کدام از شخصیت‌ها و البته کارت‌های فعال شده می‌تواند تمام شناخت شما به مرحله‌ای آشنا را از بین ببرد.

در چنین اثری که وظیفه اول و آخر گیمر از پا در آوردن زامبی‌هاست، تنوع دشمن و هوش مصنوعی آنها دارای اهمیت بالایی است. درست همانند ساخته قدیمی Turtle Rock اینجا هم شاهد زامبی‌های عادی و تعدادی نمونه پیشرفته‌تر هستی که توانایی‌های منحصر به فردی را در اختیار دارند. در گذشته این دست از زامبی‌های جهش یافته نقش مینی باس‌هایی را برعهده می‌گرفتند که در تعدادی مشخص وارد مرحله شده و در نقاطی خاص گیمرها را هدف قرار می‌دادند. هر کدام از این دشمن‌های خاص، موسیقی مخصوص به خود را داشته و حضورشان در مرحله، بازی را وارد چالشی تازه می‌کرد. اینجا هرچند این دشمن‌ها با قابلیت‌هایی تقریبا یکسان نسبت به گذشته بازگشته‌اند اما حضورشان به چند دلیل مختلف نمی‌تواند تاثیرگذاری گذشته را تکرار کند. تعداد این نوع از دشمن‌ها به مراتب نسبت به Left 4 Dead افزایش یافته اما در مقابل مبارزه با آنها ساده‌تر شده. چنین رویکردی باعث شده تا دیگر خبری از مبارزه‌های حساس‌تر از گذشته نباشد و تنها از دید ظاهر شاهد ایجاد تنوع در طراحی دشمن‌ها باشیم. با وجود این مسائل، سازندگان بازی به خوبی می‌دانند که برای اثری با این مشخصات که معمولا مجموعه‌ای ثابت از فعالیت‌ها را پیش روی مخاطب قرار می‌دهد، ایجاد تنوع کلیدی‌ترین نکته برای رسیدن به موفقیت است. آنها با همین رویکرد سعی کرده‌اند تا همواره هدف مراحل را کشتن زامبی‌ها و رسیدن به Safe Room قرار نداده و بعضا تغییراتی را در آن ایجاد کنند. مسئله‌ای که شاید باعث شود تا این تغییرات آنطور که باید به چشم نیایند، تعداد اندک آنهاست. نه تنها مراحل به ندرت از مسیر کلیشه‌ای خود خارج می‌شوند بلکه این رویکرد تنها در ابتدای بازی مورد استفاده قرار گرفته و هرچه بیشتر به انتهای داستان نزدیک می‌شویم، کمتر با مراحلی روبرو می‌شویم که به جز کشتن زامبی و فرار هدف دیگری را پیش روی شما قرار دهند. در این میان نباید حالت Swarm را فراموش کرد که به نوعی جایگزین Versus شده و همچنان گیمرها را در دو گروه انسان و زامبی قرار می‌دهد اما طراحی مراحل را تنها به بخش‌هایی از حالت تک نفره محدود می‌کند. هرچند تغییراتی

نهایتا اگر از دید بصری به سراغ Back 4 Blood برویم، می‌توان نتیجه را در سطح خوبی قرار داد. شاید این بازی از دید گرافیک در میان بهترین‌های بازار قرار نگیرد اما باید توجه داشته باشیم که مطمئنا چنین اولویتی را هم دنبال نمی‌کرده. اصلی‌ترین موضوعی که باید در چنین اثری با این حجم از دشمن که در هر صحنه حاضر می‌شوند مورد توجه باشد، پایدار بودن نرخ فریم است که Back 4 Blood در اکثر مواقع با موفقیت به آن دست پیدا کرده. موضوعی که تاثیر مستقیمی روی گیم‌پلی دارد و اینجا باعث نشده تا ضعف خاصی برای بازی شکل گیرد. این موضوع البته برای موسیقی‌های بازی صدق نمی‌کند. برخلاف گذشته که موسیقی می‌توانست تا حدودی حس ترس را در مخاطب ایجاد کند، اینجا موسیقی تنها برای پر کردن فضای صوتی مورد استفاده قرار گرفته و نقش خاصی در بهبود تجربه بازی ندارد. بازی Back 4 Blood ادامه‌ای مناسب برای راهی است که Left 4 Dead آن را شروع کرد. بازی‌ای که تمام تلاش خود برای ارتقا فرمول موفق گذشته را به کار گرفته و در مواردی توانسته به این دستاورد نزدیک شود.